Lashes curled for war

she is kind of a legend
total infamy

Vandaag was dan de dag. Ergens had ze ernaar uitgekeken. De dag dat ze eindelijk weer vrij was, alleen. Ze had dat altijd zo vanzelfsprekend gevonden en had het misbruikt tot in de late uurtjes toen ze een to-be was. Maar van die jeugdige vrolijkheid was weinig meer over, al kon ze het niet laten om een glimlach op haar gezicht te hebben en haar blik op de hemel. Een valk was aan het cirkelen, ze zag overwinteraars in de boomtoppen van de redwoods nestelen. Maar al die prooi deerde haar niets, want ze was op een missie. Day wilde vuil spelen, dan zou ze het gevecht gruwelijk maken. Een gevecht met haar betekende oorlog, dus oorlog was wat hij zou krijgen.

Wren wist ongeveer waar heen moest. Ze ging eerst zo ver mogelijk naar het dal, en daar zou één van die ingangen moeten zijn. Hazelpaw was hier ergens omhoog gekomen, onder de grond door voor meerdere dagen en nachten. Wat zij had gedaan, kon zij ook. Het was een sluiproute, een shortcut en Wren had weinig tijd te verliezen. Maar toen ze zoekende was naar de ingang, kwam er opeens een maar al te bekend figuur op haar netvlies. Iemand die ze maar al te graag wilde vergeten. Verbannen uit haar leven, voor wat hij haar aan had gedaan. Haar nekharen kwamen overeind en meteen kwam alle woede weer naar binnen, alsof het de dag zelf weer was. Meteen kwam al het verdriet weer binnen. Hoe hij haar had verraden, weg was gerend toen het maar een beetje moeilijk werd. En nu stond hij hier. Wat deed hij hier? De lafaard, de hond, de... Ze voelde zich misselijk toen ze er weer aan dacht. Waarom moest de duivel nu terugkeren? ‘Wat moet je, Rumble?’

+ Rumble

she is kind of a legend
total infamy

Hoe dúrfde hij haar zo aan te kijken? Te snuiven, zijn opmerking te maken? Hij had geen recht om kwaad te zijn op haar, om boos te zijn, om het slachtoffer te zijn. Het maakte Wren woester, woester dan ooit. Hij had het lef wel om weer terug te komen, en het zou een fout zijn. Hij was niet meer haar grote broer, haar schouder om op te leunen, diegene die haar zou beschermen. Nee, zij was hem te boven gegaan. En toen hij miauwde dat hij niets meer van haar moest, trok ze haar lippen dreigend op. ‘Nee, inderdaad,’ spuwde ze kwaad terug. Het maakte haar misselijk om te denken dat hij ooit alles van haar wilde. Ze vervloekte zichzelf dat ze de tekenen niet eerder had gezien, dat ze het zover had laten komen. Maar nee, Rumble was de zielige. Vuile hond. ‘Je durft wel, om hier je kop te laten zien. Verdwijn, niemand wil je meer.’

she is kind of a legend
total infamy

Oh gelukkig, ze waren het eens over één ding. Niemand wilde hem en hij wilde niemand. Mooi, eikel. Toen hij begon over iets onbekends, Bloodclan, moest ze toch een beetje lachen. Wat was dat voor idiote naam. ‘Bloodclan?’ herhaalde ze dan ook kleinerend. ‘Oh alsjeblieft, heb je een groepje lafaards gevonden waar jij koning lafaard van kan zijn?’ Ze haatte hem, oprecht. En het was anders dan wat ze voelde voor Day, of Spark, of wie dan ook van de Tribe. Hij had haar achtergelaten, op haar zwaarste moment, iets waar ze samen doorheen hadden moeten komen. Maar nee, hij gaf haar een trap na en verdween vervolgens aan de horizon. Hij had verdwenen moeten blijven. Maar hij sprak over een taak. Ze schudde haar kop. ‘Je had nooit terug moeten komen,’ gromde ze. Zijn taak, wat hij hier ook deed, kon haar eigenlijk geen worst schelen. Het enige wat ze wilde doen was die grijns van zijn bek slaan, hem te laten voelen wat hij haar had aangedaan.

