Wan waves and wet winds labour,

Als een circusbeer die niet kon stoppen langs de randen van zijn krappe verblijf te blijven lopen, bleef Crowcall langs de grenzen patrouilleren hopend een glimp op te vangen van al wat haar dierbaar was. Was het niet ironisch, dat precies dat wat ze niet kon krijgen was wat haar hier hield? Het waren niet de grenzen die haar tegenhielden, niet de warrior code. Ze kon vertrekken wanneer ze wilde, alles achter zich laten. En toch was ze nog hier, omdat er altijd nog iets was wat haar vasthield, wat ervoor zorgde dat ze nog angst en woede voelde in plaats van enkel apathie, een klein sprankje positiviteit dat alle emoties brandende hield. Ze kon niet zeggen dat ze er blij mee was, maar ze kon niet zeggen dat ze het kwijt wilde. Familie, vriendschap.
Dus daar was ze dan weer, bij Fourtrees, een droom najagend zoals altijd, een hoop die maar niet wilde sterven, hoe vaak ze ook had gedacht zijn laatste adem te voelen vervliegen. Tussen de bomen hing een geur die ze onmiddellijk herkende en haar verzwaarde hart bleek toch nog te kunnen springen. Hij is terug. "Tall!" riep ze, rondkijkend. Waar was hij? Hij was hier, nu, ergens, ze wist het zeker. Hij was terug.

Ah, natuurlijk, ze had niet anders kunnen verwachten. Moest Tall niet altijd een dramatische, of op zijn minst opvallende entree maken? Of hij zich nu roodverfde om een nietsvermoedende apprentice te verrassen of uit een struik kwam rollen met een spin in zijn vacht, normaal was het zelden. Dit keer kwam hij uit de lucht vallen. Crowcall dook van schrik even ineen en voelde een steek van bezorgdheid, maar Tall sprong moeiteloos en schijnbaar ongedeerd op. Het zou ook wat geweest zijn, eerst manenlang verdwijnen en vervolgens in de eerste tellen van hun reünie zijn nek breken door een val. Crowcall huiverde even en schudde het idee van zich af, zich in plaats daarvan focussend op de twinkeling in zijn ogen en de grijns op zijn gezicht. Hij was terug. Hij was hier en hij was oké. Crowcall rende naar hem toe en drukte haar kop tegen zijn schouder. "Tall", herhaalde ze. Ze had hem zo gemist. Er was zo veel gebeurd sinds zijn vertrek, er was zo veel zo vreselijk misgegaan, maar nu ging er eindelijk weer even iets goed.
De vragen die even door het geluksgevoel waren overstemd, staken nu echter weer de kop op en ze zette een stapje terug om hem aan te kijken. Hij was weggegaan zonder tegen iemand te zeggen waarheen, hij had een kitten uit WindClan gestolen en haar vervolgend verlaten, arme Pepperpaw in tranen achterlatend. En tegen haar had hij gezegd dat ze een pact hadden, een 'we laten elkaar nooit vallen en zijn er altijd voor elkaar'-pact - ja, ze herinnerde zich zijn precieze woorden nog - en wat had hij twee minuten laten gedaan? Hij was gestopt er voor haar te zijn. Weggegaan zonder iets van een verklaring te geven. Maar hij was teruggekomen, zoals hij had beloofd, en hij had haar gevraagd om een kans het later uit te leggen. Nu, hier stonden ze. Hier was zijn kans. "Dus..." begon ze, niet voor het eerst. "Krijg ik nu die uitleg die je beloofd had?"

Wat was zijn blik oprecht. Zijn houding zo kalm, zo... volwassen. Hij was niet meer de zorgeloze, enthousiaste, rare apprentice die hij ooit was geweest. Zij zou ook wel veranderd zijn. Ze had hem eerder gezien, deze serieuze Tall, en iedere keer voelde ze een steen op haar maag als ze hem zo zag, hoe frustrerend de alles wegwuivende, weglachende versie van haar vriend ook kon zijn. Want als zelfs hij iets niet meer weg kon lachen... dan moest het wel heel erg mis zijn. "Tall..." begon ze. Zijn antwoord was een compleet non-antwoord en de toon waarop hij het bracht maakte haar ongerust. Hij was vreemd geworden, en op een andere manier vreemd dan hij vroeger was geweest. Ze begreep nog steeds niet goed wat hem had bezield toen hij Pepperpaw als zijn dochter claimde. Ze maakte zich zorgen om hem. Wat bedoelde hij met 'het gaat niet mooi zijn'? Ze was twee tellen stil, moed verzamelend - wilde ze het horen? - en opende toen haar mond. "Wat is je oplossing?" Ze keek hem aan en voelde zich een moment lang schuldig om haar aarzeling. "Mooi of lelijk, vertel het me, Tall. We hebben een pact, weet je nog?" Ze glimlachte, treurig maar oprecht. Hij kon haar alles vertellen. Ze had hem niet verraden toen hij haar over Pepperpaw vertelde en dat zou ze nu ook niet doen. En als... als hij echt een oplossing had... als hij echt een manier had gevonden om een droom waar te maken die ze al zo goed als opgegeven had... dan wilde ze het horen. Dan wilde ze weten hoe ze kon helpen, want dit wachten en niet-weten en hopen en niet mogen hopen werd haar dood nog.

