Pit of Vipers

Blijkbaar was een simpele opmerking genoeg om de ander in actie te laten komen. Geen wonder dat ze Shadowclan hadden weten over te nemen, als ze zo graag zonder naar te denken op een situatie afgingen. Had hij geen enig gevoel voor gevaar? Hij kondigde zelfs aan dat hij alleen was. Hoe dom kon je zijn. Had hij echt niet door dat ze een lid van de Elite was, dat ze hem makkelijk zwaargewond hier kon achterlaten om dood te gaan. Enigste reden dat ze dat nu niet deed was omdat ze geen nieuwe oorlogsverklaring met Shadowclan wilde aangaan, aangezien ze niet veel vetrouwen had in Brat. “Ik ben hier omdat ik me verveelde,” Reageerde ze koeltjes. Ze hoefde hem immers geen eens een reden te geven als ze dat niet wilde, aangezien ze nog niets verkeerd had gedaan.

Blijkbaar leek haar antwoord niet veel bij hem te doen. Maar hij bleek ook geen gevaar te herkennen, alleen maar te denken dat ze wat koeltjes naar hem toe stond. Echt, wat waren die boskatjes toch idioten. Hij was oud genoeg om de geuren van de andere clans al te herkennen, hij zou de geur van de Elite zeker moeten herkennen na de overname, dus tenzij zijn neus niet werkte was hij werkelijk het domste kind wat ze was tegen gekomen.

Ze maakte een tsk-tsk geluidje toen hij haar om haar naam vroeg. “Weet je niet dat het niet netjes is om een dame om haar naam te vragen zonder eerst je eigenste te geven,” Vertelde ze hem op haast mierzoete toon en een glimlach die matchte. Ugh, wat was aardig doen toch een marteling. Zeker als het tegen zulke oliedomme snotkinderen als degene voor haar neus was. Maar misschien zou ze wel wat informatie of whatever los kunnen krijgen en dan zou het toch weer wat zijn.

De poes antwoorde niet zoals hij had verwacht, en eerst was hij bang dat hij iets verkeerd had gezegd, maar ze leek alleen maar sarcastisch te zijn. Want voor het eerst gaf de ander een glimlach, het was niet veel, maar het was beter dan de stem van net. Misschien konden ze nu echt vrienden worden. Ze leek avontuurlijk, en zeker niet verlegen, eigenschappen die hij ook had. Hoewel hij geen haat had naar niet zo dappere katten, zou hij eerder een band opbouwen met iemand die juist wel moedig was. ‘Eaglepaw’, antwoorde hij vriendelijk. ‘Mag ik nu wel je naam weten, “dame”?’ Opeens realiseerde hij zich iets, haar glimlach, die herkende hij. Waarvan, dat wist hij niet. Maar die lach, die kwam hem bekend voor, net zoals haar vacht. Toch bleef het een raadsel waarvan, en voor nu leek het hem beter om gewoon te praten, en niet na te denken waar een glimlach van herkende. Misschien later, misschien zou het later vanzelf in hem opkomen.

Wauw, het was echt geen uitdaging om de kinderen van die boskatjes naar haar zinnen te draaien. Ze hoefde maar een paar woorden te zeggen en een neppe glimlach op te zetten en ze luisterden al weer naar haar. Ze moest een oogrol hard onderdrukken bij die gedachte. Leerden ze ze dan echt niets in die rotclans. “Maar natuurlijk. Skadi,” Vertelde ze hem, kort maar krachtig. Ze had geen zin om er nog meer om heen te draaien dan dat ze nu al deed. Ze was geen type voor vriendelijke glimlachen en leuke woorden. Nee, ze zei het vaak gewoon zoals het was, maar dat zou in deze situatie niet erg ideaal zijn. “Maar zeg, Eaglepaw, wat doe jij hier eigenlijk?” Vroeg ze hem op een wat ze hoopte nieuwsgierige toon. Hij was hier waarschijnlijk om stoer te doen, want ze kon niet inbeelden dat Shadowclan hun apprentices gewoon in hun eentje zo dicht bij de grens met de twolegplace liet lopen na de hele overname.

Skadi, haar naam was Skadi. Het was zeker geen clan naam, maar dat interesseerde hem niets. ‘Wat een mooie naam’, zei hij, en hij meende het ook. Had hij maar zo’n naam gekregen, maar nee, voor hem bleef het gewoon Eagle. Misschien als hij ook zo’n naam had, had ze hem wel cooler gevonden. Maar nee, hij was Eaglepaw uit Shadowclan. Waarom maakte hij zich überhaupt zorgen over wat de poes van hem dacht? Hij was nooit bang geweest voor wat andere van hem dachten, maar nu wel, hij moest een goede indruk maken op Skadi, anders wilde ze misschien geen vrienden worden. Zijn gedachten werden onderbroken door de volgende vraag, wat hij hier deed. ‘Ik wilde weg van de clan, en nieuwe aardige katten ontmoeten, zoals jij.’

God hij leek haast wel vrienden met haar te moeten zijn, alsof ze het populairste meisje was in zijn clan en hij wilde volgen zoals een puppy dat deed bij mensen. Iedere kans die hij maar kreeg gaf hij haar een complimentje, hij noemde haar zelfs aardig. Gross. Nee, als het kon zou ze hem zo uitschelden, maar dan zou ze nooit wat leren. “Is je clan zo saai dan? Ik dacht dat Shadowclan juist zo sterk en cool was,” sprak Skadi en ze moest zeer haar best doen om er geen sarcasme doorheen te laten komen. Laatst hadden ze hulp nodig van alle andere clans om de Elite weg te kunnen jagen, pathetic.

Shadowclan, sterk en stoer. Nee, de meeste van zijn clangenoten wel, maar lang niet iedereen. 'Veel valt er niet te beleven, nee.' Zei hij zachtjes, gevolgd door een zucht.  Zijn clan was saai, daarom maakte hij het zelf leuk. Door uitstapjes te maken, zoals nu, of de regels te breken. 'Jij woont niet in een clan, of wel?' Vroeg hij toen nieuwsgierig. Skadi, dat klonk niet als een clannaam. Misschien was ze wel een rogue! Hij droomde wel is van het leven als rogue, zo vrij als een vogeltje zou je dan zijn. Geen verplichtingen, maar ook geen tweebenen die je vies eten gaven.

Hij was eigenlijk redelijk kinderachtig als ze het zo bekeek. Hij zuchtte omdat hij het leven saai vond in zijn clan, alsof warrior worden het zoveel beter zou maken, want was dat niet wat alle apprentices dachten. Maar nu begon hij te vragen over haar leven, iets wat ze niet bepaald aan een onozel kind wilde uit gaan leggen. Plus als ze doodleuk zou zeggen dat ze uit de Elite kwam, zou hij waarschijnlijk schreeuwend naar zijn clan terug rennen. “Ik woon in een groep van katten met regels net als dat jij dat doet,” vertelde ze hem dus maar. Het was ook geen leugen, dus daar kon ze ook niet van beschuldigd worden. Dat de regels van haar clan anders waren, minder zeurderig en gevaarlijker voor tegenstanders, dat hoefde hij niet te weten.