My first friend...!

Ravenkit sprong vrolijk zijn holletje van riet uit en liep met zachte pootstapjes naar de rivier die het eiland omringde. Hij ging vlak ervoor op de grond zitten, zijn dikke zwarte staartje om zijn pootjes geslagen. Met zijn ambere ogen keek hij over het eindeloze, prachtige water. Hij hield ervan met heel zijn hart. Hij het zachtjes kabbelend troostende fluisteringen bij hem binnen bracht, hoe het altijd dat eeuwige rustige ritme volhield. De kleine zwarte kitten liet zich troosten door het water, dag in dag uit zat hij ernaast en keek hij uit over de prachtige golvende vlakte. Hij voelde dat het water hem beschermde, zo groot als het was. Zelf was hij een veel te kleine kitten met de leeftijd van een leerling die totaal niet bij zijn afmetingen paste. Zijn dikke vacht was roetzwart, op één klein wit vlekje op zijn borst na. Zijn ambere ogen stonden altijd ernstig. Te ernstig. Te ernstig voor een kitten die normaal gesproken de opgewondenheid van bijna-leerling-zijn droeg. Maar Ravenkit had die niet. Hij was van jongs af aan ernstig geweest, zich maar al te bewust van de pijn en het onheil dat het leven met zich meebracht. Dat kwam voor een groot deel doordat hij een wees was, hij had zijn ouders nooit gekend en had altijd appart gestaan bij de andere kittens. Geen van de moederkatten bekommerde zich om hem, zodat hij vanaf 1,5 Moons oud al gedwongen was voor zichzelf te zorgen. Hij nam het de andere katten niet kwalijk, integendeel; Hij was gewoon blij dat hij was opgenomen in de Clan. Dat de moeders niet voor hem zorgde begreep hij wel, hij was te klein om echt als een kitten gezien te kunnen worden die later een groot krijger zou worden. En de reacties van de andere kittens begreep hij ook, hij mistte de vrolijke onstuimigheid van de jonge katten zodat hij nooit mee deed met hun wilde spelletjes en er toen al snel buitenstond. Bijna alle Clankatten hadden gedacht dat zijn overlevingskansen miniem waren, maar tot nu toe had hij zichzelf best weten te redden. Hij probeerde vanuit de derde persoon een beeld van zichzelf te krijgen. Een onopvallend, klein zwart katertje dat zich altijd afzijdig houd. Midden in zijn gedachtengang spitste hij zijn oortjes, er kwam iemand aan. Zijn dikke staartje zwiepte heen en weer, terwijl hij zich langzaam omdraaide. Een mooie zilvergijze kat keek hem lief aan. Verbaasd keek hij terug. Was er dan toch iemand die hem zag als hij onzichtbaar was? Was er dan toch iemand die zich om hem bekommerde?

[Silverflow and me only.]

{ Mocht meedoen}

Leopardclaw liep wat rustig door het bos. De vogels floten en de wind was maar rustig langs zijn vacht aan het waaien. Hij hoorde nog wat andere katten en hij rook nog een paar geuren van katten. Hij liep verder en stak de rivier over en hij liep van de ene steen naar de andere. Zijn kussentjes werden nat en kriebelde ook een beetje van het water van de heldere blauwen rivier. Hij begon een beetje te gaan rennen en zag toen een kleine kitten. Hij rook zijn geurspoor en Leopardclaw dacht: " Gelukkig is ie van de rivierclan maar anders nog het is een kitten. Het kleine beestje was zwart en had mooie ambere ogen. Leopardclaw liep naar de kitten toe en ging voor het kleine beestje zitten. Hij hield even zijn adem in en zij toen: " Hey hallo hoe heet jij? En wil je mijn vriend worden of niet?Leoaprdclaw keek eventjes de kitten aan en vroeg toen: " Heb je zin om een eindje te gaan wandelen? Leopardclaw snoof de frisse ochtendlucht in en snoof het toen weer uit. Hij zag nog een kat een beetje zilverachtig maar daar lette hij verder niet op hij was geconcentreerd op de kleine zwarte kitten. En Leopardclaw dacht bij zich zelf: Van wie zal deze lieven schattige kitten nou toch zijn? Hij liet een zacht gespin horen wand hij was blij dat hij deze kitten die best wel op hem leek had gezien. Hij drukte zijn neus in het kleine vachtje van de kitten. Hij bleef zo een paar min. En stond weer op en zij: " Wil je jagen of ben je daar nog te klein voor denk je? En zo bleef Leopardclaw wachten op een antwoord van de kleine kitten.

