snacc 2.0

Vandaag was koud, en er was nog een beetje sneeuw. Inmiddels was dat allemaal vieze bruine derrie geworden en hoewel Beetle dat zelf niet zo erg vond, waren de queens minder blij wanneer ze om de vijf minuten weer modderig terug kwam. Onbegrijpelijk, als je het de wilde, bruine kitten vroeg. Maar goed, ondanks haar geniale plan om gewoon alsnog naar buiten te lopen, was het niet geluk te ontsnappen aan de wakende blikken van de queens. Dus wat deed je dan? Je probeerde het gewoon nog een keer. En deze keer, deze keer had ze een beter plan. Of nuja beter was betwijfelbaar, maar iniedergeval effectiever. Met heel veel pijn en moeite had ze zich door een kiertje in de wand van de nursery gewurmd. Een van de doorns was in haar vacht blijven haken, maar de kitten bleef daar onbekommerd over. Nee, geen tijd voor pijn, ze was vrij! Vrolijk hupte ze rond in de vieze sneeuw en gezien alle kittens stom en lui waren, besloot ze vandaag het dan maar aan te pappen met een apprentice. Dus met een paar goede sprongen kwam de ontsnapte kitten tot stilstan bij een wat oudere kater."Hey! Jij hebt een leuk gezicht,"


& phantom

Ze grinnikte zachtjes. "Dat is oké! Ik help je wel hoor," en daarna zou hij het vast nooit meer vergeten, want dan waren ze vriendjes. "B-b-b-Beetlekit!" Beetlekit had helemaal geen stotter, maar haar broertje wel en soms vond ze het wel cool klinken. Als ze een mens was, zou ze een soundcloud rapper worden. Lil' Beetle. "Want torretjes zijn cool, en ik ben ook heel cool," verkondigde ze rustig, een grote glimlach op haar gelaat om de woorden extra te onderstrepen. Nu pas kreeg ze de tijd om de ander wat meer te inspecteren, en kreeg ze ook pas door wat voor geks hij aan het doen was. Met een schuin hoofdje keek ze neer op het grijze bolletje waar hij mee bezig was. "Wat is dat?" ze wilde zijn naam vragen, maar was dat door deze afleiding even vergeten. Zonder een tweede keer na te denken probeerde ze haar neus zo dicht bij het balletje te krijgen als mogelijk was.

Zie je? Torretjes waren cool. Want als een apprentice dat zei, dan was het ook echt zo. Zij waren ouder zij wisten dat allemaal. Beetlekit keek hem met een trotse glimlach aan, helemaal blij met de conformatie die hij haar had gegeven. Oh, Bearkit en Birdkit zouden er het einde niet van horen wanneer ze weer thuis was. Voor nu, echter, was het gekke bolletje dat hij had veel interessanter en haar ogen werden groot toen de apprentice deze dichterbij schoof. Met haar pootje tikte ze er tegenaan en een blij geluid ontsnapte haar toen het wat begon te bewegen. Beetlekit was niet iemand die van stranger danger af wist, dus toen de ander zei dat ze het mocht proberen dacht ze geen twee keer na. "Ja hoor!" zonder enige twijfel schepte ze het beestje op en beet het door. Een verwarde uitdrukking kwam op haar gelaat toen het knapperig was. "Dat smaakt raar!" vies.. maar wel lekker?

Beetlekit bedoelde er niet zoveel mee. De kitten was nog iets te jong om door te hebben dat haar woorden betekenis hadden, en zelfs als ze oud genoeg zou zijn dan alsnog kon ze daar soms nogal dense in zijn. Ze moest giechelen toen de ander haar voorhoofd aanraakte en probeerde hem op zijn neus te drukken. "Boop!" lachte ze, maar moest toen wel even nadenken over zijn woorden. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. "Misschien wel! Ik hoop het niet, ik vind eten best wel lekker," en vies? Nou, vies was het dan ook weer niet hoor. Vies was de modder die ze hapte wanneer ze viel, vies was muizengal. Dit was gewoon vreemd. Het was knapperig en dat was ze niet gewend, maar niet vies. Dus schudde ze overtuigd haar kop. "Nah! Gewoon raar. Ik wil er nog een," gewoon blijven eten en iedere keer niet zeker zijn of je het nou lekker vond of niet.