[Open] Pure heart and a dirty mind

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Vrijheid! Pure, zoete, vrijheid. Het was fantastisch en ze werd er vrolijk van. En er was niets leukers dan haar vrijheid te gebruiken. Het was koud, erg koud, de voelde de gure wind in haar vacht en op haar snoetje, maar het deerde haar niet. Er was een waterig zonnetje aan de hemel, scheen verlegen door de wolken die dreigden nog meer sneeuw met zich mee te nemen. In Cottonpaws ogen was dit perfect weer, en ze wist precies waar ze heen wilde. Ze had het al dagen willen doen, elke keer als ze verlangend langs de rivier patrouilleerde of aan het trainen of jagen was. Eigenlijk wilde ze het samen met iemand doen, maar het was er in alle drukte niets van gekomen. Maar nu, nu was het háár eigen tijd. En in plaats van haar warme nest op te zoeken in de apprentice den, wat veel van de rest deed, was ze er in haar eentje op uit gegaan. De rivier, want het huisde iets wonderbaarlijks. IJs. Een dikke laag ijs. Dit genoeg om haar gewicht te dragen, anders dan die keer dat ze met Hermitpaw door de lilypool was gezakt. Dit was echt, echt ijs. Zo koud was het. Toen ze aankwam bij de stepping stones, daar waar alle droogpoten overstaken, was zij dapper. Ze nam een keer diep adem, stak onbewust haar tong uit haar bek en zette een voetje op het ijs. Ze testte het om een paar keer op het ijs te drukken met meer gewicht, maar het leek oké. Al snel volgde een tweede voetje, en een derde.. en een vierde! Cottonpaws sprankelende lachje brak door de lucht en ze nam een kort aanloopje. Het voelde zo koud aan haar pootkussens, maar toen ze een stukje vooruit gleed, deerde het haar allemaal niets meer. Dit was het beste ooit.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw wist dat er weinig water was dat ze uit de rivier mee kon nemen, correctie geen water. Immers was alles dicht gevroren met het koude weer en een dikke laag ijs ontstaan. Haar amberkleurige ogen stonden dan ook bedenkelijk terwijl ze haar poot op het ijs tikte. Het was sterk genoeg om een kat te dragen, kapot krijgen zat er dan ook niet in. De koude wind trok wat aan haar korte vacht, waardoor ze diep inademde en haar schouders probeerde te ontspannen. Het zachte zonnetje aan de hemel met diens schapenwolken was vredig. Het was allemaal even goed, koud en bar weer maar goed. Haar oortjes spitste ze echter toen ze een andere kattin, een die iets ouder was dan de Medicine Cat Apprentice, op het ijs zag. Het zag er leuk maar ook gevaarlijk uit. Zijzelf kon niet zwemmen, dus hield ze haar adem in terwijl de wind het gelach van de ander mee droeg naar haar alerte oortjes. Remnantpaw wiebelde nerveus met haar snorharen voordat ze twijfelend een poot op de Steppingstones zette, voor haar, een droogpoot was dit wel erg spannend. 'W-weet je zeker dat je niet door het ijs zakt?' Riep de jonge kattin naar de ander toe, niet omdat ze ehet afkeurde, iedereen had wel wat afleiding nodig naar de Gathering maar meer omdat ze geen half verdronken katten kon redden en niet wist of ze het überhaupt kon. Rousebell was niet in de buurt en ze was niet zo lang Apprentice dat ze zomaar alles kon. Ze wist hier en daar wellicht met moeite een plant en diens werking te benoemen, maar de ervaring, nee die had ze nog niet. Afgezien van het verzorgen van de ernstige wonden van haar Clangenoten die door de Gathering en Bloodclan waren aangericht.