ᴍʀ. ғᴇᴀʀ

Het geluid van pootstappen maakte haar alert. Ze kroop nog wat verder naar achteren. Kleine korrels zand vielen neer op haar herfstkleurige pels toen ze met haar oren langs het plafond van het hol kwam. Verder naar achteren kon ze niet, het was het donkerste hoekje waar ze zich in kon verstoppen. Birdkit was braaf meegegaan, maar puur uit angst. Angst liet haar bevriezen. Ze wilde dan zo min mogelijk opvallen. Haar hart leek stil te staan en ze leek wel in vrije val te zijn toen de takken begonnen te bewegen. De ingang werd geopend. Ze krulde haar opgezette staart om haar lichaam heen, haar ogen rond. Een klein pluizig holletje in het diepste van het hol, alsof ze hoopte dat degene die nu naar binnen kwam haar niet kon zien. Liet hen alsjeblieft wegblijven. Tenzij het papa of mama was. Maar aan de glimpen die ze al tussen de kieren door zag komen, zag ze al wie het was. Het was Pigeonfoot. De warrior van Windclan die Bearkit zoveel zeer had gedaan. Nu kwam hij haar zeer doen.

Het was inderdaad Pigeonfoot. Ze kroop nog wat verder weg, haar rug strak tegen de wand gedrukt, haar oren in haar nek gelegd. Haar goudkleurige oogjes waren rond, met grote pupillen door de duisternis. Het liefste wilde ze helemaal niet dat hij binnenkwam. Het gekraak van Bearkit zijn schedel ging weer door haar heen, samen met een misselijk gevoel en een huivering. Hij begon tegen haar te spreken, gaf aan dat ze er stoffig uitzag. "H-hallo.." groette ze terug met een afgeknepen stemmetje. Haar voetjes trilden in het zand. Ze wilde helemaal niet naar een queen. Ze wilde alleen maar naar een specifieke queen. "K-kan.. kan ik naar m-mama?" Mama kon haar immers heel goed poetsen.

Birdkit haar hartje klopte in haar keel terwijl ze naar de stinkende kater keek, naar zijn rare blauwe ogen en vieze huid. Hij leek niet op een kat, maar tegelijkertijd was hij wel een kat. Ze durfde zijn blik niet los te laten. Het laatste beetje hoop wat ze had, vloeide weg toen ze mama en papa niet kon zien. Maar ze durfde niet te vragen. Haar oortjes gingen wel wat omhoog bij zijn volgende vraag. Toch had ze haar stem nog niet gevonden. Ze knikte alleen maar, al kwam er nog geen beweging in haar. Ze vertrouwde het niet, ze vertrouwde hem niet. In ieder geval betekende het dat het een beetje oke met Bearkit ging.. Anders kon ze hem niet zien.. toch?

Of ze zelf kon lopen. Ook dat liever. Weer knikte ze wat stilletjes. Ze durfde niets meer te zeggen. Haar blik ging even naar buiten toe. Zou ze dan kunnen rennen? Zich verstoppen en teruggaan naar Thunderclan? Haar blik ging nog een keertje naar Pidgeonfoot. Nee, hij was waarschijnlijk sneller. En hij had Bearkit... Nee. Met bevende pasjes liep ze naar Pigeonfoot toe, haar blik nu wel afwendend.

Ze kromp weg van hem, ondanks dat ze zijn poot nodig had om uit het hol te komen. Zijn vieze nagels kwamen haar kant op, nagels die in de nek van Beetlekit geboord waren, die de kop van Bearkit... Een huivering trok over haar lichaam heen en ze schuwde weg, maar ze kon nergens heen. Een zachte piep ontglipte haar mondje toen nagels zich in haar nek boorden. Daar ging ze, net zoals Bearkit. Zand kleefde aan haar pels terwijl ze over de aarde schraapte. Ze knipperde tegen het zonlicht wat haar nu tegemoet brandde, maar ze stond plotseling met vier pootjes op de aarde. Pigeonfoot draaide zich al weer om en begon weg te lopen. Birdkit, daarentegen, kwam nog niet in beweging. Ze bleef staan, twijfelde. Haar blik ging zoekend in het rond. Ze zou nu hard kunnen rennen.. Heel hard rennen. Misschien zou ze Thunderclan vinden. Maar.. Wat dan met mama? En Bearkit? En Beetlekit? Ze twijfelde.

Ze twijfelde te lang.