Het ene moment was hij rustig aan het wegdoezelen, het volgende moment werd hij wakker gepord door een kitten die hem op het eerste zicht iets totaal onzinnigs zei. Het duurde dan ook een paar momenten lang eer dat Snakekit in de gaten had dat het Aspenkit was die hem wakker had gepord, de dochter van Snappingturtle. Ze moest vast gehoord of gezien hebben dat Snappingturtle hem geadopteerd had als zijn zoon en dat wrong blijkbaar, maar Snakekit was niet van plan om zijn adoptievader zomaar op te geven. “Ik steel hem niet,” bromde hij op een botte toon tegen haar. “Hij heeft er zelf voor gekozen om de zorg van mij op zich te nemen, dus ga weg met je onnodige drama, Aspenkit.” Hij gaf haar boos een zachte duw en draaide haar daarna de rug toe. Hij had geen zin in een jaloerse kitten die duidelijk te veel naar haar vader trok en het niet kon hebben dat Snappingturtle ook om Snakekit gaf. Snakekit begon zich door Snappingturtle juist een beetje op zijn gemak te voelen in zijn eigen Clan, maar dit soort opmerkingen zorgden er dan weer voor dat hij in de war raakte.

Een boze frons verscheen op het gezicht van de jonge kitten toen er werd beweerd dat hij haar papa niet steelde. “Welles!” vertelde ze hem boos en haar staartje zwiepte geïriteerd. Leugens! Allemaal leugens die hij vertelde! En nou durfde hij haar ook nog eens te duwen. Aspenkit landde met een plofje op haar achterwerk. “Gewmeen! Peskowp!” Vertelde ze hem. Hij was een dikke, vieze pestkop!. Eentje die haar papa van haar steelde en alleen maar kon liegen. Hij was niet lief.

Aspenkit had het duidelijk hoog in haar kopje zitten: ze bleef bij hoog en bij laag volhouden dat Snakekit haar vader van haar gepikt had en Snakekit richtte zijn groene ogen boos op haar toen dat ze nogmaals beweerde dat hij haar vader van haar stal. Hij richtte zijn blik naar opzij en onderdrukte een zachte zucht. Ze was omgevallen door zijn duw en hoewel dat niet de bedoeling was, voelde hij zich al iets minder schuldig toen dat ze hem een pestkop noemde. “Ik ben geen pestkop,” zei hij op een kwade toon tegen haar. “En stop met mij vals te beschuldigen.” Moest hij haar nu echt gaan uitleggen hoe dat het zat? Eigenlijk had hij daar helemaal geen zin in, maar hij had er nog minder zin in dat er straks queens zouden komen kijken wat er aan de hand was en dat hij naar zijn poten zou krijgen omdat hij Aspenkit had geduwd. En als zijn moeder dan kwam kijken en hij ontmoette weer haar kille, afstandelijke blik, zou hij zich al helemaal slecht voelen voor de rest van de dag. “Luister, Aspenkit,” begon hij op een rustigere toon dan daarnet, al was de irritatie wel nog duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Snappingturtle heeft ervoor gekozen om de zorg over mij te nemen omdat…” Plotseling verscheen er een hevige brok in zijn keel en Snakekit slikte geïrriteerd hard om hem weg te krijgen. “Omdat mijn ouders niks om mij geven.” Zijn stem brak en Snakekit wendde snel zijn groene blik af. Ze mocht de tranen in zijn ogen niet zien. Dat mocht niet.

