Let's go back

Het was te merken dat het Newleaf begon te worden. De prooi liet zich steeds meer zien, de temperatuur werd aangenamer voor zover de wind dat toeliet en het zou vast niet meer lang duren eer dat er nieuwe nestjes op komst zouden zijn. Nieuw leven voor WindClan. Nieuwe apprentices waarvan hij er tegen die tijd misschien wel één mocht opvoeden. Er was niet veel dat hem blijer zou maken dan dat. Hij was dan ook van plan om zich vroeg aan te geven bij Wolfstar zodat het duidelijk zou mogen zijn dat hij interesse had in verantwoordelijkheid op zijn schouders nemen. Hij zou in de toekomst dan ook graag meer patrouilles willen leiden en nog tig andere dingen wat een warrior allemaal mocht doen. En natuurlijk zou hij hier en daar ook nog tijd vrij maken om voor zijn elders te zorgen, dat was één ding dat vast stond. De Tunneler liep op een kalme tred het kamp binnen en liet zijn groengele ogen naar opzij glijden, waar zijn blik op de nursery viel. Misschien was het al geen slecht ding als hij eens kennis ging maken met de jongste kittens? Tegen de tijd dat zij immers apprentices waren, zou hij allang warrior zijn. Wie weet mocht hij één van hun wel opleiden en dan vond hij het belangrijk dat ze hem kenden. De keuze was dus al snel gemaakt en Dragonpaw liep naar de nursery toe, waar zijn blik gelijk op het nestje van Frayhowl en Fallenflight viel. Er was één kitten wakker van het nestje en Dragonpaw liep dichterbij. “Hallo, Zephyrkit,” sprak hij na kort twijfelen. “Hoe is het met je?”

Het daglicht kwam stralend de nursery binnen en hij had ondertussen al goed geleerd hoe hij het nest uit moest kruipen om te ontsnappen aan zijn gekke moeder. Ze maakte altijd van die rare geluidjes wanneer ze snurkte en dat stoorde hem. Maar voor de kitten daadwerkelijk uit het nest kon kruipen, kwam hij weer die rode apprentice tegemoet  die hem ook had zien klungelen uit zijn nest. ‘Hallo, Zephyrkit’, begroette de kater hem. ‘Hoe is het met je?’. De grijze kitten keek hem aan met zijn tweegekleurde ogen en wiebelde wat met zijn oortjes. “Gwoeeed”, piepte hij, nog wat slaperig van daarstraks.  

Het was de tweede keer dat ze elkaar ontmoetten en Dragonpaw bewoog kort met zijn oortjes toen de grijze kitten aangaf dat het goed met hem ging. Dat was in elk geval al beter dan de eerste ontmoeting die ze hadden gehad, waarbij de kitten uit zijn nest was gedonderd. “Dat is goed om te horen,” zei hij op een beleefde toon en hij gaf de kitten een knikje. “Ik zie dat je al aardig gegroeid bent sinds de laatste keer dat we elkaar zagen. Ik neem aan dat je niet meer uit je nest bent gevallen?” Zijn snorharen bewogen kort en het was onduidelijk of hij nu een grapje aan het maken was of niet terwijl hij zijn groengele ogen naar de kitten gericht hield.