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw nam nog een aanloopje, haar pootjes gleden her en der wat zijwaarts, maar toen ze eenmaal wat snelheid had, wierp ze zichzelf buiglijdend over het ijs. Wat diep gekraak kwam onder haar vandaan, maar ze geloofde wel erin dat het ijs haar zou houden. Toen ze overeind krabbelde zag ze opeens in haar ooghoeken een grijze vacht. Haar oren draaiden naar achteren toen ze ook de geur van Thunderclan rook. Wat deden die hier? Ze zag dat de vreemdeling richting de steppingstones ging en zelf een poot erop zette. Wowowowow, dacht ze nou echt? Cottonpaw ging half glijdend, half rennend richting de plek wat normaal de oversteekplaats was en kwam na een sliding tot stilstand bij de Thunderclanner, die ook nog eens vroeg of ze zeker wist dat ze er niet doorheen zou zakken. ‘Natuurlijk niet!’ miauwde ze. ‘Als het hard genoeg vriest voor de rivier om te bevriezen, dan is het echt wel goed,’ miauwde ze een tikkeltje betweterig. Uhum. Zo werkten de seizoenen, enzo. En bovendien woog ze niet zóó veel, hoewel Hermitshell zou zeggen van wel. ‘Maar uhm, de rivier is van Riverclan. Dusuhh... wat moet je?’}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was er niet een die haar rang als een excuus gebruikte, in haar ogen was het veilig houden van anderen en het voorkomen van mogelijke verwondingen een onderdeel van de kattin die ze moest worden. Zelfs al had ze eerlijk gezegd nog niet zo'n goede band gekweekt met Riverclan, ze wist echter wel dat ze niet direct het territorium van de ander diep in moest stappen, ze was enkel op de eerste steen geklommen om beter te kunnen zien of de ander in gevaar was of niet. Het zorgde er ook voor dat de oudere Apprentice slippend en glijdend over het ijs haar kant op kwam voordat deze haar vraag beantwoordde. Remnantpaw kende water enkel als gevaar en soms als hulpmiddel, zo was het drinken voor een koortsige kat tamelijk belangrijk. 'Natuurlijk niet!' Mauwde de net tot stilstand gekomen Riverclanner. 'Als het hard genoeg vriest voor de rivier om te bevriezen, dan is het echt wel goed,' vervolgde ze een beetje betweterig waardoor de jonge Thunderclanner langzaam knikte. 'Maar uhm, de rivier is van Riverclan. Dusuhh... wat moet je?' De oortjes van Remnantpaw bewogen een tikkeltje schuldbewust. 'Ik eh.. ben Remnantpaw de pas benoemde Medicine Cat Apprentice van Thunderclan. Ik wilde even zeker weten dat je niet door het ijs zou zakken, en sinds ik niet bepaald... Eh kan zwemmen en ik niet alles kon zien... Ben ik op de steen gaan staan. Sorry....sorry..' Ratelde de jonge kattin terwijl ze haar kopje schudde en met een eerlijke blik in haar ogen de ander aan keek voordat ze onhandig probeerde van de steen af te stappen in de richting van haar eigen territorium, natuurlijk was deze door de koude glad geworden en gleed ze zo het ijs op. Waardoor een geschrokken geluid haar mond verliet voordat ze haar nagels in de oever stak en zichzelf overeind hees en met een dikke staart van schrik zich uitschudde. Nee, ze was duidelijk geen Riverclanner.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Wow, ze was ook nog eens eigenlijk helemaal niet stoer. Cottonpaw zag wel hoe ze iets kleiner werd toen ze haar aansprak. Meteen maakte Cottonpaw zich weer een beetje groter. Zíj had nu duidelijk de overhand, en dat maakte haar overmoedig. De poes begon vervolgens te ratelen. Medicine cat, hm? Nou, ze was duidelijk niet slimmer dan welke apprentice dan ook. ‘Ik weet wel wat ik doe, dus wat gaat jou het aan?’ miauwde ze nog fel. Alsof ze niet door het ijs zou zakken, duhh. Wie kende de rivier nou beter dan een Riverclanner? Maar toen gleed ze van de steen af, en Cottonpaw kon het gewoon niet laten om te lachen. Het kwam eruit als een proest, waarna ze weer moest lachen. ‘Sukkel!’ miauwde ze lachend. Maar wonder boven wonder wist ze zichzelf weer op haar poten te krijgen, vasthoudend aan de oever. Cottonpaw kwam weer een beetje bij, waarna ze met haar ogen rolde. ‘En nu van mijn rivier af!’}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was wellicht niet zoals de meeste Apprentices, ongeremd. Ze hield echt wel van hier en daar een uitdaging maar was veel minder geïnteresseerd in andermans territorium. Dat gezegd hebbende, had het feit dat iemand op het bevroren water liep, toch wel haar aandacht getrokken. Ze wilde liever niet nog een kat zien die om de een of andere reden hulp nodig had en dus was ze het nader gaan bekijken. Ze had echter niet nagedacht over het feit dat de stenen ook slipperig waren. 'Ik weet wel wat ik doe, dus wat gaat het jouw aan?' Mauwde de oudere Apprentice fel. Zelf was ze wellicht niet de meest zelfverzekerde tegenover andere katten, buiten Thunderclanners om. Veelal omdat Thunderclan wist dat ze de Apprentice van Rousebell was. Dat was voor de andere Clans over het algemeen nog niet bekend. Haar amberkleurige ogen stonden dan ook een stuk milder dan als een ander haar zo had aangesproken, al gebeurde dit niet snel. Ze kon fel zijn, als het nodig was. Ze wist gewoon niet wat ze hiervan moest maken en had liever geen ruzie tussen haar Clan en Riverclan als dit voorkomen kon worden. Dus zonder na te denken draaide ze zich om op de steen, waardoor ze weg glipte en over het ijs gleed totdat ze zich onhandig aan de over vast wist te grijpen. De nog onbekende Riverclan Apprentice begon te lachen terwijl de Medicine Cat Apprentice haar best deed veilig aan wal te raken. 'Sukkel!' Mauwde ze lachend, en proestend. Vasthoudende aan de oever probeerde de grijze kattin haar achterpoten onder zich te krijgen zodat ze op de oever kon klimmen, maar simpelweg omdat ze nog geen ijs gewend was en niet echt getraind had als normale Apprentice was ze nog niet evenwichtig en stevig genoeg om dit voor elkaar te krijgen. 'En nu van mijn rivier af!' Mauwde de oudere Apprentice terwijl Remnantpaw diep inademde en heel kalm, en een tikkeltje droog sprak. 'Ik zou wel willen, want ik ben duidelijk geen Riverclanner... Maar hoe kom ik in Starclan's naam op de oever.' Haar stem was krachtiger dit keer, rustiger en minder gespannen. Het was duidelijk dat ze zich herpakt had, en dat de andere Apprentice ook niet uit was op oorlog ook al zou ze de grens wel beschermen. Aan de andere kant, waarom zou ze de grens beschermen tegen een Medicine Cat Apprentice die toch niets kon doen, behalve wellicht wat kruiden uitwisselen, maar daar bleef het vaak bij. Toch, Remnantpaw wist ook dat ze nog niet herkenbaar was als de Apprentice van Rousebell en in de ogen van de ander een gevaar kon zijn. Het werd vaak niet aangemoedigd vrienden te maken in andere Clans. De grijze kattin rolde haar ogen naar zichzelf terwijl ze een tikkeltje onhandig zichzelf overeind probeerde te hijzen, voordat ze de grip met haar voorpoten verloor en zo onderuit gleed en een tikkeltje gefrustreerd op het ijs bleef liggen. Nee, als ze ooit voor Rousebell op dat territorium moest zijn, dan zou ze niet zo snel over de Steppingstones lopen. Dit was een regelrechte ramp! 'Dit is een ramp!' Kreunde ze een tikkeltje dramatisch misschien.