Come join the dark side, we have cookies

Disarmingpaw ploeterde moeizaam door de sneeuw terwijl hij zich probeerde te herinneren waar hij ook alweer zijn prooi had begraven. Met de sneeuw leek alles op elkaar, maar hij wist wel ongeveer waar dat de prooi lag. Hij zou dan ook nooit toegeven aan zijn Clanmates dat hij moeite had met zoeken; hij was de grote, sterke Disarmingpaw en die twijfelde aan niks! Of toch tenminste niet in het zicht van anderen. Disarmingpaw was een meester in het verschuilen van zijn onzekerheden en als hij dat maar moest verdoezelen met een air van arrogantie waar hij de meeste katten mee wegjoeg, dan was dat maar zo. Hij vond het sowieso leuk om anderen te pesten en dan de boze reacties te zien en hechtte niet heel veel waarde aan het hebben van een vriend. Anderen zouden hem toch alleen maar in de weg staan als hij een emotionele band met ze zou hebben en dus was het beter om alleen te blijven. De kater vond uiteindelijk zijn prooi en ging terug naar het kamp, waar hij direct de prooistapel skipte en naar de nursery liep. Zijn blik gleed naar de queens die lagen te slapen en achteloos gooide hij de prooi voor ze neer. Nu ze toch niet konden zien wat hij deed, maakte het niet uit of hij het netjes neerlegde of niet. Hij draaide zich om en zijn oog viel op een klein pluizenballetje. Ondanks dat hij waarschijnlijk op het punt stond op apprentice te worden en best een imposante naam had, was hij allesbehalve dat en Disarmingpaw onderdrukte een valse grijns toen hij naar het kleintje liep. “Hallo daar, Snakekit,” zei hij, opzettelijk verkeerd. Eens zien hoe het kleintje zou reageren. Dit kon nog wel eens leuk worden.

Disarmingpaw moest een grijns onderdrukken toen de kitten tegen hem sprak. “Niet zo brutaal,” sprak hij op een zogenaamd strenge toon. “Kan ik er wat aan doen dat jullie namen op elkaar lijken?” Hij wist heus wel dat Snakekit totaal iemand anders was. Die lag momenteel zielig te wezen en te piepen in de medicine cat’s den. De kans dat die nog op tijd apprentice zou worden, was zowat nihil. Als Disarmingpaw ook maar iets van een greintje medelijden kon hebben voor iemand, dan zou het zeker met Snakekit geweest zijn. Maar helaas, dat had hij niet. Dan had de kitten maar uit de buurt van Palekit moeten blijven, want Disarmingpaw was er vrij zeker van dat hij het over had gekregen van de kleine sneeuwbal. “Wie ben…” Hij nam even raspend adem, alsof dit hem echt fysiek pijn deed. “Wie ben ik?” Hij besloot om er een hele show van te maken, zijn poten uit een zettend en zijn kopje hoog opheffend zodat hij nog eens extra arrogant leek. “Ik ben Disarmingpaw. Ik ben de knapste en de meest getalenteerde apprentice die je ooit zal tegen komen.” Hij wierp een bijna afkeurende blik op de kitten. “En zo te zien ook nog eens veel knapper dan jou. Sorry, kid. Better luck next time.”

Als het Disarmingpaw al irriteerde dat Adderkit hem dom noemde, dan was dat niet te zien aan zijn blik. Disarmingpaw was eigenlijk vrij goed in het verhullen van wat hij echt voelde. Hij vond het gewoon verschrikkelijk leuk om het bloed onder anderen hun nagels vandaan te halen en hoe meer hij daar zijn missie in volbracht, hoe meer lol hij had. Adderkit ging echter niet echt op de manier in op zijn plagerijen dan Disarmingpaw in eerste instantie gewend was, maar hij nam aan dat dat te wijten viel aan het feit dat iedereen anders was. En ergens kon hij de kitten wel bewonderen omdat hij zich niet snel uit zijn tent liet lokken. “Je weet je kalmte aardig goed te bewaren,” sprak hij dan ook op een manier dat voor complimenterend moest ondergaan. “Ik ben benieuwd voor hoe lang dat nog gaat duren.” Hij grijnsde onheilspellend naar het kleintje. “Maar zeg eens, Pythonkit,” zei hij, de naam natuurlijk weer expres verkeerd zeggend. Eens zien hoe lang dit kleintje kalm kon blijven. “Ben je er al klaar voor om apprentice te worden of moet je mama je eerst nog wat moed komen inpraten?

Disarmingpaw moest hardop lachen toen de kitten zijn naam riep. “Oh ja, sorry.” Hij hield even een stilte. “Cobrakit,” zei hij en hij begon weer te proesten. Hij had van die momenten dat hij echt heel grappig kon zijn en dit was daar één van, al zag de kitten dat duidelijk niet zo in. Ach, dat was zijn probleem. Disarmingpaw vond het sowieso des te leuker als anderen kwaad op hem werden. Hij vond het leuk om het bloed onder hun nagels vandaan te halen en dan te zien hoe lang het zou duren eer dat ze de controle over zichzelf zouden verliezen. De kitten sprak zijn woorden en Disarmingpaw trok een gezicht. “Dan heeft je moeder mij duidelijk nog niet ontmoet,” sprak hij met een arrogante grijns om zijn lippen. “Maar goed, op twee na beste is ook nog niet zo’n slechte titel, al zeg ik het zelf.” Hij hief zijn kopje een tikje arrogant de lucht in. “En waar baseert ze het onbestaande feit op dat je de beste apprentice gaat worden? Op je intelligente antwoorden?” vroeg hij spottend.

“Ach, weet je wat het is, kleintje,” zei hij grinnikend. “Meningen kunnen verschillen. Jij hebt geen humor, ik wel. Zo moeilijk is dat toch niet te begrijpen?” Hij keek de ander aan alsof hij erg dom was, een grijns verschijnend om zijn lippen. Hij rolde echter meteen daarna met zijn ogen toen hij de woorden van de kitten hoorde. “Dat betekent niks,” zei hij tegen de kitten. “Het is niet omdat je daar toevallig zou wonen dat je ook een geboren leider bent. Een leider worden vereist hard werken en als jij denkt dat je door dat simpele feit al leider kunt worden, schrijf het dan maar op je buik,” zei Disarmingpaw op een valse toon. “Maar misschien moet je het eens aan je pappie vragen. Misschien heb je gewoon wat meer bevestiging nodig,” zei hij op een nonchalante toon, zich beseffend dat hij eigenlijk nog geen vaderfiguur in de buurt van Adderkit had gezien. Niet dat hij daar echt op had gelet, maar goed. Het maakte ook niet zo heel veel uit.

Instead of being afraid
I could become something to fear

Adderkit wist gewoon dat hij stom was. Dikke, stomme, stommerd. Hijzelf wist wel beter. Hij liet zich echt niet ompraten. Mama was ouder en slimmer dan hij was. Hij was een dikke loser. En toen hij miauwde dat het niets betekende, schudde hij wild met zijn kop. Hij was gewoon jaloers! Logisch. ‘Ju-uh, echt wel,’ miauwde hij. Niet iedereen kon zoals hem zijn, tragisch, maar waar. Daarom keek hij gewoon zo boos als hij kon terug. Stomme, dikke, stommerd. Toen hij begon over zijn vader, kwamen zijn haren wat overeind. Dacht hij dat zijn vader dom was? Hij kwam hem cadeautjes brengen. Misschien was hij gewoon weer jaloers. ‘Mijn papa is anders cooler en beter dan jouwe!’