Spirits of the Forest

Door de ingang van de grot straalde er heel wat zonlicht waardoor de muren wel leken te schitteren. Hij hield ervan wakker te worden zoals dit, elke ochtend het mooie bewonderend dat de zon met zich meebracht. Het was een heldere stip aan de lucht, eentje waar je niet recht naar kon kijken omdat het fel was – maar het bracht wel een aangename warmte en heel wat schoonheid en licht met zich mee, wat de to-be wel kon appreciëren. Hij stond op en rekte zich uit voordat hij zich wakker schudde. Het was tijd voor een nieuwe dag en daar was hij blij om. Slapen was leuk, maar wakker zijn was veel leuker. Wat was het waarde van avonturen in je dromen beleven wanneer je het ook gewoon in het echt kon doen? Elke dag werd de zwart-witte kater vrolijk wakker, benieuwd naar wat er vandaag te wachten stond. Hij stapte naar de uitgang toe, voelde de wind door zijn korte vacht waaien. Het deed erg veel deugd, zo’n ochtendbries.


+Nocturnal

Hij zag hoe de ochtendzon de bergtoppen verlichtte en daarmee de sneeuw deed glitteren. Het was mooi te aanschouwen vanaf hier, samen met het gevoel dat de koude wind hem bracht. Het geluid van de ruisende waterval die naast de grotuitgang stroomde gaf hem het goede gevoel van thuis te zijn. Hij had in de verhalen gehoord dat er niet overal een waterval was vlak naast je neus, of hoge, mooie grote bergen. Dat vond hij nogal raar, maar de wereld was niet overal hetzelfde. Opeens kwam een andere kater naast hem zitten, eentje die een mooie bleke vacht had met wat donkerdere plekken – een point. De to-be herkende hem als Nocturnal en glimlachte naar hem.  ‘Goede morgen’, begroette deze hem beleefd. ‘Zo te zien vind je de koude wind niet zo erg.’ De jonge tom bemerkte hoe er wolkjes uit zijn mond vlogen terwijl hij praatte. Hmm, het was inderdaad wat frisjes. Al viel het voor hen nu redelijk mee, het kon nog kouder geweest zijn als dit. “Nope! Het voelt fijn aan én het is verfrissend!”, gaf hij goedgezind toe. Zijn amberen ogen rustten even op de ijsblauwe lucht waar enkel maar een paar wolkjes zaten. Het was best wel een mooie dag vandaag.

Het was zeker een feit dat niet iedereen hield van kou. Hij vond het juist een leuk gevoel wanneer zijn korte vacht wat dikker werd en zijn tanden soms op elkaar begonnen te klapperen. Het deed hem nog klaarder voelen voor wat er dan ook mocht komen. ‘Kon ik maar zo energiek zijn ’s ochtends, dan zou op ochtendpatrouille gaan veel makkelijker zijn.’ Toen hij zelf nog een prey-hunter to-be was, was hij altijd vroeg eropuit vertrokken met zijn twee mentors die hij destijds had. Soms miste hij die tijd een beetje, want hij keek er erg naar uit om elke ochtend te gaan trainen. In de komende ceremonie zou hij ook nog eens een volledige prey hunter geworden zijn, maar hij had op het laatste moment een andere verantwoordelijkheid gekregen, een taak die hij moest opvullen. ‘Gefeliciteerd trouwens met je nieuwe rang!’, vertelde Nocturnal hem oprecht. “Dankje!”, bedankte hij hem. “En hoe zit het met jou trouwens, alles goed?”

