Goodmorning

<sub>Een ochtend wandelingetje bracht haar weer hier. Ze vond het nog steeds een wonderlijk mooie plek. Ze kon stiekem niet wachten op haar eerste Gathering. Dat zou zo indrukwekkend zijn! Nog meer dan nu. Al die katten bij elkaar, pfoo. Al die katten gaven haar wel een beetje de zenuwen, maar ze zou met haar eigen Clan zijn. Desnoods bleef ze dicht bij hun. Ja, het zal wel goed komen. Toen ze de plek verder op liep om de hoge bomen van nog ietsje dichterbij te kunnen bewonderen, zag ze een figuur tussen de bosjes van ThunderClans kant. Shrimppaw keek nieuwsgierig naar de bosjes. Wie was daar?

Ardentheart</sub>

_{Heel even wilde ze wegrennen, maar de vriendelijke glimlach deed haar enigszins ontspannen. Dit was geen vijandig gebied, hier mocht niet gevochten worden. De kater zal vast niet de plek op lopen als hij kwade bedoelingen had gehad. Of dat was juist zijn tactiek... Nee, hij begroette haar al aardig. Als hij iets zou willen doen dan had hij dat allang gedaan. Shrimppaw glimlachte wat verlegen naar hem en knikte lichtjes haar kopje. 'Ja, ze lijken wel steeds een stukje groter te zijn elke keer dat ik Fourtrees bezoek,' miauwde ze. 'Ze zijn vast een stuk groter dan de bomen in ThunderClan..'}

_{De kater moest lachen na haar woorden en even bracht het haar stress. Maar toen ze zijn vriendelijke klank en uitstraling zag moest ze ook glimlachen. Het was niet erg, niet iedereen lachte je altijd uit. 'Oh ja, een heel stuk groter, maar ik heb een vriendin die er alsnog in is gaan klimmen,' miauwde de kater geamuseerd. Shrimppaw keek geschrokken naar hem om. Erin klimmen? Daar moest ze nou helemaal niet aan denken. 'Echt?' vroeg ze verbaasd, ze geloofde het haast niet. Haar blauwe ogen richtte zich weer naar boven. Die vriendin zou vast ook een ThunderClanner zijn, maar alsnog. Dat was wel héél hoog.}

_{Zo hoog, als Shrimp er al aan dacht kreeg ze al een beetje kippenvel. Nee, ze zou het niet eens willen proberen. Misschien een normale, middelgrote boom. Of een kleine, dat is misschien nog wel beter. Ja, misschien dat ze dat ooit wel kon leren. Het moest er ergens toch wel in zitten? 'Maar mij zie je het niet doen hoor. Zo goed in klimmen ben ik nou ook weer niet,' grinnikte de kater. Shrimp draaide haar kop weer naar hem toe en toonde een kleine glimlach. Dat zelfs niet alle ThunderClanners het aandurfde deed haar weer ietsje beter voelen. 'Dat begrijp ik ja. Het is denk ik hetzelfde als de rivier bij de waterval. Daar wil je liever ook niet zwemmen, door de harde stroming,' miauwde ze. Tenminste, ze hoopte dat het een goed genoeg vergelijking was, maar ze dacht van wel. Ondanks dat Shrimppaw prima kon zwemmen, daar wilde ze zich liever niet wagen.}

De jonge kattin bracht een mooie vergelijking dat ze ook niet in de sterkste stroming van de rivier op het Riverclan territorium wilde zwemmen. Tja, hij zou zelf helmaal niet hoeven zwemmen. Ardentheart hield zijn vacht liever gewoon droog, maar voor Riverclanners was het natuurlijk weer heel anders. En dus knikte hij met een glimlachje. "Precies," reageerde hij. "Maar klimmen en zwemmen is ook allemaal maar in welke clan je zit. Daarom vind ik het hier zo fijn, want hier komen alle clans samen en hoort er geen conflict te zijn." Vertelde hij met een vrolijke twinkel in zijn ogen. Oh de katten die hij hier was tegengekomen. Sommige zelfs leiders en deputies en hij had er gewoon mee staan praten! Als je dat hem aan het begin van zijn training had verteld dan zou hij het zeker te weten niet hebben geloofd.

_{De kater knikte gelukkig met een glimlachje. Haar vergelijking was goed geweest. 'Precies,' reageerde hij en Shrimppaw schonk hem een verlegen glimlachje. 'Maar klimmen en zwemmen is ook allemaal maar in welke clan je zit. Daarom vind ik het hier zo fijn, want hier komen alle clans samen en hoort er geen conflict te zijn,' vertelde hij en zijn ogen twinkelde vrolijk. Shrimppaws glimlach werd breder en ze knikte instemmend. 'Ja, precies. Hier is het altijd rustig en vredig, en gezellig.' Nou moest ze eerlijk zijn, ze vond het ook wel een beetje spannend om hier te zijn. Het was dan misschien wel een plek van vrede, nieuwe katten ontmoeten was nooit haar ding geweest. Gelukkig was de kater tegenover haar vriendelijk. 'Normaal kom ik hier niet zo vaak, maar het is toch wel een fijne plek om te zijn,' miauwde ze dus ook met een glimlachje.}

