Hairpin trigger

Zijn poten jeukten nog bij het idee wat Crystalstar zijn clan aan had gedaan. Wat ze Twistedheart aan had gedaan. Hij wist bijna zeker dat het puur haar idee was, puur haar eigen idee om een onschuldige jongen het stuipen op het lijf te jagen. Het was oneerlijk en onjuist. Het was onmenselijk zelfs. Nutteloos, en daarmee had ze vijanden gemaakt. Vijanden in Acornstar moest ze niet willen, helemaal niet nu hij zo onvoorspelbaar was. Hij was uit op bloed, Settleddust wist het zeker. En als hij met een clan niet wilde vechten, was het Riverclan. Daar zaten katten waar hij veel om gaf, en hij wilde gewoon niet met hen vechten. Settleddust was daarom naar een andere plek gegaan om zijn woede af te reageren. Een paar ratten om mee te vechten, dat kon hij nu wel even doen. Ze waren groot, lomp en gevaarlijk. En hij zou wat kunnen voelen. Wat adrenaline, anders dan angst, maar puur de kick om te vechten. Hij zou het nodig hebben, want hij wist niet of hij dat kon opbrengen als hij oog in oog stond met zijn twee favoriete gevlekte poezen. Settleddust sloop dichterbij een rat die zich in het afval bezig hield. Hij haalde zijn neus op en sprong op het beest af, nagels uitgeslagen en klaar om zijn tanden in de nek van het beest te zetten.

+ Sharkpaw eerst

Nu dat hij eindelijk apprentice was en hij niet langer met irritante dwazen in de nursery moest zitten, ging Sharkpaw dagelijks op pad als zijn mentor hem niet kwam halen voor een training. Tot dusver hadden ze al een paar trainingen gedaan en Sharkpaw wist inmiddels wel hoe hij moest jagen. Het was niet gemakkelijk in Leafbare, maar de kater zat er dan ook niet echt mee in als hij niks ving. Een Clan hoorde immers voor elkaar te zorgen en dat wilde zeggen dat er genoeg andere dwazen waren die wel hun lompe uiterste best deden om een prooi mee terug te brengen, wat wilde zeggen dat hij altijd wel wat te eten had. Soms niet veel, maar het was tenminste iets. Sharkpaw had niet veel eten nodig in zijn leven; zijn adrenaline en energie putte hij uit het bespioneren, kleineren en pesten van anderen. Hij had de deputy richting de Carrionplace zien gaan en was hem achtervolgd, waar hij zag hoe de kater zich mengde tussen de ratten. Interessant. Sharkpaw keek met een kille blik toe hoe Settleddust het gevecht aanging met een rat en geamuseerd ging hij voor het hek zitten. Wie weet werd zijn deputy wel doodgebeten door een rat en werd er iemand in zijn plaats gekozen die nog dwazer was als hem. Dat zou het voor Sharkpaw enkel makkelijker maken om de macht te grijpen. Je kon dan ook wel raden wat hij zou doen als Settleddust’s leven écht in gevaar zou komen.

De rat wist niet wat hem overkwam. Settleddust landde op zijn rug, en hij hoefde niet eens echt te worstelen met het beest. Zijn tanden gleden met eenvoud achterin zijn nek en het spartelen duurde nog even, voordat de rat stierf. Settleddust liet hem los en likte langs zijn lippen. Ze smaakten toch altijd een beetje... vreemd. Maar eten was eten. Ergens voelde hij zich onverzadigd zijn jacht. Hij had gehoopt op een gevecht, misschien een klap terug. Was het vreemd om te verlangen naar een centje pijn? Het was iets om hem weer levend te doen voelen. Hij werd gek van al zijn emoties te moeten wegstoppen. Settleddust stapte met een zucht van het beest af. Hij zou hem nu naar kamp terug moeten slepen, wat een lol. Hij wreef een voorpoot langs zijn bek om wat bloed weg te vegen, misschien was het ook een placebo effect om de geur weg te krijgen. Hij rolde zijn schouders naar achteren en toen hij omkeek zag hij een apprentice achter het hek zitten. Sharkpaw. Settleddust kreeg een frons op zijn gezicht. ‘Heeft je mentor niet geleerd dat het niet slim is om hier in je eentje te komen?’ sprak hij naar de nog jonge apprentice, zonder hem verder te begroetten. Hij wist niet of dit wel een goeie plek was voor de jonge kater. Hij zou zo'n één op één gevecht met een rat misschien wat minder goed afbrengen.

