look me in the eyes and laugh

Deze middag had ze vrij. Het deerde niet wat men vond, ze had die ochtend zichzelf uit de naad gewerkt en zou dat vanavond even goed doen, maar nu trok de wind te verleidelijk aan haar vacht. Hoe de andere clans ooit opgesloten in hun bossen en rivier konden leven, was voor haar een wonder; ze vond de tunnels soms al vrij benauwd. De wind waar hun clan naar vernoemd was liet al het gras haast uitnodigend heen en weer bewegen en met een glimlach gaf ze toe. Zo snel als haar poten haar konden dragen rende ze over de velden heen, genietend van stormwinden die aan haar dikke vacht trokken. De poes rende van het kamp tot diep in het territorium totdat haar poten begonnen te zeuren. Hijgend liet ze zich in het zachte gras vallen, de Moorrunners benijdend om de vrijheid die zij hadden, en zich verbitterd afvragend waarom dat haar niet was gegund.

&Blazesong

Het was waar hun clan hun naam aan te danken had, het was waarmee de moorrunners de velde over crossde en waar de kater wensde mee om te kunnen gaan. Van jongs af aan had hij gewild over de velde te kunnen rennen, de vrijheid proeven die vele in zijn clan wel gegund was. Maar voor hem was dit nooit weggelegd geweest, voor hem was een leven diep onder de grond, in kille koudde tunnels die je afsloten voor de rest van de wereld. Het klonk als een droom voor de einselganger, niks en niemand om je heen, geen prikkels aan je kop. Maar daar beneden wachtte iemand erger je op, kwam je alleen te zitten met gedachten die je wellicht niet tegemoet wilde komen. Kortom was de kater blij nu taken erboven te hebben, hoewel dit één van de weinige voordelen was die hij in het deputyschap zag.

Nee, waar andere leken te surfen over de wind moest de kleine tabby zijn best doen niet meegenomen te worden in in de sterken luchtstromingen, heeft hij meerdere malen zijn klauwen afgesleten aan de doffe grond waarin hij zich al scheldend moest vastnagelen, dankte hij starclan met als zijn hart dat hij geweldig krachtige spieren gekregen had, het minste wat ze kondde doen niet waar?. Okay, wellicht een beetje overdreven, maar geef de man iets om over te klagen will you?

Zijn blik viel op Rabbitcharm, diens naam vrij waarschijnlijk naar haar persoonlijkheid suggereerde. Een diepe zucht verliet zijn bek toen hij de calico poes voorbij liep, haar een korte blik gunnend wetende dat hij haar nu niet zo maar kon negeren. "Lig je lekker?" bromde hij onder zijn ademhaling, zijn blik zoals gewoonlijk vermoeid ogend, zijn houding ver van vrolijk, echter had zijn sarcastische opmerking wel een grijns op zijn kop getoverd.

Kort had ze haar ogen gesloten, simpelweg genietend van de wind die gierde en met haar vacht speelde. Het was echter die onoplettendheid die er voor zorgde dat ze zijn aanwezigheid pas door had toen het gras onder zijn poten knisperde. De poes opende één oog en keek geamuseerd naar de kleine, robuuste gestalte. Wat een eer, de deputy had besloten haar te vergezellen. Al was het niet echt hartelijk: Blazesong zag eruit alsof hij liever zo snel mogelijk weer door liep. Natuurlijk zag Rabbitcharm dat minder zitten. "Heerlijk," sprak ze en rekte zich overdreven uit, waarbij ze haar poten spreidde en haar hele, pluizige buik achteloos zichtbaar was. "Kom je er niet bij liggen, deputy?" opperde ze met een twinkeling in haar ogen. "Je ziet er zo gestrest uit..."