_{Shrimppaw had wat dat betreft niet heel veel plekken gehad waar ze geweest was. Of vaak geweest. Ze vond, als ze erover nadacht, sommige plekken nog best wel ver en bijzonder om bezocht te hebben. Maar misschien was dat ook wel gewoon haar insteek, er zouden vast wel katten zijn die verschillende plekken al veel vaker bezocht hadden. Die ook van dat avontuur hielden. Shrimppaw ging eigenlijk nooit zomaar ergens heen zonder doel, behalve als het gewoon rondlopen in haar eigen territorium was. 'Waar kom je dan wel vaak, uh...' Ze keek hem aan toen hij stilviel. 'Sorry,' mauwde hij schaapachtig. 'Ik geloof niet dat ik om je naam heb gevraagd. Ik ben Ardentheart,' vertelde hij toen met een glimlachje. Oh ja, zij had ook niet om zijn naam gevraagd. 'O-oh,' mauwde ze en ze schonk hem een verlegen glimlachje. 'Maakt niet uit hoor.. Ik ben Shrimppaw,' stelde ze zichzelf voor. 'En uh, ik kom eigenlijk nooit veel verder dan m'n eigen territorium,' gaf ze toe.}

Ze had hem even aangekeken voor ze hem een antwoord gunde. Shrimppaw, dat was haar naam. Hij vond het maar een gekke naam, maar hij was dan ook geen Riverclanner. Ardentheart schonk haar desalniettemin een glimlach. Geen van hen koos hun naam en het was ook niet storend voor hem. Ze vertelde hem verder dat ze nooit echt veel verder kwam dan haar eigen territorium. Oh. Dat had hij eigenlijk niet echt verwacht. Zelf was zijn ervaring heel anders geweest; hij had het aangegrepen als een avontuur. Hij had veel verhalen om te vertellen, nieuwe vrienden gemaakt en een hoop plekken ontdekt. “Ah, wel, dat kan ook. Maar er zijn een hele hoop mooie plekken buiten de clanterritoria,” glimlachte hij naar haar. “En er zal vast wel een plek zijn in je territorium waar je graag komt?” Voegde hij er aan toe.

_{Ze voelde een beetje aan dat het voor Ardentheart anders was, dat hij wel vaak buiten zijn territorium kwam. 'Ah, wel, dat kan ook. Maar er zijn een hele hoop mooie plekken buiten de clanterritoria,' glimlachte hij, wat haar vermoedens bevestigden. 'En er zal vast wel een plek zijn in je territorium waar je graag komt?' Shrimp glimlachte en knikte. 'Ja, ik kom graag bij de Lily Pool. Dat is een meertje waar hele mooie waterlelies groeien,' miauwde ze met sprankelende oogjes, die nu weer nieuwsgierig stonden toen ze hem aan keek. 'Wat voor plekken zijn dat dan, buiten de Clanterritoria?'}

Wat voor plekker er buiten de clanterritoria waren? Wel dat waren er een hoop, te veel om allemaal stuk voor stuk te gaan bescrhijven. Het idee om haar op een kleine tour van de territoria buiten die van de clans mee te nemen dook in hem op, maar dat duwde hij half aan de kant. Een jonge apprentice zoals haar vond het al heel wat om buiten haar eigen territorium te komen, ze zou vast niet met een warrior van een andere clan mee op avontuur willen. “Nou je hebt het rogue territorium, wat wel eindeloos lijkt en je kan er zóveel verschillende soorten territoria in vinden. En de Twolegplace, maar dat kan wel gevaarlijk zijn met de Twolegs en Bloodclan, dus daar ga ik liever zelf niet heen.” Begon hij, toch maar besluitend om de waarschuwing van de Twolegplace er bij te geven. Hij had er immers geen goede herinneringen aan "Dan heb je ook het Lost Territory. Dit was eerst het territorium van Skyclan, maar daar ben ik zelfs nog véél te jong voor om het te herinneren. Door een vuur was het platgebrand en kortgeleden hebben de twolegs daar een hele hoop aan gedaan, waardoor zij het nu gebruiken als een soort kamp. Ik heb daar echt een hoop leuke avonturen beleefd voordat de twolegs dat hadden gedaan,” ging hij verder met een glimlach op zijn snuit. Eerst Shrimppaw dat maar even in haar laten opnemen, dan konden ze nog wel verder, als ze wilde.

