Dedication to our great nation.

De tom lag in de schaduwen die de bomen op de grond kaasde. Hoewel de zon scheen, en het waterig door de takken heen brak, was er veel duisternis te vinden op de grond. Zijn blauwe ogen keken rond: Zoekend naar een lichaam in de verte. Hij had een Young-one gevraagd om hem op te zoeken na de ochtend. Hij had eerst nog wat dingetjes moeten doen en hij verwachtte dat de ander dat ook moest. Hoewel ze een overwinning hadden, liet Orchis niemand rusten en feesten. Er moesten patrouiles rondlopen, er moest gejaagd worden, er moesten nieuwe nesten gebouwd worden. Er was genoeg te doen maar hard werk werd beloond. Zo bleek. Het zou zijn tweede keer zijn dat hij dit zal doen. Hij had Skadi toen ze deze leeftijd ook had bereikt ook aangesteld tot member en hij had nog iemand op het oog die dezelfde kans kon krijgen. De tom had een leeg hoofd maar hij volgde en deed precies wat hem verteld had. Een kat die de titel soldaat waardig maakte. Hij had Beef dus uitgenodigd om met hem te komen spreken. Iets wat niet snel gebeurde.

Beef besefte niet dat het misschien een eer was om gevraagd te worden voor een gesprek met de general. Nee, hij vond het niet spannend, hij piekerde niet naar het waarom; hij deed gewoon. Zo kon je zijn hele leven wel samenvatten. Niet denken maar doen, tot in het extreme. Het had tot nu toe steeds voor hem gewerkt, in ieder geval. De grote kater liep met vrolijke pas door het bos dat zo recent van hun was. Zijn rode blik gleed over de dunne bomen, die zo hoog uitstrekten, en voor een moment had hij zin om te proberen in eentje te klauteren. Maar dat moest later maar, want eerst moest hij naar de ontmoetingsplaats gaan waar Orchis hem had uitgenodigd. Hij zag de veel kleinere kater al zitten. Beef kwam tot stilstand naast de general en glimlachte opgetogen naar hem. "Hoi!", begroette hij de ander enkel vrolijk, niet formeel, niet verlegen, maar enkel heel eerlijk en in zekere zin ook puur.

Zijn bollige staart veegde zachtjes over de zanderige ondergrond heen terwijl hij wachtte. Als Orchis nog zijn gehele staart had gehad, had deze nu heen en weer gezwiept. Gelukkig wist hij bijna niet beter dan dat hij dit bolletje bezat op zijn billen en zijn lichamelijke communicatie minder was dan een ander. Echter kon hij goed genoeg zijn emoties op een andere manier uitbeeldde. Misschien wel iets té soms. Orchis wachtte nog eventjes maar veel geduld hoefde niet. Beef kwam al snel aangetrippeld. Zijn grote bouw was een intimiderende uitstraling voor vele, zijn woorden die hij dan ook vaak uitsprak paste totaal niet wat je zou verwachten bij zijn uiterlijk. Echter kende Orchis de jonge tom al en had hij dit zien aankomen. Hij was misschien dan wel een blije ei, hij was ook bereid om te doden en te luisteren naar zijn commando's wat deze ook mochten zijn. Hij had hem nu al enkele keren gezien hoe hij situaties aanpakte en ondanks dat hij een kind was van Brat, had hij zich bewezen loyaal te zijn aan hem in plaats van zijn familie. Hoe hij zo over zijn dode zusters had gewandeld alsof het niks was, hoe hij de Thunderclanner had vastgehouden met pret in zijn ogen terwijl het licht uit haar oogkassen werd geslagen. Ja. Hij was er klaar voor. Orchis had een goeie beslissing genomen. Al moest Beef nog wel wat meer ingroeien in zijn spraak. De General trok met zijn oor en kwam half overeind. Terwijl hij zo op zijn billen zat keek hij nog een keertje onderzoekend Beef aan: Zijn lichaam was gesierd in spier. Zijn mentor had hem dus goed fysiek getraind. Hij betwijfelde dus niet dat Beef zou falen bij zijn final kwa kracht. ''Hallo.'' Sprak hij wat droogjes terug. ''Heb je enig idee Beef waarom ik gevraagd heb om mij te ontmoeten hier?'' Zijn kop kantelde een beetje afvragend.

Hoewel de general zich licht leek op te richten bij de aankomst van de young one, was Beef nog steeds bijna dubbel zo groot als de veel oudere kater. Raar, eigenlijk. Maar waar hij de spierballen had, had Orchis alle brains. Maar juist daardoor, en door Beef's loyaliteit aan gezag, had Orchis ook onbeperkt toegang tot de spierballen van de domme kater. En Beef, wel, Beef kon zich lekker uitleven zonder zich zorgen te moeten maken om wat dan ook. Klonk als een goede regeling. De general vroeg hem of hij enig idee had waarom hij gevraagd was hem hier te ontmoeten, waarop de young one niet eens moeite deed om na te denken maar meteen met zijn hoofd schudde. "Nope.", antwoordde hij, en het was duidelijk dat het feit dat hij dat niet wist hem helemaal niet irriteerde. Hij wist meestal niet wat er aan de hand was of waarom hij ergens was; zo was zijn leven nu eenmaal. Ze zouden het hem wel vertellen als hij nodig was.

