(Gesloten) Bringing him home

<sub>Met een knoop in haar maag stapte Blueflower die ochtend op. Ze was ruim twee uur te vroeg wakker dan afgesproken maar dat vond ze in dit geval niet erg. Vandaag, de ochtend nadat één van de vier bomen bij de Fourtrees was afgebrand en Outrage zijn lichaam onder de stam van de omgevallen boom was terechtgekomen. Op momenten als dit besefte ze goed wat haar taak was. Wilde ze niets liever doen dan haar gevallen clangenoot een waardig afscheid geven. Anders zou hij nooit zich bij Starclan kunnen voegen en zouden zijn naasten geen waardig afscheid van hem kunnen nemen. Dat zou ze nooit laten gebeuren. Blueflower wierp een blik omhoog naar de sterren die al begonnen te vervagen. Weldra zou de zon écht omhoog komen en zou ze naar de Fourtrees afreizen, samen met Littlefish, Outrage zijn dochter, Quietmouse en Honeybear. Ze zouden hem vinden. Ze zouden hem terugbrengen.

Toen iedereen gearriveerd was, trok Blueflower op pad met haar metgezellen. Ze had hen geïnstrueerd ten alle tijden op hun hoede te zijn. Zodra er ook maar enige twoleg activiteit was, moest Quietmouse de achterhoede nemen. Als hen wat mocht overkomen, kon hij nog hulp gaan halen. Blueflower stopte bovenop de heuvel die naar de Fourtrees leidde en wachtte tot de rest bij haar was. Ze had in haar haast om bij Outrage te komen veel harder gelopen als de rest. Ze keek even achterom. Starclan, schenk ons de kracht om Outrage veilig thuis te krijgen. Dacht ze, en ze schoot een schietgebed omhoog.

TAG @Quietmouse @Honeybear @Littlefish</sub>

De kater had niet geslapen, de nacht was lang geweest en de zon die langzaam over de horizon heen was gekomen had hem pijn aan zijn ogen gedaan. Hij had gestaard, in de verte, in de richting van de Fourtrees. Hij had gestaard met hoop in zijn hart, hoop dat hij toch niet aan zou komen lopen. Misschien mank, misschien vreselijk gewond, maar levend. Vooral levend. Hij had zitten trillen toen het nieuws bekend werd gemaakt, zichzelf vervloekt dat hij niet mee was gegaan. Maar aan de andere kant was er een kans dat ze van beide.. beide.. Hij kon er niet eens aan denken. Quietmouse schudde zijn kop en voelde hoe nieuwe tranen branden achter zijn ogen. Telkens als hij zijn ogen sloot, zag hij de kater voor hem staan, telkens als hij zijn ogen sloot hoorde hij zijn lach en rook hij zijn geur. De kater zuchtte nog een keer en keek naar de straal zon die tevoorschijn kwam.
Quietmouse was de eerste die zich bij Blueflower had gevoegd en was haar stilletjes gevolgd. Hopelijk zou ze het niet erg vinden als hij wat stiller was, stiller dan dat hij normaliter al was, op deze reis. Er was hem opgedragen om de achterhoede te nemen, hij zou alarm slaan als er problemen waren. Dat was iets waar hij mee kon leven. Toen de Fourtrees in zich kwamen, bleef de kater eventjes staan en slikte moeizaam. Er was daadwerkelijk een boom afgebrand, Starclan was écht zo kwaad op de clans geworden. En daar ergens, zou Outrage liggen. "I'll be there in a moment," dacht hij zachtjes, hopend dat ze hem snel zouden vinden.

Haar hart bonsde in haar keel, maar verder voelde ze zich bijna gevoelloos. Haar poten bewogen snel; ze volgde de deputy op de poot, slechts een haar achter de grotere poes. Haar turquoise ogen waren star vooruit gericht. Ze geloofde het nog niet. Nee, het kon niet waar zijn. Ze zouden hem slapend vinden, misschien dat hij pijn had of bang was, maar hij zou leven. Het was de vermoeidheid die hem niet thuis had gebracht, zijn slechte zicht, de angst dat de tweebenen terug zouden komen. Starclanverdomme, ze had hier moeten zijn, ze had hier moeten zorgen voor haar familie. Haar kittens waren veilig geweest in het camp ook zonder haar. Maar haar vader had haar nodig gehad.. Ze kwamen aan bij fourtrees, al voelde dat niet zo. Eén van de grote machtige eiken was afgebrand. Weg. Ze had altijd gedacht dat de bomen onverwoestbaar waren. Ze stonden hier al zo lang, ze hadden hier moeten staan terwijl zij al lang weg was. Eeuwig. Zoals de clans. Niets was eeuwig, zo bleek. Ze voelde zich alsof de grond onder haar poten wegzakte terwijl ze rondkeek, zocht naar hem, niet wetend of ze hem wel wou vinden. Want dan kon ze nog doen alsof, dan kon ze het negeren. Maar als ze zijn lichaam vonden... Dan zou het plots echt zijn.