Het was niet Snakekit’s intentie geweest om medelijden op te wekken bij de andere kitten, maar vals beschuldigd worden wilde hij nu ook weer niet. En dus zat er maar één ding op en dat was haar vertellen hoe het precies zat. Ergens was er een lichtelijke angst dat ze hem weer voor leugenaar ging uitmaken, maar het tegenovergestelde gebeurde: ze viel stil en ze gaf aan dat hij een stomme moeder en vader had. Een licht verbaasde blik ontstond in zijn ogen en het katertje keek naar opzij zodat hij Aspenkit kon aankijken. Toen drukten zijn mondhoeken zich kort omhoog en richtte hij zijn blik naar beneden. “Ja, mijn ouders zijn inderdaad stom,” zei hij op een zachte toon tegen haar. Daarna keek hij weer omhoog zodat hun blikken elkaar konden kruisen. “Het spijt me dat ik je een duw heb gegeven. Dat was nergens voor nodig,” zei hij op een zachte toon tegen haar. Hoewel het niet zeker was of ze hem vanaf nu als pleegbroer zou accepteren, vond hij dat hij het niet meer kon maken om echt heel boos op haar te worden zoals hij daarnet had gedaan. Hij was een pleegbroer en hij moest voor haar zorgen, haar beschermen. Net zoals hij aan Palekit beloofd had.

Snakekit’s mondhoeken drukten zich kort omhoog toen Aspenkit aangaf dat hij geen pestkop was. Het was wel aangenaam dat ze nu geen ruzie meer hadden, al wist Snakekit nog steeds niet helemaal wat hij van de kitten moest denken. Ze kenden elkaar nog helemaal niet, maar als hij heel eerlijk was, kende hij Palekit ook helemaal nog niet zo goed en aan haar had hij wel beloofd dat hij haar zou beschermen. Het was vreemd om opeens familie te hebben, maar het feit dat het nu wel de goede kant op begon te lopen tussen hem en Aspenkit wilde zeggen dat hij het nog niet zo heel slecht deed als grote broer zijnde. “Ik ben juist heel erg tegen pesten,” verzekerde hij haar. “Dus als iemand je eens lastig valt, dan mag je gerust naar me toekomen.” Hij had geen idee hoe ze hierop ging reageren en het voelde ook wat ongemakkelijk voor hem aan om te woorden te spreken, dus hij gaf haar enkel een zacht, licht onhandig knikje en wendde toen zijn blik van haar af. Hij was van nature niet echt iemand die zachte woorden uitsprak, dus dit was wel een behoorlijke aanpassing voor hem.

Een kleine glimlach kwam om Snakekit’s lippen en hij gaf een knikje aan Aspenkit toen ze aangaf dat hij ook naar haar toe kon komen. “Dat is lief van je,” sprak hij op een zachte toon. Hij dacht echter niet dat hij van het aanbod gebruik ging maken. Zij was jonger dan hem en dus had hij eerder het gevoel dat hij haar moest helpen en beschermen dan dat zij dat bij hem moest doen. Het was nu eenmaal hoe het naar zijn idee moest gaan en dat idee ging niet zomaar veranderen. Snakekit richtte zijn blik weer op zijn pleegzusje en hij dacht na over een onderwerp waar ze het over konden hebben. “Heb je een goede band met je andere siblings?” vroeg hij aan haar. Hij wist niet of het gepast was om te zeggen “onze” siblings omdat hij officieel geen deel uitmaakte van dit nestje, al behandelde Snappingturtle hem wel zo. Het was echter allemaal zo plots gegaan dat hij het soms nog steeds niet kon bevatten en hij ook nog niet goed wist hoe dat hij zichzelf als onderdeel van het nestje moest laten uitmaken dat hij het zo maar aanpakte. Dat was beter.

Snakekit grinnikte toen Aspenkit haar woorden sprak. Hij was zich ervan bewust dat ze nog niet bezig was met ingewikkelde zaken zoals emoties en conflicten, dus het had weinig zin om erover door te vragen. Hij was het nog steeds niet helemaal gewend om een volledig gesprek te hebben met een jonger iemand, maar hij deed zijn best. Het zat hem in elk geval mee dat hij van geen vrienden tot een paar potentiële vrienden was gegaan en dit op een korte tijd. “Zal ik je eens een leuk spelletje leren?” vroeg hij aan de kitten. Zijn gebruikelijke norse toon was verdwenen uit zijn stem, maar hij had nog steeds moeite met een vriendelijke toon aan te houden voor veel te lang. Het zat nu eenmaal in zijn gewoonte dat hij iedereen op een norse manier toesprak en dat dat bij bepaalde katten voor even leek te verdwijnen, verbaasde hem ergens wel.

