Riverclan Ceremony [02-26]

De dag van de ceremonie, voor Crystalstar was dit een bijzondere. Het betekende het einde van haar training van Hermitpaw, wellicht de meest turbulente apprentice die ze ooit meegemaakt had. Toch was ze natuurlijk wel gehecht aan hem geraakt, dus ergens zou ze hem ook wel missen. De grijze kattin, die haar clan nu al meer dan een halfjaar toesprak, zette zich neer op de verhoging en keek rond het kamp. Even ademde ze in alle rust de ochtendlucht in, sloot haar ogen en ging alles nog een keer langs. Toen opende ze de zeegroene kijkers weer en sprak ze haar bekende roep uit:

”Laat iedereen die oud genoeg is om zijn eigen vis te vangen zich verzamelen voor een ceremonie.”  

Want vis werd er weer gevangen, een enorme opluchting. De vergiftiging van de rivier was maar tijdelijk geweest, wat betekende dat haar gebruik van de Sunningrocks niet langer volledig noodzakelijk zou zijn, en dus was het mogelijk om ze weer als onderhandelingsfactor te gebruiken tegen Thunderclan. Crystalstar snoof de koele lucht zelfvoldaan in zich op terwijl ze de katten onder zich zag verzamelen, met zijn bekende gezicht op de voorgrond.  

En dus begon ze ook maar met dat gezicht. ”Ten eerste heb ik hier het bijzondere recht een apprentice tot warrior te benoemen.” Normaal was dat natuurlijk niet heel bijzonder. Maar dit was niet alleen háár apprentice, het was ook nog eens familie, wat het allemaal extra mooi maakte. “Hermitpaw, kom naar voren.” Crystalstar liet zich naar beneden komen vanaf haar heuvel en ontmoette de nu iets grotere kater vlak voor de verzamelde groep katten. Ze knikte hem toe en glimlachte subtiel. ”Hermitpaw, ik heb zelf mogen zien hoe je gegroeid bent. Hoe je de grootste obstakels hebt overwonnen en je hebt bewezen als een van de meest capabele apprentices die ik in tijden gezien heb. Je hebt laten zien dat je het vermogen hebt te leiden, te plannen, te strijden en te verdediggen. Daarnaast is je kennis over de clans en haar relaties ver boven voldoende. Je hebt het goed gedaan, en daarom benoem ik jou vandaag tot Warrior. Zweer jij Riverclan en haar leader voor altijd trouw te zijn? En zweer je dat je haar zult beschermen met je leven, als dat nodig blijkt?” Ze legde haar kin op zijn vooruitgestoken kop, precies zoals ze hem eerder al had laten zien, en sprak tot de hemel. ”Hierbij roep ik mijn voorvaderen aan om op deze apprentice neer te kijken en te luisteren naar waarvoor ik hem zojuist geprezen heb.” Ze voelde hoe haar oproep geaccepteerd, er waren geen afkeurende wolken, en net zomin begon het plotseling te donderen, Starclan gaf haar goedkeuring. Crystalstar trok haar kop terug en keek haar apprentice diep in zijn blauwe ogen aan. ”Dan benoem ik jou tot warrior, en vanaf vandaag zal je bekend staan als Hermitshell.” Die zou wel bij hem aankomen. Het was immers een vernoeming, naar haarzelf. Het was haar manier om hem te laten zien dat ze hem verwelkomde binnen haar familie en haar binnenste cirkel, dat ze hem als gelijke zag.  

En dan, het was tijd om de twee kinderen van Seamist en Arcticwolf tot apprentices te benoemen. Die kinderen hadden Crystalstar's bijzondere aandacht gekregen, aangezien ze nu wist wie werkelijk hun vader was. Daarom had ze ervoor gekozen om de twee mentoren te geven waarmee het bijna onmogelijk zou zijn dat ze zouden afdwalen van hun huidige clan. ”Brackenkit, Amberkit, kom naar voren.” Toen de twee kittens voor haar stonden knikte Crystalstar hen beide even vriendelijk toe. ”Jullie hebben de leeftijd van zes moons bereikt, wat betekend dat jullie apprentices zullen worden. Amberkit, jij zult bekend staan als Amberpaw totdat je warrior wordt, en je zult getraind worden door je vader, Arcticwolf.” Miauwde ze naar de jonge kattin, waarna ze zich tot de ander keerde. ”En jij, Brackenkit, zult bekend staan als Brackenpaw, en jij zult door mij getraind worden. Ik kijk uit naar onze eerste training.” Ze glimlachte naar de twee en stuurde hen daarna met een knikje terug de groep in. Crystalstar zou haar beloftes aan de twee ouders houden; Arcticwolf kreeg zijn controle, en Seamist hield haar geheim.  

