You don't have to hide

Ondertussen was hij het al gewend dat hij alles alleen moest doen. Jagen, of eerder gezegd, agressief op een prooi springen en dan hopen dat hij niet ontsnapt,   slapen, leven, ... Maar leefde hij echt nog? Hij was al zo vaak bijna dood gegaan. En iedereen wilde hem dood hebben, dat was ondertussen al bewezen, al had hij dat zelf nog niet echt door. Hij wilde zijn weg naar de Elite terugvinden, wilde zichzelf bewijzen. Wilde ooit misschien ook nog eens zijn wraak claimen. Het gevoel dat hij dit verdiende had hij niet. Maar eerlijk gezegd was dit alles ook wel een beetje zijn schuld. Nou goed, hij was hier, op deze plek. Bijna botsend tegen een schuur omdat hij de wolken in de lucht zat te bewonderen. Wacht even- ... Een schuur?



+Amortentia

Amortentia begon steeds meer aan dit leven te denken en steeds minder te denken aan haar vorige leven in ShadowClan. Als ze aan de Clan dacht, dan dacht ze aan die zeldzame momenten dat het nog goed tussen haar en Kígyó was gegaan. Nu zat hij ergens in BloodClan en hadden ze de laatste tijd geen contact meer met elkaar gehad. Ze had hem opgezocht, maar daar was het ook wel bij gebleven en hij had het duidelijk gemaakt dat hun vriendschap geen kans meer had. Amortentia was sindsdien weggebleven daar omdat het veel te gevaarlijk was om zich daar te vertonen. Er zouden misschien katten in de buurt zijn die iets verkeerds van haar dachten en die haar dan zouden aanvallen. Ze had genoeg vechtervaring opgedaan in haar vorige Clan, maar ze wist dat ze het nooit zou kunnen opnemen tegen meerdere BloodClanners tegelijkertijd. De poes liet haar bladgroene ogen naar voren glijden toen ze beweging buiten haar schuur hoorde. Haar houding werd waakzaam toen ze een zwakke BloodClan geur rook. Ze ging naar buiten en richtte haar blik op een vrij gehavend uitziende kat. “Hallo?” sprak ze op een zachte, begroetende toon, haar blik afwachtend naar de kater gericht. Wat wilde hij van haar?

Zijn ogen, of in ieder geval het ene oog dat nog wat kon zien, keek vol bewondering naar de schuur. Het rook hier niet echt naar de Elite, jammer genoeg.  Hij liep echt continu cirkels! Cirkels waren de stomste figuren ooit. Opeens kwam een grijze poes naar buiten. 'Hallo?', begroette de kattin hem op een wel zeer zachte toon. Dat was hij helemaal niet gewend van anderen! "Hoi... hey, uh, hallo", begroette hij de ander, een beetje hartstikke in de war dat die hem niet kwaad of gefrustreerd of vaag begroette. Dit was de vriendelijkste hallo die hij ooit heeft gekregen in zijn hele leven, behalve die van zijn moeder dan, maar die was allang dood. "Het is...Uh... Wat een mooi weertje vandaag? De lucht is zo blaaaaauw en al.. hehe...". Tja, hoe maakte je een gesprek met iemand niet helemaal awkward?

Amortentia’s behoedzame houding werd er niet echt op verbeterd toen ze een nogal vreemde reactie terugkreeg. De vreemdeling leek haar schuur aandachtig in zich op te nemen en de poes vroeg zich af of ze ervoor zou moeten vechten. Het zou niet de eerste keer zijn dat een rogue haar schuur probeerde te claimen en Amortentia was alert op alles wat nog zou komen. Niet elke vriendelijke vreemdeling was effectief ook even vriendelijk, maar Amorentia probeerde altijd een open mindset te behouden en alert te blijven reageren voor zo ver dat dat nodig was. “Het kan inderdaad slechter,” zei ze op een rustige toon en ze trok met haar oortje. “Ik vermoed alleen dat je hier niet enkel kwam om over het weer te praten.” Ze trok weer met haar oortje. “Wat kom je hier doen?” besloot ze uiteindelijk dan maar op de man af te vragen. Als hij slechte intenties had, wilde ze dat liever vroeger dan later te weten komen.