Haar gespreksvaardigheden waren nog niet compleet ontwikkeld en ook haar brein maakte dingen niet moeilijker dan ze al waren. Complexe gedachtes waren niet aanwezig en de enigste sociale vaardigheden die ze nu zo’n beetje onder de knie had waren spelletjes. Spelletjes spelen was leuk, net zo leuk als op ontdekkingstoch gaan door de nursery met een nieuw speelmaatje. Maar ze had nog een hoop om op door te ontwikkelen en dat zou zeker allemaal wel kopen. Het was al heel wat dat ze uberhaupt haar aandacht zo lang bij een gesprek had gehouden, want haar kleine brein moest soms echt nog overuren draaien om alle informatie die ze hoorde te verwerken. Het was dan ook een gegeven toen Snakekit haar vroeg of ze een leuk spelletje wilde leren. Aspenkit merkte wel op dat de toon van zijn stem wat anders klonk nu, maar ze wist nog niet zo zeer wat dat nou betekende. De woorden spelletje hadden dan ook haar complete aandacht nu. “Ja!” Riep ze enthousiast uit. Wat voor spelletje zou het zijn? Hij zei dat het leuk was.

Snakekit hield niet zo veel van spelletjes, dus hij wist in eerste instantie niet welk spelletje hij wilde spelen toen dat ze bevestigend antwoordde. Hij had gezegd dat het een leuk spelletje zou zijn, maar wat bevatte Aspenkit als leuk? Hij nam aan dat ze, omdat ze een kleine kitten was, wel op een gemakkelijke manier geëntertaind kon worden en dat hij dus niet veel ingewikkelde dingen moest verzinnen. Hij had echter ook geen zin om achter een mosballetje aan te rennen. En toen kwam er iets in hem opzetten dat hij misschien ook nog wel leuk zou vinden. “Laten we op ontdekkingstocht door het kamp gaan,” zei hij tegen haar. “Misschien kunnen we het nest van pap zelfs wel vinden!” Zijn groene ogen begonnen te twinkelen terwijl hij zijdelings naar haar keek. Hij had geen idee of ze zijn voorstel leuk zou vinden of dat ze er te moe voor zou zijn, maar hij kon het altijd eens proberen, toch?

Ontdekkingstocht door het kamp? Wauw! Ja! Aspenkit knikte super enthousiast als antwoord. Dat wilde ze zeker wel! En papa’s nest vinden? Dat klonk ook wel leuk. Misschien zou het ook handig zijn voor later, maar dat zat nou nog niet in haar kopje. Ze maakte zich amper zorgen over dingen die in de toekomst zouden kunnen gebeuren, tenzij het om een spelletje ging natuurlijk. Ze had immers nog geen grote zorgen aan haar kopje. “Waawr papa slawpen?” Vroeg ze tenslotte. Ze was nog nooit buiten de nursery geweest, maar ze wist dat papa ergens buiten de nursery woonde, alhoewel hij vaak bij hen op bezoek kwam.

Snakekit’s mondhoeken gingen opnieuw omhoog toen hij Aspenkit enthousiast zag knikken. Hij had niet gedacht dat er nog katten waren die hij belangrijk zou vinden in zijn leven nadat zijn moeder hem de rug toe had gekeerd, maar zowel Palekit als Aspenkit hadden zijn ongelijk bewezen en ergens deed het hem nog wel goed. De kitten richtte zijn blik op zijn pleegzusje toen ze vroeg waar hun vader sliep. “Kom maar mee, dan zal ik het je wel laten zien,” zei hij op een bemoedigende toon tegen haar, waarna hij haar voorging en naar buiten liep. Hij was al vaker buiten de nursery geweest en wist dus ondertussen wel waar hij alles kon vinden. Hij knikte naar een den die zich schuin tegenover de nursery bevond. “Daar slaapt papa,” zei hij op een rustige toon tegen haar. “Zullen we daar eens gaan kijken of wil je ergens anders beginnen?”

