So you found a place where the grass is greener

Ze kwam eerlijk te weinig uit het kamp de laatste tijd, maar of het dan verstandig was om meteen naar fourtrees te gaan wist ze ook niet. Maar in ieder geval werden de kittens oud genoeg om een tijdje alleen te zijn en daar maakte ze dan ook maar mooi gebruik van. Ze had alleen geen idee wat voor een kat ze tegen zou komen, misschien een die niet meteen vijandig zou zijn, maar hoe groot was die kans? En eerlijk zou ze er misschien juist zin in hebben, vooral na wat er gebeurd was met Twistedheart en Riverclan. Als ze de kans zou hebben om haar nagels in een riverclanner te zetten dan zou ze dat met alle liefde doen.


[Thawrage]

Thawrage had, na een apprentice die zijn brutale bek had geopend tegen hem, het weer eens helemaal gehad met al die dwazen in zijn Clan. Het had hem alles gekost om de apprentice niet hard op zijn snufferd te slaan en het had hem ergens nog wel goed gedaan dat de apprentice leek te sidderen onder de ijskoude blik die Thawrage hem had gegund. De kater had zich gewichtig omgedraaid en was met zijn staart in de lucht weggelopen, maar alles in hem had geschreeuwd om zich om te draaien en de kater zo’n harde mep voor zijn kop te verkopen dat hij minstens één week in de medicine cat’s den moest verblijven. Waar was in godsnaam het respect gebleven voor de warriors? De jeugd werd almaar wispelturiger en Thawrage had daar echt wel een probleem mee. Hij onderdrukte zijn slechte humeur dan ook niet terwijl hij naar Fourtrees ging, waar zijn humeur er niet bepaald op verbeterde toen hij een ShadowClanner zag zitten. Ze had ook niet bepaald de meest vrolijke blik in haar ogen, maar dat interesseerde hem niks. Hij negeerde haar volledig terwijl hij een eindje verderop ging zitten en geïrriteerd in een andere richting keek. Hij had geen zin in sociaal contact, dus ze zou maar beter haar klep houden.

Het was alleen niet Riverclan die ze hier tegenkwam, maar Windclan. Een die duidelijk ook niet in een al te beste stemming was, want hij negeerde haar volledig en leek zelfs bewust niet naar haar te kijken. Vast ook niet een goede dag, het was weer zo'n tijd waar alles mis ging. Bloodhound was weggegaan, Riverclan had Twistedheart mishandelt, wat kon er nog meer mis gaan? "Ook al een heerlijke dag zie ik." Was dan ook de enige opmerking die ze maakte. Hij had er misschien geen behoefte aan, maar nu had ze tenminste iemand om tegen te praten, ook al wilde hij het misschien niet.

Als de dwazen binnen zijn Clan hun klep al niet konden houden, dan mocht hij ook zeker niet meer verwachten van katten buiten zijn Clan. Thawrage wierp een achteloze blik naar opzij toen de she-cat tegen hem sprak, haar woorden indicerend dat zij ook geen goede dag had. “Je drama of drama uit ShadowClan interesseren me niet, so don’t even try,” zei hij op een koude toon tegen haar. “Als ik interesse had in andermans problemen of in small talk, dan was ik wel bij de queens in het kamp in de nursery gaan liggen.” Hij wendde zijn blik weer van haar af. Waren ze dan nu klaar met praten?

Wie zei dat ze haar problemen bij hem neer had willen leggen? Ook al was de verleiding nu groot om het wel te doen, maar ze deed het niet. "Je bent het niet eens waard om dat te weten." Ze had een scherpe tong, iets dat ze altijd al wel gehad had, maar ze wist zich de laatste tijd steeds meer in te houden als het niet nodig was om deze te gebruiken. Dit was alleen een situatie waar het duidelijk wel nodig was. "Het is tenslotte niks dat een windclanner aangaat." Vooral niet als het haar eigen familie of haarzelf betrof.

“Waarom doe je dan de moeite om je grote bek tegen me op te zetten?” vroeg hij op een scherpe, koude toon terug aan haar. Als ze dacht dat hij zich liet doen door een poes, dan zou ze nog wel eens van een koude kermis thuis kunnen komen. Ze hield haar bek maar of ze ging weg, maar hij hoefde dit niet te pikken. “Je kunt beter je bek tegen me houden als je toch niet van plan bent om iets zinnigs te zeggen. Het is niet omdat ik de enige ben die hier zit dat dat je de gelegenheid moet geven om tegen me te praten,” sprak hij op een koude toon tegen haar.

Hij durfde wel als ze eerlijk was, maar ze was nu net de kat waar je dat niet tegen moest doen. "Ik maakte alleen een opmerking, maar jij maakt er meteen weer zo'n groot probleem van." En nee, nu ging ze ook niet haar mond houden om hem tevreden te stellen. Als je haar iets zei, dan deed ze eerlijk het tegenovergestelde als het haar niet beviel. "En je denkt dat ik zal luisteren naar wat woorden van een kater die duidelijk geen macht over me heeft?" Of was het omdat ze een poes was? Was dit zo'n geval? "Want ik denk dat je niet eens beseft wie ik ben." Nee, ze hield er niet van die kaart te spelen, maar het was er een die ze wel had als een ander echt vervelend deed.

...

Hij moest eerlijk toegeven dat het hem altijd een soort van kick gaf als anderen hem tegenspraken, ook al vond hij dat niet altijd even aangenaam om te horen. De ShadowClan poes beet van zich af en Thawrage moest een grijns onderdrukken. Dit vond hij beter dan zo’n zielig gevalletje dat hem bleef irriteren, maar dat te verlegen was om iets tegen hem te zeggen en dus maar in zijn buurt bleef rondhangen tot hij zelf weg zou gaan. Deze kat beet tenminste van zich af, dus daar had hij wel wat aan. “Zie ik eruit alsof het me iets interesseert of ik macht over je heb? Je ziet er uit als zo’n waardeloos geval dat ik het niet eens zou willen,” sneerde hij naar haar. Hij richtte zijn blik wat meer naar opzij toen ze haar volgende opmerking maakte en liet zijn gouden blik traag over haar heen glijden. Niet om haar in zich op te nemen omdat hij haar aantrekkelijk vond – dat soort aandacht was niet aan hem besteed – maar omdat hij zelf wilde ontdekken wie dat ze dan kon zijn. Hij had haar wel eens gezien op een Gathering, maar dat kon hij van bijna elke warrior in het woud wel zeggen. “Een irritante stinkende moeraskat die dringend op moet donderen?” gokte hij uiteindelijk op een ijskoude toon en met een harde uitdrukking, zijn blik naar haar richtend.