De grijswitte kater was erg gezellig begonnen over hoe de lucht mooi blauw was, en dat het weer nu prachtig was. Maar waarom was de lucht blauw, waarom weende de lucht soms? Waarom liet de lucht soms van die hels enge bliksemschichten uit? Had de lucht soms ook gevoelens, net zoals hij? Wat als de lucht leefde- 'Het kan inderdaad slechter', sprak de zilveren kattin rustig terwijl die met haar oor trok. 'Ik vermoed alleen dat je hier niet enkel kwam om over het weer te praten'. Eigenlijk... juist wel. Veel anders had hij niet te doen in zijn eenzaam leventje die hij nu al enkele manen lijdde. Iedereen had hem in de steek gelaten. Hij had het kamp nog steeds niet teruggevonden. De Bloodclanners die hij recent tegengekomen was leken hem alleen maar weg te leiden van het kamp, al had hij dat niet door. Hij dacht juist dat hij steeds dichterbij kwam. 'Wat kom je hier doen?'. Tja, wat kwam hij hier nu eigenlijk doen, hij zat doelloos te staren naar een ziel en te praten over het weer met een onbekende. "Ik weet niet... wat ik hier kom doen", zei hij eerlijk. De kater liep al eeuwen in stomme scheve kronkelige cirkels. Hij wilde dat het stopte, het voelde net als een cyclus. "Ik liep... Ik ademde... en ik kwam hier terecht? Bij een schuur en een grijze poes...." Een schuur die hem deed denken aan de thuis die hij miste.

Amortentia wiebelde met haar oortjes toen hij zei dat hij niet wist wat hij hier kwam doen. Als ze eerlijk was, dan zag hij er een beetje verloren uit. Ze zag aan zijn littekens dat hij duidelijk veel had geleden en ze vroeg zich af of dit hem soms tot het punt van gekte had gedreven, al kwam hij zo niet direct naar haar over. Hij leek verloren te zijn en het zorgde ervoor dat er een iets minder argwanende blik in haar ogen verscheen, eentje die zelfs mild te noemen was. “Ik neem aan dat je daar ook mee wilt zeggen dat je geen thuis hebt om naar terug te komen?” vroeg ze op een kalme toon aan hem. Ze probeerde op te vangen welke geuren hij nog meer met zich mee droeg, maar waar hij ook had gezeten in zijn verleden, ze kon niks anders dan de gebruikelijke roguegeur op hem ruiken. Het interesseerde haar wel, deze vreemdeling en ze was benieuwd naar wat hij ging zeggen.

Al die manen had hij niets anders gesproken dan waarheid. Maar het hing altijd van die katten af of ze hem geloofden of niet. Nu wist hij niet echt goed meer wat hij deed anders dan in kronkelige cirkels lopen, zoekend naar iets dat hij eigenlijk niet nodig had. En waar hij eigenlijk ook niet echt welkom meer was. Waarom zou hij anders in die schuur opgesloten hebben gezeten en vervolgens van een klif af werden gegooid. Niemand wilde hem daar. Misschien was de tom toch beter op zijn eentje dan bij daar. 'Ik neem aan dat je daar ook mee wilt zeggen dat je geen thuis hebt om naar terug te komen?', vroeg ze vervolgens kalm aan hem. De witgrijze tom trok wat met zijn oortje terwijl hij dacht. De Elite was zijn thuis geweest - heel wat manen geleden. Dus eigenlijk niet echt meer nee, al voelde het wel nog zo. "...Ik had ooit een thuis... Maar nu niet meer"... denk ik. Thuis was toch een plek waar je welkom was en waardat je je comfortabel voelde, maar als de leden die ertoe behoorden je van een klif afsmijten, je in een schuur opsluiten en je ook nog eens een kindermoordenaar zouden noemen al was hij dat niet eens, dan nam hij aan dat dat niet de ideale thuis voor hem was - en dat hij alleen nog maar meer pijn zou krijgen. Het werd tijd voor een draai in de andere richting.

Ze stond op het punt om een overweging te maken toen ze zijn woorden hoorde, maar ze wist dat het dom van haar zou zijn om te snel te gaan handelen, puur omdat ze medelijden had met iemand. Ze wist dat ze zich openminded op moest stellen en dat ze een warm karakter had, maar ze zou niet in zeven sloten tegelijk wandelen. Ze kende deze kater niet eens en dus was het voornaam dat ze hem eerst beter zou leren kennen voordat ze bepaalde voorstellen zou gaan doen waar ze achteraf misschien spijt van zou hebben. “Waar was dan eerst je thuis, als ik vragen mag?” vroeg ze op een beleefde toon, al lag er wel een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze zag dat hij iets ouder dan haar was en ze wist dat rogues van Clans konden komen, maar ook van gevaarlijke groepen zoals BloodClan. En hoewel ze openminded was, wilde ze eerst uitsluiten dat hij een gevaar voor haar zou vormen voordat ze hem zomaar toe zou laten in haar leven en haar tot nu toe veilig zijnde bubbel.