she is kind of a legend
total infamy

Oh, ze haatte hem. Echt, oprecht. Hij was geen broer meer van haar. Hij had alles verpest. Alles was zijn schuld, niet de hare. Nooit de hare. Het was één van Wrens grote zwaktes die ze zelf niet wilde toegeven, die ze niet kon zien. Toen hij de Tribe begon te beledigen, wilde ze ergens mee instemmen, maar haar hart was nog te erg verbonden aan de bergen, aan de groep waarvan ze ooit van had gehouden, waar ze nog steeds van hield, en voor wiens verlossing ze zou vechten. ‘De Tribe was van onze moeder,’ siste ze kwaad terug. ‘Het had van ons kunnen zijn, maar jij...’ Ze kon niet de goeie superlatieven vinden om hem te beschrijven. Ze schaamde dat hij haar familie was. Als iemand het zwarte schaap was, was hij het. Niet zij. Nooit zij. Toen hij ook naar haar begon te sneren, blies ze kwaad terug. Ze had echt wel van hem gehouden, maar hij zou het nooit geloven. En ze kon het niet zeggen als hij niet kon onderscheiden wat liefde voor een familielid was of van een partner. Ze liet haar tanden dan ook even zien. ‘Zou je jaloers zijn als ik ja zei?’ wierp ze toen terug. ‘Zo ziek zou jij wel zijn,’ gromde ze vervolgens. Maar om eerlijk te zijn was ze bang dat niemand meer van haar hield. Alleen haar moeder, en de Lynx die voor haar vocht.

she is kind of a legend
total infamy

Hij daagde haar uit. Wren deinsde niet terug van een uitdaging. Nooit niet. Dus siste ze, sloeg wild met haar staart. Ze zou hem wel krijgen. Hij verdiende het, om neer te gaan, net zoals de rest. ‘Jij liet me- óns in de steek, omdat het een beetje moeilijk werd.’ Hij, dit was zijn schuld. Hun moeder was vermoord en hij liet haar alleen achter. ‘Lafaard,’ herhaalde ze. Laf, laf, zwak. Dat was wat hij was, niets meer, niets minder. Maar hij sprak door met zijn giftige tong, die haar deed walgen, de rillingen over haar rug deed lopen. ‘Je bent walgelijk,’ snauwde ze naar hem. ‘Je bent ziek.’ Ze schudde haar kop. Dat ze hem haar ooit had laten aanraken. Hij was de laagste van de laagste. Wren voelde haar maag omdraaien. Ze kon niet meer om hem huilen. Ze zou geen traan meer om hem laten. Hij bestond niet meer. Hij was haar broer niet meer.  

she is kind of a legend
total infamy

Wrens bek viel werkelijk open toen de lafaard durfde te zeggen dat het háár schuld was. Haar ogen schoten vuur. Ze wilde zijn tong uit zijn bek rukken voor wat hij had gezegd. Háár schuld? Zijn brein was nog kleiner dan ze al dacht. ‘Niets hiervan is mijn schuld!’ gilde ze met overslaande stem. Nee, het was Day, het was hij! Hoe was het haar schuld dat hij haar had verlaten, omdat ze niet in zijn walgelijke gevoelens wilde opgaan. Hij was familie, hij was haar broer, maar hij was niet zijn.. wat hij ook maar in haar zag. Hij was verknipt, dat was het, en hoe hij zijn gedachtes, zijn gevoelens probeerde recht te praten. Hij was compleet verloren. ‘Oh ik ben beter dan jij,’ verzekerde ze hem. Een rilling schoot over haar rug toen hij haar naam noemde, zo kleinerend. Zijn lach trommelde door haar kop. Ze haatte hem, echt. Hij had haar zoveel pijn gedaan, en nu lachte hij erom. Ze kotste hem uit. ‘Sterf, Rumble,’ snauwde ze hem toe, waarna ze naar hem spuugde. Ze zou het doen, ze wilde het doen. Hij had geen recht meer om te leven. De gedachten vloeiden zo makkelijk in haar kop. Hij stond op haar lijst, helemaal toen hij omkeerde. Ze snoof schamper, waarna ze één stap naar voren zette. ‘Oh ja, loop maar weer weg. Doe waar je het beste in bent, zwakkeling.’ 

she is kind of a legend
total infamy

Hoe hij tegen haar sprak, het gore lef. Ze wilde hem echt vermoorden. Hij verdiende het. Hij had waanvoorstellingen. Hij was egoïstisch, eikel. Helemaal het padje af. Een monster. Hoe hij haar wilde kleineren, alsof het haar schuld was, alsof ze dom was. Nee, haar woede was verantwoord en haar pijn was echt. Als hij niet maar een centje pijn had, een beetje spijt, dan mocht hij rotten in zijn botten. En even dacht ze erover na om haar klauwen in hem te zetten toen hij wegliep, om hem te verscheuren. Maar misschien mocht de tribe hem eerst wel eventjes hebben. Dus keek ze weer een keer naar de tunnel waar ze in wilde gaan. Hun wegen zouden kruizen, en haar gevlekte lichaam verdween de tunnels in.