Helaas bleek het zo te zijn dat zijn deputy precies wist wat hij deed. Sharkpaw keek met emotieloze ogen toe hoe de kater de rat de baas wist te zijn en hem wist te doden. Jammer dan. Het zou natuurlijk ook een tikkeltje te makkelijk zijn geweest als de rat de deputy ten onder had weten te brengen. Sharkpaw gaf nooit complimenten, maar hij zag ook wel aan de spieren die rimpelden onder de vacht van de kater dat hij al flink wat ervaring op had gedaan en dat één rat het verschil nu echt niet zou maken. Als het een hele horde van ratten zou zijn, dan zou het misschien nog een ander verhaal zijn. De kater merkte hem op en Sharkpaw’s gezicht bleef uitdrukkingloos toen hij de vraag gesteld kreeg. “Mentor?” Hij lachte sarcastisch. “Laat me niet lachen. Dat excuus voor een kat is meer bezig met het fatsoeneren van zijn pels dan dat hij echt training kan geven.” Hij bewoog met zijn oortjes. “Ik ken een dozijn van katten die een goede training kunnen geven en hij is daar niet één van.” Het boeide hem vrij weinig dat Settleddust dit respectloos van hem zou vinden. Zijn moeder had hem geleerd dat hij zijn mening mocht geven. Dat dat op een fatsoenlijke manier moest, was volledig langs hem heen gegaan. Aan subtiliteit deed hij niet. Daar bereikte je immers niks mee.

Wow. Hij had niet verwacht dat Sharkpaw zo'n mening zou hebben. Het waren brutale woorden, helemaal uit de bek van zo'n jonge kat. Hij zou blij moeten zijn dat hij aan het trainen was, plezier hebben om te trainen. Hij fronste dan ook, waarna hij enkele passen dichterbij zette en een strenge blik op zijn gezicht had staan. ‘Pas op je woorden jongen, zo praat je niet over je mentor,’ miauwde hij dan ook met donkere woorden. ‘En pas ook op tegen wie je praat. Ik ben je deputy. Ik denk niet dat je zin hebt om kamparrest te krijgen.’ Settleddust kon het gewoon niet in zijn kop verzinnen zo'n toon op te zetten tegen de hogere rangen. Dat had hij nooit gedaan toen hij jong was, hoe turbulent hij met zijn gevoelens ook kon zijn. En hij was door veel meer geweest dan Sharkpaw en zijn nietige probleem. Hij moest eens direct leren relativeren. ‘Als je het niet met je mentor kan vinden, had je naar mij of Acornstar kunnen komen en hadden we het kunnen bespreken. Nu ben ik bang dat er weinig meer te bespreken valt.’

Wat was het toch met oudere katten en direct half in je gezicht komen staan? Sharkpaw bleef gewoon staan en hield een neutrale blik in zijn ogen toen Settleddust dichterbij kwam. Het deed hem allemaal vrij weinig en hij moest de neiging onderdrukken om spottend te lachen toen Settleddust het over kamparrest had. En zijn deputy dacht dat hij zich daar werkelijk door tegen zou laten houden? Dan had hij de verkeerde kat voor zich. Acornstar kon hem misschien onthouden van het warrior worden, maar Sharkpaw wist dat er buiten zijn territorium genoeg andere, interessantere katten waren die hem dan wel de kneepjes van het vak wilden leren. Er waren sowieso nog een hoop katten buiten zijn Clan die hij wilde ontmoeten en dan had hij het niet over die andere Clankatjes. “Ik denk niet dat jij ook maar één idee hebt waar ik zin in heb,” sprak hij schamper tegen zijn deputy. Hij moest lachen toen zijn deputy vervolgens nog een opmerking maakte over zijn mentor. “Geloof me, ik ben niet diegene die eronder lijdt als ik niet mijn best doe voor mijn Clan, zeker niet in Leafbare.” Er flikkerde een gevaarlijk vlammetje in zijn ogen toen hij de groene blik van zijn deputy zonder angst ontmoette. “En als jullie me geen kansen willen geven voor een fatsoenlijke training of geen gehoor willen geven aan mijn wensen ben ik zeker dat er nog genoeg andere katten zijn die me wél kunnen helpen.” Sharkpaw liet even een stilte vallen, keek van zijn deputy weg en keek hem daarna weer recht aan. “Katten die niet per se in onze Clan hoeven te zitten.”