De poes vertelde hem er heerlijk te liggen, de kater kon zich er wel in vinden. Herinnerde zich nog goed hoe lui hij wel is kon liggen in tijden waar hij het nog kon flikken. Hij verlangde er naar, voelde hoe zijn spieren het als hoognodige beschouwde en voelde zijn oogleden al zwaarder wegen bij de gedachten eraan alleen. Alsof de poes zijn gedachten las vroeg ze of hij bij haar wilde liggen, zag hij daar een vonkeling in haar ogen? "Hm noem me Blazesong, wellicht Blaze." begon hij met een zucht "Herinner mij niet aan mijn werk wanneer ik er klaar mee ben voor nu." antwoorde hij, een kleine glimlach op zijn kop. Hij had alle patrouilles erop uitgestuurd, had de apprentices bezig gehouden en zocht nu voor even een adem moment, voor nu was hij weer Blazesong en niet de stomme titel die die gek van leader hem gegeven had. Zijn blik gleed over het gras, dansend in de kille wind dat het territorium om hun heen strook en was het met een zwaar hart dat hij moest toegeven verlijd te zijn door de poes haar aanbod. Maar wist dat er liggen betekende met de poes te moeten vragen, en dat was al een uitdaging te veel op zich.

Blaze? Haar oortjes schoten wat verbaasd naar voren, al trok ze die heel snel weer recht. Heel eerlijk, ze had altijd gedacht dat Blazesong nogal een, wel, zuurpruim was. Hij zag er altijd wat opgefokt uit, zeker nu meneer ook nog een deputy was geworden. Een beetje de oudere broer die je vrienden naar huis stuurde als je stiekem een feestje gaf, of een van die leraren die je al op de vingers tikte als je enkel even lachte. Nu was het Rabbitcharm die een lach moest onderdrukken. Oh oh, zij bovenalles zou beter moeten weten dan zoveel vooroordelen te koesteren, foei. "Sorry, sorry, meneer," sprak ze, stiekem een beetje plagend. Het glimlachje op zijn gelaat gaf haar het idee dat ze er mee weg kon komen. Zo niet, had ze het waarschijnlijk alsnog gedaan. "Blaze, bedoel ik," even bekeek ze hem, hij zag er inderdaad gespannen uit. Toegegeven was dat niet vreemd. Immers was hij wat, enkele moons ouder dan haar? En Windclan had de reputatie om zeer rap door zijn deputies heen te gaan, ze kon zich wel inbeelden dat het hem hoog zat. Liever hij dan haar, dat dan wel. De poes wenkte nogmaals naar het gras naast hem, gezien haar staart te kort was om dat te doen. "Stress geeft je rimpels, weet je," vertelde ze met een glimlach, waarna ze haar poot voor haar mond legde. "Ik zeg niets, hoor," gewoon enkel zijn schouders ontsnappen, kort samen tijd spenderen op deze prachtige, winderige dag. Niets meer...

Tot de kater zijn verassing bood de poes vrijwel meteen haar excuses aan, de plagende toon erin zou hij bijna gemist hebben. Geïrriteerd tikte de kater de droge grond af met zijn korte staart, je zou kunnen beweren dat het net zo kort was als zijn lontje. Wat hij had gezegd was serieus bedoelt, nou was hij niet bepaald goed wanneer het aankwam op de kunst van spreken, maar volgens hem was hij vrij duidelijk geweest? Gelukkig was dusdanig duidelijk genoeg dat ze zijn woord meteen uitoefende, hem aansprak met Blaze. De kleine kat zuchtte wat bij het horen ervan en knikte kort, de poes haar blik vermijdend om de op comfortabele afstand te houden. Zo, dat klonk al beter. "Stress geeft je rimpels, weet je," informeerde de gevlekte poes vervolgens, waarop de kater verrast met zijn rechter oortje trok en het niet kon helpen haar glimlach te spotte "Ik zeg niets, hoor," Fronsend keek de man op haar neer, Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Waar kwam dat nou weer vandaan? Was het echt zo duidelijk?. "Hm, A-als dat zo was ben ik bang geen egale huid meer over te hebben, Rabbit." mauwde hij vervolgens, na een tijdje stil te zijn geweest, na even met haar woorden gestunteld te hebben. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl zijn blik over het gras heen gleed. Weegde hij goed af wat zwaarder woog, zijn verlangen naar rust of spreken met de poes vermijden. Al gouw kantelde zijn weegschaal om, en dus volgde hij, kantelde hij het dorre gras in, chips.