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Zelfs na het uitlachen, het pushen, dat de Thunderclanner van haar rivier af moest gaan, bleef ze als een idioot stuntelen. Als haar achterkant dan niet opgaf, was het haar voorkant was. Ze leek echt net alsof ze weer pasgeboren was en niet wist hoe haar poten werkten. Ze rolde haar ogen, waarna toch weer moest lachen toen ze helemaal onderuit ging. Oké ha-ha, de lol was er nu wel een beetje af. ‘Gewoon, loop gewoon de kant op, het is niet zo moeilijk,’ miauwde Cottonpaw nog een keer denigrerend naar de grijze poes. Toen ze vervolgens begon te pruttelen dat het een ramp was, zette Cottonpaw nog een stap dichterbij. Ze vernauwde haar ogen. ‘Voor jou, ja,’ miauwde ze. En toen kregen haar blauwe ogen een beetje een sadistische grijns. Ze ontblootte haar klauwen. Dit was eerlijk, dit was haar grens en de Thunderclanner overtrad deze. ‘Ik geef je nog drie tellen om weg te gaan, of anders...’ miauwde ze op een vreemde opgetogen toon, terwijl de mededeling van haar woorden een stuk donkerder waren. En toen begon het aftellen: ‘Drie..’}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Een Medicine Cat Apprentice moest veilig door andermans territorium lopen, was verplicht te helpen als een andere Clankat in gevaar leek te zijn of een verwonding had. Iets dat ervoor gezorgd had dat de grijze Apprentice was gaan kijken of de ander in orde was. Toen had ze direct weer geprobeerd haar eigen territorium in te komen, alleen het gestuntel van een slecht getrainde Apprentice zorgde er voor dat ze niet ver kwam. Haar amberkleurige ogen stonden onschuldig, want ze was onschuldig. Er was geen reden voor de ander om haar aan te vallen, al leek deze Apprentice nog niet te snappen dat de Warrior Code haar beschermde tegen rivaliteit. 'Gewoon, loop gewoon de kant op, het is niet zo moeilijk,' Mauwde de kattin iets dreigender naar haar waardoor de grijze kattin diep inademde en haar oren in haar nek drukte. Dit was foute boel. Ze mompelde dat het een ramp was, want voor haar was het ook een ramp. De spanning en druk hielp niet echt met het stabiliseren van haar houding. De Riverclanner zette nog een stap dichterbij voordat ze begon te dreigen. 'Voor jou, ja,' de sadistische grijns deed de Medicine Cat Apprentice extra kracht achter haar poten zetten. Ze verschoof iets, maar het was nog steeds niet voldoende om op de kant te springen. De ander ontblootte haar klauwen waardoor een zachte stem van Remnantpaw haar onderbrak. 'Ik volg enkel de Medicine Cat Code op, als ik daarvoor aangevallen wordt dan zal er oorlog ontstaan tussen Riverclan en Thunderclan. Iets wat in Leafbare idioot is. Alleen maar omdat ik wilde checken of je niet in gevaar was. Niet gewond zou raken, omdat ik verplicht ben om gewonden te behandelen. Ik kan je nu al zeggen dat Shrimppaw hier niet blij mee gaat zijn.' De naam van de Medicine Cat Apprentice van Riverclan had ze intussen wel geleerd, haar Mentor zou het ook niet oké vinden en zijzelf al helemaal niet. 'Ik geef je nog drie tellen om weg te gaan, of anders...' Klonk er vreemd opgetogen terwijl de mededeling duidelijk een dreiging was. De jongere kattin kneep haar ogen sissend samen. Als dit de toekomst was, dan mocht ze haar borst nat maken. Daarom was elke Clan dus slechter dan Thunderclan. 'Drie,' begon het aftellen. Remnantpaw wist in pure nood op haar kant te krabbelen terwijl ze de ander aan staarde. 