tornado with a heartbeat

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonpaw was een beetje in haar nopjes, een beetje gemeen. Met alles gaande de laatste tijd, moest ze haar lol pakken uit de kleine dingetjes. Het was karma, dat was wat het was. Jaggedpaw, of nou ja, Jaggedgaze had een beetje geboet voor zijn arrogante karakter. Misschien zou hij nu wat nederiger worden, als hij niet meer zelf kon jagen, vechten of z'n nest vervangen. Het was natuurlijk een slechte gedachte van Cottonpaw, hij had iets vreselijks meegemaakt, maar ergens vond ze het we grappig. Ze had totaal geen medelijden met hem. Als het een vriend was geweest, dan had ze gezworen degene die dat haar vriend had aangedaan op te zoeken en te laten doen boeten. Maar nee, voor Jaggedgaze was het zijn verdiende loon. En was het gemeen en verkeerd om het in te wrijven? Misschien, maar ze moest het gewoon even doen. Cottonpaw wandelde naar de elders den, waar het miserabele geval waarschijnlijk lag te vergaan in zelfmedelijden. ‘Hoi Jaggedgaze, zien de wolken er niet prachtig uit?’ miauwde ze, wijzende naar de  donzige wolken in de lucht, omringd door zilveren omlijningen van zonlicht van achteren. Een geniepig grijnsje kwam op haar gezicht. ‘Ik vind het altijd heel leuk om er vormpjes in te zoeken. Kijk! Die lijkt op een konijntje.’

+ Jaggedgaze</sub>

Jaggedgaze voelde alsof er een last van zijn schouders was gevallen. Crystalstar had er in toegestemd dat Shatteredice hem mocht gaan trainen, ook al waren daar enkele voorwaarden aan verbonden. Hij vond het fijn om te weten dat hij zijn leven toch weer op de rails ging krijgen en hij dacht niet dat hij met woorden aan Shatteredice kon uitleggen hoe dankbaar hij was. Zijn mondhoeken drukten zich dan ook kort omhoog, al gingen die weer omlaag toen hij een aanwezigheid aan hoorde komen. De wind was hem gunstig gestemd en bracht haar geur met zich mee en Jaggedgaze trok met zijn oortje toen hij haar woorden hoorde spreken. Woede borrelde in hem op en hij zwiepte met zijn staart, maar hij besloot om tot tien te tellen en zijn woede te onderdrukken. “Je toont weer aan hoe volwassen je kunt zijn, Cottonpaw,” sprak hij op een koele toon. “Als dat alles was, dan mag je weer gaan. Of was je hier om echt behulpzaam te zijn voor je Clan en zorg te dragen voor je elders?” Zijn toon was licht uitdagend en zijn slechtziende blik was gericht naar waar hij haar stem had gehoord. Hij ging zich niet door haar laten doen. Niet vandaag.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw had een geniepige grijns op haar gezicht. Ze deed niet eens haar best om te verhullen dat ze hiervan genoot. Pretlichtjes schenen in haar ogen en ze keek zelfvoldaan naar de kater. Hij zou toch nooit haar uitdrukkingen kunnen zien, al was het sarcasme in haar stem duidelijk hoorbaar. Ze zag ook dat hij pissig op haar werd, maar hij wist zichzelf behoorlijk kalm te houden en haar weer eens een opmerking te geven over dat ze niet volwassen was. Oké, z'n ongeluk had dus niets aan z'n karakter verandert. Jammer. ‘Waarom zou ik volwassen zijn? Ik ben toch nog maar een apprentice,’ miauwde ze plagend. En om eerlijk te zijn, ze vond dat voor nu nog helemaal prima. Liever dat dan een apprentice-elder. Ze keek vermaakt naar Jaggedgaze en schudde haar kopje toen hij vroeg of ze zou helpen. ‘Neuh, daar hebben ze jou nu toch voor?’ kaatste ze terug. Cottonpaw ging dan ook demonstratief op haar kont zitten en keek de blinde kater enkele momenten aan. ‘Grappig, meneer ik-word-warrior-voor-jou. Ik had niet verwacht dat je zo fanatiek zou zijn om meteen elder te worden,’ grinnikte ze. ‘Ik bedoel, ík was niet bereid mijn warrior tijd op te geven. Gefeliciteerd!’}

