Het was niet dat ze het niet eens was dat ze een oorlog moesten starten met Riverclan, maar de manier waarop dit nu gebeurde beviel haar niet. Vooral ook niet hoe aangegeven werd dat apprentices klaargestoomd moesten worden voor een gevecht. Hij wilde haar kittens toch niet laten vechten? Niet Scarletpaw toch? Dat kon hij niet maken. "Je laat de apprentices toch niet vechten?" Sprak ze, haar stem bevatte een grom. Hij kon dit niet maken, te veel apprentices waren hier nog te jong voor en ze was er vrij zeker van dat die van haar er niet klaar voor zouden zijn, vooral Scarletpaw niet. Haar blik was strak gericht op die van haar vader. Nee, ze was niet bang om hem tegen te spreken en zou dat ook doen waar nodig. Riverclan moest gestraft worden voor wat ze Twistedheart aangedaan hadden, maar zelfs zij had de verhalen van de brandende boom gehoord. Dit kon toch niet zijn wat de bedoeling was? En zeker niet om apprentices die nog amper ervaring hadden mee te nemen.

Roughvoice stond meteen op scherp toen ze de stem van haar leader over het kamp hoorde galmen. Ze had zo'n gevoel in haar onderbuik. Toen haar clangenoten terug kwamen van de gathering was ze geschrokken van het bloed en de brandwonden. Een vriendin vertelde haar dat ze door twolegs waren aangevallen. Dit was een veeg teken. De laatste manen werden er steeds meer twolegs gespot op het shadowclan gebied. In het kamp blijven was een zegen geweest. Haar oren draaiden toen Acornstar de oorlog verklaarde. Was dit een goed idee? Natuurlijk moest Riverclan boeten. Maar er waren ook andere dingen die haar zorgen baarde. De twolegs, de ziekte, de profeties. Beechresin ging er tegenin. Ravenstrike sprak haar tegen. "We hebben alle klauwen nodig die we kunnen krijgen." Miauwde grijze she-cat op neutrale toon. Als apprentice had zij een oorlog juist spannend gevonden hebben. Een kans om je te bewijzen.

Het beeld van haar moeder, verdronken in de rivier, verliet haar kop amar niet. Het zien van haar vader, zijn ogen, liet haar ook niet los. Het geweld van haar broer, Ravenstrike, zijn houding, beangstigde haar en maakte haar onrustig. Hij was nu warrior en ze maakte zich zorgen om de kater. Zijn woorden waren hard, zijn blik was koud, maar nu straalde hij enthousiasme uit terwijl er oorlog op de loer leek te liggen. Innerpaw draaide haar oren naar achteren terwijl ze luisterde naar elk woord die er uitgesproken werd. Zij was geen vechter, soms twijfelde ze of het Clan leven wel voor haar weg gelegd was. Aan de andere kant, waar zou ze veiliger kunnen leven? Ze was ook beslist geen kittypet en rogue gaan betekende nog meer gevaar. Ze slikte en stond op. Haar staart zakte omlaag terwijl ze terug keerde naar de apprentice's den. Ze moest gaan trainen om te vechten tegen Riverclan. Al die vijandigheid, alle dood en verderf, het maakte haar misselijk.

Settleddust voelde zich nog erg ontdaan van de Gathering. Niet zozeer de eik die in vlammen opging, of de tweebenen en hun knalstokken. Hij was zojuist wees geworden. En hoewel hij inmiddels een volwassen kater was, die al eeuwen niet meer zijn vader gesproken had, of ooit gemogen had, hem vaak genoeg dood gewenst had, was het iets lugubers om datgene wat je gewenst had voor je ogen uitgespeeld te zien worden. Hij had gesneerd naar Acornstar toen hij een opmerking over hem had gemaakt, maar de hele terugweg voelde hij zich gewoon leeg. Iedereen leek veilig thuisgekomen te zijn. Zijn hoofd stond er niet naar om nu te bespreken gehad wat was gebeurd, maar vanzelfsprekend was het hele kamp bruisend. De achterblijvers nieuwsgierig wat was gebeurd, de overlevenden gretig om te vertellen wat er allemaal was gebeurd. En niemand was zo gretig als hun leider.

Zijn woorden waren duidelijk. Geen berouw, dus geen genade. De boodschap was duidelijk, Starclan was duidelijk geweest, iemand moest bestraft worden en dat was Riverclan. Settleddust was nog te erg in de nagolven van zijn shock om zich er echt verdrietig over te voelen. Morgen zou dat anders zijn, als hij zou realiseren dat één van grootste angsten zou uitkomen. Zijn halve familie leefde in Riverclan, hij wilde niet tegen hen vechten. Hij knipperde vaag toen hij oppikte dat Acornstar zelfs Crystalstars leidernaam weigerde uit te spreken. Hij fronste even vaag en deed zijn mond open om hem te verbeteren, om vervolgens toch maar wijselijk zijn mond weer dicht te doen. Settleddust streek een poot voor zijn ogen langs toen katten begonnen te mompelen over apprentices. ‘We zullen geen apprentices een gevecht insturen waar ze niet klaar voor zijn, geen zorgen,’ mompelde hij nog rustig. Zijn gedachten gingen meteen naar Tidepaw, ze was nog maar net in training en hij had haar nog niet eens maar een begin geleerd over vechten. En hij wilde Dimpaw ook niet sturen, dat zag hij ook niet zitten. Bovendien, wie wist dat ze zouden gaan vechten? Acornstar schreeuwde nu wel wat, maar misschien konden dingen nog voorkomen worden. Hij had nog niet eens de tijd genomen om dingen te bespreken. En aan het gezicht van Pepperpaw te zien toen ze wegstormde kon hij zien dat ze het er niet mee eens was. Nogmaals wreef hij een poot over zijn kop en zuchtte.

Natuurlijk begrepen de warriors die geen ouder waren niet wat ze bedoelde. Ze dachten zelfs blijkbaar dat ze het over haar eigen apprentice had, maar daar ging het haar niet om. Ze zou er inderdaad wel voor zorgen dat die goed getraind was en klaar zou zijn. "Ik had het niet over mijn eigen apprentice." Sprak ze dan ook ietwat fel tegen Ravenstrike. "Maar het verbaasd me niet dat je niet begrijpt dat ik het over mijn eigen kittens heb." Ze dacht dat haar vader ook wel zou begrijpen waar ze op doelde. Ze hoopte dan ook maar al te goed dat Settleddust gelijk had dat ze alleen katten mee zouden nemen die er klaar voor waren, want ze ging er niet vanuit dat Scarletpaw echt goed zou kunnen vechten. Ze had meer tijd nodig. Ook al was ze dan wel niet haar mentor, maar het kon niet anders. Ze wilde niet ook risico lopen om haar kitten kwijt te raken. Maar haar vader moest het weer op zo'n manier verwoorden dat ze niet wist of hij nu met Settleddust instemde of niet. Hij wilde iedereen hebben die kon vechten? Dus ook degene die er niet klaar voor waren? "Iedereen die kan vechten? Ik hoop dat je dan bedoelt iedereen die klaar is om te vechten." Ze kon het niet helpen om een lichte grom in haar stem door te laten dringen. Ze ging haar vader niet ook deze fout laten maken, niet weer zou het ten kostte van haar kittens gaan.