Snakekit leek de weg wel te weten en dus volgde de kleine Aspenkit hem de veilige nursery uit. Toen ze buiten stapte werd ze ontmoet door een grote wereld vol met onbekende katten, maar ze was niet bang hoor. Nieuwsgierig keek de gevlekte kitten rond naar alles en iedereen waardoor ze even moest hollen om Snakekit weer in te halen. Net optijd ook, want hij knikte naar een den schuin van de nursery en vertelde haar dat haar papa daar sliep. Dat was helemaal niet zo ver weg! “Ja, daawr kijwke!” Piepte ze vrolijk voordat ze er al op af stuifde zo goed ze dat kon. Misschien was papa er nu wel, dan kon ze hem vertellen dat zij en Snakekit nu vriendjes waren!

Eigenlijk had hij het antwoord wel kunnen weten. Zijn mondhoeken drukten zich omhoog toen hij haar antwoord hoorde en hij zag dat ze al vooruit rende. Hij kwam op een sukkeldrafje achter haar aan en liet zijn blik naar binnen glijden. Verschillende geuren kwamen hem tegemoet en Snakekit bewoog kort toen hij die van zijn moeder rook. Hij wist dat zijn pleegvader niet in de buurt van zijn moeder zou liggen en dus ging hij de andere kant op. Er lagen op dit moment geen warriors in de den en dat maakte het voor Snakekit gemakkelijker om de geuren van elkaar te onderscheiden. Hij had de geur van zijn pleegvader dan ook al snel gevonden, maar hij zei nog niks en keek naar Aspenkit. “Waar denk je dat papa ligt?” vroeg hij aan haar. Het was een soort van test, eens zien hoe goed haar zintuigen al ontwikkeld waren. Als er één geur was dat Aspenkit goed kende, dan moest het die van haar vader zijn.

Snakekit volgde haar al gauw, zoals ze zeker wel verwacht had. Ze waren nu vriendjes dus hij zou haar niet alleen laten gaan. De kitten hobbelde de grote den in, waar overal grote nesten lagen. Een hele hoop geuren overwelmden haar neusje, nieuwe geuren die ze totaal niet herkende. Snakekit snuffelde een beetje rond voor hij haar vroeg waar zij dacht dat papa sliep. Oh, uhm…dat kon ze ruiken! Ja, dat deden goede jagers! En zij zou een goede jager en vechter worden hoor! Aspenkit stak haar neusje in de lucht, maar het bleek toch nog heel moeilijk om de bekende geur van haar papa uit alle andere geuren te halen. Toch lukte het na een tijdje toch redelijk en Aspenkit probeerde de geur van haar papa te volgen. Ze twijfelde tussen een paar nesten, en keek dus een beetje beteuterd naar Snakekit. “Hiewo ergewns,” vertelde ze hem, teleurgesteld dat ze niet het precieze nest had kunnen vinden.

Snakekit’s snorharen bewogen geamuseerd toen hij zijn pleegzusje in de lucht zag snuffelen. Het was niet gemakkelijk om Snappingturtle’s geur tussen al die andere geuren uit te halen, maar hij was er vrij zeker van dat het haar wel zou lukken. Ze liep inderdaad in de juiste richting en leek te twijfelen tussen enkele nesten. Snakekit kwam naar haar toe en legde kort bemoedigend zijn staartpunt op haar rugje. “Je bent al in de goede richting aan het zoeken,” zei hij met een knikje tegen haar. “Misschien moet je eens wat dichterbij komen en aan een paar nesten snuffelen?” stelde hij voor, zijn mondhoeken licht opgetrokken. Zo snel ging hij het niet opgeven en als hij zijn pleegzusje een klein beetje kende, zou zij dat ook niet doen.