Bad Luck For Little Cats

Aspenkit zat boordevol energie de laatste tijd. Niet al te gek, sinds ze nog maar een maan weg was om de nursery uit te mogen, een apprentice zijnde. Ze was niet meer zo jong dat ze constant een middagdutje moest doen om haar energie op peil te houden. Nee, ze kon nu spelen en rennen en dan in de avond nog niet moe zijn. Nouja, vaak loog ze dat ze niet moe was in de hoop wat later op te mogen blijven. Maar, ze zat boordevol energie, waardoor het ook geen wonder was dat ze vaak al vroeg wakker was. Dat was dan ook waarom ze zag dat er iemand bij de opening van de nursery stond. Of nouja, stond, deze kat viel recht op zijn gezicht. Nieuwsgierig en met een giechel die haar positie verraadde kwam ze dichterbij. De apprentice, want ze zag nu dat het een apprentice was, stopte met zichzelf te wassen en staarde haar direct aan. “Hallo!” groette Aspenkit vrolijk, alsof ze net niet had staan lachen om het gestruikel van de ander.

De apprentice leek het haar niet al te kwalijk te nemen dat ze had lopen lachen om zijn val. Nou was het ook niet echt uitlachen geweest, maar ook niet bepaald toelachen. Ze had het gewoon grappig gevonden. Ze werd in ieder geval vrolijk terug gegroet en herkend dat ze bijna apprentice was. Aspenkit knikte enthousiast. “Ja! Dan kan ik vechten en jagen en naar buiten!” Haar oogjes glommen met enthousiasme. Dat was gewoon het beste vooruitzicht was ze nu kon hebben. Dat en dat ze dan weer meer tijd met haar vriendje Morningpaw kon doorbrengen, want ze miste hun speelmomentjes toch echt wel hoor. Ze moest weer giechelen en knikte in antwoord toen hij vroeg of ze gezien had wat er was gebeurd. “Doet het pijn?” Vroeg ze hem, niet wetende wat ze anders zou moeten zeggen.

Ze had nog niet heel veel naar het uiterlijk van de apprentice omgekeken toen ze eerst op hem af was gestapt. Maar nu ze vroeg of hij geen pijn had en ze hem wat beter bekeek zag ze dat hij een litteken had en maar één oor. Wow, dan moest hij vast al een gevecht hebben gehad! Ze wilde net haar mondje opentrekken om hem daar over te vragen toen hij eerst sprak. Ze werd gevraagd of ze al wat apprentice vrienden had. Ze knikte enthousiast. “Ja! Morningpaw! Hij is mijn goede vriend,” vertelde ze vrolijk. “Hij is heel goed in vechten,” besloot Aspenkit er nog aan toe te voegen. Maar dat was hij ook hoor! In hun speelgevechtjes was hij altijd heel goed geweest, dus ze twijfelde niet dat het in het echt anders zou zijn. “Ben jij goed in vechten?” Vroeg ze toen, want als hij goed in vechten was, dan zou hij toch niet zoveel littekens al hebben?

De apprentice vertelde haar dat hij niet eens had leren vechten. Oh. Dat was wel een beetje saai dan. Zelf zou dat het eerste zijn wat ze zou willen leren hoor! “Maar, waarom heb jij dan littekens?” Vroeg ze een beetje verward. Als je niet kon vechten dan mocht je toch ook nog niet aan een gevecht meedoen? Tenminste, daar leek het altijd op, als ze al die nukkige jongere apprentices zag zitten tijdverdoen in het kamp.

Hij begon het verhaal door te vertellen dat hij eventjes alleen wilde zijn. Hij was naar het Thunderpath was gegaan. Aspenkit trok kort haar neusje op. Ze was natuurlijk nog nooit bij het pad geweest, maar ze had wel gehoord hoe de Twoleg Monsters hun stank daar achterlieten die je van ver nog kon ruiken. Dat was iets wat de kitten eigenlijk helemaal niet hoefde te zien als ze dan eindelijk naar buiten mocht hoor. Misschien had ze dan toch iets van haar vader zijn tuthola gedrag meegekregen. Dus toen Littlepaw begon over hoe hij iets vreemds rook keek ze hem even verbaasd aan. Hoe kon hij daar iets behalve die vieze monsters ruiken? Wow, dan moest hij vast een goede neus hebben. Ze snakte kort naar adem toen hij ineens vertelde dat er een zwarte rogue met littekens tevoorschijn was gekomen en hij deze weg had proberen te sturen. Oeh nu werdt het spannend! Aspenkit schuifelde wat naar voren om het verhaaltje beter te kunnen horen. “Viel hij toen aan?” vroeg ze enthousiast.