“En ik hoop dat Crystalstar je rang ook lang zo behoudt als je niet volwassener kunt worden dan dit,” sprak Jaggedgaze koeltjes toen ze haar woorden sprak. Hij kon zich niet voorstellen dat er andere apprentices waren die dit soort gedrag zouden vertonen en misschien was het maar goed voor haar dat er geen andere elders in de buurt waren die haar zouden horen, anders zouden ze haar vast wel op haar kop geven. Hij dacht ook dat haar eigen moeder hier niet mee kon lachen als ze dit zou horen, maar Jaggedgaze ging niet naar zijn deputy of naar zijn leader rennen. Dit zou hij zelf oplossen. Hij zwiepte opnieuw met zijn staart toen ze haar woorden sprak, al kwam er wel bijna een brok in zijn keel toen hij verwerkte wat ze tegen hem zei. Het was zijn grote droom geweest om warrior te worden en te vechten voor zijn Clan en nu dat van hem af was genomen en zijn vader de afgelopen dagen geen woord tegen hem had gezegd, deed dat zeer. Maar er was een alternatief dankzij Shatteredice, hij was dus nog niet helemaal verloren. Daar moest hij zich dan maar aan vasthouden. “Luister, Cottonpaw,” begon hij op een rustige toon. “Ik heb een inschattingsfout gemaakt toen ik mijn Clan probeerde te verdedigen tegen een BloodClanner. Ik weet niet zo goed wat jou het recht geeft om me uit te lachen voor het feit dat ik mijn droom niet kan naleven, maar ik wil dat dit gedrag stopt. Ik zou dit aan niemand anders toewensen en hoewel we niet bepaald goed zijn begonnen, wil ik dat je me met rust laat als je je niet volwassener dan dit op kunt stellen.” Hij trok met zijn oortje. “En ik heb al geregeld met Crystalstar dat ik hier niet zal wegrotten in de elder’s den, dus vermaak je er maar niet te hard in dat ik niks meer zou kunnen.” Hij richtte zijn slechtziende blik op haar en trok met zijn oortje.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw staarde hem nog een poosje aan, waarna hij zei dat hij hoopte dat Crystalstar haar apprentice zou laten. Ze trok haar mondhoeken geamuseerd omhoog en sloeg haar staart netjes om zichzelf heen. ‘Oh maak je maar geen zorgen, ik weet wel hoe ik mijn gevechten moet uitkiezen,’ miauwde ze zoetjes, weer een sneer naar zijn gevecht. Cottonpaw zag dat ze hem weer op een gevoelige plek had geraakt. Kijken hoe ver ze door zou gaan voordat hij zou knappen, of hij zich zo "volwassen" kon houden. Want wees nou eerlijk, als het betekende dat ze moest zijn zoals hem om volwassen te worden, bleef ze liever voor altijd apprentice. Cottonpaw zuchtte toen hij begon met zijn "luister Cottonpaw". Hij begon over inschattingsfouten, over dat ze hem met rust moest laten. Bij die woorden moest ze weer even giechelen, waarbij ze haar voorpoot voor haar snoetje bracht. Hem met rust laten? Oh Jaggedgaze, je kent me zo slecht. ‘Verkeerd ingeschat, of jezelf overschat?’ Hij was wel een beetje arrogant, het kon maar zo zijn. Ach ja, hij zat er nu zelfs van op de blaren. En hij strooide weer het "volwassen" woord. Cottonpaw zuchtte weer een keer diep en keek de bengaal aan. ‘Maar kom op Jaggedgaze, volgens ben jij de gemene. Ik wilde alleen maar je de wolken laten zien,’ miauwde ze weer op dezelfde poeslieve toon. Haar ogen glommen gemeen. Het boeide haar niets dat hij zei dat hij niet weg hoefde te rotten. Prima, als hij de rest van zijn leven apprentice taken kon doen, was dat minder werk voor haar. Hij wist zelf ook wel dat hij nooit meer zou kunnen vechten of jagen, zichzelf voorliegen had ook geen zin.}

Jaggedgaze klemde zijn kaken op elkaar toen Cottonpaw haar woorden sprak. In hoe veel problemen zou hij raken als hij de dochter van de deputy aan zou vallen? Hij telde rustig in zijn kopje tot tien. Vechten was geen oplossing. Cottonpaw was zelf nog maar een kind en hoewel hij zijn gedrag volledig terecht vond toen aan de watervallen snapte hij ook wel dat het allesbehalve leuk was om op je vingers getikt te worden. Waarom moest ze het dan zo oplossen? “Ik beschermde mijn Clan,” antwoordde hij koeltjes. “Dat was immers wat ik zou zweren in de eed als ik warrior had kunnen worden. Ik heb niks gedaan dat een warrior of een andere apprentice niet gedaan zou hebben.” Hij weigerde om te laten zien dat haar woorden hem tot diep in zijn ziel staken. De BloodClanner had zijn droom afgepakt vanaf het moment dat ze haar klauwen over zijn ogen had gehaald en daar moest hij nu voor boeten, maar niet op de manier dat Cottonpaw dacht. Hij liet zijn tanden naar Cottonpaw zien toen ze haar woorden sprak. “En ik wil verdomme dat je oprot, maar ik zie beiden nog niet gebeuren,” sneerde hij naar haar, zijn klauwen uit hun hulzen komend. StarClan, wat wilde hij haar toch graag een mep geven. En hij was ook echt zo dichtbij om het te doen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Lage trappen deelde ze uit, keer op keer, maar het boeide haar niet. Ze wilde iets van hem zien, een emotie. Hij mocht kwaad worden, gaan janken waar haar betrof. Het was zo laag van haarzelf, maar dat deerde haar niet. Er was geen reputatie van haarzelf wat haar iets boeide. Ze pestte gewoon de pestkoppen terug, want anders zou niemand het doen. En na vandaag kon hij voor de rest van zijn manen wegkwijnen in de elders den voor haar part. Hij miauwde dat hij zijn clan beschermde en ze proestte een schamper lachje eruit. ‘Goed gedaan, kerel,’ miauwde ze sarcastisch. Dat was het allemaal waard, of niet? Achteraf zou hij het vast anders gedaan hebben. Hij probeerde zich nog te verantwoorden, maar ze haalde enkel haar schouders op. Nou ja, zíj had het waarschijnlijk niet zo gedaan. Maar ja, wat als en wat niet, het was haar niet overkomen. En toen kwam er eindelijk iets van de kater af. Agressie, woede? Oh joh, was hij boos op haar? Haar mondhoeken krulden omhoog. ‘Oh ja, en wat ga je eraan doen? Ga je een meisje slaan?’ miauwde ze kleinerend naar de bengaal. Wat hij ook deed, winnen zou hij niet. Bovendien was hij een blinde, haar raken zou hij toch niet doen. ‘Doe het,’ siste ze. ‘Waar ben ik? Ben ik links, recht?’ miauwde ze uitdagend, terwijl ze heen en weer sprong, dansend op haar pootjes.}