Het mysterieuze voetspoor (Hopekit en Arrowkit)

Crowkit verveelde zich verschrikkelijk. Er was niemand in de buurt en er was niets te doen. Daarom besloot ze maar een wandelingetje te maken. Het was koud en er lag een laagje sneeuw. Crowkit huiverde toen een windvlaag sneeuw in haar gezicht blies. Het was eigenlijk best grappig spul, die sneeuw. Ze liep een paar pasjes, een beetje hinkend vanwege haar achterpoot. Ze keek om. Sporen? Van wie waren die nou? Misschien was het wel een muis! Ze volgde het spoor met haar ogen tot ze teleurgesteld tot de ontdekking kwam dat het bij haar eigen poten eindigde. Ze voelde zich een beetje dom. Natuurlijk waren muizensporen niet zo groot.
Plotseling ontdekte ze een ander spoor. Het had een beetje dezelfde vorm als haar eigen, maar dit keer was hij wel van iemand anders. Ze volgde het spoor nieuwsgierig. Van wie zou het zijn? Ze tuurde al lopende ingespannen naar de grond. Daardoor merkte ze niet dat ze de eigenaar van het mysterieuze spoor allang had gevonden, tot ze tegen iets zachts aanbotste. Van schrik maakte ze een sprongetje. 'Oeps, sorry.' zei ze en keek op naar de persoon voor haar.

(alleen Hopekit en Arrowkit)

Hopekit huppelde het kamp uit zoals alleen zij huppelen kon. Met een brede glimlach op haar gezicht ontvluchtte ze even de drukte van het kamp. Ze wist hoe men soms naar haar keek. Alsof ze alles moest weten, oke haar mama was Hollystar, maar zij was toch maar een kitten? Hope genoot met volle teugen van haar leventje tot nu toe. Liefde van mama, liefde van papa, de andere kittens die haar mochten, het was best wel.. perfect. Haar leventje was wel perfect ja. Vrolijk huppelde ze verder tot ze een spoor van een muisje opving. Als ze het kon vangen.. En naar haar mama kon brengen.. Die zou zo trots zijn! Haar mama was haar grote voorbeeld en later wou Hope net zo worden als haar mama. Ze had al haar schitterende vachtkleur. Hope was bijna net als haar mama. Tenminste dat vond ze, ze was moedig. En dapper, ze durfde te wedden dat ze ook wel leiding kon geven, misschien kon ze haar mama wel laten zien dat ze de Clan ook wel kon leiden, zodat mama rust kon nemen. Ja! Dat zou ze laten zien, en dat muisje vangen was de eerste stap. Soepel dook ze door haar pootjes en volge het spoor. uiteindelijk in het schemerduister zag ze een klein beestje trippelen, ze herkende het van de prooistapel en dook in een aanvalshouding zoals haar papa ooit voor de grap had voor gedaan. Ze sprong er op af en met haar pootje raakte ze de staart. Het muisje schrok maar snel pinde Hopekit haar nageltje door de staart. daarna dook ze voorover en beet het muisje zijn nek door. Het bloed smaakte vreemd en ijzerig, maar Hope was trots, Ze had haar eerste prooi gevangen! Toen oppeens botste iemand tegen haar aan. 'Oeps, sorry.' Zei de stem en Hope keek haar aan. Ze rook naar haar clan. En toen herkende Hope haar. "Crowkit toch?" Vroeg ze met een glimlachje terwijl ze de kitten aankeek. "Wat doe jij hier nou?" Vroeg ze voorzichtig en glimlachte zachtjes.

