Not everything can be perfect.

[Thunderkit en medicine-cat en eventueel een andere kat]

Vermoeid hees ze haar kop op en liet ze een kreet horen. De kittens werden geboren. Icebreath legde haar kop neer op de grond en trapte met haar achter poten. Pijn schoot door haar heen terwijl ze diep adem haalde. Ze hijgde luit terwijl ze om zich heen keek. Er was niemand, de den was leeg. Ze had geen partner om haar te helpen. Ze stond er nu alleen voor. Ze liet nog een luide kreet horen. En de eerste kitten kwam er al uit. Ze hees haar kop op en wou de kitten pakken. Nee dit was niet goed. 'Nee...' mompelde ze verstijfd. Ze geloofde het niet, haar eerst kitten was dood. Ze pakte de witte kitten op en legde de kitten er toch bij terwijl ze zachte huil geluidjes maakte. De volgende kitten kwam er ook uit. En tot haar schrik was die ook dood. En die daarna ook. Waren... Al... Nee, waren al haar kittens echt dood? Weer begon ze te persen. En hoopvol hees ze haar kop op om de laatste kitten op te pakken. En ja die leefde. Maar de rest... De rest was dood. Ze had één gezonde kitten op aarde gebracht, en die kitten leek precies op de vader. 'Thunderkit, mijn Thunderkit,' en niet veel later hoorde ze pootstappen haar kant op komen. Wie het was? Dat wist ze niet.

[Kort, I know]

Ze lag in embroio houding en ze voelde hoe haar broertjes en zussjes dicht bijhaar waren. Al snel voelde ze iets, opeens werd ze uit het warme water gehaald. Waarom het was er warm en ze kreeg er voedsel. Opeens voeldde ze iets, iets koud, ze hapte haar naar adem en ze piepte hoog. Al snel werd ze opgepakt, ze zag nieks haar ogen waren toegeplakt. Ze piepte luider naar haar ouder. Ze werd neergezet en ze slenterde, struikeld rond. Al snel kwam ze bij haar moeder. Ze hing bij haar moeder liggen om het warm te krijgen. Ze was klein; maar ze was gezond. Ze hing gaan liggen en ze snoof de geur van haar moeder op. Ze piepte opnieuw toen ze iemand hoorde aankomen.

Met een lome gaap stapte Firevoice de warriors den uit. Ze moest heel eerlijk toegeven dat net wakker niet één van haar beste momenten was. Dan was ze nog niet zo helder, zo vurig als ze om bekend stond. Nee, eerder slaperig en sloom. Maar ja, iedereen had zijn of haar momenten, of niet dan? Haar goudkleurige ogen staarden eventjes naar de grauwe lucht terwijl haar kop zich naar de lucht draaide. Nee, het zou haar niet verbazen als het ging sneeuwen. Maar gelukkig was ze daar niet mee. Ietwat chagrijnig zwiepte ze met haar staart en liep ze in de richting van de prooistapel. Dát was het moment dat ze verontrustende geluiden uit de nursery hoorde komen. Naar de eerste de beste apprentice die ze in haar blikveld zag riep ze, scherp als een bevel, "Haal de medicine cat en zeg dat ie naar de nursery moet komen!"

Toch vlug, toch voorzichtig ging Firevoice de nursery in, ze neusde de takken die de ingang ietwat gesloten hielden opzij. Meteen viel haar blik op Icebreath en gleed ze door de takken door om haar bij te staan. Tot haar opluchting kon ze wel het gepiep van een kitten horen. Dat was dus goed gegaan? Ze wist nog niet zeker of Icebreath haar gehoord had, of uberhaupt opgemerkt, de arme poes zou wel moe zijn. Dus voorzichtig stapte ze naar Icebreath toe en gaf ze haar een geruststellende lik tussen haar oren. "Hey.. Icebreath..." Groette ze zachtjes, terwijl ze eventjes naar de kittens keek. Ze bracht haar kop eventjes dichter naar ze toe. "Gegroet.. Welkom bij Thunderclan kleine kittens.." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze ze één voor één aanraakte met haar neus, maar tot haar grote schrik was er maar eentje warm. Ze moest haar best doen om Icebreath niet ontzet aan te kijken. Ze hield haar blik dus eventjes op de kittens en zette haar gedachten op een rijtje, wat moest ze doen? Ze keek Icebreath weer aan, haar stem was zacht maar helder, "Icebreath... Het spijt me voor je," Miauwde ze zachtjes en ze drukte haar neus eventjes tegen die van Icebreath aan als troostend gebaar.

Ze hoorde stemmen en ze kroop wat dichter bij haar moeder. Opeens voeldde ze iets met haar neus, Thunderkit nieste en ze wreef met haar pootje over haar neus. Opnieuw hoorde ze een stem en ze piepte opnieuw naar haar moeder, haar oogjes waren nog dicht en ze kon nieks zien. Ze schuifelde langzaam wat verder van haar moeder en ze rook een nieuwe geur. Ze liep in de richting van de geur, in het echt was het niet echt ver, maar voor haar leek het kilometers. Langzaam voeldde ze iets, iets zacht. De geur was sterker en ze piepte zachtjes. Ze tilde haar hoofdje op en het trilde een beetje, haar oortjes waren gericht naar de poes voor haar. Ze piepte om haar moeder te vinden, ze volgde de geur van haar moeder, maar die vond ze niet, ze kon alleen de geur van de vreemde poes ruiken. Ze piepte luider naar haar moeder.

Onderwerp: Re: Not everything can be perfect.