Lost hearts filled with love

Remnantpaw had wellicht nog nooit de vier grote eikenbomen gezien, maar iets lokte haar er toch naar toe. Ze wilde op een neutrale plek de wolken zien ronddrijven in de lichte hemel. Zelfs al was het nog steeds niet warm te noemen, ze zou de koude trotseren om de vredige plek te vinden. Een van de Elders had haar verteld in welke richting ze moest lopen toen duidelijk was geworden dat de jonge, net benoemde Medicine Cat Apprentice even iets anders moest zien.

Rousebell had ze achter gelaten maar ze had wel een ander gezegd waar ze te vinden was. Immers wilde ze niet dat de Clan naar haar moest zoeken. Het was niet de bedoeling dat ze zonder spoor verdween, zoals Waterpaw en Thornstar hadden gedaan. Ze hoopte dat dit lot haar niet te wachtten stond. Ze wist nog niet eens of de andere Medicine Cat's haar zouden accepteren. Laat staan Starclan, het zou vast nog even duren voordat de jonge grijze kattin bij de Moonstone zou staan omom met haar voorouders te spreken, het klonk nog zo onwerkelijk. Het was nog niet bezonken. Zij, Medicine Cat Apprentice. Ze had maar een paar dagen de Apprentice van Stagtine mogen zijn, voordat alles was veranderd en was besloten dat haar pad directer verbonden was met Starclan. Haar amberkleurige ogen gleden naar de vier reusachtige bomen. Dit was de plek waar Starclan ook heer en meester was. De plek waar al haar voorouders ooit waren gekomen. Remnantpaw liet een zucht over haar lippen rollen voordat ze in het zwakke zonlicht plaats nam en haar amberkleurige ogen naar haar grijze poten gleden. Daar zat ze dan, haar toekomst te overdenken. Misschien zou ze Rousebell moeten vragen naar de karakters van de andere Medicine Cat's. Ze kon hen toch niet ontmoeten zonder verhalen? Heel misschien wisten andere katten wel meer, want in deze onzekerheid had ze iets van houvast nodig.

De onbekende geur van Windclan deed de jonge kattin haar kopje bewegen voordat amberkleurige ogen op een kleine kater vielen. Zijn rode vacht vlamde mooi in het zonlicht, maar ze kon zijn naam niet plaatsen, kende nog geen katten van andere Clans en hoewel haar rang wellicht de kattin in een wat neutralere positie zou brengen was ze nog steeds niet van plan om vrienden in andere Clans te vinden. Haar hart lag bij haar Clan, bij Thunderclan en voor hen zou ze strijden en haar best doen. Een begroeting kon er echter wel vanaf. 'Goededag,' klonk een licht heze en zachte stem. 

@Blazesong eerst

Remnantpaw vond dit nogal een imposante plek, zo groots tussen de vier Clans. Haar amberkleurige ogen stonden bewonderend terwijl ze haar blik van de Windclanner naar de bomen liet glijden. Ook al was het Leafbare, als ze haar ogen sloot kon ze terwijl ze weg droomde bedenken hoe mooi dit gebied was. Zo statig, zo eeuwig. Net zoals de nachthemel die een connectie met Starclan vormde. Oneindig. Hoe lang hadden deze bomen er al gestaan, hoeveel generaties hadden de bladeren zien vallen en de sneeuw en koude eromheen zien trekken?

De kater leek niet bijzonder spraakzaam en om eerlijk te zijn vond de jonge Apprentice dit niet zo erg. Haar gedachten leken geen vaste grond te vinden, te dwalen en dwarrelen als losse sneeuw of een verdwaalde kat. 'Hallo,' De stem leek niet vijandig of onvriendelijk waardoor ze haar kopje schuin hield en hem met een korte glimlach aan keek, een flauwe glimlach. Opgroeien was lastig, ze was vrij maar tegelijkertijd ook gevangen in de wetenschap dat alles anders was. Een jonge vogel die nog moest leren vliegen, die haar vleugels uit mocht slaan. 'U bent van Windclan, toch?' Vroeg ze onhandig, immers had ze het idee dat ze die geur op zijn vacht rook, maar was ze nog niet lang genoeg Apprentice om het zeker te kunnen weten. Zelfs al vertelde zijn kleine postuur wellicht voldoende.

Remnantpaw had het geluk dat ze op neutraal gebied was. De kater tegenover haar leek wellicht niet perse sociaal, maar hij was ook geen directe bedreiging. Haar amberkleurige ogen leken voornamelijk echter de focus op de lucht en bomen te richtten. Alsof ze zich probeerde in te denken hoe het leven Moons geleden was geweest, alsof ze contact zocht met Starclan. De Clan van de overleden katten. Als kitten had ze veel verhalen gehoord over vroeger en ze vroeg zich af of deze klopten. Ze wist dat ze nu een andere blik kreeg op alles, een blik die ze nog moest ontwikkelen.