De vraag verwarde haar. Hoe meer hij sprak, hoe meer ze het gevoel kreeg dat er iets... weggeglipt was. Wat het was kon ze niet goed zeggen, maar ze voelde het, dat er iets veranderd was, dat er iets weg was. Een bepaalde energie. Een bepaalde lichtheid. Waarom vroeg hij haar waarom ze aan zijn kant stond? Waarom zou ze niet aan zijn kant staan? Hij had domme dingen gedaan, maar hij was altijd haar vriend geweest. Hij had altijd aan háár kant gestaan, had haar iedere tirade aangehoord en haar iedere droom gedeeld. Van jongs af aan. Dus waarom sprak hij nu alsof ze een eindpunt hadden bereikt? Zijn uitleg, voor zover het een uitleg was, verontrustte haar. Het was vager dan ze had gewild en deed haar onwillekeurig terugdenken aan een eerder gesprek. Een gezamenlijke vijand. Hij maakte geen grap, wel? Had hij destijds ook geen grap gemaakt? Had er onder zijn lach iets begraven gelegen wat nu door de grond brak? Moest ze bang zijn? Ze wás bang, maar ook... Was het verkeerd dat ze iets van hoop voelde? Ze voelde zich hetzelfde als op de Gathering, toen die vreselijke voorspelling werd uitgesproken. Ze probeerde zich de woorden te herinneren en voelde zich een beetje duizelig worden. Was dit de verlossing? Was dit de droom? Tegen welke prijs? Wat heb je gedaan, Tall? De vraag brandde in haar keel maar ze kreeg hem niet over haar lippen. Het klonk te veel als een beschuldiging en hoe kon ze een kat, haar vriend, haar oudste en beste vriend, beschuldigen terwijl hij zo verslagen klonk? Ze schudde haar hoofd, waartegen wist ze niet precies, want eerlijk gezegd begreep ze niet wat hij zei. Het leek alsof hij haar wegduwde - nee, het leek alsof hij zichzelf wegduwde. Het leek alsof er iets kraakte, als een enorme boom die op het punt stond te vallen. Het leek alsof alles ging veranderen. Verandering. Ze had zo lang gehoopt op verandering. Tall had ongelijk. Ze was niet puur. "We hebben altijd aan dezelfde kant gestaan", miauwde ze, eindelijk zijn vraag beantwoordend. "We zijn vrienden, Tall, jij was mijn eerste echte vriend." Ze gaf om hem en ze kon het gevoel niet loslaten dat wat hij ook had afgebroken, het hem ook afgebroken had, of daarmee bezig was, en dat kon niet, dat mocht niet, hij was altijd zo veel vrolijker geweest dan zij, hij had altijd zo veel veerkrachtiger geleken, en als hij zei dat zij de opbouw was, dan wilde ze hém opbouwen. Want wat had het anders voor zin? Wat had het voor zin dat het systeem afgebroken werd als haar vrienden er ook mee ten onder zouden gaan? "Niet weggaan." Hij had niet gezegd dat hij weg zou gaan, dit keer niet, maar toch voelden zijn woorden als een afscheid.

