Beelieve

Met kalmte op het oog zat de kater in het midden van het kamp, genoot van de zacht warme zon op zijn rug die enig pauze van de kou vormde. De opkomst van new leaf bracht rust met zich mee, weet hebben dat ze de ergste kou hadden doorstaan zou een beter blik op de toekomst geven. De deputy zuchtte, het was jammer dat gebeurtenissen er een donkere spin aangaven. De vreugde tot een halt hadden geroepen en roet hadden gegooid in het eten. De kater zou erdoor bijna zijn persoonlijke problemen vergeten, zijn zorgen rondom familie en vrienden. Fallenflight had kleintjes op de wereld gezet, Shadefeathers relatie was stuk. De kater slaakte een geluidloze zucht voor deze abrupt tot een stop gebracht werd. Verbaasd schoten zijn oortjes naar voren toen hij blik legde op Routkit. De jonge dame was zijn nichtje, iemand waar hij, samen met haar siblings al een tijd oog op zeil hield. De tom in kwestie was nooit goed geweest met kittens, vond met hen communiceren maar een moeilijke opgave. Maar zoals seizoenen voorbij streken, wende ook hij er steeds meer aan, veranderde het langzaam hoe meer hij de kleine opdonders bezocht. Vandaar ook dat een snelle glimlach er nog wel vanaf kon, ietwat ongemakkelijk zijnd met hoe dicht het op hem zat schoof hij zachtjes wat weg van de kitten. "Routkit" mauwde hij verrast "Wat een verassing, is er iets aan de poot?" Was er iets met haar moeder? Dat ze zo bij hem kwam schuilen.

Zojuist afstand van de jonge kitten genomen was deze alweer tegen haar oom aangeplakt. Blazesong beet op zijn wang om niet uit zijn slof te schieten, hield zijn ergernis in bedwang. Het was een kunst die de deputy langzaam eigen begon te maken, de meer verantwoordelijkheid achter zijn woorden gewaardeerd werd. De kitten brabbelde veel angst te voelen. Waarop de deputy lichtjes fronste, angst? En nog veel ook? Kort danste zijn blik door het kamp heen voor deze rustte op de nursery, de plek waar ze vandaan was geschoten. Irrationele gedachtes pakte kort zijn geest vast, terwijl hij zijn zus in gedachte nam. Maar schudde al vrij snel zijn kop, schudde de gedachtes weg.  "Bang?" de kater bewoog kort zijn wenkbrauwen omhoog "Er is toch niks om bang voor te zijn?"vertelde de kater, zijn gedachte gang praktisch. Niks vormde een gevaar voor het leven, niks was om bang voor te zijn.

Veel katten. Dus? De kater fronste, er waren altijd veel katten in het kamp. Hoezo was dat eng? Waarom was ze daar bang van? Verward keek hij neer op het kleine ding, als ze dit eng vond. Dan zou ze daar heel snel overheen moeten komen mocht ze een normaal leven willen hebben. "Das toch niet eng joh" mauwde hij terwijl hij zijn blik op haar hield "Dit zijn je clan genoten, die doen je niks" Al viel daar in Windclan nog wel is over te twisten maar goed, dat hoefde zij niet te weten.