'Dat klopt,' bevestigde de kater zijn afkomst. Met grote ogen keek ze hem aan, alsof ze hem in een nieuw licht zag. Hoewel ze niet van plan was een vriendschap aan te gaan met de rode kater, was ze wel nieuwsgierig aangelegd en wilde ze de beste verhalen altijd kunnen vertellen. Zo zat ze in elkaar, als dromerig type. 'Is dit de eerste keer dat je hier bent?' Langzaam knikte de slanke kattin terwijl ze een grijs pootje optilde en nar de grote eiken wees. 'Ja, ik.. ik wilde deze bomen zien. Ze komen voor in veel verhalen... En...en ik ben pas net.. Apprentice... Ik bedoel Medicine Cat Apprentice. Dus.. dus voelde het goed om.. om de plek waar Starclan ook invloed op heeft te zien.' Legde ze onhandig uit voordat ze haar kopje boog. Het was waarschijnlijk nog niet bekend dat ze een nieuwe opvolger voor Rousebell hadden gekozen maar ze was te jong om dingen stil te houden en te zwijgen terwijl snel genoeg bekend zou worden dat Waterpaw niet meer onder hen was als opvolger van Rousebell. 'Ik dacht dat dit een goede plek was om na te denken en... En het voelt zo machtig. Heeft u deze bomen al eens in bloei mogen zien?' Ze ratelde een beetje, duidelijk niet geheel confortabel maar ook nieuwsgierig.

Remnantpaw keek de kleine kater met een zachte blik in haar ogen aan, ze was nog niet gehard door de werkelijkheid. Was niet aanwezig geweest toen een van de bomen in rook was opgegaan. Haar amberkleurige ogen hadden wellicht de kleur van het vuur maar waren zachter, een stuk warmer. Al zat er ongetwijfeld nog een scherp randje aan de diamant waarin Remnantpaw geslepen moest worden. Ze was nog jong, zeer jong en onschuldig en dat was ook te merken. Onschuld kon een kracht zijn maar ook een obstakel, ze zou nog veel ervaring op mogen doen voordat ze de kattin zou worden die ze moest zijn. Die ze droomde te zijn misschien, ooit. 'Gefeliciteerd met je nieuwe rang,' Mauwde de oudere kater waardoor er een klein glimlachje op haar snoet verscheen. 'Dankje, ik ben wel bang het te verpesten. Er is nogal wat onrust. Ik was met de Gathering nog een kitten. Ik hoop dat Windclan niet teveel verwondingen heeft opgelopen?' Hakkelde ze een tikkeltje onhandig. Ze zag wel in dat voor katten dit anders voor nu even niet als vredige plek aan voelde. Zijzelf had nog geen wreedheid op haar tong geproefd.

Ze vroeg of hij al eerder de bomen in bloei had zien staan, sinds zijzelf nooit de groene bladeren had mogen zien, de schaduw die de kale bomen op hen wierp was koud, al zou het in de zomer welkom zijn als de zon fel op hun vachten brandde. Hen ongetwijfeld zou herinneren aan het vuur dat de boom had verwoest, zijzelf hoopte nooit het vuur op haar vacht te hoeven voelen en wist hoe de verwondingen waren geweest voor sommige katten, niet alleen vuur was er geweest maar ook Twolegs. Ze zou die enge wezens nooit recht in de ogen kunnen kijken. 'Dat heb ik,' Sprak hij enkel met licht vernauwde ogen. 'Ik bedoelde niet dat je er als Apprentice uit ziet Meneer de Windclanner. Ik vroeg mij meer af of... Of u kunt vertellen hoe ze er normaal gesproken bij stonden in Leafgreen. ' Sprak ze onhandig en een tikkeltje schuldbewust terwijl ze op haar wang beet. Jonge katten waren tenminste wel eerlijk, en het was duidelijk dat Remnantpaw goudeerlijk was. Ze was wellicht gekozen om Rousebell op te volgen nu Waterpaw verdwenen was maar was ook duidelijk nog een kind in haar hart dat zocht naar haar plek op de wereld en probeerde te begrijpen wat die wereld was. Ik ben Remnantpaw, trouwens,' mompelde ze zachtjes en onhandig, immers had ze zich nog niet voorgesteld. Langzaam stapte ze naar het roet toe voordat ze haar ogen sloot. Ze probeerde zich duidelijk voor te stellen wat er met de Gathering was gebeurd.

