We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Onderwerp: ∆ [Drill] Eksersere wo 24 maa 2021 - 20:44
True Power, The Divine Right To Rule
SKADI
De calico had gedaan wat Orchis van haar had gevraagd; het organiseren van een Drill. Het was hard nodig en niet alleen om zich beter te kunnen oriënteren in een gevecht op hun nieuwe gebied. Nee, er was te veel door de vingers gekeken door Brat en dat moesten ze nu gaan rechtzetten. In een korte tijd waren een hoop regels aangescherpt en daarvan uit zouden ze gaan zien wie de echte mentaliteit had van iemand die zich Elite durfde te noemen en wie niet. Als ze dat niet hadden… tja, ze wisten wel wat er dan zou gebeuren. Skadi had er daarom ook wel vertrouwen op dat ze zouden komen opdagen vandaag; wat ze ook over haar of Orchis mochten denken, ze wisten dat er geen valse dreigingen werden gemaakt. Waarschijnlijk zouden ze het niet heel geweldig vinden, wat ze voor hen in de plannen had staan, maar ze moesten luisteren, zo werkte het eenmaal. De Elite was gevallen in reputatie door het leiderschap van Brat en het was hoog tijd dat ze dat recht trokken. Dat betekende hard werk, zonder gemaar. Tegenspraak zou niet geaccepteerd worden door haar vandaag.
Het was dan ook dat ze al bij dageraad wakker was. Tijd was niet iets om te verspillen, zeker aangezien ze nu aan de slechte kant van die belachelijke Thunderclanners stonden. Ze mochten misschien de meest domste dingen geloven en een vreselijke code volgen, maar ze waren wel een groep die ze in de gaten moesten houden. Nu had de Elite ze nog onder controle met een paar gijzelingen, maar katten die hoop hadden zouden altijd in opstand komen. Iets wat ze niet wilden. Dus zouden ze harder moeten worden, hun eigen regels aanscherpen en met een strengere hand moeten gaan leiden. Alles zodat de Elite weer sterk zou zijn en hun vijanden alle hoop zouden verliezen. Maar terug naar de task at hand. Snel genoeg zou iedereen wel wakker worden en anders zouden ze een aggressieve ontwakening tegemoet komen aan de poot van hun Captain, maar ze zouden er bij zijn. Laks gedrag werd immers niet getollereed.
Toen uiteindelijk dan iedereen wakker was en ze aan de slag konden, leidde Skadi ze een eindje van hun nieuwe kamp weg. Dat was afleiding en afleiding hadden ze niet nodig. Toen ze vond dat ze op een schappelijke plek waren aangekomen stopte ze en draaide ze naar de groep toe. “Waarschijnlijk vinden een hoop hier dat jullie wel goed genoeg getraind zijn en dit niet nodig hebben, maar dat is een naïeve gedachtengang,“ begon Skadi duidelijk, zodat ze ieder woord konden horen. “We hebben nu een vijand aan de andere kant van de bomen zitten. We zijn ons eigen huis kwijt en dit is al het tweede kamp in een korte tijd. Brat heeft ons achtergelaten met een gebroken huis en een gebroken reputatie.” Natuurlijk zouden er nog een paar zijn die het daar niet mee eens waren, maar het waren de feiten. De mens had hun huis verwoest en toen was de ex-leider hem gewoon gepeert. Geen eens een uitleg of gedag aan haar clan. Dat was niet hoe dingen gingen in de Elite en dat wist iedereen hier ook wel. Je vocht voor je plek en als je leider was dan gaf je dat niet zomaar op omdat je er geen zin meer in had. Het was haar verantwoordelijkheid geweest en dat had ze duidelijk niet aangekund. “Die moeten we nu herbouwen en de overname van de Tallpines is een begin. Maar dan ook maar alleen een begin. Laat dat duidelijk zijn.” Skadi legde daar vooral haar nadruk op. Dat was toch ook wel hoe ze het zelf zag. Niet al hun problemen zouden magisch verdwijnen omdat ze één overwinning hadden gehad. “We moeten een sterke eenheid zijn, willen we dat weer doen en daarom gaan we trainen. Het maakt me niet uit hoe sterk of ervaren je bent, want we gaan het allemaal doen. Dit is een nieuw gebied en eentje waar we gewend aan moeten raken. We zijn hier niet in de harde, stenen straten die we gewend zijn, dit is bosgrond. Dat betekend lossere grond en het zou een grote ondergang zijn als iemand uitgleed tijdens een gevecht omdat ze het niet gewend zijn. Ook kunnen we de bomen tot ons voordeel gebruike. Dus ik hoop dat jullie je klauwen goed scherp hebben gemaakt, want klimmen staat ook op de agenda.” Het was duidelijk wat voor soort activiteiten er vandaag zouden plaatsnemen. Sparren, met ontblote klauwen zoals altijd, op de zanderige bosgrond. het beklimmen van de bomen en hun aanval van bovenaf oefenen. Andere oefeningen zouden ook nog van pas komen, maar dat was iets wat over de koers van de dag wel duidelijk zou worden. Eerst konden ze hiermee aan de slag.
[NOTE: Dit is de Member Drill die in de ceremonie genoemd word, have fun with Captain Skadi c:]
Ze had een zwaar nachtje achter de rug. Het uitstapje naar het oude kamp was behoorlijk heftig geweest en had ervoor gezorgd dat ze niet veel slaap had gekregen. De bloederige pootafdruk in haar hals was nog aanwezig maar was zo vervaagd dat het niet meer herkenbaar was als pootafdruk. Het oogde als een vage opgedroogde vlek bloed. Zelf had ze er geen zicht op en had ze niet eens door dat er nog sporen van afgelopen nacht zichtbaar waren. Nu stond ze hier, in de vroege ochtend. Ze was normaal heel helder in de ochtend, maar vandaag had ze het er moeilijk mee. Ze volgde geruisloos de groep en kwam tot stilstand zodat ze wat meer op de eerste rij kwam te staan. Skadi, de jonge captain, sprak hen toe. Ze luisterde, al was het moeilijk om haar aandacht erbij te houden. Haar ogen waren open, maar waren vernauwd bij een poging om elk woord in zich op te nemen. Zij ze nu dat ze moesten gaan klimmen? Urgh. Even ging haar blik naar de katten die naast haar stonden, of ze van hun kop kon aflezen wat zij dachten over de plannen van vandaag. Zij was er niet zo blij mee in ieder geval. Ze was moe en haar kopje stond niet naar trainen vandaag. Maar wat moest dat moest, right? Ze stond niet te springen en dat was ook aan haar kopje te zien, al zou ze wel gewoon doen wat van haar gevraagd werd.