to be or not to be

StarClan had een pad voor hem uitgelegd. Hij hoopte niet teveel, niet zoals hij anders gedaan zou hebben. Maar de gedachte dat hij op hem wachtte, dat hij hem eindelijk weer zou gaan zien.. Dat idee was al iets wat hem levend liet voelen. Iets wat zijn lichaam liet tintelen. Het was zo onbekend voor hem om dit te voelen, dit tintelende gevoel. Het gevoel van spanning en nervositeit. Het pad van de bloemetjes lieten hem RiverClan verlaten, om langs het ThunderClan territorium te lopen. Hij was weg van de Clan die hem een tijdlang onderdak had gegeven. Hij was weg van de plek waar hij nieuwe katten en nieuwe manieren van leven had geleerd. Hij zou nog wel terugkomen, zo was hij dan ook weer. Hij zou ze niet compleet achterlaten zonder ook nog maar iets te vermelden. Als dit was waarvan hij dacht dat het zou zijn dan.. Dan kon hij ze dat niet aan doen.

Hij liep langs de Fourtrees, waar de boom nog steeds sneu uit zag als een zwart stompje. Een rilling ging door zijn rug. StarClan had hen daar een duidelijk teken gegeven, dat het niet zou zijn zoals verwacht, dat StarClan boos was. Zou dat het zijn? Dat StarClan boos op hen was? Maar dan zouden ze dat eerder weer in een visioen geven zoals dat eerder was gedaan, toch? Maar hij wist ook zeker dat tijdens andere dingen het gewoon tijdens de slaap werd aangegeven… dus in dat opzicht… Het zou nog kunnen, hij moest het idee open houden. Hij moest niet teveel conclusies trekken en… het gewoon over hem heen laten komen.

Hij moest door WindClan territorium heen. En dit was de eerste keer dat hij hoopte dat hij niemand tegenkwam. Dat hij gewoon aan één stuk door kon lopen naar… waar dan ook. Want hij wist zeker dat er meerdere vragen zouden komen als hij iemand tegen zou komen. Maar het al even doorheen lopen, heel even het gevoel hebbende dat hij thuis was, dat was voor nu al genoeg. Binnenkort zou hij weer compleet thuis zijn, zou hij weer terug bij de clan zijn. Weer bij zijn familie, vrienden en clangenoten. Hij miste ze, maar binnenkort zou hij weer bij ze zijn.

Het was toen hij WindClan territorium uitging dat hij echt honger begon te krijgen. Hij was immers al aardig lang onderweg, onderweg naar de high rocks. Vanuit RiverClan was het nog een aardige reis. Bij het thunderpath bleef hij een tijdlang aan één kant staan, wachtende tot het veilig genoeg was om over te steken. De geur maakte hem misselijk, de ondergrond deed pijn aan zijn poten. Zelfs terwijl hij er snel overheen ging. Eenmaal aan de overkant raasde er een monster voorbij, waar Falcon kort naar keek. Had het monster hem gespot..? Toen het stil bleef, wist hij echter dat het veilig voor hem was om verder te trekken. Verder in StarClan’s territorium.

De bloemetjes hielden op, langzaam maar zeker, maar Falcon wist zeker waar hij naar toe moest. Wist waar hij naar toe moest lopen. Er was geen twijfel over mogelijk. Hij slikte even, terwijl hij over het rotsachtige gebied heen begon te lopen. Hij was hier een paar keer eerder geweest, natuurlijk, maar… het was alsnog spannend. Hij was hier alleen. Routnose was met Lizardpath hierheen vertrokken. Nee, hij was niet alleen. StarClan was met hem. StarClan was met hem en die zouden hem opwachten vanavond onder de sterrenhemel. Een rilling ging kort door zijn lichaam heen terwijl hij verder liep. Dit was hun heilige grond, de grond die voor iedereen een eer was om te betreden. Nog heiliger dan de Fourtrees, nog heiliger dan de begraafplekken van katten. Dit was waar alles samen kwam.

