[Spreekuurtje] Conjecture and Gloom

Na haar patrouille nam ze alleen nog de tijd haar vacht weer plat te likken. Eten kon ze later, dit gesprek zat er al lang aan te komen en ze zou het niet verpesten door te laat te zijn. Met een geheven kop en een soepele tred stapte ze de den van haar grijze leader binnen. Kort moesten haar tweekleurige ogen wennen aan het licht, waarna ze de ander respectvol toeknikte. Rustig ging ze zitten, haar staart keurig over haar poten gevouwen en haar houding neutraal. Alles zou perfect gaan, zoals het had uitgedacht. "Crystalstar," haar ogen vonden die van de ander. "Ik kwam hier om over Ravenkit te praten, maar dat verwachtte u mogelijk al,"haar stem was formeel en verraadde dat ze de woorden had voorbedacht "Ik ging er eerlijk vanuit dat hij al was weggerot tussen de Twolegs en Bloodclanners, maar hij heeft tegendeel bewezen," hij was de smet op haar reputatie, de doorn in haar oog, het graatje dat vast zat in haar keel. Ondanks haar moeite neutraal te blijven tikte het puntje van haar grijze staart tegen de grond. "Crystalstar, ik denk dat het noodzakelijk is om hem uit het spel te zetten. Ik ben bereid daarvoor te doen wat nodig is," om haar woorden kracht te even knikte ze nog eens. Tot nu toe ging alles zoals ze het de voorgaande dag in haar kop had uitgedacht. De enige onvoorspelbare factor was haar leader zelf, Crystalstar.

Slikte ze nu? Zag ze dat goed? Deinsde de leader terug van haar verzoek? Bitterpaw haar uitdrukking verhardde. Nee, ze was hier gekomen voor steun - voor goedkeuring. Niet voor een ander zwak hart die nee zou zeggen tegen wat moest gebeuren. Maar gelukkig krabbelde Crystalstar niet terug, ondanks de twijfel die Bitterpaw kort dacht te hebben gezien. Haar ogen stonden helder en ze glimlachte haast vrolijk. "Dank u, Crystalstar," ze knikte de leider respectvol toe. "maar ik was nooit van plan mijn leven op het spel te zetten voor hem," oh nee, ze was geen martyr. Ze was nog veel te jong en zoveel meer dan hem. Hier in Riverclan zou ze groot worden, maar hij moest simpelweg uit haar pad. "Ik heb het idee dat hij nog een zwak voor mij heeft, en heel misschien ook wel voor meer oude vriendjes. Crystalstar, ik denk niet dat hij sterk genoeg is om alle oude banden door te snijden," haar tweekleurige ogen vonden de ander. "Er moet iets zijn wat hem laat tikken, ik wil daar achter komen en hem dan hier heen krijgen. Niemand hoeft gewond te raken, behalve hem," haar woorden waren koel en zakelijk, haar blik leeg. Het deed haar duidelijk niets dat ze over haar eigen broer sprak. "Ik wil erachter komen wat dat is en dat tegen hem gebruiken, met uw toestemming,"

Ah, ze stemde in. Dat was mooi. Bitterpaw glimlachte en keek haar leader met heldere ogen aan. Haar plan was nog in de beginfase, maar dat was genoeg. Haar intellect was scherp en als iemand haar broertje kende, dan was zij dat vast wel. Hij leek nog iets van genegenheid te voelen tegenover haar, Bitterpaw had daar niet zoveel last van."Ik ga uit van niet, maar zelfs als ze erachter komen?" ze hield haar hoofd ietwat vragend schuin. "Ik denk niet dat dat ongedierte enig groepsgevoel heeft, ik betwijfel dat ze één van hun uitwisselbare leden zouden komen wreken. Het zou mij verbazen als Aegir als clankat en... Zichzelf een belangrijke positie zou hebben, Crystalstar."

Bitterpaw legde uit dat ze niet dacht dat Bloodclan het heel erg zou vinden als één van hun lagere katten plotseling zou verdwijnen. Crystalstar dacht wel dat ze hier een punt mee had, maar hield toch haar twijfels. "Riverclan is al in een moeilijke positie, de andere clans staan niet al te vriendelijk tegenover ons." Miauwde de leader, terwijl ze de ambitieuze apprentice aankeek. "Je zult hier alleen toestemming voor krijgen als er absoluut geen sporen terugleiden naar Riverclan. Ik zal het risico niet lopen dat we ingesloten worden door vijanden."

Er flikkerde iets op in haar ogen, slechts heel kort. De ander leek haar te begrijpen, maar het was niet genoeg geweest. Dat ergerde haar. Bitterpaw was een perfectionist, en dingen moetsen op haar manier gaan. De woorden moesten gesproken worden zoals zij ze had uitgedacht, en het spel moest gespeeld worden met de regels die zijn bedacht had. Maar Crystalstar stond boven haar, en zij was hier degene die de voorwaardes neerlegde. Dus glimlachte ze beleefd naar de ander en knikte. "Bedankt voor uw tijd, Crystalstar,"

Bitterpaw leek al klaar te zijn om weg te gaan, en ook Crystalstar dacht dat het gesprek ten einde liep, maar toch wilde ze nog iets tegen de ambitieuze kattin zeggen. "Bitterpaw?" Miauwde de Leader, en ze keek serieus naar de apprentice tegenover haar. "Als Aegir jou... Aanvalt, zo te zeggen, dan is het alleen maar jouw recht om je te beschermen, vindt je niet?" Dat was alles wat ze nog zou zeggen, de hint mocht Bitterpaw helemaal zelf uitzoeken, maar Crystalstar had wel het idee dat ze het zou begrijpen.

De woorden van de ander stopten haar in haar pad, waarna ze kort achterom keek. De teleurstelling die ze voelde probeerde ze niet door te laten schemeren in haar blik terwijl ze de leader aan keek. Haar woorden maakten echter een hoop goed, en Bitterpaw kneep haar ogen kort samen in een brede glimlach. "Natuurlijk, Crystalstar," ze knikte haar een laatste maal toe en liep met een grijns haar den uit.

Topic uit!

Dat leek voldoende te zijn geweest, en Crystalstar knikte tevreden. Toen Bittersweet het den echter uit was raakte het gewicht van wat ze zojuist had gedaan haar plotseling. Het was zo'n zwaar besef dat Crystalstar het idee kreeg dat de wind uit haar longen werd geslagen. Ze hijgde alsof ze net een stuk gerend had, terwijl het duistere besef binnenkwam. Ze had Aegir vogelvrij verklaard, had zijn eigen zus toestemming gegeven zijn leven te beëindigen. Met trillende poten ging de leader in haar nest zitten. Was ze een monster? Of deed ze slechts het zoveelste om haar clan te beschermen?

[topic uit]