'Wat is je naam? Want dan kan ik je Leader of Medicine Cat aanspreken op de falende training.' Haar stem klonk killer dan ervoor, ze was geen laffe Medicine Cat, nee ze was een trouwe Medicine Cat en haar aanvaring met Windblade had haar los gemaakt. Had haar geleerd met de minste gekheid al te reageren en die voor haar was duidelijk niet helemaal in orde.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonpaw moest toch weer een beetje giechelen toen ze een hele tirade begon te houden. Wauw, iemand raakte gefrustreerd. En zó dramatisch. Cottonpaw had haar niet met een klauw nog aangeraakt. En ze overschatte haar belang. Misschien was het Cottonpaw even ontgaan dat ze medicine cat was, maar ze deed nu echt alsof ze heilig was. Ze probeerde gewoon een excuus te zoeken om op de rivier te komen, ze was overduidelijk niet in gevaar geweest. Maar terwijl ze aan het kletsen was, ging Cottonpaw vrolijk door met haar spel. ‘Twee...’ Kijk, nu leek er ook een keer beweging in te komen. Als ze al zo schrok van een paar klauwen die ze liet zien. Maar het hielp, de grijze kwam eindelijk in beweging en liep de kant op. Een vrolijke lachje kwam op Cottonpaws snoetje. ‘Kijk, was dat nou zo moeilijk?’ miauwde ze, de vorige woorden van haar totaal negerend. Als ze erop ging reageren, dan gaf ze de opdonder haar plezier. En het ging hier duidelijk om Cottonpaws plezier. Toen ze nog begon te miauwen dat ze haar medicine cat of leader zou aanspreken op haar falende training, begon ze echt hardop te lachen. Meende ze dit nou? Dacht ze dat ze achterlijk was? Pfft. ‘Wie denk je wel wie je bent?’ miauwde ze met rollende ogen. ‘Denk je echt dat je hiermee wat gaat bereiken. Crystalstar zou trots op me zijn, Shrimppaw zou me gelijk geven,’ miauwde ze. ‘Ik ben niet dom, ren naar huis, ijskonijn.’}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze kattin was al blaf maar geen bijt. Ze wist dat ze de ander nooit zou kunnen verslaan maar dat betekende niet dat de Medicine Cat Apprentice geen felle tong had. Ze had immers geleerd dat ze voor zichzelf moest staan en als de ander haar dreigend aansprak, dan deed ze dit ook. Ze liet zich niet zomaar weg jagen, zelfs al was ze niet helemaal gerust op de situatie. Ze was nu eenmaal een trotse, krachtige kattin die nog zoveel moest leren van het leven. Soms was het beter om woorden in te slikken. De Riverclanner ging vrolijk door, alsof ze niet aan het dreigen was met tellen. 'Twee...' Dreigen, de dreiging van Windblade was plots geweest, deze kattin was anders. Ze toonde een kant van haar die Remnantpaw van elke andere kat zou waarderen. Niks geen zwakte. 'Kijk, was dat nou zo moeilijk?' Mauwde ze terwijl ze de woorden van Remnantpaw negeerde totdat de Medicine Cat Apprentice net zo fel werd, haar verklaarde dat ze haar Leader of Medicine Cat aan zou spreken. Aangezien ze toch iets moest doen. De Riverclanner begon te lachen en Remnantpaw moest haar best doen niet te grinniken. 'Wie denk je wel wie je bent?' miauwde ze met rollende ogen. 'Denk je echt dat je hiermee wat gaat bereiken. Crystalstar zou trots op me zijn, Shrimppaw zou me gelijk geven,' miauwde ze. 'Ik ben niet dom, ren naar huis, ijskonijn.' Remnantpaw grijnsde zachtjes voordat ze met haar staart zwiepte en met een ondeugende blik in haar ogen haar schouders rechtte. 'Konijnen zijn in Windclan. Ik moet eerlijk zeggen, ik vind je kracht en karakter geweldig. Een beetje pit kan nooit kwaad.' Haar amberkleurige ogen vlamden met een soort respect voordat ze snorrend haar poot begon te likken.