De zon begon onder te gaan, wat betekende dat het nog eventjes duurde voordat de maan helder genoeg zou zijn voor hem om met StarClan samen te dromen. Hij hoopte maar dat dit geen fout was, dat hij het verkeerd had geschat. Hij bleef nog even buiten de grot zitten, starend naar de lucht. Starend naar de omgeving. Proberende zijn gedachten in toom te houden. Zichzelf moed in te spreken. Het zou oké zijn. Wat er ook gebeurde hij zou er vrede mee hebben. Hij zou zichzelf groothouden. Hij zou WindClan dienen, StarClan dienen. Hij had het koud. Hij was hongerig en eerlijk ook uitgeput van de reis, dus slapen leek wel iets in zijn kop wat heel goed klonk, maar hij wist dat hij nog even moest wachten. Dat als hij nu zou gaan slapen hij niet meer op tijd wakker zou gaan worden. Eten had hij wel eens vaker dit seizoen niet gehad dus… dus hij moest zich er maar door heen slaan. Daar was hij goed in, door dingen heen slaan. Door alle drama met zijn moeder, door het overlijden van Gorse… Het was even moeilijk geweest. Vaak moeilijk geweest. Al helemaal toen Routnose naar ShadowClan was vertrokken. Toen Amberstorm in die tijd verbannen werd voor het vermoorden van Gorsekit. Toen hij een arme apprentice vermoordde. Het was niet expres geweest, onkunde van een beginnende apprentice en het hebben van te weinig slaap.

Waren er meer medicine cats geweest die zelf waren gegaan? Hij was helemaal niet voorbereid geweest op de reis. Maar StarClan riep hem. StarClan had hem geroepen en hij was gekomen. Hij leefde in de naam van StarClan, handelde zo vredelievend mogelijk voor StarClan. Maar soms… Soms was hij wel tijd voor wat rust. Hij hoopte dat StarClan hetzelfde zag daarin. De zon was volledig onder. De sterren waren aan het schijnen voor hem en de maan was prachtig. De maan riep naar hem dat het tijd was. Hij haalde even diep adem, waarna hij zijn lichaam overeind hees. Hij liep naar binnen, de donkere grot in. Het voelde ijzig binnen, met een bepaalde spanning die belangrijk aanvoelde. Het was een gevoel dat moeilijk te beschrijven was.

Hij keek naar de steen ie opgelicht was door de maan. Het was adembenemend. Een trillerige zucht verliet zijn lippen, waarna hij dichter naar de steen toe liep. ”StarClan… ik ben er.” fluisterde hij zachtjes tegen de steen, waarna hij ging liggen en nog één keer naar de steen keek. Dit was het. Hij duwde zijn neus tegen de koude steen, waarbij rillingen door zijn hele lichaam heen ging. Of het de kou was of iets anders, had hij je niet kunnen zeggen. Hij sloot zijn ogen, waarna hij voelde hoe zijn lichaam mee werd genomen naar de sterren.

내 마음속에 계속 살아가

’Tot de volgende keer.’

Falcon’s kop schoot ademhappend overeind. Zijn wangen voelden koud en nat aan en hij voelde nog een aantal tranen ontsnappen uit zijn ogen. Zijn lichaam trilde in de kou die duidelijk nog binnen het seizoen paste. En niet alleen dat, door het niet eten en het niet nemen van kruiden was zijn lichaam duidelijk uitgeput. Hij was moe, dood op. De reis terug zou nog een tijdlang duren en dat wist hij zelf ook. Hij moest zoveel gaan vertellen, zoveel gaan ondernemen… maar hij moest eerst even tijd nemen voor zichzelf. Voor wat hij zojuist allemaal had meegemaakt. Hij wist nu tenminste dat hij gelukkig was, dat hij oké was en dat hij niet… boos of teleurgesteld was. Dat waren de dingen waar hij zo bang voor was geweest. Dat Gorse naar hem had gekeken en teleurgesteld in hem was.

Hij wist niet hoelang hij er had gezeten, maar toen zijn maag in protest begon te knorren, besloot hij dat het tijd was om weer terug richting RiverClan te vertrekken. Misschien iets kleins te vangen op de weg terug naar RiverClan om iets energie in zijn lichaam te krijgen. Door de kou waren zijn spieren koud en stroef, maar rennen zat het er sowieso niet in.

Toen hij buiten bereikte, de wind door zijn vacht voelde en de koele zon zijn gezichtje voelde stralen, ademde hij even diep in en uit. Vandaag was het punt waarop alles zou veranderen voor hem. Hij hoefde niet meer over Gorse na te denken, dat hij hem haatte of iets in die trant. Het was goed zo. Het was goed zo en het was tijd om zijn taken volledig te vervullen. Vandaag was de dag waarop hij voor eens en altijd een deel van zijn leven kon afsluiten.

You keep living in my heart