The shade always comes at the worst time

Haar amberkleurige blik gleed over het landschap heen. Haar oortjes stonden naar voren gedraaid en haar dikke staart had ze om haar lichaam heen geslagen. Een kille wind rolde over het hoge gras en speelde met haar vacht. Ook al werd het stil aan warmer, de koude wind die in dit gebied durfde opzetten voelde nog altijd alles behalve aangenaam aan. Maar Moonvision zat er niet veel mee in. Sowieso weerde haar dikke vacht veel koude af en had ze er geen probleem mee wanneer het kouder werd. Daarbij was ze geen kat die zich veel zorgen maakte om het weer. Warm of koud, wat was het verschil? Stiekem vond ze Leafbare zelfs leuker, dan waren de dagen korter en was er minder tijd om zorgen aan haar kop te hebben.

Een beweging in de verte onderbrak haar gedachten en deed haar opkijken. De zon was zich een weg naar beneden aan het zoeken en omhulde het landschap in een goudgele gloed. Het donkere gedaante dat zich tevoorschijn stelde was moeilijk te onderscheiden van het hoge gras. Zwarte katten hadden altijd een voordeel aan hun vacht. Ze waren minder goed zichtbaar bij de jacht, en Moonvision zag nu waarom. Zij daarentegen, viel als een bloedplek in de sneeuw op. Haar pluizige, witte vacht viel al van meters ver te herkennen. Het had voor veel ergernissen gezorgd als apprentice toen ze nog leerde jagen, maar intussen wist ze haar weg ermee. Moonvision's amberkleurige ogen vernauwden toen ze de kater herkende. Wat moest hij nu weer?

+ First post Shadefeather

Shadefeather had niet echt een woord voor hoe hij zich voelde de afgelopen tijd. Ook niet echt een beschrijving, er waren zo veel emoties die telkens weer op en af kwamen. Hij voelde zich verraden, verdrietig, eenzaam. Maar hij voelde ook de liefde voor zijn kittens, en de spijt. Waarvoor hij precies spijt had vond hij moeilijk te zeggen. Spijt dat hij nu niet de vrolijke vader was die hij had willen, of moeten zijn? Spijt dat hij een verkeerde keuze in mate gemaakt had? Spijt dat hij het niet had zien aankomen? Shadefeather voelde zich leeg en moe. Nog meer dan toen Gorsepaw dood ging, toen Stallionstar vertrok. Daintywhiff had hem er weer bovenop geholpen, om hem vervolgens nog harder te laten vallen. Het enige lichtpuntje waren zijn kittens, maar zelfs de gedachte aan dat extra detail die ze met zich meedroegen maakte hem misselijk.

Hij had even zijn poten moeten strekken na zo lang bij zijn kittens in de Nursery te zijn. Hij had wel wat willen jagen, maar het was hem niet gelukt. Hij moest ook wel eerlijk zijn, het was niet dat hij ontzettend zijn best had gedaan. Nu liep hij een beetje doelloos het territorium door, langzaam weer richting het kamp. Een vogel vloog op uit het gras en Shade's gele ogen volgde het diertje. Het was al nacht aan het worden. Zijn ogen fixeerde zich op een witte vacht die afstak tegen de donkere lucht. De kater ademde kort in bij het zien van de poes, zijn vriendin die hij voor zijn gevoel een beetje verwaarloosd had, sinds hij met Daintywhiff om was gegaan. De kater voelde zich schuldig, had daar ook spijt om. Het was tijd om dat recht te zetten. Met hernieuwde energie door het doel wat hij nu voor ogen had stapte hij naar de Outlook Rock toe, om die vervolgens te beklimmen. Hij bleef echter op een kleine afstand van de ander staan, een beetje onzeker. 'Hey, Moonvision.'

Zoals hij al wel een beetje verwacht had nam ze hem niet hartelijk in ontvangst. Zijn naam klonk kort en haar blik was naar de grond gericht. Shadefeather bleef haar aankijken, zijn blik leeg maar een klein beetje smekend. Hij wilde niets liever dan dat hij deze relatie kon helen. Dat ze weer vrienden konden zijn. 'Moet je niet bij je kittens zijn? Bij... je partner?' Haar woorden staken hem, deden hem wegkijken van haar. Het was nog niet algemeen bekend bij iedereen dat hij en Daintywhiff uit elkaar waren. Hij wist niet precies wie het allemaal al wisten. Hij deed niet zijn best om het te verbergen, maar hij schreeuwde het ook niet van de daken. Zeker niet met alle details die erbij kwamen kijken Oh, hij was zo ontzettend boos op haar. De kater schudde zijn kop. '..N-nee.. Ik..' Hij haalde diep adem, moest de brok in zijn keel wegslikken. Zijn ogen richtte zich weer op haar, maar hij kon haar niet in de ogen kijken. 'Een Queen past nu op de kittens... En.. Daintywhiff en ik, we zijn uit elkaar.' Het deed hem nog steeds zo ontzettend veel pijn, de wond was immers nog zo vers. Maar het voelde ook als een opluchting. De hele relatie was een rollercoaster van emoties geweest, ondanks de vertrouwen die hij had gehad in haar. Om te weten dat dat vertrouwen geschaad was door haar maakte het nog vermoeiender voor hem, en hij was ergens zo opgelucht dat hij er geen zorgen meer om hoefde te maken. Dat zijn kittens voorlopig even niet in haar bijzijn zouden verkeren.