Hoe traag en breekbaar een glimlach tot stand kwam. Hoe snel hij weer verdween. Ze voelde zijn snuit in haar vacht drukken en ze legde haar kop tegen de zijne, probeerde het contact zo lang mogelijk te laten duren voor het onvermijdelijke moment kwam dat hij zich terugtrok. Er stond weer een glimlach op zijn gezicht, maar er klonk geen glimlach in zijn woorden. 'We wisten alletwee dat ik dat ging zijn'. Hij zei het alsof hij had gewonnen. Alsof het altijd een wedstrijd was geweest. Wie wist de meeste woordgrappen te verzinnen? Wie kon het beste rijmen? Wie zou de wereld veranderen? "Hoezo dat?", miauwde ze fel, al boette het wat aan kracht in door hoe dun haar stem klonk. Hoezo moest hij degene zijn die offers bracht? Omdat zij niets te offeren had? Misschien was dat nog waar ook. Wat had ze nou eigenlijk om op te geven? Haar leven en haar familie waren niemand iets waard behalve haar. Ze kon het allemaal opgeven en niemand zou ook maar met zijn ogen knipperen.

Hij zei dat hij terug zou komen.

"Niet weggaan", miauwde ze opnieuw, zacht haar kop schuddend. Ze wist niet of hij wel nog een keer terug zou komen. Ze wist niet of zij de tijd die daaraan vooraf zou gaan wel aankon. Die onzekerheid, die leegte. Ze had hem nodig. Wie zei dat zijn offer niet ook het hare was? Dus vroeg ze hem te blijven, maar wist dat hij weg zou gaan. Wanneer hadden haar woorden ooit iets aan een situatie veranderd? Wanneer was ze ooit tot iemand doorgedrongen, wanneer had ze ooit iets teweeg gebracht? Ze wilde nu geen ruzie maken, ze wilde nu niet huilen en schreeuwen en smeken zoals ze al zo vaak tevergeefs had gedaan tegenover leiders die doof voor haar waren. Niet tegenover hem. Ze waren vrienden. Ze wilde boos zijn, maar niet op hem. Als alles in de wereld kapot moest gaan, dan niet dat. Ze leunde tegen zijn schouder, hopend dat hij haar tenminste nog even tijd zou geven. Als hij dan weg moest, dan toch vast niet nu onmiddellijk. Ze konden hier nog wel even blijven zitten, toch? Was dat hen gegund?
"Tall..." begon ze. Ze kon de vragen niet blijven onderdrukken, niet als hij toch weg zou gaan en zij hier achter zou blijven. Ze had het koud. "Wat gaat er gebeuren?" Als er echt iets ging veranderen, moest ze het weten. Ze moest weten in wat voor wereld hij van plan was haar achter te laten. Het moest anders zijn, zoals hij zei. Het moest beter zijn. Het kon niet blijven zoals het was, niet zonder hem. Als het zo doorging, als iedereen om haar heen maar door zou blijven gaan met vechten en sterven en haten, dan kon hij misschien wel op een dag terugkomen, maar de vraag was of zij er dan nog zou zijn.

Waarom zou ze niet willen dat hij bleef? Waarom zou ze haar vriend willen verliezen? Ze had geweten dat ze dit antwoord zou krijgen op het moment dat ze hem zei te blijven, maar begrijpen deed ze het niet. Iets in haar was bang het te begrijpen, duwde verdere vragen weg en luisterde niet naar de volledige inhoud van zijn woorden. Ze luisterde naar wat ze zelf ook geloofde. Dat het systeem van de clans verrot was, dat leiders te veel macht hadden, dat iemand daar iets aan zou moeten doen. Hij zou dat aan iedereen laten zien. En als de anderen hem zouden haten, dan was dat alleen maar logisch, want ze haatten haar ook al om haar meningen. En als StarClan hem niet meer wilde hebben, wat zou dat? Wilden zij StarClan wel hebben, dat hypocriete stelletje geesten? Zij zou Tall niet haten, zij zou hem niet verafschuwen. Zij zou hem altijd willen. Want ze waren vrienden, en ze hadden een pact, en ze deelden dezelfde dromen. "Ik dacht dat Acorndust was zoals de anderen", miauwde ze met een frons. De vorige keer had Tall zich niet bijzonder positief over zijn deputy uitgelaten, zeggende dat hij hem vooral gekozen had zodat de clan zich niet tegen hem zou keren.