Na dat de jonge kater zijn vraag had gesteld kreeg hij ook een antwoord terug. "Ja hoor.", zei de blekere tom, even pauzerend voordat hij verderging. "Al hoewel, ik denk dat ik me wel wat eenzaam voel de laatste tijd." Het laatste deed de to-be zijn glimlach ietswat zakken. Had Nocturnal geen vrienden of kameraden om mee om te gaan en voelde hij zich daarom zo alleen? "Begrijp me niet verkeerd, de Tribe is goed voor me en ik ken wel veel katten, maar echte vrienden heb ik niet echt.", vertelde hij vervolgens. Hmm, dat was wel iets minder ja. Kennen en vriendschap delen was beiden weer wat anders en hij kon het snappen dat het voor andere katten wat moeilijker was om echte vrienden te maken. Ze waren inmiddels niet allemaal zo enthousiast, vrolijk en openhartig als hij, iedereen was uniek. En die uniekheid zorgde ervoor dat iedereen een beetje anders was waardoor het vrienden maken soms een beetje moeilijker ging. "Ik wil wel een echte vriend zijn!", gaf hij toe. Hij had in zijn hart genoeg plek voor meer dan een duizend vrienden, en deze mocht er altijd bij, als die dat wou.

‘N-nou, bedankt! Heel graag zelfs!’, reageerde de kater erop, zich waarschijnlijk een beetje nerveus voelende. Dat gevoel had iedereen wel bij hun eerste echte vriend en het gaf dan ook niets dat die wat nerveuzer mocht zijn als anders. ‘Jij moet waarschijnlijk vast heel populair zijn natuurlijk.’ Het klopte wel, hij was nu eenmaal de healer to-be geworden en hij was al bekend als de vrolijke, rondhuppelende kater toen hij nog een normale to-be was. “Jep, maar mijn hart is altijd groot genoeg voor meer vrienden, zoals jij bijvoorbeeld”, zijn ogen glitterden even toen de zon er recht op leek te schijnen terwijl hij dat zei. “Ik laat het healer to-be zijn mezelf niet al teveel beïnvloeden. Ik zal altijd iemand blijven die iedereen accepteerd”, glimlachte hij naar de ander toe. In zijn leventje had hij tot nu toe al veel geleerd, veel meegemaakt. Hij had het doel om iedereen tweede kansen te geven, om iedereen te accepteren, om open te zijn naar anderen toe. Zeker in de tribe had iedereen het recht om vrienden te hebben, of tenminste in zijn ogen toch. En het zou hem een hele eer zijn als hij ook van Nocturnal een echte vriend kon zijn zodat ze samen vele herinneringen konden beleven om later op terug te kijken.

In al die manen die hij tot nu toe geleefd had, had hij veel geleerd en veel meegemaakt. Soms vroegen anderen zich af hoe hij zichzelf positief hield, maar de tom had nu eenmaal geleerd dat er altijd wat zon kwam na veel regen. Er waren zeker tijden dat hij zich wat minder positief door het leven heen had geslepen maar het voelde toch beter om gewoon blij te zijn en alles te accepteren zoals het was. ‘Het moet waarschijnlijk ook niet makkelijk zijn geweest om zomaar benoemt te worden?’, vroeg de ander vervolgens. Eerlijk gezegd had hij het niet goed geweten hoe hij zich precies had gevoeld op dat moment. De zwart-witte kater was nu eenmaal zo dichtbij geraakt van het worden van een echte Prey Hunter, en toen had hij opeens een heel ander lot op zijn schouders gekregen. Maar de to-be wist dat hij nu de healer kon helpen, het was nu eenmaal iemand die van zo jongs af aan al de hele tribe had moeten leiden in z’n eentje. Dus nu was hij een hulp en mogelijks ging alles nu wel vlotter dan daarvoor. “Het was een beetje onverwacht, dat was het zeker. Ik was volledig klaar om prey hunter te worden enzo”, gaf de kater toe en keek naar de lucht. Wolken veranderden ook steeds om de zoveel tijd en het was een beetje vergelijkbaar. “Maar ik ben blij dat ik nu de tribe nog meer kan helpen en voor ze kan zorgen. Dat is gewoon wat ik wil doen, iedereen helpen, doen lachen, ervoor zorgen dat ze oké zijn!”