Maybe we can fix each other

Aegir moest een checklist gaan bijhouden in welke territoria hij allemaal had gelopen in zijn korte leven. Riverclan, Shadowclan en nu ook Thunderclan. En nooit hielden ze het lang vol. Misschien moest de elite leren dat de clans hardnekkig waren. Nu had Orchis andere trucjes onder tafel gehaald. Het gijzelen van kittens en hun moeder. Ergens streek het hem wat tegen zijn haren in, maar het scheen dat er geen regels meer waren als het om hem ging. Aegir was nog steeds een kat van de code, hoe wazig die ook leek te worden. Maar kittens waren heilig, dat was altijd een regel geweest, dus hoe Orchis één van de kittens had behandeld, was misselijkmakend. Maar het gebied was tenminste cool.
Aegir vond het altijd fijn om sterk geurende aarde onder zijn poten te voelen, ook al was het nog in de sneeuw. Het kraakte nog bij zijn elke stap, terwijl hij slingerde door de bomen die in eng parallelle lijnen groeiden. Hij slalomde van links naar rechts, niet echt aan het opletten waar hij mee bezig was. Starclan, het boeide hem allemaal zo weinig meer. Hij had alles gedaan wat hij kon, braaf meegedaan met wat hij moest doen, op de plekken geweest waar hij moest zijn, en hij kreeg zo weinig terug. Op een gegeven moment was hij er ook een beetje klaar mee. Hoe lang moest hij zich nog bewijzen? Hij deed niets anders dan wat moest.
Aegir kraakte zijn nek toen hij hem kantelde van links en naar recht, totdat hij een bekende geur rook. Cheriey! Ze was zo makkelijk te onderscheiden van de rest, ze rook tenminste niet alsof er altijd wat rottends onder haar nagels zat. Hij kneep zijn ogen wat samen en kreeg een ideetje. Hij wist dat subtiliteit niet in zijn bloed zat, dus begon hij te rennen, denderend door de sneeuw. En toen hij Cheriey in zijn blikveld kreeg, zette hij een slip in. Een golf aan sneeuw spatte op van onder zijn poten, gevolgd door een sprankelend gelach vanuit zijn bek.

Nieuwsgierigheid had de overmacht, zoals ze haar ogen uitkeek. De neiging onder drukte iedere boom in te klauteren om uit te vogelen wat voor uitzicht haar daar opwachtte. Voor even voelde de kattin zich weer jong, werd ze terug gebracht naar een bekende tijd op onbekend gebied. Kreeg de glimlach op haar snoet er maar niet van afgeveegd, nee niet nu. Voor nu mocht ze genieten. Sneeuw kraakte onder haar pluizige pootjes, maar deden het geluid van luidere pootvallen niet maskeren. Verrast schoot haar kop op toen Aegir aankwam rennen, haar begroette met een hoop sneeuw in d'r gezicht. Waar ze eerst verontwaardigt haar oortjes naar achtere draaide, weerhield zijn sprankelende lach haar ervan boos te blijven. Aanstekelijk als zijn vreugde was lachte ze met hem mee, schudde de sneeuw uit haar pels. "Aegir!" mauwde ze tussen het lachen door. Aegir, bij hem voelde ze zich altijd zo veilig, vertrouwt. Bij hem hoefde ze niemand anders dan haarzelf te zijn. Hij geloofde in haar door haar zwakste en sterkste momenten. Spelend schoof ze wat sneeuw omhoog, richting de zwarte kater, een uitdagende grijns op haar in pret getekende koppie. Ze kon er ook wat van hoor!

Succes! Lachend giechelde hij alsof hij een jonge apprentice was. Kom op, een beetje giebelen en grijnzen mocht ook wel eens, toch? En ze pakte het goed op, ze lachte ook, en ze zag er prachtig en sprankelend uit. Hij was blij dat hij haar weer aan het lachen kon maken. Ze schudde met haar pels, die zo donzig en zacht leek. En terwijl hij naar haar staarde, kreeg hij de volle lading in zijn snoet terug. Proestend lachte hij, terwijl hij met een poot de sneeuw uit zijn gezicht probeerde te vegen. Zijn schouders schudden terwijl hij lachte, waarna zijn ijsblauwe ogen weer opkeken naar de poes. Ze twinkelden jongensachtig, ondeugend en zijn mondhoeken waren omhoog gekruld in diezelfde jeugdige ondeugd. Hij grinnikte nog een keer, waarna hij een stap dichterbij Cheriey zette. ‘Je ziet er mooi uit als je lacht,’ miauwde hij op een zachte toon, waarna hij een scheve grijns op zijn snoet zette. Hij meende het. Hij had het zo lang niet gezien, niet een oprechte lach uit plezier, in plaats van dat het bitterzoet moest zijn.