Haar ogen gleden van zijn rug naar zijn rossige achterste. Vele Windclanners hadden juist een lange staart, leek het, maar zij beiden niet. Ze vroeg zich af of hij ooit een ongelukje had gehad, een boze ex die wraak wilde. Die gedachte amuseerde haar, maar ze zag eerlijk Blaze niet aan voor iemand die veel rond speelde, al had ze dat misschien ook wel goed. Toch gokte ze dat hij er simpelweg mee geboren was, net als zij. Volgens haar moeder was het waar ze haar naam aan dankte. Het was een fijner idee dan enkel vernoemd te worden naar de prooi die Windclan het meest at. Bij zijn woorden wiebelde ze wat met haar oren, de arme man. Kort was het stil en Rabbitcharm wilde net een laatste poging doen om hem te overtuigen zich even te ontsnappen naast haar, toen hij kennelijk toch toe gaf. Met een zachte plof kwam ook hij op het gras te liggen, Rabbit haar oogjes fonkelden. "Hmmm," ze vernauwde haar ogen en kwam plots heel dichtbij, waarbij hij ongetwijfeld haar adem op zijn wang voelde. "Ja, dat dacht ik al, het is nog erger dan ik dacht," sprak ze melodramatisch en met een zucht rolde ze zich weer terug, waarbij ze nu toch vrij dicht naast hem lach. Rabbit vroeg zich af of ze teveel de grenzen aan het opzoeken was, maar stiekem was ze blij met zijn gezelschap. "Ik spot allemaal rimpels, Blaze, overal," de poes schudde haar kop. "Daar is maar één remedie voor..." haar blik was bijna promiscue en de stilte die ze liet vallen leek veel te zeggen... En toen draaide ze haar ogen weer naar de blauwe hemel. "Cloudgazing, ofcourse," ze wees naar eentje die ergens iets weg had van een rond, boos gezichtje. "Die lijkt wel een beetje op jou,"

Ze verminderde de afstand die hij meer dan bewust van haar had genomen. De kater fronsde iet wat dommig, probeerde zijn hoofd van haar weg te houden maar vond enkel de grond. Hij voelde haar ademhaling de ongemakkelijk afstand tussen de twee bevestigend op zijn wangen. De kleine kater slikte. "Ja, dat dacht ik al, het is nog erger dan ik dacht," mauwde ze, de kater antwoordde met een diepe zucht, een lage brom die zijn zure koppie matchte. "Ik spot allemaal rimpels, Blaze, overal," ze schudde haar kop "Daar is maar één remedie voor...". De kater zuchtte, maar kon het toch niet helpen haar vriendelijkheid te beantwoordde met een korte glimlach. Hoewel ze hem uiterst irriteerde was hij niet geheel blind voor haar goede intenties, het zou hem bijna emotioneel maken. Iemand die gewoon losjes met hem om ging, het was een droom die uitkwam. "Hm en wat mag dat dan zijn Rabbit" mauwde hij, haar blik naar de hemel volgend, zijn stem niet ver van vriendelijk verwijderd. "Cloudgazing, ofcourse," legde ze toen uit, haar poot strekkend naar demet wolken bedekte hemel. De kater snoof, Wolken kijken was voor babies. Maar goed, ze had er blijkbaar eentje gespot die op hem leek, en dat vond hij dan nog wel interessant. Een frons verscheen echter toen het een boos gezichtje bleek te zijn. "Leugens." snoof hij, zijn boze kop net een spiegel beeld van de wolk boven hun "Je bent blind Rabbitcharm" verklaarde hij vervolgens voordat zijn blik nogmaals op de wolken viel. "Ik kijk bijna nooit zo" Nou kijk, dat waren pas leugens.