Arrowkit lag in de nursery met zijn broertjes en zusjes. Het was druk met z'n zessen, maar op het moment leidde dat een beetje af van het feit dat zijn moeder dood was. Enkelen van hen waren niet te troosten, maar Arrowkit wist wat hij moest doen. Instinctief haast, wilde hij zijn moeder trots maken. Ze was er nog en ze keek naar hem! Hij moest haar trots maken en ook zijn vader, Fireheart, de deputy van ThunderClan. Haastig krabbelde hij overeind en klom stiekem door de doorntunnel. Het mocht dan wel niet, maar zijn ouders zouden zien hoe dapper hij was als hij iets zou vangen, of iets weg zou jagen. Toen hij bovenaan het ravijn stond hijgde hij even uit van zijn klim. Zijn blauwe ogen op de horizon gericht. Zo veel bomen, maar hij kende het natuurlijk al. Arrowkit was al eens het kamp uit gelopen. Zijn vader was toen erg boos geworden, maar nu, nu was hij ouder, nu mocht het vast wel. Snel liep hij in een willekeurige richting. Het duurde eventjes, maar voor hij het wist was hij ergens bij de grens van WindClan. Vierboom was ook dichtbij. Hij zag de vier bomen en daarachter de open vlaktes. Hoe zouden die WindClan katten daar kunnen leven, zo zonder bomen. De jonge tabby ging even zitten en krulde zijn kleine staartje zorgvuldig rond zijn pootjes. Sneeuw lag overal door het territorium, alleen hier lag er meer dan in het bos. Hij keek zijn ogen uit naar het witte poeder, maakte sporen in de sneeuw en gooide wat omhoog. Plotseling rook hij iets, het rook naar andere Clan. Arrow keek op en tuurde in de verte. Ergens zag hij twee dingetjes bewegen, maar hij wist niet precies wat het was. Het konden geen volwassen katten zijn, maar misschien... Kittens! Blij liep hij een stukje die kant op, maar hield weer stil. Dat was een andere Clan, hij moest andere Clans wegjagen.

Toen Crowkit opkeek zag ze gelukkig geen boze volwassene, maar een andere kitten. Het was Hopekit. "Crowkit toch?" 'zei Hopekit. 'Ja, inderdaad. Hoi Hopekit.' miauwde ze. Nou ja, miauwen... het was eerder piepen. "Wat doe jij hier nou?" vroeg Hopekit haar. 'Oh, gewoon, ik verveelde me, dus ik ging een wandelingetje maken, en toen zag ik jouw spoor, en toen dacht ik: "Hé, van wie is dat spoor?" en toen, nou ja, dat dus. En jij?' Opeens rook Crowkit iets. Het rook wel wat katachtig, maar wel vreemd. Een andere clan! 'Hopekit, ruik jij het ook? De geur van een vreemde clan! Ze keek rond en zag toen de kleine gestalte die een eind verderop in de sneeuw stond. Het was niet zo'n grote kat, vast ook een kitten. Gelukkig maar. 'Hopekit, moeten we hem nou wegjagen?' vroeg ze. 'Want katten van een andere clan moet je toch wegjagen? Maar het is geen grote kat en volgens mij ook niet zo gemeen... kom we gaan naar hem toe! Of mag dat niet?' Crowkit twijfelde. Hij zag er niet gemeen uit, maar je mocht toch niet omgaan met katten uit andere clans, je moest ze wegjagen, toch? Straks mocht ze geen warrior worden omdat ze hem niet had weggejaagd! Als ze het anders wel zou mogen worden met die stomme achterpoot... Ze hinkte een paar stapjes in de richting van de vreemde kitten. Toen toch maar weer een stapje terug. Ze keek besluiteloos naar Hopekit.

'Oh, gewoon, ik verveelde me, dus ik ging een wandelingetje maken, en toen zag ik jouw spoor, en toen dacht ik: "Hé, van wie is dat spoor?" en toen, nou ja, dat dus. En jij?' Opeens rook Crowkit iets. Het rook wel wat katachtig, maar wel vreemd. Een andere clan! 'Hopekit, ruik jij het ook? De geur van een vreemde clan! Ze keek rond en zag toen de kleine gestalte die een eind verderop in de sneeuw stond. Het was niet zo'n grote kat, vast ook een kitten. Gelukkig maar. 'Hopekit, moeten we hem nou wegjagen?' vroeg ze en zei nog wat. Ze hinkte een paar stapjes in de richting van de vreemde kitten. Toen toch maar weer een stapje terug. Ze keek besluiteloos naar Hopekit. Hope slikte en deed ook een stap naar voren. "Als er een ding is wat mama me verteld heeft is dat wel dat je nooit bang moet zijn voor katten van andere clans hoe groot ze dan ook zijn, respect voor oudere moet wel." Ze slikte opnieuw en sprong een paar passen naar voren. Het was een kater en inderdaad zag hij er niet eng uit, zelfs... Schattig.. Hope slikte opnieuw en trok even met haar oren. Haar pootjes woelde even door de grond terwijl ze haar staart en haar kop hief. Zoals haar moeder katten aankeek als ze hun vertelde wat ze moesten doen, zo keek nu Hope naar het katertje, hoewel ze wou klinken als haar mama had ze toch een piepstemmetje. "Wie ben jij? Wat doe je hier en ben je gevaarlijk?" Haar stem trilde licht en angstig zakte haar oren omlaag. Haar staart begon ook wat te dalen en haar ogen werden wat onzeker terwijl ze wachtte op het antwoord van de kitten.