Zoals de twee lachte, gierde als twee jonge apprentices, nog blind voor de gevaren in het leven. Voelde Cheriey zich geheel op haar gemak, glimlachtte breed toen de kater proestend maar lachend sneeuw in het gezicht gegooid kreeg, spinde vermaakt bij het zien van de vreugde in zijn blauwe ogen, voor haar nooit ijzig koud. ‘Je ziet er mooi uit als je lacht,’ complimenteerde de young one haar, een stap naar voren zettend. De sneeuw kraakte onder zijn pootval, wolkjes ontsnapte tussen zijn kaken bij ieder gesproken woord. Cheriey liet haar oortjes verrast naar voren prikken terwijl haar voorheen doffe oogjes kort oplichtte, glinsterde. Het ontvangen van complimentjes was niet bepaald het geen waar ze genoeg ervaring in had opgedaan. Zeker de afgelopen tijd niet. Gevleid gleed haar blik kort over haar donzige pootjes, een warme glimlach haar mondhoekjes opkrullend voor ze deze aan Aegir toonde. "Hm rond jou is het ook heel moeilijk niet te lachen, Aegir" mauwde ze op een ietwat uitdagende toon, drukte haar poot kort tegen zijn borst aan, bij hem durfde ze het. Bij hem kon ze zeggen wat ze wou en bij haar was zijn eerlijke mening altijd welkom, geheim. Ze grinnikte zoetjes "Maar, dankje, jouw glimlach is zeker ook niet verkeerd" haar oogjes bleven kort op hem geprikt. Zijn zwarte pels stak mooi af tegen het wit op de achtergrond, glansde in het schampere licht dat de witte wolken boven hen door lieten. "Vind je het hier ook niet geweldig?" vervolgde ze, haar stem enthousiaster naarmate haar ogen langs de bomen heen gleden "Dit was het rollen in dat vieze rot spul zeker wel waard!" Al was nog maar de vraag tot in hoeverre dat nodig was geweest achteraf.

Aegir keek eventjes met een sprankelend snuitje toen hij haar voor eventjes verlegen had gemaakt, hoe ze wegkeek en hij zag dat ze ervan opklaarde. Toen hij er een opmerking over wilde maken dat ze schattig was, herstelde ze zichzelf in een kwestie van een oogwenk. Hij snorde toen ze miauwde dat het met hem niet moeilijk was. ‘Graag gedaan,’ miauwde hij uitdagend terug, zeker toen hij haar poot tegen zijn borst keek. Even keek hij naar beneden, naar hoe ze nu geconnecteerd waren. Toch was het niet voor een hele lange duur, toen ze begon te miauwden dat zijn glimlach niet verkeerd was. Hij duwde zijn lichaam weer naar voren en duwde kort zijn schouders speels tegen haar aan. ‘Ugh, ik weet het,’ miauwde hij zo nederig als hij maar kon. Het onderwerp veranderde toen naar de omgeving, Tallpines. Hij haalde een keer onverschillig zijn schouders op, waarna hij een rondje om zijn as draaide. ‘Niet verkeerd,’ stemde hij met haar in. ‘Het overtreft zeker die vreselijke speeltuin,’ miauwde hij. Oh dat was werkelijk vreselijk geweest. Van zijn knusse toren naar dat achterlijke veld. Hier hadden ze weer groen, ze hadden beschutting, ze konden nesten maken in de struiken en het rook hier zoveel beter. ‘Alleen de bomen zijn vreemd.. bijna nep,’ miauwde hij, doelend op de manier hoe ze in rechte lijnen groeiden. Dat kon niet natuurlijk zijn. Helemaal niet als je keek naar verderop, naar waar Thunderclan leefde. Het deed hem denken aan bomen die naast de donderpaden groeiden, geplant in hun kleine perkjes tussen de stenen.