Ravenkit keek verbaasd om, zijn treurige ambere oogjes zagen een andere kat, die was verschenen voor de zilvergrijze. Hij was zwart en leek vriendelijk. Maar het kleine zwartje katertje had geleerd niemand te vertrouwen, omdat ook niemand hem vertrouwde. Nog steeds niet zeker van zijn zaak keek hij de grote kat aan. "Hey hallo hoe heet jij? En wil je mijn vriend worden of niet?" Simpele woorden met een groot effect. Ravenkit was overdonderd. Nog nooit in heel zijn leven had iemand zo tegen hem gesproken. Nog nooit had iemand hem gevraagd zijn vriend te worden. Zijn gedachten werden onderbroken door een tweede zin. "Heb je zin om een eindje te gaan wandelen?" Geen woorden waren genoeg voor de gevoelens van de kleine kitten. Het eeuwige wantrouwen dat hij door schade en schande geleerd had, de onnoemelijke vreugde van iemand die vriendschappelijk tegen hem sprak en hem zelfs uitnodigde mee te gaan wandelen. De laatste gedachten wonnen en hij kwam tot een besluit. Maar voor hij antwoord kon geven kwam er een derde vraag. "Wil je jagen of ben je daar nog te klein voor denk je?" Een heel zeldzaam glimlachje gleed over het gezichtje van de jonge kat. Jagen? Natuurlijk! Zijn enthousiasme was die van een kleine kitten die voor het eerst het hol uit mag. Enthousiasme die hij sinds 1,5 Moons oud niet meer had kunnen voelen. Het doorbrak zijn eeuwige treurigheid en ernstige blik. Met glinsterende oogjes keek hij de grote kat aan. "Ja! Op alle drie de vragen!" Hij sprong al op en botste bijna tegen de zilvergrijze poes. Hij richtte zich tot haar, en voor het eerst in zijn leven stelde hij openlijk een vraag. "Wie ben jij? Ga je mee?" Hij wachtte nauwelijks op antwoord en rende naar de zwarte kater toe, zijn dikke zwarte staartje hoog in de lucht.

Leopardclaw keek het kleine katje aan en zij: " Nou ik laat het eerst zien en dan wil ik jou is zien. Leopardclaw keek het kleine katje nogmaals aan en rende toen naar een bosje. De wind waaiden en zijn poot kussentjes waren nog nat van de rivier. Hij rook in de lucht of hij wat te roken kreeg maar nog niks. Hij trippelden nog een eindje verder de bosjes in en zag toen een konijn. Hij zakte in een jachthouding en sloop op het beest af wat een wortel zat te eten. Hij wachten nog even af en sloop nog een stukje dichterbij. Na een paar centimeters sprong hij op het beest en drukte zijn scherpen nagels in het beest. Het beest gaf niet op en stampte woest met zijn achterpoten. Leopardclaw was het zat en zette zijn vlijm scherpen tanden in het beest. Het beest gaf nog een kik en was toen dood. Leopardclaw lachten duivels en murmelde: " Wat ben ik toch uitzonderlijk duivels maar ik doe geen kittens pijn. Hij liep terug naar de open plek en liet toen het konijn voor het kleine katje vallen. Zijn staart zwiepten naar het kleintje toe en zij toen: " Nu is het jou beurt. Leopardclaw zij nog wat: " Ik kom wel een stukje mee maar niet op dassen gaan jagen die kunnen je zelf doden.

{Had je dan toestemming met overleg met mij? Mij best, dan doe jij mee in mijn plaats!}

Al een tijdje had Silverflow het kleintje gade geslagen, ze was juist van plan naar hem toe te komen, of eigenlijk keek ze hem al vriendelijk aan toen Leopardclaw ertussen kwam en de kitten overspoelde met vragen, "hey hallo hoe heet jij? En wil je mijn vriend worden of niet? Heb je zin om een eindje te gaan wandelen? Wil je jagen of ben je daar nog te klein voor denk je?" Toen zei de kitten iets wat ze niet had gedacht: "Ja! Op alle drie de vragen!" verbluft keek ze naar het katje en verloor heer evenwicht toen het katertje opsprong en tegen haar op botste. "Wie ben jij? Ga je mee?" hoorde Silverflow vragen, ze opende haar ogen en keek geërgerd op, nog geïrriteerder was ze toen ze zag dat de kitten al weer wegliep, nou, dan zullen ze me vast niet missen! dacht ze boos. "Nou ik laat het eerst zien en dan wil ik jou eens zien." zei Leopardclaw, nou zeg, hij is je leerling niet![/i] dach Silverflow. Hij lachte wreed toen hij een konijn ving en murmelde: " Wat ben ik toch uitzonderlijk duivels maar ik doe geen kittens pijn." en toen zei hij: "Nu is het jou beurt. Ik kom wel een stukje mee maar niet op dassen gaan jagen die kunnen je zelf doden."
Jaja, kittens mogen nog niet eens jagen, je overtreed de Clan Code, dikke nietsnut die je bent! En bovendien weet hij ook wel dat hij niet op dieren moet jagen die groter zijn dan hij.
Ze sprak niet heel deze gedachte uit: ze liet 'dikke nietsnut die je bent' weg. "Alsof kittens mógen jagen, je overtreed de Clan Code! En denk je trouwens dat hij graag op dingen jaagt die groter zijn dan hijzelf?" dit kwam op een woedende toon uit haar mond rollen en een diepe grom speelde in de ondertoon van haar stem, voor ze zich omdraaide en weg liep.[i]