"Als er een ding is wat mama me verteld heeft is dat wel dat je nooit bang moet zijn voor katten van andere clans hoe groot ze dan ook zijn, respect voor oudere moet wel." zei Hopekit. 'Ik ben ook niet bang voor hem hoor!' zei Crowkit meteen. Hopekit dacht toch niet deat Crowkit bang zou zijn? Nee, zo was Hopekit toch niet? Zij was toch aardig? Of had zij ook al geen vertrouwen in haar vanwege die stomme achterpoot? Ze had ook gelijk. Ze was niet te vertrouwen als het op een gevecht aankwam. Ze was een slappeling die niet kon vechten zoals alle andere katten wel konden.
Maar Crowkit herstelde zich snel. Het was al helemaal zwak om te laten merken dat je onzeker was. Als ze dat al niet kon kon ze niks meer. Daarom ging ze nog wat rechter op staan en zette vastberaden een stap naar voren, al werd het effect bedorven door het hinkje dat erachteraan kwam. "Wie ben jij? Wat doe je hier en ben je gevaarlijk?" zei Hopekit naast haar. Haar stem trilde licht en angstig zakte haar oren omlaag. Crowkit was ook een beetje angstig maar liet niks merken, terwijl ze wachtte op wat de kitten voor hen zou doen.

Net als dat hij twijfelde, zag hij de andere twee kittens ook heen en weer stappen. Arrowkit wist niet precies hoe hij dit moest aanpakken. Ze waren niet op ThunderClan territorium, dus hij kon hen niet wegjagen, maar andersom ook niet. Zou het oké zijn om gewoon maar op hen af te stappen, of zou zijn vader hem dan voor altijd kwaad aankijken. Hij wilde zo graag dapper en stoer zijn zoals Fireheart, maar zijn vader was de deputy. Zijn vader zou geen regels breken, of wel? Plotseling leek een van de kittens de twijfel te doorbreken. Ze sprong naar voren en vroeg hem wie hij was. Toch kon hij zien dat ze bang was, dat ze ook niet wist hoe met deze situatie om te gaan. Het poesje had iets weg van hoe zijn vader de leider van WindCLan had omschreven. Zo'n kleur moest Hollystar ook hebben. Arrowkit stond op en liep een paar stapjes naar hen toe. 'Ik ben Arrowkit en ik ben mijn territorium aan het verkennen' zei hij tegen hen. Op de vraag of hij gevaarlijk was gaf hij nog even geen antwoord. Was hij gevaarlijk? Het klonk wel stoer! Hij wilde wel gevaarlijk zijn, dat andere katten even moesten denken voor ze in gevecht gingen met hem. Ietwat trots hief hij zijn staartje op. 'Ik ben heel gevaarlijk' zei hij dan. Zijn blauwe ogen op de twee WindClan kittens gericht.

'Ik ben Arrowkit en ik ben mijn territorium aan het verkennen' zei de kitten tegen Hopekit en Crowkit. 'Ik ben heel gevaarlijk.' zei hij ook, zijn staartje trots oprichtend. Crowkit ging ook wat rechter op staan, ze was niet bang meer. Zelfs al zou het op een gevecht aankomen, dan waren Hope en zij met z'n tweeën. 'O ja? maar wij zijn stoere WindClan katten, en die zijn nog veel gevaarlijker!' Ook zij richtte haar zwarte staartje op.

(sorry, kort, ik moet naar school)

Ietwat trots hief hij zijn staartje op nadat hij had verteld wie hij was en wat hij hier deed. 'Ik ben heel gevaarlijk' zei hij. Zijn blauwe ogen op de twee WindClan kittens gericht. Hopekit grinnikte even vrolijk en keek van Arrowkit naar Crowkit. 'O ja? maar wij zijn stoere WindClan katten, en die zijn nog veel gevaarlijker!' Ook zij richtte haar zwarte staartje op. Hope grinnikte nogmaals en keek het katertje aan. "Wel Arrowkit, zij is Crowkit en ik ben Hopekit, en zoals Crowkit al zegt zijn wij heel gevaarlijk." Ze giegelde weer even en haar staartje gleed door de lucht. Het was een Thunderclan kitten waar ze tegenover stonden. En iets in hem had wel wat weg van wat haar moeder had verteld over de Thunderclan Deputy. Fireheart als ze het goed had was zijn naam. Ze glimlachte opnieuw en rechtte haar rugje. "Wil je meespelen met ons Arrowkit?" Vroeg ze met een glimlachje en keek hem lachend aan.

(sorry late reactie)