Ze grinnikte toen hun schouders elkaar ontmoette, deinsde voor geen seconde weg terwijl pretlichtes over haar oogjes heen dansde. Zijn zelfvertrouwen deed haar goed, de kater had alle reden zeker van zichzelf te zijn in haar oogjes. Een vrolijk knikje volgde toen de raven zwarte kater met haar instemde wat hun omgeving betrof, beweerde het veel beter te vinden dan de speeltuin die ze recent hun thuis hadden gemaakt. Cheriey glimlachte schamper toen herinneringen aan de tijd die er door had gebracht, haar zicht op hun prachtige omgeving en vrolijke moment voor eventjes vervaagde. Alles was zo snel naar beneden gegaan in de plek die twolegs als plezierig zagen. Ze was de andere kater dan ook meer dan dankbaar toen hij haar aandacht weer op het nu bracht. Cheriey trok aan haar rechter oortje terwijl ze instemmend knikte. "Nu je het zegt" ze kantelde ietwat haar kopje. "Het is net zo recht als in de Twolegs tuinen, of naast hun paden" Nieuwsgierig ging haar blik de bomen af terwijl ze een paar stapjes voortzette "Misschien hebben zij dit ook zo gemaakt? Denk je niet?!"  vreugdig keek ze op naar de kater "Kun je je het voorstellen? Sterk genoeg zijn om de natuur onder de duim te hebben?" Haar oogjes vergrootte zich, wat je wel niet allemaal kon doen met zo'n kracht. Ze zou alles kunnen rechtzetten, zoals deze bomen recht stonden. Het was muziek voor haar oortjes.

Het ging allemaal zo makkelijk, zo normaal. Want zo hoorde het te zijn toch? Normaal? Gesprekken over niets, lachen om grappen, vrolijkheid in iemands ogen. En elke keer als hij in kamp was, bekeken door iedereen, voelde hij zich klein, onzeker, niet zichzelf. Maar zo één op één, met Cheriey, voelde hij zich weer zichzelf. Alsof hij eindelijk weer normaal kon ademhalen. En zoals ze over de bomen spraken, luchtig, terwijl er verder weinig geluid in de lucht hing, was het alsof al zijn zorgen voor even waren verdwenen. ‘Het zou me niets verbazen,’ miauwde hij naar de kleine poes. Zijn blik ging weer naar de dennen, welke in een duidelijk patroon stonden. Zo netjes, zo georganiseerd. Hij werd er bijna ongemakkelijk van. Ze sprak over dat de tweebenen krachten hadden om de natuur te controleren. Hij blies even schamper wat lucht uit. ‘Tweebenen bouwen nesten hoger dan bomen, rijden in monsters, en controleren honden,’ miauwde hij opsommend. ‘Ik denk dat er weinig is wat ze niet kunnen.’ Het was ergens angstaanjagend. Het waren als goden. Ook hoe simpel ze hun uit hun kamp hadden verjaagd en alles naar de vlakte hadden gesmeten. Hoe ze met knallende stokken een kat in één slag konden doden. Ze waren de ultieme vijand, al waren de meeste wel oké. ‘Starclan mag weten waarom ze bestaan,’ miauwde ze vervolgens. Waren zouden ze wezens zo gewelddadig toelaten. Ze controleerden de sterren, de maan, de zon. Ze konden dan toch ook wel een paar tweebenen stoppen?

De kater stemde met haar in en de kattin kon haar mondhoeken niet verder naarboven krullen als dat ze al waren. Haar oogjes glimmend in het zonlicht dat tussen de kaarsrecht staande bomen heen filterde. Hun blad altijd groen, hadden schijt aan de kou om hen heen. Voor altijd hielden ze vast aan een lente die op haar liet wachten. Cheriey glimlachte, dacht poëtisch terwijl ze om haar heen keek, op een vreemde wijze zich thuis voelde tussen de bomen. In het woud. Aegir trok wederom aan haar aandacht, maar het maakte haar niet uit, Aegir kreeg alle aandacht. Hij hoefde het maar te vragen. De woorden die hij sprak, het toonde kracht, een kracht waar ze zelf naar snakte. De kracht om alles te veranderen, om naar eigen hand te draaien, haar oogjes stonden vol verwondering. "Als ik zulke kracht had, man" mauwde ze dromerig naar de kater toe, dan zou alles beter zijn, heus. Zou ze het voor hun beter maken, voor hun twee beter maken. Dag Skadi, dag orchis. Een kleine frons kreukelde vervolgens haar voorhoofd toen de kater over starclan sprak. Een kleine glimlach speelde op haar lippen 'Starclan? Geloof je eigenlijk nog in de sterren?" vroeg ze, geen enkel verwijt in haar stem, enkel nieuwsgierigheid. Ze vond het zelf een rustgevende gedachten, dat er een plek was voor de doden. Een plek waar haar zusjes op haar neerkeken. Zouden ze trots zijn? Zouden ze boos zijn dat zij nog wel ademde? Cheriey's ogen waterde kort terwijl ze opkeek, slikte de pijn haar keel uit.