Wat een brutale aap. Wie had hem wat misdaan? Wat was zijn probleem? Hij was nauwelijks de nursery uit en hij dacht alles al te weten. Hij begon te praten dat hij er niet onder zou lijden als hij niet zijn best deed voor zijn clan. Settleddust kon zijn oren niet geloven. Dit was onacceptabel. ‘Er is verschil tussen je mentor niet mogen en tegen de Warrior Code ingaan,’ siste Settleddust dan ook op gevaarlijke toon tegen de apprentice. Iedereen jaagde en vocht voor zijn clan, dus hij ook. Hij moest het weten, er was een groter deel van zijn leven voor hem gezorgd dan dat hij wat voor de clan had gedaan. Egoïstisch stuk vreten. Helemaal toen hij begon over dat hij geen kansen kreeg en dat hij training buiten de clan wilde zoeken??? Hoe haalde hij het in zijn hoofd. ‘Nu is het klaar, wáág het niet om ook maar zoiets ooit weer te denken,’ grauwde hij naar de apprentice. Wat wilde hij, bij Bloodclan horen? ‘Ik denk dat jij maar eens nederig te worden. Je hebt alle kansen van de wereld, jij kiest er alleen voor om te zeuren in plaats van ze aan te grijpen. Minstens halve maan kamparrest en voor de elders zorgen.’ Hopelijk zou hem wat leren. De elders konden hem hopelijk wat manieren bijleren, kennelijk was dat gemist in zijn opvoeding. Settleddust seinde met zijn kop richting het kamp met dwingende ogen. Mars.

“En in welk opzicht ben ik dan tegen de warrior code in aan het gaan, als ik vragen mag?” vroeg hij op een sadistische toon. Voor zover hij wist had hij nog steeds geen eed afgelegd om zijn leven te geven voor zijn Clan. Ha. Zijn leven geven voor die losers. Mochten ze willen. Als hij die eed ooit af zou moeten leggen – al zag het er niet naar uit dat hij dat snel ging doen met de kant waar dit gesprek op zou gaan – dan zou het een leugen zijn als hij zou zeggen dat hij zijn leven voor zijn Clan zou geven. Als hij zich al op een gevecht zou storten, dan was het puur om die kat dwars te zitten en bloed te zien vloeien en niet om zijn Clan te beschermen. De opmerking over de katten buiten de Clans viel niet goed en Sharkpaw’s grijns werd breder toen hij straf kreeg. “En jij denkt dat me dat iets interesseert?” vroeg hij schamper. “Al loop ik heel mijn leven rond met de suffix “paw”, dan interesseert me dat nog weinig. Er is wel wat meer nodig dan een halve maan kamparrest om mij ervan te weerhouden anderen het leven zuur te maken.” Maar daar zou de deputy wel achter komen. “Ik ben benieuwd hoe lang de elders het met me vol gaan houden.” Een sadistische grijns verscheen om zijn lippen en met een haast verveelde tred liep Sharkpaw voor zijn deputy uit. Ach, het kon hem ook wat.

Oh en nu ook nog eens bijdehand worden. Hij wist precies dat hij fout zat. Settleddust liet even de puntjes van zijn tanden laten zien. ‘Alleen maar overwegen om training van buitenaf te zoeken, is verraad voor je clan,’ snauwde hij. Toen hij ook achteloos op zijn straf reageerde, haalde Settleddust zijn wenkbrauwen een keer op. ‘Prima, dan heb je nu succesvol je kamparrest verdubbeld,’ miauwde hij. Hij had totaal geen medelijden. Hij mocht zijn hele leven apprentice blijven, de loser van de clan, totdat hij leerde wat het daadwerkelijk was om een warrior te zijn. Ondankbaar stuk vreten. Hij luisterde gelukkig nu wel en besloot terug naar het kamp te gaan lopen. Settleddust liep direct achter hem aan, dicht op zijn hielen en hield zijn kaken op elkaar. Elk woord buiten de lijntjes, en hij zou nog langer in het kamp zitten. Of erger, hij zou hem gewoon weer kitten maken totdat hij kwam smeken op zijn knieën om uit het kamp te mogen. Hij had vrijheid nu geproefd, dus kijken hoe snel hij het weer nodig wat. ‘Oh de elders hebben alle tijd van de wereld. Jij daarentegen, we zullen zien.’

ei ei ei!