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Werkelijk, wat was er mis met haar. Cottonpaw keek met een ongelovige blik naar de grijze poes toen ze weer begon te spreken. Ze was opeens 180 graden gedraaid en - na een onnodige, betweterige opmerking - besloot ze haar een compliment te geven?? Werkelijk, ongelooflijk. ‘En jij bent raar,’ miauwde ze terug. Als ze probeerde complimentjes uit haar te trekken, zat ze flink mis. Cottonpaw kon gewoon niet verwerken wat er net was gebeurd. Ze staarde daarom ook nog maar een paar seconden woordeloos naar de medicine cat apprentice, waarna ze haar keel weer schraapte. ‘Denk je dat je eerst kan dreigen met oorlog en het goed kan maken met een vaag compliment?’ miauwde ze. De poes had waarschijnlijk eindelijk gerealiseerd dat ze het gevecht met haar niet kon winnen, fysiek en verbaal niet, dus probeerde ze iets wanhopigs. ‘Ik ga echt niet vergeten wat je hebt gedaan, konijn.’ Nee, haar vriendschap kon je zo niet winnen.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De grijze kattin had eerlijk gezegd geen zin in oorlog, ze was enkel bang geweest een kattin te zien die net zoals Windblade was, het leek er echter op dat de Apprentice niet zo snel door draaide, zelfs al voelde ze zich er niet helemaal comfortabel bij. Ongelovig keek de ander haar aan terwijl ze duidelijk zichzelf ontspande, ze had door dat ze niet kon winnen op het valk van een grote mond. 'En jij bent raar,' Remnantpaw giechelde zachtjes. 'Ben ik ook, maar beter raar dan saai.' Mauwde ze droogjes terwijl ze rustig verder ging met haar poot wassen. De ander leek niet te begrijpen dat dit haar manier was om de situatie te bedaren, ze was niet uit op een gevecht maar wilde ook tonen dat ze zich niet geheel weg liet jagen. 'Denk je dat je eerst kan dreigen met oorlog en het goed kan maken met een vaag compliment?' Remnantpaw haalde diep adem voordat ze heel kalm sprak, haar stem laag, zacht maar toch vastberaden. 'Eerlijk gezegd Riverclanner, heb ik enkel gezegd dat je daarmee een risico kan lopen. Ik ben echter niet van plan om het daadwerkelijk aan iemand te vertellen. Zelfs al zei ik dat, dat was mijn verdedigingsmechanisme. Het geen dat iemand aan leert als hij of zij een situatie niet kan begrijpen. Het spijt me.' Meer dan dat zou ze niet uit kunnen leggen, niet dat Windblade haar aangevallen had, dat was iets in de Clan dat zich op moest lossen. 'Ik ga echt niet vergeten wat je hebt gedaan, konijn.' Remnantpaw knikte voordat ze diep in ademde. 'Konijn klinkt wel lekker. Belt wel goed.' Ja, gaf haar maar een konijn om te eten, ze likte speels haar lippen af voordat ze zich op de koude ondergrond neer legde en voorzichtig met een tong over haar poot schraapte en deze over haar oor trok.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Medicine cat of niet, het was iemand die haar tegen de haren in streek. Ze vertrouwde haar voor geen haar, en haar hele clan eigenlijk ook niet. Crystalstar probeerde er overal altijd maar sprankelende woorden aan te geven, bij StarClan, ze zou waarschijnlijk zelf hetzelfde hebben gedaan, maar alsnog zat er een luchtje aan. Letterlijk, want die Thunderclanner stonken ook nog eens. Toen ze miauwde dat ze liever raar dan saai was, proestte Cottonpaw er nog wel een lachje uit. ‘Okee...’ miauwde ze. ‘Ik kies ervoor om geen van beide te zijn.’ Ze haalde haar schouders even op, verplaatste haar voetjes even van het ijs. Oké, het werd nu wel tijd voor de medicine cat om te vertrekken. Maar nee, ze besloot nog een betoog te houden. ‘Uuuggggh,’ miauwde Cottonpaw ongeïnteresseerd. Ze was echt raar. ‘Ik denk dat ik dit wel aan Crystalstar moet vertellen,’ miauwde ze zoetjes. ‘Dat de Thunderclan medicine cat mij bedreigde met oorlog.’ Als zij ingewikkelde woorden wilde gebruiken, kon zij woorden wel verdraaien. Want dat was wat Cottonpaw kon, ze was misschien niet zo slim, maar ze kon goed praten. ‘Ze zal vast niet blij zijn.’ Niet dat Crystalstar ooit blij was.}

