Already into trouble...

Onderwerp: Already into trouble... za 11 feb 2012 - 14:38

_{Conquer the black moon
In the night, quietly spread open your wings
What the blue moon watches over
Is the song of the maiden lamenting the separation
Searching, pursuing treasure
Young eyes set forth on a journey

[Nightstream]

Met vlugge, hobbelige pootstapjes stapte Applekit door het kamp, al was de jonge kitten nog steeds een beetje wankel. Terwijl ze rond liep, ze had toch duidelijk een doel. Die mysterieuze den aan de rand van het kamp die ze van haar mama niet mocht betreden omdat hij gevaarlijk zou zijn. Ze zou die den eventjes laten zien wie gevaarlijk was!

Voorzichtig proefde Applekit de lucht in de den. Wat rook het hier raar... Voorzichtig trippelde ze naar binnen, niets en niemand te zijn? Maar... Wat lag daar? Voorzichtig trippelde de jonge kitten erheen terwijl ze haar best moest doen om niet te struikelen. Voorzichtig boog ze voorover en snuffelde aan de verschillende bladeren die voor haar uitgestald lagen. Haar kopje hield ze eventjes scheef. Daarna boog ze zich naar voren en nam ze nieuwsgierig een grote hap van een blaadje. Het rook zo raar... Ze vertrok haar gezicht iets van de smaak maar slikte ze toch door. Vervolgens verstijfde ze van een schaduw die over haar heen viel. Oeps... Betrapt... Ondertussen begon misselijkheid in haar buikje op te bouwen, tot het punt dat ze wel redelijk duizelig werd.}

Cinderfall zat met gesloten ogen voor de kamp ingang. De zon scheen fel op zijn vacht terwijl hij luisterde naar de geluiden van de vogels om hem heen. Zijn zwarte staart was om zijn achterhand gekruld terwijl hij neerknielde voor de waterrat die voor hem lag. Hij zat nog steeds in over Jayshade, zijn broer. Hij voelde zich slecht, heel slecht. Hij zou zich wel bij de elders gaan voegen binnenkort. Zuchtend at hij door, luisterend naar de gesprekken binnen en de vogels buiten. De dag leek perfect, niets kon mis gaan. Hij strekte zich uit toen hij de waterrat op had en ging op zijn zij liggen, zonnend. Hij overwoog om even te gaan dutten, hij had de hele morgen nog om te gaan jagen of mee te gaan op patrouille. Nu hij geen leerling meer had en Lostvoice goed en wel bevallen was had hij het even genomen voor zichzelf. De enige zorg nou was Jayshade en de kits die heel moesten blijven, niet dat er iets kon gebeuren in het kamp .. maar dat zei hij ook met Icekit. Zijn ogen waren open en elk spoortje slaap was verdwenen. Met ogen zo groot als die van een uil in de nacht kwam hij overeind. Icekit.. Hij keek naar zijn poten en zuchtte. Icekit was dood .. zijn ouders waren dood .. en Jayshade. Hij kwam verder overeind tot hij recht stond en draaide zich om. Misschien kon hij maar even bij zijn kits kijken, dan vrolijke hij misschien op. Cinderfall sprong naar binnen en liep recht door naar de Nursery. Lostvoice en Mintkit sliepen beide vredig, maar waar was Applekit? Hij keek om zich heen, de paniek negerend dat ze verder weg was dan een meter van hem vandaan. Ze zou toch niet het kamp uit gegaan zijn!? Angstig ging hij alle dens langs, de medicijn den negerend. Lostvoice had haar verboden om daar naartoe te gaan dus .. dan ging ze toch ook niet? Hij draaide zich langzaam om en liep haast in slowmotion de den in. Al die planten en kruiden, straks waren ze wel giftig!? Toen hij binnen kwam zag hij haar daar zitten, kauwend. De horror die in zijn ogen verscheen was niet te beschrijven. Hij sprong naar voren en landde met zijn poten naast haar. ”Applekit!!??” Knalde hij. Bevend van de paniek keek hij naar het half opgegeten blad. Wat was het? Giftig!? ”Wat heb je gedaan in StarClan’s naam!? Heeft je moeder je niet uitdrukkelijk verboden om hier te zijn!? Waar is Nightstream, o jee straks ga je wel-” Hij kapte zijn stem af en keek Applekit recht in de ogen met ogen die vlamde van woede. ”Met jou ben ik nog lang niet klaar jonge dame” Oh! Idioot! Als hij nou gewoon opgelet had was dit niet gebeurd..