Acorndust. Uit zijn hele verhaal was dat het stukje waar ze zich voor nu op richtte. Misschien het veiligste stukje, een praktisch stukje dat zich wat minder richtte op haat en afschuw en StarClans afwijzing, die dingen die suggereerden dat waar ze dezelfde dromen deelden, dat misschien niet voor hun ideeën van wat een oplossing inhield gold. Het stemmetje in haar hoofd dat vroeg wie die gezamenlijke vijand was, wat Tall precies van plan was, en wat het iedereen zou kosten - misschien wel te veel - verdronk maar al te makkelijk in het besef dat dit misschien de laatste keer was dat ze haar vriend zag, dat zijn kop op de hare lag, dat ze zijn warmte kon voelen en zijn geur kon ruiken en zijn stem kon horen, die stem die grappen had gemaakt en zorgen had gedeeld. Hij zei dat ze niet zou willen dat hij bleef, en zij wilde niet weten waarom. Ze wilde in hun vriendschap geloven, en in hem, en in zijn plan. Ze wilde geloven dat hij het beter zou maken.

De wind streek koel langs haar voorhoofd toen Tall zijn kop weer optilde. Ze bleef lichtjes tegen zijn schouder leunen, niet klaar om het contact helemaal te verbreken. "Het komt goed", miauwde hij, zijn stem dichtbij. Ze keek hem aan, zag hem weer glimlachen, in wilde ieder woord geloven, maar 'goed' was zo'n droom en 'ooit' was zo ver weg. En tot die tijd... Crowcall stootte een droog lachje uit dat halverwege overging in een snik. Klein als ze al was, leek ze te krimpen. O, Tall... Hoe kon hij spreken over offers en haat en tegelijkertijd zo naïef zijn om te geloven dat zij ondertussen een of ander droomleventje kon leiden in WindClan? Hij was degene die dingen kon bereiken, hij was degene die harten won en ondanks al zijn fratsen ook vertrouwen, en die ondanks alles steeds maar leek te kunnen doen wat hij wilde, zelfs al was het het meenemen van een WindClankitten die geen druppel van zijn bloed door haar aderen had vloeien. Terwijl zij tegen lucht schreeuwde en voor ieder woord werd afgestraft. Haar kans op een gezin was niet meer dan een illusie geweest, en een kans op invloed had ze nooit gehad, niet met de manier waarop zij de ergernis van alle leiders op wist te wekken. Haar tong gleed langs het rafelrandje van haar gebroken tand, een duidelijke herinnering aan de reden waarom zij nooit iets zou bereiken. Klauwen waren sterker dan woorden.

Waar kwam dat vertrouwen van hem in haar vandaan? Als ze alles kon, waarom was ze dan nog altijd geen stap verder? Al sinds ze een apprentice was, joeg ze dezelfde dromen na, en ze was er voor haar gevoel nooit verder van verwijderd dan nu. O, ze waren zo dichtbij geweest in de bergen, zo dichtbij perfectie. Maar ze had het niet vast kunnen houden. De meeste katten die met de andere clans in één grot waren opgegroeid, gaven nu geen zier meer om hun vroegere speelmaatjes. De clans hadden hun kans op harmonie gehad, en ze hadden hem verspeeld. Wie zei dat het ooit anders zou gaan? Talls plan, wat het ook was... zou het echt een tweede kans kunnen zijn? Zou hij teweeg kunnen brengen wat een natuurramp, een reis en manenlange samenwerking niet hadden gekund? En zou zij dan inderdaad iemand kunnen helpen, dit keer? Ze voelde dat het zinloos was, ze voelde dat ze zou falen, dat ze in het beste geval genegeerd en in het slechtste geval vermoord zou worden. Misschien moesten ze weggaan, allebei. Nu. Nu ze kon konden. Ze wist niet hoe ze hem op het idee had gebracht dat ze iets kon. In haar herinnering had ze vooral al haar problemen bij hem neergelegd. Ze had hem gesmeekt zichzelf te blijven, zijn macht te gebruiken voor goede dingen. Ze had erop aangedrongen dat hij alles probeerde. Ze was gefrustreerd geweest iedere keer dat ze het gevoel had dat hij niet genoeg deed, maar wat had ze zelf nou eigenlijk gedaan? Praten, praten, praten, en ze was niet slim en creatief genoeg geweest, want ze had niemand overtuigd.