Zijn ongemak was bijna te ruiken. Rabbitcharm vond het eindeloos amusant en deed dan ook net alsof ze niets door had. Oh, de sterke, dappere deputy van Windclan was nerveus door haar. Haar grapjes vielen ook voor dove oren, maar zij was degene die zich hier Oost-Indisch doof voordeed. Hij deed haar vrolijk gniffelen. "Hey, heb je nou vooroordelen omdat ik een tunneler ben? Rude," sprak ze zogenaamd beledigd en snoof, waarna ze nogmaals met heel veel aandacht van de wolk naar hem keek. Nogmaals kwam ze dichterbij, om zijn gezicht te inspecteren. Met aandacht bekeek ze iedere streep op zijn wangen, iedere spikkel in zijn ogen. "Nee hoor, de gelijkenis is sprekend. Twee druppels water, Blaze," ze knipoogde en liet zich naast hem vallen terugvallen in het gras.

_{"Hey, heb je nou vooroordelen omdat ik een tunneler ben? Rude," snoof de kattin verontwaardigt, deed Blazesongs oortjes kort wegdraaien. Enkel weer naar voren schietende toen hij blik op haar kreeg, doorhad dat het een act was geweest. Ogen rollend week zijn blik weer, een zachte glimlach zijn chagrijnige act verbrekend. "Onder andere" grapte hij terug waarna ze wederom zijn persoonlijke ruimte infiltreerde, hem nogmaals goed bekeek. Hij snoof, bewoog zijn kop ietwat harder tegen de grond onder hen aan. "Nee hoor, de gelijkenis is sprekend. Twee druppels water, Blaze," beweerde de tunneler, Blazesong haalde zijn wenkbrauwen op. "Hm ik zet toch echt vraagtekens achter jou zichtvermogen hoor Rabbit" mauwde de kater ietwat plagerig terug. "Moet ik Routnose een seintje geven? Geen enkel probleem hoor".}

Met alles dat ze zei leek hij zich eerst aangevallen te voelen. Haar subtiele sarcasme en humor ging hem vaak voorbij, en Rabbit vond dat heerlijk vermakelijk. Het was natuurlijk niet zijn schuld, de manier waarop ze sprak was heel vaak lastig te onderscheiden van sarcasme of oprechtheid. Arme, arme Blazesong. Maar hij was zo schattig met die boze frons op zijn smoel. Rabbitcharm giechelde zachtjes. "Ach, je weet wat ze zeggen hé," ze zuchtte nogmaals dramatisch en keek naar de wolken hemel. "Liefde maakt blind,"

_{Voorgaande ongemak was niks vergeleken de gevoelens die door hem een spookte toen de poes haar antwoord gegeven had. Haar tegen argument. Deed de kater kort zijn kaken op elkaar klemmen in een zeer zichtbare vorm van ongemak. Liefde maakt blind? Wat moest hij starclan verdomme daarmee? De kattin kon geen oogje op hem hebben, hij had een mate.En dat was al een wonder. Hij wilde niet dat ze een oogje op hem had. Er was enkel Fawnleap. De kleine deputy slikte, hield zijn blik van de kattin af. "Je bent gek Rabbitcharm." verklaarde hij uiteindelijk "Out of your mind." Het maakte alles zo logischer, zoals hij het verklaarde.}

Hij was niet blij met haar, natuurlijk niet. Was het erg dat ze moeite moest doen niet te grinniken? Rabbitcharm hield zichzelf in toom. Ergen voelde ze zich schuldig tegenover de deputy, aan de andere kant genoot ze vooral ook erg van de situatie en de manier waarop hij zo verward zijn emoties uitte. "Hey hey, wie zei dat het over jou ging?" sprak ze geamuseerd, alsof ze dat niet heel hard aan het insinueren was. Ze wist niet zeker meer of ze loog, maar toen haar verschillend gekleurde ogen de hemel in keken dacht ze over de vage vorm van een wolf te kunnen onderscheiden. Voor een fractie van een seconde verstarde haar gelaat, waarna ze zich weer tot hem richtte. "Zou jij het niet moeten begrijpen, met je hertje?"

