Stuck inside ||

Het donzige fluffbolletje bewoog niet veel in haar slaap, maar soms kermde ze wat uit. Haar dromen waren niet altijd heel mooi, en vandaag was weer een dag dat ze nachtmerries kende. Ze gingen over het verlies, van hoop, haar dierbaren, alles waar ze nu voor was.. Het complete gevoel van het vallen in het donker, zonder enig houvast, een woord, een hulp. Haar ogen knipperden zachtjes, en je zag het oogwit erachter verschijnen. Maar nog steeds werd ze niet wakker, dat lieten ze niet toe. Waarom de kleine kitten pesten, als ze iemand beters konden vinden? Er zat geen logica achter, enkel maar het idee om de mindere te kleineren. Pijnlijk om te zien, maar het was de waarheid. Waarheid was een bitter gekarteld mes, dat je kon steken van binnen. Soms was het juist verhelderend, maar meestal bracht het gewoon onbegrip op. Het was een woord waar veel katten een stiekeme afschuw voor hadden, en het liefst vanaf zouden wijken. Maar je kon er niet om heen, het zat in je brein geschreven, en er was altijd wel iemand die twijfelde. Iemand die het niet kon geloven, op zijn intuïtie vertrouwde als die zei dat er iets mis was. En daar had de kleine kitten last van.
Mintkit opende haar ogen, bang om weer het donker te zien. Het had haar opgeslokt zodra haar moeder haar een lik had gegeven, en ze was erin gevallen. Had het pas laat opgemerkt, te laat om terug wakker te worden. Ergens had ze altijd wel geweten dat ze sliep, maar op zo’n moment was dat wel het laatste waar je aan zou denken. Logica. Kwam gewoon niet in je op, het bestond niet in dromen. Dromen misleidden je alleen maar, niets meer. Waren leuk, maar ook onecht, en als je dat bleef onthouden, zou ze nooit haar concentratie kunnen verliezen. De echte grip op de wereld. Ze gaapte even, en haar roze tongetje rolde zich automatisch over haar tandjes. Ze waren nog niet echt scherp, maar ervaring vertelde haar dat dat wel zou komen. Het was met zoveel zo, afwachtten. En als de tijd daar was, was je het allang vergeten. Ook dat wist ze. Kende zichzelf af een beetje. Tijd had het haar aangeleerd, wie ze zou zijn. De grove lijnen waren al gevormd, was al voor een stuk getekend. Maar pas als ze warrior was, zou ze het in kunnen kleuren. Binnen de lijntjes, keurig, zoals zij geleerd had. Ze strekte zich even uit, en liep waggelend naar buiten. Het kamp lag er maar bij, vele katten waren op jacht nu het nieuwe seizoen weer aanbrak. Goed ook, want anders had zij geen eten meer. Ze was tijdens de bladkaal geboren, misschien ongunstig, maar nu kwam het allemaal weer op zijn pootjes terecht, net zoals zij. Haar groene oogjes keken helder voor zich uit, eindelijk uit de droomwereld verlost. Dwarrelde blaadjes vielen het kamp binnen, en uitgelaten stortte ze zich op een verkleurd blad. Bruin, met andere woeste kleuren donkerder in het midden. Het bleef vastzitten in haar nagel, en hopeloos probeerde ze het eraf te trekken. Pas na een paar pogingen lukte het, en ze keek verbaast toe hoe het naar beneden dwarrelde.