Leopardclaw keek zilverflow kwaad aan en zij: " Nou ja wat ben jij een stres kat zeg voor en poes . Leopardclaw keek het kleintje weer aan en zij toen met met een zachte stem: " Ze heeft ze wel gelijk ben jij dan nog geen leerling? Leoaprdclaw keek de zilveren kat aan en zij toen met sissende stem: " Kan jij dan tonen wat jij kan. Leopardclaw keek met woeste ogen naar de kat en keek naar de grond. Hij liet zich zakken en ging op de grond liggen. Hij keek het kleine katje weer aan en keek toen naar de grote kat en zij toen: " Mag dit kleintje dan wel een pak spelletje met mij doen of mag dat weer niet van jou? Leopardclaw sprak deze zin uit met woedende stem maar hij probeerde kalm te blijven.

{Vluchtpost}

Ravenkit I'll always remember you... Ravenkit zag hoe de zwarte kat een konijn ving een hoorde hem duivels mompelen. Verschrikt keek hij naar de grote kater. Hij had zo vriendelijk geleken! De normale doorsnee kitten had meteen bescherming gezocht bij een moederkat, maar Ravenkit had nooit moederliefde gekent. Eveneens nooit angst. Nouja, wel in zichzelf, maar hij liet het nooit merken. Zo had hij dat zichzelf geleerd, als je er zwak uitzag werd je meteen verstoten. Nu probeerde hij zich zo groot mogelijk te maken, -Wat erg moeilijk was voor een kleine magere kitten als hij- maar hij probeerde het en keek beschuldigend in de richting van de kater. Waarom deed je dat nou?! Het katje was ontzet. Zie je wel, zei hij tegen zichzelf. Je moet nooit iemand vertrouwen! Toen kreeg hij de zilvergrijze poes in het oog, die zo te zien en te horen ook boos was op de zwarte kater. Hij draaide zich verontschuldigend naar haar om, zijn lichaamstaal en blik zeiden genoeg. Het spijt me! Hij hoorde hoe de kater zijn mantel van vriendelijkheid weer op zich nam en vroeg of hij nog geen leerling was, en ook of hij een spelletje met hem wilde doen. Hij aarzelde. Deze kater had hem wel voor het eerst om gezelschap gevraagd, maar hij leek ineens zó vijandelijk! Waarom deed hij toch zo tegen de lieve grijze poes? Ze had nog niet eens iets misdaan! Uiteindelijk was zíj naar hem toe gekomen en had de zwarte kater haar omver geduwd, niet andersom. Het kleine katertje zette alles even op een rijtje. De zilvergrijze poes was naar hem toegekomen, omver geduwd door de zwarte kater. Hij had in zijn opwinding daar niets van gemerkt. Vervolgens had de zwarte kater de poes straal genegeerd en had hem helemaal ingepikt. En weer had hij daar niets van gemerkt. Hij besloot de kant van de mooie, zilvergrijze poes te kiezen en ging bij haar staan. "Waarom deed je dat?" vroeg hij een beetje vaag. "Waarom nem je me mee om de ClanCode te overtreden? Waarom duwde je haar aan de kant terwijl zij eerst bij de rivier was? Waarom negeerde je haar vervolgens?" een kanon van vragen werd afgevuurd op de zwarte kater. "Het is alleen dat ik het niet snap, ik ben niet ineens helemaal tegen je, hoor!" voegde hij er nog bij om ruzie te voorkomen.

Leopardclaw keek het kleine poesje aan en zij toen: " Zo jij nou ook al! Leopardclaw draaiden zich woest om en rende richting de rivier. Hij liet zich woest maar ook tegelijk verdrietig op de grond vallen en dacht: Had ik nou net bijna vriendjes gemaakt en komt er nou weer dit! Leopardclaw keek naar de plek waar het kleine katje was en stak toen zijn kop in de rivier. Hij haalde een paar seconden later zijn kop uit het water en schudden zich af. Hij keek weer naar de lucht en bad tot te sterrenclan: "Waarom nou toch. Leopardclaw keek naar de grond stak zijn nagels in de grond en verwoeste het kleine plekje. Hij liep nog een stukje verder en zag het kleine katje weer in zijn gedachten. Hij wilde zo graag vriendjes worden maar waarom gebeurde er nou weer dit? Leopardclaw rende verder en ging onder een stevige boom liggen.