”Verder heeft Cottonpaw een nieuwe mentor nodig, zij zal dus getraind worden door Honeybear.” De kattin was erg jong, dus dit was ergens riskant, maar Crystalstar wist dat het te doen moest zijn voor iemand die zo ongelofelijk gedreven was.

”May the River provide”

Lijstje:

De welbekende roep van zijn mentor betekende maar één ding: dit was het moment waarop hij warrior werd. Zijn enthousiasme verbergend trippelde hij net als de rest de open plek op, al was het waarschijnlijk overduidelijk. Er viel een stilte in de menigte toen ze begon, nog wel met hem. Met grote, glinsterende ogen hoorde hij haar lof aan. Ze klonk oprecht en bovenal heel trots. Hoe was dit de poes die hem zoveel pijn had gedaan? Hij geloofde dat het eindelijk goed tussen hen was, door haar mooie woorden en het feit dat ze hem had gekozen. Maar ergens wist hij ook dat het niet zo simpel was. Hun karakters zouden altijd blijven botsen en bepaalde dingen konden nou eenmaal niet uitgewist worden. Zo hadden ze zijn bijna verbanning nooit uitgepraat. Hij schudde die gedachte van zich af en besloot te genieten van het moment. Ze vroeg hem zijn trouw te zweren. "Dat zweer ik." Sprak bij duidelijk en hij liet Crystal's kin toe op zijn kop. Na StarClan's goedkeuring sprak ze de woorden uit waar hij het meest op had gewacht: zijn naam. In geen enkel denkbeeldig scenario had hij dit verwacht. Hermitshell.. Het was logisch, maar een directe vernoeming naar zichzelf. Hoewel hij haar als een enorme narcist kende, voelde hij de diepere betekenis hiervan. Het was mooi. Onwennig, maar mooi. Ze accepteerde hem. Maar toch lag het hem niet lekker. Zijn vernoeming had in het teken van hém moeten staan, niet haar. Hij hoorde nu onafhankelijk van haar te zijn, maar ze had hem een eeuwige herinnering aan het zijn van haar apprentice meegegeven. Het voelde.. egoïstisch. De rest van de ceremonie ontging hem volledig. Dromen over zijn komende leven als warrior en piekeren over zijn kersverse naam was het enige wat hij nog kon doen.

Tag: open

Haar ogen glommen toen ze haar naam hoorde. Ze kreeg een apprentice. Dankbaar keek ze naar haar leader waarna ze naar voren stapte en kort haar neusje tegen dat van haar nieuwe apprentice bracht. Cottonpaw was de dochter van de deputy en de jonge warrior stond erop dat dit kind wonderbaarlijk zou worden. Ze zou alles uit haar halen en meer. Toen de ceremonie tot een einde kwam verzwakte de glimlach op haar gezicht waarna ze naar de point poes stapte en even knikte. "We gaan, kom," zonder te wachten op wat de ander zou zeggen draaide ze zich om en zette ze het op een lopen. Ze maakte heel wat haast en sprinte zo het kamp uit. Dit zou een eerste test zijn om te kijken hoe snel haar apprentice was. Straks zou de volgende stap zijn.