Remnantpaw wist dat hij waarschijnlijk niet alles zou delen, net zoals zijzelf niet alles zou delen met een kat van een andere Clan. Het was immers gewoonte dat katten dingen gescheiden hielden. Zelfs bij de Gathering werd vast niet alles vermeld. Zo was er ook voor gekozen om haar nieuwe rang niet te benoemen, omdat ze net de dag voor de Gathering Medicine Cat Apprentice was geworden en zich nog niet volwassen en wijs genoeg achtte om zich op de juiste manier tussen iedereen te mengen. Niet alleen zij wist dat maar de rest van de Clan ook. Stagtine had de juiste keuze gemaakt door dit niet te delen en haar nog even kind te laten zijn, zover dit nog mogelijk was. 'Windclan is er goed uitgekomen,' Mauwde hij enkel met een knik van zijn kop waardoor een zachte blik in de ogen van de jonge Apprentice verscheen. 'Dat is goed om te horen,' Murmelde ze zachtjes. De kleine, maar nog steeds iets grotere kater, zuchtte. 'In greenleaf zijn de eiken machtig groot,' Vertelde de kater terwijl de jonge kattin een beetje weemoedig naar de bomen keek. Die ooit zo trots en sterk waren geweest. Onhandig stelde de jonge kattin zich voor, waarna de kater zijn naam over zijn lippen liet vallen. 'Blazesong,' Hij hief zichzelf op zijn poten terwijl de jonge kattin hem met een licht respectvolle blik aan keek. 'Deputy?' Mauwde ze voorzichtig en met een vragende glinstering in haar ogen. Als ze zich goed herinnerde was hij de Deputy van Windclan. 'Ik heb tot nu toe enkel goeds over u vernomen.' Mauwde ze respectvol, immers was ze een kattin van verhalen en geen van haar Clangenoten was negatief te spreken, openlijk te spreken geweest over de Deputy. 'Ik hoop dat Starclan goed op u neer kijkt en u het beste gunt. Dat hoop ik voor iedereen.' De onbekende woorden of de woorden die haar hart al een poosje ongemakkelijk maakten werden gepreveld. 'Now watch what you've done' Haar stem klonk bijna afwezig terwijl ze duidelijk nadacht. 'Ik snap niet waarom... Wat is fout? Was het gewoon een droom?' Mauwde ze leeg voor zich uit, talloze vragen die ze zachtjes stelde en enkel als de kater oplettend was geweest had hij misschien enkele woorden opgevangen terwijl ze haar blik op de bomen wierp. Ze had echter nog niet door dat het een bericht van Starclan was geweest en ze het gehele bericht niet had kunnen meekrijgen doordat ze thuis was gebleven en zo onervaren was.

Remnantpaw snapte nog niet geheel de manier waarop Starclan communiceerde. De vraag was ook of ze dit ooit wel zou, immers waren de sterren niet altijd even duidelijk. Ze hadden vast zo hun redenen maar makkelijk was het niet, zeker voor hen die geen Medicine Cat waren en niet gewend waren om elke halve Moon naar de Moonstone te gaan om samen te dromen met de rest van de katten die door Starclan gekozen waren. Remnantpaw verwachtte dat het nog wel even zou duren voordat ze met de andere Medicine Cat's en diens Apprentices zou staan. De Deputy leek echter meer te weten van de woorden die ze uitsprak, fluisterde over de koude vlakte die doordrenkt was geweest met bloed en as. De sneeuw maakte het een vrediger beeld maar de katten die er op dat moment waren geweest zouden het nooit vergeten. Nogmaals was ze ergens dankbaar dat zijzelf als net benoemde Medicine Cat Apprentice er niet was geweest om de vlammen aan haar vacht te voelen likken. Nu was het enkel de koude die met haar dikke maar korte vacht speelde. 'Dat zijn dingen die je met je mentor zou moeten bespreken, Remnantpaw.' Mauwde de Windclan Deputy waardoor de jonge kattin zich abrupt omdraaide. 'Starclan is niet altijd even duidelijk,' vervolgde hij waardoor de pas benoemde Apprentice langzaam knikte en hem met onzekere ogen aan keek. 'Ik weet alleen niet of Rousebell de antwoorden heeft.' Murmelde ze zachtjes, ze was stiekem ook wel behoorlijk geschrokken van alles, alleen zei ze dit er niet bij maar was dit te zien uit haar houding. Snel zou ze er waarschijnlijk niet over beginnen, zeker omdat ze niet wist waar het op sloeg, waarmee het allemaal in verbinding zat.

Remnantpaw was niet voorbereid geweest om een bericht van Starclan te ontvangen, zeker niet de dag van haar benoeming. Dat was iets dat een kat nooit geheel kon beseffen op die leeftijd en dat was dan ook een deel van het probleem. Ze was gewoon ook heel erg bang dat ze haar Clan niet kon brengen wat ze nodig hadden in een Medicine Cat Apprentice. 'Het komt wel,' stelde de Deputy haar gerust, al was het alles behalve prettig dat ze het bericht van Starclan nog niet konden begrijpen. Hij leek ook niet veel meer te weten, behalve dan dat anderen hetzelfde hadden gehoord. 'Starclan is niet altijd de eerlijkste, soms duurt het even denk ik,' De kattin sloot haar ogen kort voordat ze langzaam haar blik naar het as liet glijden. Het had bijna de kleur van haar vacht, het was lastig voor te stellen dat er ooit een machtige boom had gestaan. Dat de katten hier in gevaar waren gebracht, en waarvoor? 'Ik hoop dat we snel er achter komen. Dat we niet in het donker zoeken.' Mauwde ze zachtjes, ze sloeg gespannen met haar staart. Haar oortjes gleden kort naar haar nek toe. Het stelde haar niet bepaald gerust dat ze niet de enige was die dit had gehoord, het was dus groter dan haar, groter dan enkel Thunderclan.