Training 1: Initiative

Onderwerp: Training 1: Initiative vr 2 apr 2021 - 2:18

De grijze kater had zijn dochter een simpele instructie gegeven. Een die ene zekere zelfstandigheid van haar vroeg. Toch had hij als vader het gevoel dat een pasbenoemd apprentice hier mogelijk behoefte naar zou voelen. Het zou haar uitdagen, in een zekere zin, en het zou hem inkijk geven over hoe ze deze situatie zou hanteren. Het was misschien wat vreemd vergeleken met de eerste lessen die de meeste leeftijdsgenootjes zouden krijgen, wat vaak bestaat uit een tour rond het territorium. Maar Arcticwolf had andere plannen, plannen die hopelijk leuker waren dan de norm. Daarbij was Amberpaw ook een jaar ouder dan de meeste beginnende apprentices, dus hij kon meer van zijn dochter verwachten. Hoe dan ook. Hij had de dag van tevoren tegen haar gesproken ‘Morgen wil ik dat je bij de eerste stralen van de zon je nest verlaat en mij komt opzoeken bij de highlands. Hier zal ik op je wachten met iets te eten, dus neem niks van de stapel voor je vertrekt. Ik vertrouw erop dat mij weet te vinden. Gebruik je verstand, gebruik je neus’ Highlands verklapte al waar ze hem moest gaan zoeken: de hoogte in. En ze zou ondertussen bekend moeten zijn met zijn geur. Daarbij, vanuit hier zou hij haar moeten kunnen zien. Over die beloofde prooi was echter nog weinig te zien. Dat zou de vorige les worden. Hij tuurde naar de zon, hierdoor precies kunnen uitzoeken hoe lang ze erover deed.

+ Amberpaw

Onderwerp: Re: Training 1: Initiative za 3 apr 2021 - 0:42

Training 1: Initiative Dvq4h9-0420579d-da02-4d05-bae8-4743ec8a3735

Haar eerste training! De zenuwen maakten het bijna niet erg dat ze niet had mogen eten, gezien haar maag toch al in een knoop leek te liggen. Gelukkig was ze een vroege vogel, want ze wilde absoluut niet dat ze te laat zou komen. Daarom was ze ook stiekem al iets eerder gegaan, ondanks de duidelijke instructies van haar vader. Hij was er toch niet, dus hoe zou hij het ooit moeten weten? Bovendien had ze iets te bewijzen. Niet dat ze haar vader stom vond, hoor, maar goed. Hij was geen leader, en Crystalstar wel. Dus ze moest de beste zijn, de aller áller beste. Zodat Crystalstar spijt zou hebben en voor de verandering Brackenpaw eens tweede zou komen. Dus toen de zonnestralen slechts de horizon begonnen te kietelen drentelde ze het kamp al uit. Gebruik je verstand, gebruik je neus. De woorden van haar vader herhaalden zich al enkele keren in haar kop. High lands, toch? Dus dat moest wel hoog liggen dan. Dus het pad naar Shadowclan was het sowieso niet. Amberpaw hief haar neusje in de lucht zoals ze de warriors zo vaak had zien doen en sloot haar ogen. De geuren die binnen kwamen waren echter overweldigender dan ze dacht. Nog niet eerder had ze die echt hoeven te onderscheiden, en nu ze dat super erg geconcentreerd probeerde rook ze vooral de geur van een patrouille die recentelijk langs was geweest. De poes slikte nerveus en deed nogmaals een poging, een angstige blik op de zon die inmiddels wél boven de horizon uit begon te komen. Deze kant dan maar? Dat leek iniedergeval hoger dan de rest? Amberpaw liep er met onzekere stappen toe, maar toen ze een heel stuk was gekomen kon ze de geur van haar vader helemaal niet meer herkennen. Paniekerig begon ze overal te snuffelen, en rende uiteindelijk terug naar de plaats waar ze eerder was geweest. Deze kant dan? Ze deed haar best zich te concentreren, maar paniek en de zonnestralen die in haar ogen begonnen te prikten maakten dat moeilijk. Oh nee, wat als ze verdwaald zou raken? Op haar eerste dag? Alle apprentices zouden haar uitlachen Crystalstar en haar vader zouden haar een nietsnut vinden. Nogmaals snoof ze en dacht de geur van haar vader te kunnen onderscheiden, dus probeerde ze het nogmaals; dit keer een andere kant op. Maar door haar snelle pas raakte ze het vlug alweer kwijt en moest weer terug keren. Traantjes van frustratie en paniek begonnen in haar ogen te springen, want de zon stond inmiddels al veel te hoog aan de hemel en het lukte niet. Het lukte telkens maar niet! Oh Starclan, hij zou zo boos zijn, en ze kon hem maar niet vinden. Straks zou hij haar terug brengen naar het kamp en moest ze nog langer kitten zijn omdat ze er niets van kon, straks zou ze nooit warrior kunnen worden omdat ze hem niet eens kon vinden. Haar gedachten werden steeds paniekeriger terwijl ze nu inmiddels rennend het territorium doorging, opzoek naar hoger gelegen gebied. Uiteindelijk kwam ze tot stilstand op een plek die ze al helemaal niet meer herkende, waar ze al helemaal haar vader niet meer kon ruiken. Paniekerig begon ze steeds sneller adem te halen. "Papa?"