Littlepaw vertelde haar dat híj́ just had aangevallen. Wauw, dan moest je wel dapper zijn hoor! Niet dat ze zelf niet zo dapper zou zijn. Aspenkit wis dat ze sterk was en ze zou de allerbeste apprentice worden in een mum van tijd. Daarna zou ze warrior worden en dan zou ze natuurlijk ook de allerbeste zijn! Het kleine meisje had grootse dromen, dromen die niet anders waren dan de rest van haar leeftijdsgenootjes. Daarom luisterde ze ook aandachtig naar wat er nu aan haar verteld werd, zodat ze beter kon zijn als de apprentice voor haar snoetje. Ze wilde er immers niet als Littlepaw uit komen te zien. Yuck! Hij vertelde dat hij op de Rogue af was komen rennen, maar zijn aanval niet geslaagd was, want de Rogue was weggesprongen en had hem met zijn kop de modder in geduwd. Aspenkit had al wel eens in de modder gespeeld, tussen de korte periodes dat de sneeuw eventjes was weggesmolten en de grond in het kamp grote modderpoelen had geboden. Dat was leuk geweest, ook al was haar papa vast niet blij geweest met hoe ze er uit had gezien, maar dat was geen gedachte waar ze veel waarde aan hechtte. Ze dacht niet dat Littlepaw’s ervaring met de modder zo leuk was geweest. “En toen?” vroeg de calico nieuwsgierig, ongeduldig om te horen hoe het verhaal af zou lopen. Littlepaw begon weer te vertellen. De rogue had hem zomaar losgelaten en Aspenkit hield even haar kopje verbaasd schuin toen hij die worden uitsprak. Ze was erg nieuwsgierig waarom hij dat had gedaan, maar ze was bang dat als ze littlepaw onderbrak, dat ze het verhaal niet meer te horen zou krijgen. De calico hield dus netjes haar mond dicht terwijl ze verder luisterde. De apprentice vertelde dat hij een kans had gezien en hij was opnieuw op de rogue afgerend. De kitten hoefde geen genie te zijn om te weten dat dat niet goed was afgelopen. “Was dat toen hij jou pijn deed?” vroeg ze dan ook. Ze begon zich een inieminie beetje schuldig te voelen dat ze om het verhaal had gevraagd. Het moest vast niet leuk zijn voor Littlepaw om het te moeten vertellen en herinneren. Maar ze was ook heel heel nieuwsgierig en ze wilde nu echt wel weten hoe het af liep.

Pff, hij vertelde wel een beetje langdradig, die Littlepaw hoor. Aspenkit was ongeduldig voor de actie die dit verhaaltje had belooft, niet beschrijvingen over hoe de rogue stom bleef staan voor een tijdje. Gelukkig kwam de actie snel en de kitten luisterde aandachtig. Het was geen verhaal van een grootse overwinning. Nouja, niet voor Littlepaw. De rogue waarover hij vertelde klonk supergroot en sterk en wauw Aspenkit hoopte dat zei ook ooit zo goed zou kunnen vechten. Niet dat ze bepaald graag iemands oor er af zou willen trekken, maar dan kon ze het tegen alle pestkoppen in de wereld opnemen! “Straks, als jij kan vechten, kan jij ‘m meppen!” Vertelde ze Littlepaw dan ook vrolijk en maakte een schijnbeweging van een mep. “Ikke helpen!” Voegde ze er ook nog aan toe. Ja zij zou een supergoede vechter worden hoor. Alle rogues zouden van haar wegrennen en ze zou grootse avonturen beleven!

Oh ze mocht helpen! Ja, leuk! Als er er een woord of twee was waarmee je Aspenkit kon beschrijven was het enthousiast en impulsief. De kitten dacht niet veel na over haar woorden of acties en sprong een gat in de lucht als ze iets mocht doen wat ze leuk vond. Maar ze moest zich van Littlepaw wel eerst kunnen verdedigen. “ Maar dat kan ik dan wel hoor!” opperde ze tegen de apprentice. “Ikke ben een snelle leerder,” vertelde ze hem trots. Ja, ze zou het zo allemaal onder de poot hebben wanneer ze eindelijk apprentice was.