Haar pootjes trokken zich samen, bang om weer zo'n klunizige toestand door middel van blaadjes te krijgen. Het klonk misschien raar, maar ze wou het gewoon niet, was dat dan zo moeilijk om te vragen? Mintkit zuchtte, en staarde maar naar de wind die alles wat niet zoveel woog meevoerde op zijn stille handen, ergens ver weg. Niet voor de eerste keer vroeg ze zich af wat buiten het terrein van het kamp lag, en hoe de andere katten daar zouden zijn. Zouden ze gemeen en cruel zijn, zoals ze soms gehoord had, of juist zorgzaam en vredelievend? Alle verhalen vertelden iets anders, maar Riverclan bleef er het beste in, en hoezeer ze ook van haar Clan hield, ze konden toch niet altijd de beste zijn? Nee, integendeel, verliezen maakte het leuker om te winnen, gaf men een doel. Plots merkte ze achter zich een schaduw op, en ze keek recht in de helgroene ogen van een iets grotere kat op. Hij was nog te jong om warrior te zijn, anders was hij echt wel klein, maar ze had hem nog nooit in de nursery gezien. Apprentice dus, geen andere keuze. Hij keek haar met een glimlach aan, en ze grijnsde terug. 'Wie ben jij?' Vroeg ze met heldere stem. Normaal gezien zou iedere kat zijn medekatten moeten kennen, maar ze was nog maar een kitten, dus het zou haar moeten vergeven worden. 'Ik ben Mintkit.' Miauwde ze vrolijk verder, niet op hem aan het letten echt, 'Jij bent een apprentice toch?' Ze staarde hem even aan, 'Is het leuk buiten het kamp? Ik zou wel graag eens naar buiten willen, maar ik mag niet. Ik moet van mama nog even wachten..' Ze bleef stil, merkend dat ze teveel praatte, 'Sorry, ik praat soms iets teveel achter mekaar.' Een lichte blos verspreidde zich over haar kaken en keek naar de grond onder haar poten. Lichtjes kneedde ze die samen, om maar niet terug naar de jonge kat te moeten kijken. Hij zou haar vast raar vinden, hoewel ze het helemaal niet zo had bedoeld.

Haar ogen dwaalden af, keken verlangend naar buiten. Ze wist niet wat haar bezielde, en ze wist heel goed dat het niet mocht, maar ze moest het kamp hierbuiten zien. Zelf de wind door haar vacht voelen strijken, de prooien voorbij zien zwemmen, met het water meerennen, en de geur van frisse vroege lentebloesems zelf opsnuiven. Ze was een al brok vrijheid, kon erniet tegen binnen te blijven zitten. Tot nu toe was dat gegaan aangezien ze nog te klein was om te dromen over daarbuiten, maar nu werd het gewoon ondragelijk. Mintkit zuchtte, en liet de aarde tussen haar pootjes los. Vallend viel het in stukjes naar beneden, samen gekneed door haar zachte pootkussentjes. Ze waren nog helemaal gaaf, zelfs zonder eelt erop. Misschien niet zo goed, ze zou zich eerder openhalen, maar het was ook wel normaal voor een kitten. Haar lichte vacht waaide met de wind mee, en haar ogen die twee blaadjes van een muntplant konden zijn keken terug nieuwsgierig naar de apprentice. Met zijn felgroene ogen en zwarte vacht leek hij heel opvallend, hoewel hij tot nu toe niets had gezegt. Ook op haar verlegen excuus nog geen antwoord. Was hij dan boos op haar, had ze iets verkeerds gedaan? Ze zuchtte, en wou zich juist omdraaien om terug te schokken naar de Nursery toen zijn stem haar deed opkijken. Een blije glimlach verscheen op haar gezicht en ze keek blij naar hem. Hij ging voor haar zitten, en ze keek bewonderend naar zijn grootte. "Nee hoor je praat helemaal niet teveel, zeker niet voor een kitten." Wat hij vond, zij vond van wel, maar het zou wel allemaal. "Dochter van Lostvoice en Cinderfall toch?" Glimlachte hij en keek haar recht aan. "Gravepaw is mijn naam, ik ben een apprentice ja, alleen heb nog geen mentor.." Ze kreeg medelijden met hem, en gaf hem een stootje met haar rechtervoorpoot. 'Ja, dat zijn inderdaad mijn ouders. En mijn zusje Applekit, maar die is nog in de Nursery. En geen zorgen, Stormstar is je echt niet vergeten hoor, hij heeft het gewoon druk. En dan word jij nadat je een mentor hebt gekregen een warrior, en ik apprentice. En misschien ga jij dan een leerling krijgen, maar dan word ik ook een warrior, en dan zijn we het samen, en dat word super leuk toch?' Kwebbelde ze onverstaanbaar verder bijna. Haar zinnen waren niet altijd corrrect, maar kittens moesten vergeven worden. Ze had nog genoeg tijd om alles in orde te zetten. "Zeg als je zou willen wil ik je wel iets van het Territorium laten zien. Al mag je het niemand vertellen." 'Zou je dat echt willen doen?' Vroeg ze met grote ogen. Mintkit leunde uit enthousiasme iets naar voren, 'Dat zou lief zijn Gravepaw!' Miauwde ze zachtjes. 'Maar krijg je dan geen straf?' Ze wou niet dat iemand in de problemen kwam door haar, dus de vraag rolde vanzelf over haar lippen. En zeker Gravepaw niet, hij was als aardig bestemd in haar hoofd. Zonder twijfel, het was gewoon zo.