_{Ze had natuurlijk verhalen gehoord over de andere plekken buiten het woud, maar ze had zelf  niets ervan meegemaakt. Ze luisterde dus ook geboeid naar de Warrior toen hij begon te vertellen. Het Rogue territorium ja, dat was altijd nog veiliger dan de Twolegplace met BloodClan in de buurt. Daar waagde ze zich niet meer, zeker niet alleen. Ardentheart sprak verder over het Lost Territory, waar ze ook verhalen over had gehoord, ook dat het nu een soort Twoleg kamp was geworden. Een kleine glimlach vormde op haar snoetje. 'Dat is wel jammer dan, dat die daar zijn. Zag het er echt helemaal verbrand uit vroeger? En.. Misschien dat de Twolegs nog weggaan? Ze hebben natuurlijk al de Twolegplace, toch?' miauwde ze wat verlegen.}

Ze leek het meest geïnteresseerd in het Lost Territory, aangezien ze hem daar nu allemaal vragen over stelde. Echter niet zoals hij dat vroeger had gedaan, maar op meer verlegen wijze. Ardentheart glimlachte even kort naar haar voordat hij aan de antwoorden begon. “Ja, het stond vol met zwartgeblakerde schimmen van bomen, het oude kamp was gewoon niet meer te herkennen, het enigste wat nog instact was, was het Starlake.” Vertelde hij haar. Ook dat was nu verpest door de twolegs, met houten structuren er in en allemaal rommel in het water. “Maar ik denk niet dat ze weg zullen gaan, ze hebben er echt een hoop lopen bouwen, stevige, onafbreekbare dingen.” Zuchtte hij. Twolegs zouden straks nog heel het woud over nemen als het zo doorging, hun woud. Dan maakte het niet uit welke clan je was, want twolegs waren een vijand van iedereen.

_{Ze vroeg zich af waarom de Twolegs nóg een Twolegnest zouden maken. De Clans gingen toch ook geen twee kampen oprichten? Dadelijk waren ze omringt door de lange wezens. Shrimppaw had ze - gelukkig - nog nooit echt tegengekomen, maar van een afstand en van de enge verhalen waren ze zeker geen pretje. De Warrior vertelde hoe het territorium er vroeger uitzag, met zwartgeblakerde schimmen en alleen het Starlake dat intact was gebleven. Shrimppaw vond dat eigenlijk ook niet zo vrolijk klinken, maar alles was beter dan Twolegs, toch? Zeker als ze niet weg zouden gaan, volgens Ardentheart. Shrimppaw zuchtte zachtjes. 'Dat is wel jammer,' miauwde ze zachtjes. 'Het is daar dus ook niet veilig meer om te zijn? Ik had eigenlijk wel graag nog een keer Starlake willen bezoeken..' miauwde ze wat somber en ze richtte haar blik naar de grond.}

Shrimppaw vroeg zich af het dan ook niet meer veilig was om te bezoeken, aangezien ze graag nog wel eens het starlake had willen zien. Dat was een redelijk ingewikkelde vraag, want het was niet persé onveilig, je moest gewoon een goed hoofd op je schouders hebben en opletten. “Het gaat nog wel, zolang je maar goed oplet. Maar het Starlake is wel veranderd, het is niet meer zo puur als eerst.” Maar wat verwachtte je dan ook met wezens zoals de twolegs. Ze waren hun prooi al aan het vergiftigen en zo ook hun territorium. Alhoewel het oude Skyclan territorium eigenlijk niemandsland was geweest, had het alsnog tot de clans toebehoord. “Maar je zou er wel naartoe kunnen gaan, dan raad ik wel aan om te gaan als het donker is,” vertelde hij nog met een klein glimlachje.

Ze was zelf te laat geweest, of die Twolegs waren te vroeg geweest. Het was jammer dat ze het niet had kunnen zien zoals het vroeger eruit zag. Toch was ze er zeker van dat het nog steeds erg magisch aan moest voelen. 'Het gaat nog wel, zolang je maar goed oplet. Maar het Starlake is wel veranderd, het is niet meer zo puur als eerst,' vertelde Ardentheart haar. Shrimp knikte. Jammer, maar het kon niet anders. Ze konden wensen wat ze wilde, het zou zeker niet meer terug gedraaid worden. 'Maar je zou er wel naartoe kunnen gaan, dan raad ik wel aan om te gaan als het donker is.' Ah, daar begon het al. Shrimppaw schonk hem een weifelend glimlachje. 'Ik ga niet graag naar buiten als het donker is,' miauwde ze. Daarbij had ze nu ook trainingen zo'n beetje elke nacht. Die wilde ze ook niet missen. 'Misschien later.. Als ik wat ouder ben..' Of misschien iemand had om mee te gaan. Ze hield er namelijk ook niet zo van om alleen te gaan.

Ze leek een beetje ongemakkelijk toen ze toegaf dat ze niet graag in het donker naar buiten ging. Ardentheart schonk haar een glimlach die aangaf dat dat helemaal niet erg was. Hij was zelf gewoon avontuurlijk, redelijk op zijn gemak waar hij ook naar toe ging, maar het was ook heel begrijpelijk dat anderen een heel stuk terughoudender waren. “Ach joh, maak je geen zorgen. Tijd genoeg.” Het was ook zo. Als apprentice wilde je vaak zo graag het liefst alles zien in zo’n kort mogelijke tijd, maar ze hadden nog een heel leven als warrior, of in sommige gevallen een andere rang, om naar uit te kijken. Een leven waarin je altijd nog nieuwe dingen zou zien en ontdekken.