Maar ook zij mocht niet stoppen. Niet terwijl hij was doorgegaan. Niet terwijl hij een plan had opgezet en bereid was alles op te geven, rekenend op haar. Hun droom was groter dan hen tweeën. Het was voor iedereen. Ze wilde niet weten wat het afbreken inhield, wilde niet zien hoe ver hij bereid was te gaan. Later zou de twijfel komen, zodra ze geconfronteerd werd met wat hij had gedaan en ze de chaos van zijn plan voelde, en ze zou zich afvragen of uit die ruïne nog wel iets op te bouwen zou zijn. Nu zag ze alleen hoe hij leek te verwachten dat zij deel van die opbouw uit zou maken. Zij had hem altijd gepusht om door te gaan, dus hoe zou ze ooit tegen hem kunnen zeggen dat zij het opgaf? Ze moesten elkaar vertrouwen. Ze haalde beverig adem en knikte. "Het komt goed", miauwde ze, haar stem dun. Ze keek naar hem op. Hij was zo groot en zij zo klein. Iemand zo klein als zij kon niets. Behalve proberen. Nee, ze zou hoogstwaarschijnlijk geen kittens krijgen of leider worden, en ze zou hem al helemaal niet vergeten. Maar ze zou wel voor hun droom blijven vechten.

Ze zag dat het goed was dat ze het had gezegd. Of het nu waar was of niet. Hij gaf niet meteen een reactie, maar ze wist dat het was wat hij had moeten horen. Liever valse hoop dan geen hoop. Ze had er niet altijd zo over gedacht, maar ze had de bodem van de put gezien en zich gerealiseerd dat ze toch liever omhoog keek, naar dat kleine lichtpuntje, zo ver weg. Onbereikbaar. Maar je moest toch wat.
Hij miauwde haar naam en stelde een vraag, en nu was zij even stil. Bewegingsloos. De tunnels, het best bewaarde geheim van WindClan. Het mocht al een wonder heten dat de andere clans nog niet van het bestaan afwisten, gezien de snelheid waarmee roddels zich door de clans bewogen. Maar het zat er zo, zo diep ingestampt bij iedere kat van WindClan: over de tunnels zweeg je. En de weinige geruchten die er ronddreven waren dan ook altijd onbevestigd gebleven. Ze mocht geen ja zeggen. Ze mocht niets zeggen. Zelfs Tall schudde zijn kop al en zei dat ze het moest vergeten. Hij legde zijn kop weer op de hare en ze staarde voor zich uit. Ze moest het vergeten. Iets van de spanning leek uit Tall te verdwijnen met de zucht die hij slaakte en even genoot ze van de rust.

Ze zou het echt moeten vergeten.

"Ja." Het was eruit voor ze er erg in had. Haar keel kneep zich samen. O, als iemand hierachter kwam was het met haar gedaan. Stallionstar en Amberstorm, ja, zo ongeveer iedere WindClanner zou haar afmaken als ze dit wisten. Maar ze zouden het nooit weten, toch? Tall zou het ze niet vertellen en zij uiteraard ook niet. En Tall was geen vijand. Niet echt. Hij was haar vriend. Hij zou haar niet verraden, ze vertrouwden elkaar, en ze wilde niet tegen hem liegen, geen geheimen voor hem hebben. Ze was hem zo veel meer verschuldigd dan WindClan.

Verwarring, op zijn gezicht en in zijn stem. Hij had geen antwoord van haar verwacht, maar hij van alle katten moest toch weten waar haar loyaliteit altijd al gelegen had? Toegegeven, er was een tijd geweest dat ze dit niet gedurfd had, zelfs zij had immers nooit, in al hun gesprekken, ook maar een woord losgelaten over de tunnels. Maar dingen waren anders, nu. Tall wist niet hoe haar clan haar had laten vallen. Ze hadden haar gestraft voor woorden. Misschien had dat haar tot zwijgen moeten brengen, maar haar tijd van stilte lag ver achter haar en meer dan ooit voelde ze dat ze wilde spreken en al haar frustraties de wereld in wilde slingeren. Ze lachte kort toen Tall haar vroeg waar ze het over hadden. "Over tunnels, Tall", miauwde ze. Ze wilde niet dat hij het vergat, ze wilde dat hij de kennis voor altijd bij zich droeg, de kennis die hij nooit had mogen hebben, maar die zij hem gegeven had. Ze had het gezegd en ze was blij dat ze het gezegd had. Het voelde goed. Als ze echt lef had gehad, had ze door het WindClankamp geschreeuwd wat ze had gedaan, al was het maar om iedereen te laten weten wat zij gedaan hadden door haar neer te slaan en te proberen haar klein te krijgen. Natuurlijk zou ze dat niet echt doen. Ze was te verstandig, of te bang, om zo'n stunt uit te halen. Maar Tall, hij mocht haar clanverraad bij zich dragen, want ze had het hem met liefde gegeven en ze had geen spijt. Nog niet, althans.