Opgewonden, blij, enthousiast, onzeker, gelukkig, verdedigend, achterdochtig. Je kon het allemaal omschrijven als gevoelens van dit moment, hier en nu. En ergens klopte het wel allemaal. Ze was opgewonden dat ze eindelijk het kamp uitmocht. De droom was nog niet zo lang bij haar gekomen, maar hij was wel echt, en ze verlangte naar alles wat een apprentice wel kon. Gravepaw had toch zo'n geluk zonder dat hij het wist. Natuurlijk was hij ook eens een kitten geweest, maar nu zij leefde, zij klein was, leek hij als zoveel ouder en beter en wijzer. Hij had wel geen mentor, maar jaagtechnieken konden niet zo moeilijk om te leren zijn, en het territorium leerde je toch wel kennen, of je nu een mentor had of niet. Die mentor was enkel aangesteld om jouw zijn vaardigheden over te brengen, maar wel alle respect voor de RiverClanWarriors, soms was je maar blijer dat je gewoon geen mentor had. Maar dat zwakte allemaal niet af aan haar enthousiasme. Ze mocht Gravepaw zeer erg, en ze was hem dan ook dankbaar voor alles wat hij deed. Het was niet zo normaal, en ze wist zeer goed dat er problemen van zouden komen. Ze was een verstandige kitten, maar op dit moment schakelde ze dat brein liever uit, en jaagde ze achter haar dromen na. Haar dromen. Ze waren van haar, ze deelde ze met niemand, bang voor reacties. Negatieve dan. Als ze zeker wist dat ze haar zouden steunen in haar keuze, dan was ze zeker dat ze tenminste het kon zeggen, maar nu. Niets wat zeker in het leven, dus waarom zou dit het dan wel zijn? Het sloeg nergens op, en ze schudde haar hoofdje even met een snelle knip. Maar toch, was het allemaal geen grote grap van de apprentice? Ze kende hem amper, hoe wist ze dat hij haar niet zou achterlaten in het bos, als grap. Of bij een rivier. Wist zij niet wat er achter zijn groene ogen achter ging, en voor een seconde kneep ze achterdochtig haar ogen dicht. Toen opende ze ze weer en keek vrolijker als voordien. Hoe zou hij dat nu kunnen doen? Gravepaw was niet zo'n iemand, dat wist ze wel zeker. Waarom? Geen idee, maar ze kon het voelen aan hem. Hij had een bepaalde uitstraling, en ze wist dat ze hem kon vertrouwen, wat ze ook zeiden.
Vrolijk dartelde ze achter hem aan, wist niet goed wat ze moest zeggen. Dankje of super leek zo overdreven, en dat wou ze nu ook weer niet zijn. Ze had besloten goed na te denken over wat ze ging zeggen, zodat ze niet meer door zou kunnen ratelen. Daar moest sowieso een einde aan komen, en waarom niet al oefenen bij Gravepaw? Geen reden om het niet te doen, dus ze deed het lekker gewoon. Baby, that's just me. Haar groene oogjes keken vrolijk de wereld in, en verwonderde zich over dat niemand in het kamp op hen lette. Ze moest nu goed oppassen, en maakte zichzelf onzichtbaar met de schaduwen van de achterwant. Ze moest versmelten met het kamp om niet door het kamp gezien te worden. Ze glimlachte in zichzelf en kroop dicht tegen de wand aan, maar toch achter Gravepaw. Toen ze de kampingang of uitgang beter bereikten, maakte ze even los, om er dan heel subtiel door te wandelen. Bij een snel effect zouden katten eerder opkijken dan als je deed alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Daarbuiten dartelde en huppelde ze rond Gravepaw. 'Dank je zo veel!' Piepte ze enthousiast. 'Dit is het liefste wat iemand ooit voor me gedaan heeft Gravepaw!' haar oogjes keken onderzoekend rond, en analyseerden elk bewegend object in de omgeving. Ze was voorlopig nog wel even bezig dus. Een vlinder landde in de buurt, en fladderde toen verder. Mintkit zette er eerst een aarzelend stapje achter, en begon toen met de vlinder mee te fladderen. Hij had alle kleuren die ze kende, vooral paars. De ene bloem na de andere kwam aan bod, en ze lachte luidop naar Gravepaw. 'Ik wist niet dat het ooit zo goed hierbuiten was!'

Flut D:
En echt niet langste ooit XDD