“Wacht, nu moet je me toch echt even een moment geven,” begon Sharkpaw op een sarcastische toon. “Want ik denk dat ik dit verdriet niet langer kan verkroppen.” Dacht de deputy nu echt dat Sharkpaw zich aan die stomme regels ging houden? Al zou hij verdomme nog heel zijn leven apprentice blijven. Een rang minder betekende ook minder verantwoordelijkheid en hoewel hij ergens wel graag de leader van de Clan wilde worden, was het nu ook weer niet zo dat hij dat graag wilde worden van deze bende dwazen. Het deed hem vrij weinig dat Settleddust zo kort op hem liep en hij hield zelfs, vlak voordat ze bij het kamp kwamen, expres in in de hoop dat de deputy hard tegen hem zou knallen. “Sorry,” zei hij op een onschuldige toon. “Een eekhoorn schoot voor mijn poten door.” Zijn blik gleed traag over zijn schouder toen zijn deputy zijn opmerking over de elders maakte. “We zullen inderdaad wel zien, ja,” sprak hij op een onheilspellende toon. “Mij maak je met dat soort onzin niet bang, Settleddust.” Het kamp was inmiddels in zicht gekomen en Sharkpaw liep naar binnen, waar hij geduldig in het midden van het kamp ging zitten en zijn deputy met een schuine blik aankeek. Hij ging niet zomaar uit zichzelf aan die rottaken beginnen, hoor.

Settleddust kon zijn oren niet geloven. Wie had die monster opgevoed? En hoe kon dit gebeuren? Hij moest zijn best doen zijn vacht plat te houden. Hij had geen zin om een kind op te voeden voor iemand anders, maar kennelijk was dat nodig. ‘Oh, daar heb je weer een verdubbeling, twee manen in het kamp. Nog één bijdehande opmerking, en ik pak je rang af.’ En hij meende dit. Hij zou het doen en hij zou hem net zo lang kitten laten, totdat hij wist hoe hij zich moest gedragen. En het zou hem niets schelen hoe erg hij gepest zou worden. Toen ze in het kamp waren, probeerde hij hem nog leuk te pakken te nemen. Maar dat zou zijn schuld worden, terwijl hij zelf lomp door walste en het hem geen reet kon schelen dat hij tegen hem aan liep. Maar hij bleef maar doorgaan, doend alsof hij de vent van het kamp was. Maar het zou snel genoeg duidelijk worden dat hij een dwaas was. ‘Bang maken is niet het doel,’ miauwde hij tussen zijn tanden door. En totdat hij wist wat dat betekende, zou hij gezellig in het kamp blijven. Toen keek hij hem schaapachtig aan. ‘Hm, begin maar eens met de elders den verschonen, en vraag dan nog maar even of ze teken hebben.’

Sharkpaw begon hard te lachen toen Settleddust zijn woorden sprak. “Oké, is goed,” sprak hij op een uitdagende toon. “Maar dat wil ook zeggen dat ik me dan als een kitten ga gedragen. Dan wacht ik in de nursery totdat de hardwerkende apprentices hun prooi binnen hebben gebracht en ik mag gaan eten. Een kitten mag natuurlijk geen taken doen die apprentices doen, dus voor de elders zorgen zit er dan ook niet meer in.” Zijn groene blik richtte zich kil naar zijn deputy. “Ik heb het je al gezegd, Settleddust. Je treft de Clan er harder mee door mij zo te straffen dan mij. Mij interesseert het geen reet wat voor een straffen ik allemaal krijg. Het is de Clan die er aan het einde van de rit voor zal lijden.” Zijn blik kreeg iets onheilspellends terwijl hij weer voor zich keek. Zijn honger naar BloodClan ontmoeten en om nog eens met iemand te vechten zodat hij hun bloed kon zien vloeien, werd met de dag groter en Sharkpaw was ergens wel benieuwd wat het zou doen met zijn gemoedstoestand en met die van de katten in het kamp als hij verplicht hier moest blijven. “Ik zal hun teken er wel uit halen,” sprak hij op een brave toon toen hij zijn opdracht kreeg en hij opende zijn bek net ver genoeg zodat Settleddust zijn scherpe hoektanden kon zien. Hij zou die teken verdomme wel eens kapot bijten. Met een kleine grijns om zijn lippen stond hij op en liep hij naar de elders den, waar hij een verveelde blik op de elders wierp. Moest dit nu echt?