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw was niet dom maar moest nog zeer zeker heel veel leren. Dat was ook te zien aan haar manier van doen, soms was het beter om een andere kat te negeren en deze les leerde ze dan misschien ook wel door de Riverclan Apprentice. Uiteindelijk, ooit. Ze wilde geen oorlog, zeker niet nu Bloodclan een deel van hun territorium had opgeëist. Haar amberkleurige ogen stonden kalm maar het was duidelijk dat ze de ander aangaf dat deze met iets meer respect ook verder kon komen in het leven, zijzelf eiste dat wellicht niet helemaal op omdat ze nog zo jong en onervaren was. Echter wilde ze ook niet aangevallen worden gewoonweg omdat ze haar werk deed. 'Okee...' Mauwde de kattin nadat ze lachte. 'Ik kies ervoor om geen van beide te zijn.' de ander haalde haar schouders op voordat Remnantpaw besloot aan te geven dat de ander toch wel een stap te ver ging. Als ze daadwerkelijk een Warrior wilde worden moest de oudere Apprentice ook nog opgroeien. Niemand had behoefte aan oorlogen startten maar een Medicine Cat en diens Apprentice hoorde veilig te zijn. Ze stonden direct in dienst van Starclan. 'Uuuggggh,' Mauwde de ander ongeïnteresseerd. 'Ik denk dat ik dit wel aan Crystalstar moet vertellen,' Remnantpaw fronste kort, de ander kon altijd het verhaal verdraaien, net zoals Windblade dat deed. Haar woord tegen dat van een Riverclanner. Dat was wellicht niet al te best. 'Dat de Thunderclan medicine cat mij bedreigde met oorlog.' Medicine Cat's en diens Apprentices dreigden daar niet snel mee, Remnantpaw had het enkel gedaan om de ander op diens plek te zetten, niet dat het lukte. De grijze Apprentice zou in de komende Moons nog op de proef worden gesteld, ongetwijfeld. Alleen had ze het wel in zich om een goede Medicine Cat Apprentice te worden. 'Ze zal vast niet blij zijn.' Een enkel knikje was het enige wat Remnantpaw gaf voordat ze zich met een diepe zucht omdraaide en van de waterkant vertrok. Ze kon dit niet van de ander winnen, ze was gewoon niet een kat waar zij goed mee om kon gaan. Dat was duidelijk.

- Remnantpaw is het topic uit.

❅

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Victorie, Cottonpaw kon het zien. Als zij stoer wilde praten, had de grijze medicine cat apprentice het duidelijk bij het verkeerde eind. Want Cottonpaw was er beter in. Ze kon het niet laten om voldaan te grijnzen toen er geen woord meer van de Thunderclanner afkwam, dat ze zichzelf verloren gaf en omdraaide om weg te gaan. Prima, terug waar ze hoorde. Cottonpaw gleed nog een paar keer langs de grens heen en weer over het ijs, maar de lol was er eerlijk gezegd een beetje van af. Dit zou vast niet meer bij haar terugkomen? Nahh, dit was wel afgelopen. Zoals ze zei, Crystalstar zou haar vast gelijk geven. Haar moeder al helemaal, oh ja. In Blueflowers ogen kon ze niets verkeerd doen. Ze waggelde weer naar de Riverclan grens van het ijs, waarbij ze de kant opkrabbelde en terugliep naar huis.

- Uit}

Onderwerp: Re: [Open] Pure heart and a dirty mind