Hoewel Ebonypaw wist dat deze ceremonie niet direct aan haar gelinkt was, was er wel iemand anders die in de schijnwerpers gezet zou worden en van wie ze het niet wilde missen. Ze stond dan ook vooraan, bij een paar andere katten. De kat over wie het ging stond ergens vlak achter haar, maar Ebonypaw deed net alsof ze hem niet zag. Haar blik gleed naar boven en ze luisterde naar Crystalstar’s woorden, hoorde hoe belangrijk dit voor de leader was. Hermitpaw kon zeggen wat hij wilde, maar ze zag echt wel in de ogen van de leader dat zij veel om haar apprentice gaf. Ze liet haar blik over haar schouder glijden, maar deze ging alweer naar voren toen Crystalstar Hermitpaw’s nieuwe naam gaf. Hermitshell. Ze herkende het achtervoegsel; het was ook de suffix van Crystalstar geweest. Ebonypaw’s mondhoeken drukten zich kort omhoog. Hoe mooi was het als je dezelfde suffix kreeg als een kat die niet alleen familie van je was, maar ook nog eens deputy was geweest en nu een leader was? Hermitshell moest wel trots zijn. Maar toen ze over haar schouder naar hem keek en de blik in zijn ogen zag, was dat niet direct wat ze vond. Ze wachtte geduldig tot de ceremonie voorbij was en liep daarna direct op hem af. “Hermitshell…” Ze glimlachte naar hem. “Wie had ooit gedacht dat zo’n onvolwassen kat zoals jou nu een volleerde warrior zou zijn.” Ze gaf hem een plagerig duwtje, maar keek hem daarna op een serieuze manier aan. “Wat is er?” vroeg ze vervolgens op een zachtere toon aan hem. Ze had de blik heus wel in zijn ogen gezien en ze dacht ook wel dat hij van hun vorige gesprekken wist dat ze hem best goed kon lezen.

Na de ceremonie werd hij benaderd door zijn vriendin Ebbo. Na een korte felicitatie vroeg ze hem wat er was. Shit, was het zo duidelijk? Soms vergat hij hoe expressief hij kon zijn, maar misschien was de poes ook gewoon veel te oplettend. Bij hun eerste echte gesprek had ze direct al door hem heen gekeken. "Dat weet je best.." Murmelde hij. Normaal was hij zo uitgesproken, maar nu hield hij zijn ontevredenheid liever stil. Het zou vreemd overkomen. Gelukkig was het gros van de katten alweer van de open plek verdwenen. Dit waren dingen die hij liever in privé besprak.

Tag: Ebbo

Ebonypaw wiebelde kort met haar oren toen hij zijn woorden sprak. Ze wierp een korte blik over haar schouder naar Crystalstar en keek hem toen vervolgens weer recht aan. “Zullen we anders een wandeling maken door het territorium?” stelde ze op een rustige toon voor. “Of wil je liever alleen zijn?” murmelde ze iets zachter tegen hem. Dit was ook misschien niet de beste plek om zijn gevoelens te bespreken, waar katten het konden horen en waar Crystalstar in de buurt was om zijn woorden eventueel op te vangen. Het was haar heel duidelijk dat wat zijn probleem ook was, het aan hun leader gelinkt was en Ebonypaw wist dat Hermitshell niet open kon praten midden in het kamp. En dus gaf ze hem de twee opties die ze hem net gegeven had.

Vandaag was dé grote dag! Ein-de-lijk! Hij was nog steeds boos op zijn vader, maar kon van geluk zijn glimlach niet in bedwang houden. Eindelijk zou hij een Apprentice worden, de rang die hij al veel langer verdiende. Samen met Amber natuurlijk. Oh, hij vond het zo leuk! Toch was het een klein beetje spannend, maar gezonde zenuwen hoorde er nou eenmaal bij. Hij stond zowat vooraan toen Crystalstar de Clan bijeenriep, wetende wat zou komen. Hij wilde stralen, laten zien aan de Clan dat hij met trots zijn Apprentice naam ontving. Want dat deed hij ook. Zijn oortjes wiebelde toen hij hoorde wie zijn zusje zou trainen, maar zijn aandacht was al snel afgeleid toen Crystalstar zich naar hem richtte. En wow, wat een verrassing was dat! Zijn gezichtje lichtte op in blijdschap en trots toen ze de woorden had uitgesproken. Hij zou getraind worden door de Leader?? Kijk, dát was hoe het hoorde! Vol trots stapte hij weer de menigte in, waarna hij vol ongeduld wachtte tot de Ceremonie beëindigt zou worden. Het was tijd om eindelijk te trainen, om eindelijk dit saaie kamp weer te verlaten! Toch moest hij nog heel even wachten, want vlak na de Ceremonie kwam Mousekit op hem af. 'Wow goed gedaan Bracken, ik weet zeker dat je erg veel gaat leren!' Bracken gaf haar een brede lach en knikte. 'Dankjewel, Mousekit! Dat denk ik ook, ik kan niet wachten!' Bij die woorden keek hij even langs haar heen naar de Leader, was ze al klaar om te gaan?