- Toestemming Babz ;D

_{De schaduw die over haar heen viel, onttrok alle warmte uit haar nog wollige, kittenzachte tabby met witte vachtje. Een naderend gevoel van onheil bekroop haar langzaam, eerst nog niet zo duidelijk maar daarna groeide en groeide het steeds meer. Ze durfde zich niet om te draaien, niet te kijken naar wie het was. Was het Nighstream? Stormstar? De trillingen van de impact die de poten naast haar maakten zorgden er al bijna voor dat ze omviel. Met moeite bleef ze zitten. Ze kneep haar oogjes dicht. Het zou vast wel Stormstar zijn ofzo... Zoveel 'geluk', had ze vast wel weer. "Applekit!!??" Knalde er vlak naast haar. Mispoes, het kon dus erger, veel erger. Nerveus slikte ze. Het was haar vader, Cinderfall. Nu, zat ze pas echt in de nesten. Voorzichtig opende ze haar goudkleurige oogjes en keek ze al bevend van angst om naar haar vader, die een wilde blik in zijn ogen had die Applekit nog nooit had gezien. Het maakte haar bang, het maakte haar zo bang dat ze niet durfde te klagen over de buikpijn die ze voelde opkomen. Ze durfde geen woord uit te brengen. ”Wat heb je gedaan in StarClan’s naam!? Heeft je moeder je niet uitdrukkelijk verboden om hier te zijn!? Waar is Nightstream, o jee straks ga je wel-” Haar ogen groot en rond van angst, staarde Applekit haar vader aan. Applekit's ogen begonnen al langzaam vochtig te worden terwijl ze steeds harder begon te beven van de angst. ”Met jou ben ik nog lang niet klaar jonge dame.” Klonk de woedende stem van Cinderfall. Nu was de laatste deur naar de paniek open gegooit en begon ze een keel op te zetten, ze begon luid te jammeren van de angst die haar vader haar bezorgde. "H-het spijt me! Ik...Ik.. wou gewoon graag weten... W..Wat er nou pr..precies was!" Ze jammerde zo luid als haar keel het toe liet, de weg van blinde paniek inslaande. Hierna kneep ze haar ogen pijnlijk dicht met een zachte piep toen haar buik pijnlijk verkrampte.}

Cinderfall begon heen en weer te ijsberen en liet een jammerende Applekit even voor wie ze was. Ook al verscheurde haar geluid hem levend en wilde hij het liefste zijn lichaam om zijn dochter krullen en zijn neus in haar vacht duwen. Haar geruststellen en zeggen hoe veel het hem speet dat hij tegen har geschreeuwd had. Maar nu moest hij echt even consequent zijn. De woede die in hem opgevlamd was leek meer in angst te veranderen. Hij kon het niet veroorloven om ook hem te verliezen. Hij wendde zich weer tot Applekit en keek nu met een soort krankzinnige blik in haar ogen. Toen hij sprak trilde zijn stem, de woede maar voornamelijk ook angst drong er nu goed in door: ”Als ik je nog één keer betrap dat je dit doet .. dan zal er iets gebeuren. Dan is RiverClan te klein hoor je me” Zijn stem was overgegaan in een woedend geloei terwijl verscheidene katten de den in keken en vol medelijden naar Applekit staarde maar geen een kat durfde hem te onderbreken. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze hem nog nooit zo gezien hadden. Zijn ogen vlamde terwijl ze recht in die van Applekit staarde. ”Stormstar hoort hier van, oh zeker en tot ik heb gehoord wat voor straf hij je heeft gegeven blijf je in de Nursery en kom je er niet meer alleen uit. Je moet toestemming vragen aan of mij, of je moeder of een andere kat in de Nursery, een volwassen kat of je naar buiten mag, begrepen!?” Knalde hij met zijn nekharen overeind. Hij wist dat hij hiermee meer kwaad dan goed deed maar de angst had zich omgezet in woede. Hij was vooral boos op zichzelf dat hij dit weer liet gebeuren, een klein deeltje was maar tegen Applekit gekeerd. Zijn dochter had hem teleurgesteld, heel erg. Hij weigerde hardnekkig om te zeggen dat hij vooral in zichzelf teleurgesteld was. Als een bezetene begon hij heen en weer te ijsberen. Applekit leek wel in orde, dus misschien hadden de blaadjes geen effect. Hij hoopte het maar .. Hij bleef voor de ingang zitten zodat de zon grotendeels werd geblokkeerd door zijn reusachtige silhouet. Hij haalde diep adem en sloot trillend zijn ogen. Het leek alsof de hele wereld stil stond toen hij haar daar zo zag staan, hij moest Lostvoice nu spreken voor hij gek werd .. ”Applekit ..” zei hij op een gevaarlijk dreigende toon. Hij opende zijn ogen en negeerde zijn eigen tranen die in zijn ogen staken. ”Ik ben echt heel erg teleurgesteld in je” Zijn stem klonk niet langer boos meer, niet eens angstig. Het had een keiharde hulst van verdriet met in de kern de bittere teleurstelling die hij door liet komen in zijn ogen. Hij schudde zijn kop en voelde de woede wegebben en nu plaats maken voor alleen maar verdriet. Hij wilde niet haar ook verliezen ..

