Starkissed girl

Onderwerp: Starkissed girl zo 22 aug 2021 - 17:05

Yikes, dit was wel heel spannend. Spiderpaw kwam normaal niet zo dicht bij de grenzen, maar vandaag had hij zich dapper gevoeld. Andere clans vond hij maar niets, zeker na al die verhaaltjes over oorlog en vechten en bloed en alles dat zijn moeder hem had verteld. Hij huiverde bij het idee en stapte wat voorzichtiger door, zijn ogen groot van verwondering terwijl hij naar de drie enorme bomen keek die boven hem uit torenden. Wow. Zou hij ooit ook zo groot worden? Soms voelde het wel een beetje zo, alsof zijn poten nooit meer zouden stoppen met groeien. Dan zou hij net zo lang worden, en echt op een spin gaan lijken. Wederom huiverde hij, brr, wat een nachtmerrie. Spiderpaw wilde zich dan ook net omkeren, klaar met zijn avontuur, toen hij geritsel hoorde. Instinctief dook hij achter een steen die zijn lange poten en staart helemaal niet verstopten. En uit het niets leek ze te verschijnen. Alsof de sterren zelf naar beneden waren gekomen en zich hadden gevormd tot één kat. Spiderpaw zijn mond viel open en het was liefde op het eerste gezicht, hij had nog nooit zo'n mooie poes gezien. Oh help.

&Pepperpaw

Onderwerp: Re: Starkissed girl ma 23 aug 2021 - 23:50

THERE'S MAGIC DEEP IN OUR HEART

Peppermint

Ze voelde zich wat overspannen, en moe, en aan het einde van haar latijn. Ze vond het verschrikkelijk dat Routnose nu ook eens van haar rang afstapte, een kattin waarvan ze juist verwacht had dat deze eeuwig medicine cat bleef. Want.. Dat hoorde gewoon zo? Routnose en medicine catheid was één van de waarheden van het universum. Maar goed, het universum leek vastbesloten om Peppermint nogmaals te testen, nog een keer te pogen haar te knakken. Ze ging het universum dit niet toestaan, alles behalve. Ze bleef doorlopen naar haar einddoel, wat het ook was. En Acornstar, Tallshadow, Crystalstar, wie dan ook ook probeerde haar te breken, ze zou het ze niet toestaan. Ze zou altijd voor Shadowclan zorgen. Een beetje afwezig neusde ze door de kruiden heen die aan de grens stonden, waarna ze geritsel hoorde. Meteen keek ze behoedzaam op, blauwe ogen wijd, haar grote oren wat achteruit gedraaid. Voor nu waren de staart en poten achter de rots nog niet helemaal opgevallen, deels gemaskeerd door het hoge gras. "Hallo? Wie is daar?" vroeg ze, haar stem zacht en behoedzaam. Vijandig wilde ze niet zijn, misschien was het een Windclanner? Ondanks alles, liet het Acornstar maar niet horen, bleef ze zich verbonden voelen met Windclan en zag ze de katten toch heel erg graag.