Hit the road

De oude kater had afscheid genomen van zijn zoon een paar dagen geleden. Hij had afscheid genomen van het oude gebied, zijn oude thuis, alles. Nu was er enkel nog de toekomst die voor hem lag, de bergen. Hij haalde diep adem en richtte zijn ogen op. Misschien was reizen tijdens leafbare niet de beste optie geweest. Het was koud en eten was schaars. Slapen onder de sterrenhemel was alles behalve fijn in dit weer, met deze temperaturen. Een korte zucht ontglipte zijn mond toen hij een schuur in de verte zag opdoemen. Daar zou hij even rusten. Met een grote sprong zette de massieve kater een sprint in, zijn poten waren zwaar. Hij kon niet wachten om even wat slaap te vatten uit de wind. Misschien had hij geluk en vond hij een nest muizen die een thuis hadden gemaakt van het vervallen gebouwtje.
De rogue wrikkelde zich tussen gevallen, rottend hout door, de snijdende wind van eerder kon hier niet aan hem komen. Voor even zou hij hier veilig zijn, zou hij hier kunnen slapen. Even gromde hij toen het hout de kale plekken rond zijn nek wat schrampte. De wonden die hij had gemaakt om zijn halsband af te krijgen waren nog te zien. Ze waren nu wel al wat dicht gegroeid, maar de haren die er waren verwijderd zouden pas in een paar weken terug groeien. De kater schudde zijn kop en wreef langs zijn nek. Het was misschien niet de beste optie geweest om dit te doen, maar er was geen haar op z'n kop die dat martelinstrument wilde meedoen. Daarbij was de afleiding van de rivier de beste manier geweest om een tijdelijke voorsprong te krijgen. Het was niet dat hij bang was van bloodclan. De meeste van hun members waren onervaren kinderen die Nevermind met een snelle beweging van zijn poot kon verpulveren. Hij stond bekend in het woud als een sterk monster. Hij had de poot van een windclanner kapot gebeten, had hem levenslang verminkt. Dat was een ongeluk geweest, maar hij wist dat hij geen seconde zou twijfelen om het nogmaals te doen bij een van die cult kinderen. Met een verpulverd ledemaat zouden ze niet ver komen. Moorden zou hij waarschijnlijk niet doen, want hoe je het ook draaide of keerde... Het was ergens gemener en daarom misschien rechtvaardiger om die moordenaars te verminken. Nu hij niet langer een deel was van hun ranks zou geen seconde twijfelen. Hij zou ze allemaal kapot maken als het moest. Orchis kreeg dan maar beter de boodschap, anders kwam hij achter die vuile rat.

- Rascal

Rascal was gezegend met onderdak. De schuur was duidelijk niet bewoond, aangezien sneeuw zich had opgestapeld voor alle ingangen, maar het was onderdak desalniettemin. Het was er beschut tegen de gure wind, en binnenin waren resten van tweebenen. Oude materialen, waar die tweebenen het ook maar voor gebruikten. Maar ook enkele dozen waar lakens overheen waren gelegd, die stof hadden gevangen. Maar ze waren droog en warm en Rascal had zich erop genesteld en rustte hier al een halve dag. Misschien had hij meer tijd moeten besteden in meer afstand maken, maar de dagen waren al zo lang en vermoeiend, en prooi was schaars. Dus had hij zichzelf deze halve dag gegeven. Een beetje ademruimte.

Maar hij moest weten dat ademruimte niet bestond in zijn leven. Obstakels op de weg leken hem tegemoet te waaien. Hij sliep op het moment dat er roering buiten de schuur was. Slaperig opende hij zijn ogen, spitste hij zijn oren in een sloom reflex. Het drong nog niet echt tot hem door, maar toen er opnieuw geluid de lucht deed trillen, kwam er een frons op zijn gezicht en hief hij zijn kop. Een schaduw van een zwarte kat was in de schuur en direct stond de grote kater op scherp. In een oud reflex ontblootte hij zijn nagels en duwde zichzelf stilletjes overeind. Pas toen hij het gezicht van de zwarte kater zag, kwam er een vreemde vlaag van herkenning door hem heen. Wacht.. wat? ‘Nevermind,’ gromde hij dreigend. Een Bloodclanner en een clanverrader. Hij wist niet welke van de twee erger was, maar hij droeg zijn clannaam nog altijd, voor zover hij hem het laatst had gezien. Het was manen geleden, maar hij herkende hem. En wat deed een Bloodclanner hier? Rascal had geen zin in confrontatie, maar hij zou zichzelf beschermen als hij moest. Geen verdwaalde Bloodclanner zou tussen hem en zijn doel komen, zeker niet nu hij al zo ver was gekomen.

Toen hij iets hoorde, zijn naam dan nog wel, keek hij verward op. Een diepe frons kwam op zijn gelaat terwijl hij de schuur afscande naar de bron van de stem. Al snel vond hij een oud bekende, een ex bloodclanner dan nog wel. Een jochie die hij al in moons niet meer had gezien. Hij had verhalen gehoord over wat er met hem was gebeurd maar zoals met vele dingen luisterde Never niet echt vaak naar wat er zich afspeelde in Bloodclan. Ja, hij nam de info op maar daarna parkeerde hij het in zijn achterhoofd om daar stof te verzamelen. Hij had zijn breincellen al genoeg nodig voor andere zaken. "Rascal," sprak de grote kater als begroeting tegen de tabby kat. "Het is ook fijn te zien dat je nog leeft," een kleine lach verscheen op zijn smoelwerk waarna hij zich even uitschudde en nogmaals streek langs zijn nek. "Is dit je huis?" zo ja dan zou Never verder moeten zoeken, hoe zwaar het ook was. Het jong was duidelijk niet langer deel van de cult die zichzelf bloodclan noemde en daarbij had hij helemaal niks persoonlijks tegen het jochie... So yea.