Ze konden eindeloos fantaseren wat ze konden doen met de kracht. Aegir zou de maan naar de grond trekken, sterren uit de lucht plukken en een kamp voor hun bouwen tussen de wolken. Hij knikte dus ook bij haar woorden. ‘Uhum,’ bromde hij enkel. Hij keek nog even naar de bomen, waar hij tussendoor slalomde, lui, alsof het een spelletje was. Zelfs de grond was hier bijna helemaal vlak. Het was raar, maar het was ook fijn om zachte grond onder je poten te hebben, modder tussen je tenen. Toen Cheriey opeens vroeg of hij nog in StarClan geloofde, flitste zijn kop weer naar haar, een beetje verbaasd. ‘Ja, natuurlijk,’ miauwde hij, alsof het doodgewoon was. Iedereen toch, ergens, diep van binnen. Hij hoorde niet zo veel gepraat over de sterren in hun kamp. Maar Lethal wist het, Skadi wist het. ‘De sterren hebben me in de Elite gebracht,’ miauwde hij waarna hij weer dichter naar Cheriey liep. ‘Ze geloven in me, niets is toeval.’ Hij glimlachte naar de poes, maar die glimlach verdween toen hij het verdriet weer op haar gezicht zag. Hij fronste even en probeerde haar blik weer te vinden. ‘Hey, is alles wel oké?’ miauwde hij zachtjes. Net was het nog helemaal goed, met stralende lachjes. Was er iets wat hij had gezegd?

Ze trok ietwat verrast aan haar oortjes toen de kater beweerde na al die tijd nog altijd in starclan te geloven. Vertelde dat niks toeval was en dat hij hier met een reden door hen gebracht was. Ze glimlachtte schamper toen hij dichterbij stapte. De sterren hadden hem naar deze vreselijke plek gelijd? Of hadden ze hem misschien naar haar toe gebracht? Dat was een veel fijnere gedachten vond ze, vergroot haar glimlach lichtjes. De raven zwarte kater vroeg haar of er wat was, en Cheriey verklaarde haarzelf een idioot, denkende dat het hem zou ontgaan. Dat hij haar sippe snoetje niet gezien zou hebben. Ze wilde niet dat dit gesprek om haar verdriet zou gaan, ze hadden net zo veel lol samen. De jonge kattin slikte dan ook en knikte. "Er is niks, Aegir, maak je niet druk" verzekerde ze hem met een kleine glimlach. Drukte kort haar kop dankbaar tegen zijn nek. Het was lief, hoe hij zich om haar bekommerde. "Ik vroeg me alleen af" ze hief haar kop op, keek naar onzichtbare sterren. "Is er iets daar, als je er niet in geloofd, denk je?"

Maar hij maakte zich druk om haar. Waarom zou ze anders verdrietig zijn? Hij wilde haar zien lachen, het haar doen vergeten, hoe moeilijk het ook was. Hij wilde haar pijn en angst delen, zodat het voor haar minder zou worden. Hij was haar vriend, dat was het minste wat hij kon doen. Hij kon zich niet voorstellen hoe het voelde om in haar poten te staan, maar dat ze nog stond was een wonder. Even sloot hij haar kop op in een omhelzing, zijn wang terugduwend tegen haar kruin, een likje langs haar oren. En toen vroeg ze opnieuw, of er misschien een plekje was voor degenen die nergens in geloofden. ‘Uhmm.. ik..’ De elders spraken altijd dat enkel die in Starclan geloofden en de code volgden, een plekje in hun rangen verdiende. Niet de rogues, de ongelovigen, de heidenen. Maar toen hij Cheriey zo verdrietig zag, durfde hij niet de waarheid te vertellen. ‘Ja, ik denk het wel,’ miauwde hij zachtjes. Waar zouden ze anders heen gaan? Als er leven was na de dood, een paradijs tussen de sterren.. Er moest vast ook een plekje zijn waar de rest heenging, toch? Ja, misschien was het wel zo.