Natuurlijk wist die het niet. Er zat niet veel gedachtenwerk in zijn kop. Dat maakte niet uit, niet iedereen kon een goedwerkend brein hebben. Net als Orchis miste hij iets op het vlak. Bij hem was het spier, bij Beef was het breincellen. In ieder geval leek de tom wel te weten wie de baas was en naar wie hij moest luisteren en dat was het belangrijkste. Met katten als Beef in zijn clan, kon hij ver komen. Zij zouden zijn fysieke kracht zijn, de gene die zich zouden offeren aan hem. ''Juist ja.'' Sprak hij ook half tegen zichzelf, half tegen de young-one. Orchis had dus nu de ruimte even wat dingetjes uit te testen, als hij slaagde, dan zal de jonge tom beloond worden om zijn memberschap eerder te behalen. Zoals Skadi dat ook gedaan had. ''Waarom vertel je me niet eventjes tijdens een wandeling je mening over Brat's vertrek?'' Hij stond op en begon te wandelen. Zijn kop keek vooruit, maar zijn oren gedraaid naar de ander.

Orchis vroeg hem om tijdens het wandelen te vertellen over zijn mening over Brat's vertrek. De grote kater stond op en wandelde naast de general, een halve stap achter hem ook al zou hij met gemak de kleinere kater voorbij kunnen steken. Hij was sneller, sterker, groter. Maar niet slimmer. En hij wist niet waar ze naartoe gingen - het zat in zijn natuur om iemand anders voor te laten gaan, om te volgen en niet te leiden. "Mama zei dat ze wegging en niet meer terugkwam.", antwoordde hij, al was dat misschien niet echt een mening. Beef had zelden een eigen mening over dingen. Hij keek wat de anderen dachten en paste zich daaraan aan. Zijn zussen leken heel verdrietig te zijn om het vertrek van hun moeder. Zelf voelde hij daar niet zo heel veel bij. Ze wou weggaan, ze was weggegaan, wat was er meer te zeggen?

Ze gingen wandelen, of beter gezegd voor Orchis; huppelen. Zijn loopje was namelijk nog altijd het zelfde gebleven als de dag toen hij zijn eerste moord pleegde bij zijn final. Ondertussen had hij aan Beef gevraagd over zijn mening over Brat. Zijn moeder en de Leader voor hem, al was ze nooit in zijn ogen echt de Leader geweest van Bloodclan. Het knaagde een beetje aan hem dat de tom ondanks dat hij verlaten was door zijn moeder nog altijd mama in zijn mond durfde te noemen. De tom schudde met zijn kop en stak een smerig gezicht. Naast dat had Beef ook niet het antwoord gegeven die Orchis van hem wou. Was het omdat Beef nog altijd het goeie zag in Brat en zijn mening niet geheel durfde te uitte bij hem of was de tom gewoon echt zo puur dom dat hij niet wist wat een mening was? De General rapste zijn keel. Beef had zich tot nu toe bewezen als een loyale member van de Elite, hij gaf hem nog een kans. ''Dat is erg slim van haar om nooit meer terug te keren. Je weet wat er gebeurd met katten die de Elite hebben verlaten, toch?'' Vroeg hij, alsof er niks achter zijn vraag stond. Hij was hier aan het peilen in hoeverre Beef had geleerd van de regels in de Elite als zowel wat hij ervan van vond dat zijn moeder gedood zou worden op het eerste gezicht als ze zich weer terug durfde te wagen. ''Kun je me nog meer vertellen over wat Brat jullie verteld heeft toen ze vertrok? Had ze gezegd waar ze heen ging?'' Zijn kopje stond naar voren toen hij dit vroeg en nog altijd door liep. Al keek zijn linkeroog net schuin naar de andere tom. ''Nog wel kort terugschakelend naar de eerste vraag. Je vertelde me niet wat je mening daarover was. Ik wil graag je gevoel weten, je gedachten, alles wat er in je omging toen je moeder besloot jullie en iedereen die op haar steunde verliet.'' Zijn kin ging wat omhoog. ''Zulke dingen zijn niet normaal in de meeste ogen van de maatschappij.. Dus, wat denk jij hierover? Ons gesprek is tussen ons, je gevoelens zullen niet afgestraft worden als je daar bang voor bent..''

"Die worden vogelvrij verklaard.", antwoordde hij toen de General hem vroeg of hij wist wat er gebeurde met katten die de elite hadden verlaten. Dat was simpel, vanzelfsprekend, iets dat hij niet in vraag stelde. Vogelvrij was een vrij abstract woord voor de grote kater, maar hij snapte de gevolgen - als je ze ooit nog tegenkwam, mocht je ze opjagen alsof ze wild waren, mocht je ze vermoorden. Fun, toch? "Ze heeft enkel gezegd dat ze wegging en niet terug zou komen.", vervolgde hij. Maar de volgende vraag die Orchis hem stelde deed hem fronsen en nadenken. Dat was namelijk minder vanzelfsprekend, minder over feiten die zwart op wit waren, waar hij klakkeloos naar kon luisteren. Dit was iets over hém, waar hij over moest nadenken, wat hij niet van iemand anders kon horen en nazeggen. Zijn gevoel, zijn gedachten. "Uh...", mauwde hij, een diepe frons in zijn voorhoofd. "Goed voor haar, I guess?", antwoordde hij enkel, duidelijk niet echt wetend wat hij er nog meer van zou moeten vinden.

Onderwerp: Re: Dedication to our great nation.