Met een geeuw opende ik mijn helderblauwe ogen en rekte me uit. Mijn nagels boorde zich in 't zachte mos in de nursery, terwijl ik de slaap uit m'n spieren probeerde te krijgen. Ik keek rond in de donkere nursery en voelde een klein bolletje tegen me aan liggen. Mintkit lag nog rustig te slapen, gelukkig maar. Ik gaf de kit een lik over d'r lichaampje heen en stond op. Ik kwam de laatste tijd niet echt vaak meer buiten de nursery, maar nu begon ik echt honger te krijgen en ik wilde Cinderfall weer eens vinden. Mijn partner had het al lastig genoeg, als vader, als mijn partner. Toch kon ik me geen andere wensen.
Ik liep voorzichtig de nursery uit en kneep m'n helderblauwe ogen dicht tegen het volle zonlicht. Ik geeuwde nog een keertje en schudde de laatste restjes slaap uit mijn hoofd. Toen ik eenmaal weer helder kon nadenken, liep ik in de richting van de voedselstapel.
Bij de ingang van de Medicine Den hielt ik halt, er klonken woedende stemmen van binnen de den. Toch herkende ik de stem van Nightstream niet. Wat was er aan de hand?
Ik stak m'n kop de den binnen en rook twee bekende geuren, Cinderfall en Applekit. Opeens hoorde ik de woedende stem van Cinderfall, iets wat me een beetje liet schrikken. ”Stormstar hoort hier van, oh zeker en tot ik heb gehoord wat voor straf hij je heeft gegeven blijf je in de Nursery en kom je er niet meer alleen uit. Je moet toestemming vragen aan of mij, of je moeder of een andere kat in de Nursery, een volwassen kat of je naar buiten mag, begrepen!?” Ik huiverde en haalde diep adem. De stem van Cinderfall, het kwam me zo bekend voor. Mijn ogen werden vochtig, maar ik hielt mezelf in. Ik haalde diep adem en liep de Den verder in. "Cinderfall!" verhief ik mijn, normaal zo zachte, stem tegenover de kater. Ik keek hem recht in zijn ogen aan, in mijn eigen ogen scheen niet alleen woede, maar ook angst. Angst voor Cinderfall. "Doe dit niet, please," Mijn stem zakte terug in een fluistering, terwijl ik mijn kop tegen de onderkant van z'n kin wreef.
Daarna richtte ik me op Applekit, die ik met een kort gebaar bij me haalde. "Je bent stout geweest, kleine kitten." sprak ik mijn jongste kitten toe. "Je houd je aan de straf die je vader je heeft opgelegd. Begrepen? Ik wil je niet meer in de buurt van de Medicine Den zien en je vertel het me elke keer als je naar buiten gaat waar je naar toe gaat. Ik controleer!" Ik keek d'r even zwijgend aan, herkende zo veel van mezelf in haar. "Ga nu maar terug naar de nursery en blijf daar, dan kan ik eventjes met je vader spreken," Mijn blauwe ogen gleden van de kitten naar hun vader en ik zuchtte.

_{Applekit's hart leek wel stil te staan, de angst werd haar bijna teveel. Haar getril was ondertussen zo erg geworden dat haar tandjes op elkaar klapperden. Ze kroop wat naarachter, tegen de grond aan gedrukt van angst. Ze had haar oogjes dichtgeknepen en zich zo klein mogelijk gemaakt. Haar gezichtje had ze achter haar pootjes verborgen terwijl ze zachtjes aan het snikken was. Mede van de pijn in haar buikje, maar ook van pure angst. De woorden van Cinderfall hamerden in haar kop en maakten meer stuk dan goedgemaakt kon worden. ”Als ik je nog één keer betrap dat je dit doet .. dan zal er iets gebeuren. Dan is RiverClan te klein hoor je me. Stormstar hoort hier van, oh zeker en tot ik heb gehoord wat voor straf hij je heeft gegeven blijf je in de Nursery en kom je er niet meer alleen uit. Je moet toestemming vragen aan of mij, of je moeder of een andere kat in de Nursery, een volwassen kat of je naar buiten mag, begrepen!?” Donderde de stem. Applekit voelde zich misselijk worden, en dat was niet eens door de bladeren. Het was door de ziekelijke angst, angst voor haar eigen vader. Ze keek paniekerig en als een bezetene om zich heen, alsof ze een uitweg zocht om te vluchten. Haar nagels klapten in en uit terwijl de paniekerige angst zich de meester van haar maakte, ze wist gewoon niet meer waar ze het zoeken moest. Mede door de pijn, mede door het verdriet dat ze voelden. Maar ze kon niet weg, Cinderfall zat voor de uitgang. Dit voedde haar paniek alleen maar, ze kon niet weg. Ze zat hier klem.. Waar moest ze in Starclan's naam heen!
Een andere stem onderbrak haar paniek. "M-mama.." Miauwde Applekit zachtjes. Ze keek de witte poes al rillend aan. Zou haar mama ook al zo boos worden? Ze stond op de rand om weer te gaan snikken, in elkaar te storten en niet meer overeind te komen dit keer. Ze sloeg bijna een geschrokken gil toen Lostvoic zich bij haar haalde, maar het was zo warm dat ze alleen maar al snikkend en bevend haar gezichtje in Lostvoice's vacht begroef. Alle woorden die Lostvoice sprak, ze slikte ze gewoon. Het kon haar niks meer schelen, ze wou hier weg, weg weg weg. Maar toen Lostvoice haar weg wou sturen klampte ze zich alleen maar steviger was aan Lostvoice's vacht. Ze was bang... Zo bang... Ze wou niet de koude nursery in. De warmte van haar moeders vacht begon haar juist ietwat te troosten. Ze schudde haar kopje paniekerig terwijl ze nog steeds beefde als een grashalm in de stormwind. Haar schouders schokten terwijl ze hard doorsnikte.}

