∆ TASK - Win or lose [Scavenger Hunt]

Moros & Nehzoda

Orchis heeft iets verstopt in het bos voor jullie. Het verstopte item is één kattentand die je kan inleveren voor een beter nest óf een kleine prooi. Waar deze tand is.. dat moet je zelf maar gaan uit zoeken. Een goeie oefening voor de verse young-one's. Tijd om je zintuigen te gaan testen! Succes!

Start: De eerste hint is te vinden bij jullie mentor.

Regels:

Moros was een harder werker, dat was wel bekend van hem en men maakte daar ook gretig gebruik van. Hij had dan ook gerekend op een andere taak toen Orchis naar hem en Nehzoda kwam, maar tot zijn verbazing was het niet echt een taak. Wel, het klonk als eentje maar geen waar Orchis of een andere nut van zou hebben. Ze moesten een tand zoeken, een simpele tand van een kat. Hoe en wanneer een kat zijn tand verloren had deed er niet toe. Ergens had hun General die tand verstopt en die vinden was alles wat ze moesten doen. Natuurlijk was zo'n tand maar klein en kon Orchis er een hoop mee gedaan hebben. Behalve in een boom gedaan waarschijnlijk, Moros achtte hem niet een goeie klimmer. Maar wie weet. Blijkbaar moesten ze naar hun mentoren en het katertje was verrast dat Skadi zin in had om dit spelletje mee te spelen. Het was echter niet een spel, het was gewoon een extra training voor hun. En Moros zou die training dan ook goed doorbrengen. Ze konden samenwerken of alleen gaan, maar de chocolate point zou die keuze aan Nehzoda afhangen. Zelf ging hij vlug naar Skadi, voor die eerste hint.

Niet zo lang nadat ze young-one waren geworden was hun General naar hun toegekomen. Hij had aan hen gevraagd om een tand te vinden, die Orchis zogezegd ergens had verstopt. De zwarte kater had het gewoon geaccepteerd  en na hij had gehoord de keuze te hebben om te samenwerken of niet, had hij het voor zichzelf afgeslaan. De jonge tom wist niet heel erg veel van Moros af en daarbij zou hij hem toch alleen maar in de weg staan. Op het einde kon alleen maar één iemand de tand afgeven en die zou winnen, en dat zou overduidelijk hem zijn. Als ze zouden samenwerken zou Moros die tand alleen maar voor zichzelf willen hebben, bedacht hij zich. Want dat was het aard van een Elite kat en dat kon je gewoon niet vertrouwen. Het was niet dat je de zwarte kater zelf beter kon vertrouwen dan de ander, want hij was waarschijnlijk veel hebzuchtiger dan de ander en sloeg alle informatie die hij kreeg gewoon op. Niemand kon vertrouwd worden. In ieder geval moest Nehzoda nu een hint gaan halen bij één of andere kat en hij huppelde vlug naar die kat toe, waar hij zijn eerste hint wilde ontvangen.

Skadi wondt er geen doekjes omheen en gaf hem meteen de hint. Moros knikte kort een dankje en ging weer vlug op pad om de poes niet langer te storen. Het lievelingseten van de Generaal? Hij fronstte kort, natuurlijk had hij als kitten altijd wel een beetje Orchis in de gaten gehouden, maar die leek alles wel te lusten. Nadenkend liep hij door het bos heen, op zoek van iets van een hint om er op te kunnen komen. Hij wou altijd de grote stukken prooi hebben, dus een groot dier? Zoals een konijn of een grote vogel. Een duif bijvoorbeeld, die konden best dik en groot zijn. De point zette er een beetje vaart in zijn pas zodat hij hopelijk wel Nehzoda voor kon blijven, al leek er nu nog niet veel te racen. Was er iets wat speciaal naar Orchis werd gebracht omdat hij er om gevraagd had? Daarbij ging er een lichtje branden, want Moros bedacht dat hij wel eens andere bijzondere vogels naar Orchis zag brengen. Die je niet zomaar in het wild tegenkwam. Hoe heette die nou weer? De kakkelbeesten, pokpokvogels. Was dat soms zijn lievelingsprooi? Maar mensen hielden die en Moros wist niet of ze hier zaten. Wel, hij had weinig te verliezen. Eens kijken of hij ergens de pokpokvogels kon vinden.

