[Blossom] I just need to work this maze inside my head

Er was ruim een week voorbijgegaan sinds het besluit was genomen, het oordeel was geveld. Had iets in hem gehoopt dat alles vergeten en vergeven zou worden? Had iets in hem gewild dat Fireteller hem gelijk had gegeven? Als hij echt eerlijk was... dan... ja. Hetzelfde deel van hem dat deze daad had uitgevoerd. Het deel van hem dat nog altijd weigerde spijt te voelen. Dat harde, scherpe brokje haat, dat alleen maar had willen protesteren toen Fireteller zei wat er moest gebeuren. Maar Day had het onderdrukt, stilgehouden. Het moest zwijgen. Het mocht zich niet verder verspreiden. Fireteller had gelijk, dit was de enige manier. Day vroeg zich alleen af of hij het wel kon. Nachten waren al voorbijgegaan en hij had niet het idee dat hij dichterbij vergeving gekomen was.
Hij probeerde zijn dagelijkse taken ondanks zijn vermoeidheid zo goed mogelijk te vervullen, en hij probeerde goed contact te blijven houden met zijn Tribegenoten, maar iets in hem was steeds bang dat ze de twijfel in zijn ogen zouden zien. Waar twijfelde hij immers over? Er viel niets te twijfelen, de waarheid was duidelijk, moord was slecht, zo simpel was het. Zo simpel hoorde het te zijn. Dat was wat ieder ander zou zeggen, maar zij waren er niet bij geweest, zij hadden Lítill niet ontmoet. Waren zij daardoor blind voor de complexiteit die hij wel zag, of was hij door die ontmoeting juist verblind geraakt? Hoe het ook was, zolang hun perspectieven zo verschilden, leek zijn zo hechte band met de rest van de Tribe geblokkeerd, en enkel wanneer hij bij Blossom was voelde hij die barrière verdwijnen. In haar nabijheid verzachtten alle schaduwen en leek warmte zo makkelijk te vinden - tot hij zich weer realiseerde dat hij haar kwijt had kunnen zijn. "Hoe voel je je?" vroeg hij haar nu zacht. Zou haar poot goed helen? Kon haar angst verdwijnen? Het moest goed met haar gaan, of tenminste goed met haar komen, hij had het nodig.

Nooit hadden de tegenstellingen in het leven zo groot geleken; het donker van de nacht tegenover het licht van de zon dat door de waterval de grot in scheen, de kou van de wind op de bergtop tegenover Blossoms warme aanraking, de stem in zijn herinnering die zei dat hij nooit weg zou gaan en de stem hier, nu, die hem zacht beloofde dat iedere dag beter werd. "Tijd en rust kunnen vele wonden helen", miauwde hij. Haar antwoord had hem enige opluchting gebracht, maar zijn zorgen om haar lieten zich er niet volledig door verdrijven. Een volleerde Healer zou een aangename toevoeging op tijd en rust zijn, dacht hij, met enig schuldgevoel. Zou de Tribe of Endless Hunting hun gekozen Healer begeleiden bij zijn taken? Gaven ze hem aanwijzingen over de krachten van de kruiden in zijn grot? Of moest Fireteller het doen met de schamele beginselen die hij in zijn jeugd had opgepikt? Day wilde niet twijfelen aan zijn Healer, maar hij kon niet voorkomen dat hij zich afvroeg of Skyteller en Starteller meer voor Blossom hadden kunnen doen dan de jonge kater die niet de kans gekregen had voorbereid te worden op deze verantwoordelijkheden. Bergen, geef aan haar botten de kracht van je rotsen, bad hij in stilte en hij wenste dat hij meer kon doen dan dat, maar hij had niet meer te bieden dan een basale kennis van kruiden, enkel de eigenschappen die iedere kat leerde (of geacht werd te leren) om in het veld eerste hulp te kunnen geven. "Probeer jezelf niet te veel te belasten tot het gaat", zei hij zacht en hij gaf haar een lik over haar kop. "Weet je enige rust te vinden? Slaap je 's nachts?" Hij wist dat hij weinig rust had als hij wist dat Blossom en Wren in dezelfde ruimte waren en hij ver weg was. Het zou hier weer veiliger voor haar voelen als de halve maan voorbij was en Wren vertrok.