De herkenning was wederzijds, en Rascal reageerde met een grom terug. Hij wilde niets meer te maken met dat gespuis en hij was bereid om ieder stuk tuig dat in zijn weg kwam te staan, op te ruimen als het moest. Zijn blik ging snel over de kater. Hij was al ouder, zijn beste tijd was voorbij. Hij zou langzamer zijn. Rascal zou hem aankunnen, in de Tribe had hij ook niet stilgezeten. Hij merkte nog doodleuk op dat hij niet dood was. Poeh, was dat een verrassing? Misschien was het ook wel beter als iedereen dacht dat hij dood was. ‘Onkruid vergaat niet,’ reageerde hij terug. Onbewust was Rascal zijn hart sneller gaan kloppen. Hij was onbewust nog wel bang voor de elite. Bang wat ze hem aan zouden doen, zijn familie, als hij er niet voor ze was. Dat hij zijn familie niet meer kon beschermen als hij dood zou gaan. Eén ding viel hem wel op, wat hem iets gerust deed stellen. Hij miste een attribuut, zijn halsband. Hij kneep zijn ogen nog een moment samen. Nee toch, hij? Nevermind vroeg of dit zijn huis was en hij schudde zijn kop. ‘Nee, ik ben op doorreis,’ miauwde hij voordat hij er erg in had. Oh man, hij moest stoppen met dom en eerlijk te zijn, die tijd was voorbij. Hij zuchtte en liet zijn schild dan direct maar wat zakken. ‘Dus joh, doe alsof je thuis bent,’ miauwde hij sarcastisch, waarna hij weer neerplofte op zijn stoffige laken. Als deze kater hem dood wilde hebben, had hij hem wel in een hinderlaag gebracht. Hij leek oprecht wel wat verrast, dus misschien.. misschien.

Het feit dat de ander redelijk gespannen leek, ontging de kater volledig. Het intresseerde hem niet of de ander hem wilde aanvallen of niet, Nevermind wist dat hij met kracht alleen kon winnen. of niet, natuurlijk, dan kon hij enkel wat gevaarlijke schade aanbrengen zoals in zijn gloriejaren. Toen Rascal antwoord gaf op zijn woorden, grinnikte de kater even. Het waren wijze woorden met zo'n bitterzoete ondertoon. Op zijn vraag kwam er een verassend antwoord, waarop Never even met zijn oortjes trok. Doorreis hm? "Van of naar de bergen?" Hij wist niet waar de ander de afgelopen tijd had gezeten, kon hem weinig schelen ook. De ander was een bekende en niks meer, dus ergens kon het hem weinig schelen wat er met hem gebeurde. Hoe dan ook moest er wel een goed gesprek plaatsvinden om de tijd wat te doden, hm? "Thanks mate," Hij schudde nogmaals zijn kop en keek even rond waarna hij al snel een paar dekens op wat stro zag liggen. Hij spande zijn achterhand aan en sprong met een niet zo ellegante sprong zo bovenop het verstofte vuilnis. "Ik denk niet dat Orchis je zo terug gaat laten komen. Nja, als je terug wilt gaan," Hij gniffelde even zachtjes, een lach onderdrukkende. Hij vond het gewoon ergens zo'n hilarisch iets; de gedachte dat een ex bloodclanner terug naar die cult wilde gaan.

Rascal wist niet echt wat hij moest denken, of hij de vragen moest beantwoorden. Hij wilde niets laten weten van Vlinder of de kittens. Of hij überhaupt moest vertellen dat hij daar was geweest. Hij keek de kater bestuderend aan. ‘Van,’ antwoordde hij uiteindelijk kortaf. Hij keek toe hoe de ander plaatsnam. Hij voelde zich totaal nog niet op zijn gemak. En dit was nog maar de eerste oude bekende die hij tegenkwam. Hoe ongemakkelijk het daar allemaal nog zou worden. Toen begon hij te praten alsof hij terug wilde gaan. En hij sprak over Orchis. Oké, dus die stond tegenwoordig aan de macht? Hoe, Joost mocht 't weten, want de rat was breekbaarder dan wie dan ook. Deze Nevermind zou er even met zijn dikke kont op kunnen gaan zitten, en dan was het einde verhaal. Maar kennelijk was kracht niet meer belangrijk. Alles veranderde, dat was duidelijk. ‘Waarom zou ik ooit terug willen?’ miauwde hij dan ook beledigd. Natuurlijk niet. Hij was vertrokken met een reden. Niet omdat hij verbannen was, of nou ja, misschien soort van, maar omdat hij eindelijk vrij was geweest. Zijn blik ging naar de zwarte kater en hij kneep zijn ogen samen. ‘Sprekend over Bloodclan. Waar is jouw sierraad?’ Want ja, meer dan dat was zo'n halsband niet. Iets pompeus, bedoeld om anderen af te schrikken. Hij keek nog eens minachtend naar Nevermind, waarna hij zijn kop op zijn poten legde.