_{Tja hij dat dit ook niet verwacht van zijn mentor zeg. Blijkbaar was het iemand net zoals zijn moeder, iemand die stoer deed maar niet bij verstand was. Zijn kopje schoot omhoog toen hij zijn naam hoorde en het bevel van de General. De cyaanblauwe kijkers staarde naar de kater die hem had geroepen en kwam er meteen aangehuppeld. ‘Jou hintgever is niet komen opdagen. Dus hierbij: Wat is mijn favoriete prooi om te eten.’ Orchis gaf hem een kort knikje en liep weer weg na zijn woorden. Even stond het katertje stil, golfde met zijn dunne staart terwijl hij nadacht. De favoriete prooi van orchis? Wat kon dat nu weer zijn. De General zou oorspronkelijk altijd van grote prooien moeten houden want hij leek wel zo’n iemand in de kater zijn ogen. Nou… Welke prooien waren groot? Hij staarde naar de lucht terwijl hij nadacht. Muizen waren niet groot. Eekhoorns ook niet. Vogels waren wel wat groter, maar hij had niet vaak vogels gezien. Mogelijks waren het dikke ratten of duifjes. Er waren duizenden prooien in de wereld. Maar hij moest het vinden. Even trippelde Neh verder en zocht wat rond. Hij ging even alle prooien in zijn kopje af, hopende wat ideaals te vinden.}

Zijn rivaal op deze schattenjacht zag Moros niet meer, wat zijn voordelen en nadelen had. Het was vooral lastig dat hij de andere niet meer in de gaten kon houden, maar blijkbaar hadden beide andere ideeën over waar ze naar toe moesten. Moros liep snel naar waar de boerderijen zich bevonden, wetend dat hij daar het meeste geluk zou hebben om kippen te vinden. Niet dat hij wist welke kippen hij moest vinden, want als zijn vermoeden juist was moest hij hoogstwaarschijnlijk op een bepaalde plek zijn met kippen. Of pokpokvogels zoals hij ze noemde. Het gemakkelijkste zou zijn de eerste toom kippen zijn in de buurt, maar Orchis kende vroeg hij zich af of die het zo gemakkelijk zou maken. Even achterwege laten dat Moros niet eens zeker wist of zijn gok klopte. Hij had de Tallpines al verlaten voor de weilanden en zag verderop een boerderij. Niet dat hij dan al zeker wist of daar pokpokvogels te vinden waren, maar hij moest een poging doen. De chocolatepoint liep snel door het hoge gras heen, op het punt om te gaan rennen toen hij iets in de verte zag. Honden kende hij wel uitstekend. Soms waren ze ongevaarlijk en liepen ze aan een lijn, maar deze liep zeer duidelijk los en Moros wist dat je bij een hond er altijd van uit moest gaan dat ze gevaarlijk waren. Dus het feit dat er daar eentje liep, tussen hem en de boerderij in was een kleine tegenvaller. Moros bleef staan, zo stil mogelijk terwijl hij nadacht. Hij zat wel een beetje onder tijdsdruk, dus hij had niet de hele dag om tot een oplossing te komen. Een ding was hij zeker van, een gevecht met een hond ging hij echt niet winnen. Zeker niet met een van die grootte. En hoewel hij winnen belangrijk vond, hij stierf liever voor iets anders. Iets meer eervol. Het weiland was groot en het gras stond behoorlijk hoog. Als hij laag bleef kon hij misschien onopgemerkt blijven, al kon het beest hem wel ruiken. Wel, aan de andere kant, wie weet hielp gebruik maken van de wind ook hier bij. Dat betekende dus dat hij zoveel mogelijk tegen de wind in moest lopen of dat de wind in zijn richting waaide en niet naar de hond toe. Voelend met zijn oren probeerde hij te ontdekken waar de wind vandaan kwam en kwam tot de conclusie dat die vooral van rechts leek te komen. Dat betekende dus dat hij linksom moest gaan. Moros vond dat hij al te veel tijd verloren had en ging meteen weer op pad, echter nu met een grote bocht. Hij deed zijn best om te rennen en laag te blijven in het hoge gras. Dit betekende wel dat er beweging zichtbaar was en het was hopen dat de hond niet zijn kant op keek. Sluipen zou misschien de betere keuze zijn geweest, maar dat ging te langzaam en hij had al ontdekt dat dat niet zijn sterke kant was. Nou ja, hij was ook geen Windclanner wat het rennen betreft.