_{Alsof ze nog niet gestoord geoneg was probeerde ze te beweren dat het niet over hem ging. Dat wat ze zei niet een lijn of vierhonderd kruiste. De kater trok verward met zijn oortje terwijl hij strak omhoog bleef kijken. Had zich nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld en wilde eigenlijk weg rennen. Had geen idee wat hij hierop kon inbrengen of aan kon opmerken. Tot stilte gedwongen nam hij de tijd de wolken te bekeken. Een creatieve kater was hij nooit geweest maar toch meende hij de vorm van een kat in de wolken te herkennen. Zijn interpretatie schoot al snel naar Fawnleap. Dit zou leuk zijn om met Fawnleap te doen, de kater greens zoetjes. Die gekkie zal van alles kunnen aanwijzen, zou in de gekste wolken iets moois zien. Ze zag immers ook hem staan, uit alle keus die er was.

Rabbitcharm was de eerste die het gesprek weer oppakte, begon duidelijk over zijn relatie met de Fawnleap. De kater fronste op de naam die ze haar gaf. Hertje? Was dit een tip? Hadden vrouwen graag bijnaampjes? Deed hij alweer iets fout? De kater hield kort zijn kaken strak op elkaar maar kon het niet helpen verliefd op te kijken. De gedachten aan Fawnleap deed hem altijd opvrolijken, zijn wangetjes opwarmen. "Begrijpen?" herhaalde de kater "Natuurlijk begrijp ik het." Leugens, hij had geen idee waar de kattin op doelde. Hij hield zo veel van Fawnleap maar wat had dit te maken met haar gedrag? Behalve dat dit het totaal fout maakte. "Ik hou van haar" het waren gemeende woorden, emoties die hij niet verstopte voor Rabbitcharm. Wat voor gekkigheid ze ook bedoelde, het moest duidelijk blijken. Fawnleap was de enige voor hem.}

Ze wist dat ze roet in zijn eten aan het gooien was, en hoewel ze zich daar misschien slecht over moest voelen vond ze het stiekem uitermate vermakelijk. Blazesong was niet iemand die zijn partner even zo vergeten in de bosjes met een ander, maar hey, er waren zoveel katten bij wie je dat kon zeggen - een groot deel zochten haar alsnog 's avonds op. Ach, ze maakte vast geen vriendjes met hem zo. Maar hey, zij was ook niet iemand die bekend stond voor haar vele vrienden.

Stiekem gluurde ze naar hem toen ze over zijn hertje begon, zag hem glunderen bij de gedachte aan zijn partner. En toen hij zei dat hij van haar hield, wist ze dat hij het meende. Haar blik gleed in stilte af naar de wolken en ze hoopte dat hij haar treurige blik niet zou zien. Zou Wolfstar zoiets ooit over haar zeggen? Met diezelfde liefdevolle blik in zijn ogen, waar geen hebberigheid in stond? Alleen liefde, alleen geluk en geen angst om de wereld te verkondigen dat ze samen waren. Ze betwijfelde het. Waar was ze ook mee bezig? Blazesong was een goede kater, een van de weinigen. En zij kwam hier om met zijn relatie te rotzooien enkel voor goedkoop vermaak. Hij en Fawnleap zouden vanavond in hetzelfde nest slapen, en ooit zouden ze met een glimlach kleine versies van hunzelf de wereld in helpen. Zij niet. Even was ze nog stil, waarna ze plots overeind kwam. De sombere blik was verdwenen. "Alright, dat was leuk maar de tunnels roepen, je weet hoe het is." ze knipoogde hem toe. "See you around!" toen ze buiten zijn gezichtsveld was verdween de glimlach direct van haar gelaat.

_{Zoals de wolken van vorm veranderde, veranderde iets in de eerst zo rustige kattin naast hem. Deed de kater zijn eigen woorden in twijfel trekken. Hij had toch niks verkeerds gezegd, kwam wederom erop neer dat Rabbitcharm niet bepaald de meest normale kat van de groep was. Maar goed, dat was hijzelf ook niet. Zuchtend hief de kater zichzelf weer op zijn poten, "See ya!" riep hij haar na terwijl ze weg speurde. De tunnels waarschijnlijk ergens in zou duiken. Hij zuchtte, het werd inderdaad weer is tijd wat nuttigs te doen, verder te gaan met zijn dagelijke routine, verdomme.
[Topic closed]}

Onderwerp: Re: look me in the eyes and laugh