Cinderfall ademde zwaar terwijl hij de verdriet die aan hem knaagde probeerde te negeren. Hij had zijn zelfbeheersing verloren en kijk haar nu .. hij durfde niet eens zijn dochter aan te kijken. Zijn bloedeigen dochter .. en toen hij dat wel deed verloor hij het laatste beetje gezond verstand dat hij nog over had. Ze zat trillend in één gedoken te snikken .. ze was doodsbang voor hem. Angst laaide weer op, als een vuur die begon in zijn hart en door ging door zijn hele lichaam. Een sprankje hoop ontvlamde tussen de vlammen en bluste het een beetje toen hij Lostvoice hoorde. Hij draaide zich om en voelde toen een keiharde klap in zijn gezicht. Hoe ze naar hem keek .. dat .. nee .. dat kon niet .. Zijn adem stokte en hij ging achteruit alsof ze hem zojuist had uitgescholden. Zijn oren gingen naar achteren terwijl hij haar blik zag. Ze keek naar hem alsof hij haar wilde vermoorden, bloederig en wel. Het geluid van Applekit die snikkend tegen haar moeder aan zat brak hem. Volledig in paniek ging hij verder achteruit, met tranen in zijn ogen. Hij had het verpest, hier voor zou hij branden in de hel. Zo niet, dan zorgde hij er zelf wel voor .. ”Nee ..” Zei hij haast onverstaanbaar. Lostvoice was bang voor hem, Applekit was bang voor hem .. wat moest nog komen? Mintkit? Hij durfde het niet aan te zien, hij wilde het niet zien .. hij moest weg, en snel voor hij het niet meer aan kon! Hevig ademend rende hij langs Lostvoice en Applekit heen naar buiten in het wilde weg de kamp ingang uit. Katten haastte zich opzij voor hem en keken hem verbaasd na. Hij zag hun blikken niet, nee. Hij zag enkel Applekit en Lostvoice voor zich die doodsbang naar hem keken. ’Moordenaar, ik haat je, sterf pap, moordenaar’ Allerlei woorden spookte door zijn hoofd en leken zo levensecht dat hij het liefde zijn schedel wilde openkrabben en alle gedachten er uit te halen. Tranen verblindde zijn zicht terwijl hij regelrecht naar de hooglanden rende, maar deze keer stopte hij niet bij de grens. Bij de afgrond keek hij naar beneden naar het stromende water en hij wist dat het zelfmoord zou zijn als hij nu zou springen. Hij overwoog even om echt te springen maar ondervond dat hij te laf was. In de verte hoorde hij zijn naam. Paniek sloeg om zijn hart en hij draaide om. In het wilde weg rende hij richting de oude brug die ThunderClan en RiverClan scheidde. Hij sprong er overheen en racete ThunderClan territorium door. Hij wist niet hoe lang hij bleef rennen, maar er leek geen einde aan te komen tot hij struikelde en in het gras viel. Bevend bleef hij liggen en ademde zwaar. Na een tijd kwam hij overeind en keek achterom. Hij had zo net ThunderClan territorium overschreden, hij was nu aan de andere kant van het bos. Hij draaide zich er naar om en haalde diep adem. ”Ik zal jullie niet langer meer pijn doen, vaarwel” Cinderfall sloot zijn gele ogen voor een fractie van een seconde en sprintte toen richting een onbekende wereld voor hem, ver weg van alles en iedereen.

Topic Uit!

Onderwerp: Re: Already into trouble...