And so we meet again

Een diep verdriet nestelde zich in haar binnenste en Icepaw moest haar kaken op elkaar klemmen om te voorkomen dat ze begon te schreeuwen van verdriet. Haar vorige mentor was afgelopen nacht overleden. De kou, zijn ziekte en het feit dat de medicijnen niet aansloegen, hadden ervoor gezorgd dat zijn lichaam het had opgegeven en hij zich bij StarClan had gevoegd. Hoewel ze wist dat het er aan zat te komen, had ze nog zo gehoopt dat hij haar ceremonie niet zou missen. Icepaw liep snel langs iedereen heen toen dat het nieuws verteld werd en blindelings begaf ze zich in haar territorium terwijl haar ademhaling steeds sneller ging. Thornstar die vermist werd, Eveningglow die haar taken neer had moeten leggen, Stagtine en Smouldertongue die het opeens voor het zeggen hadden en nu dit… ze had moeite met het allemaal te verwerken en haastig liet ze ThunderClan achter zich. Ze had geen idee waar ze naartoe wilde gaan, maar ze wilde nu even geen Clanmate tegenkomen. Niet nu ze zo zwak was. En dus liep ze naar het verloren territorium, waar ze wist dat ze op het juiste moment alleen kon zijn. Het was midden op de dag en Icepaw wist uit ervaring dat de bedrijvigheid van Twolegs soms hoog kon zijn op dit moment, maar toen ze bij het oude SkyClan territorium aankwam, was daar geen Twoleg te bekennen. De scherpe geur toonde aan dat zij er wel waren geweest en met een plofje liet ze zich op de grond zakken, haar kopje naar beneden gericht. Ze klemde haar kaken nog steeds stevig op elkaar om te voorkomen dat ze zou schreeuwen, maar één voor één gleden de tranen toch langzaam langs haar wangen naar beneden. Nu ze niet meer op Clan territorium was, stond ze zichzelf toe om die zwakte te laten zien. Voor even maar.

Eaglepaw verveelde zich nooit, hij had altijd iets te doen, alleen of samen met andere. Momenten dat hij gewoon stil zat, en nadacht, waren er bijna nooit. Nu was wel zo’n moment, de eerste in manen. Hij was altijd bezig geweest met het territorium verkennen, met vrienden maken, met trainingen. En als hij dan terug ging naar het knap, was hij zo moe dat hij meteen in slaap viel. Maar vandaag niet, vandaag zat hij, deed niks, en dacht na. Waarom wist hij niet, maar het gebeurde. En voor het eerst sinds zijn apprentice ceremonie, dacht hij weer aan zijn vader. Jaystorm, overleden vlak na die ceremonie, geraakt door een monster. Eaglepaw voelde iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld, verdriet. Echt verdriet, en boosheid. Het was oneerlijk, waarom zíjn vader, waarom moest zijn vader waar hij zo’n goed band mee had, dood zijn. Hij had geen zin meer om niks te doen, hij moest weg, weg andere katten, hij moest zijn verdriet verbergen, hij kon zijn zwaktes niet laten zien. Zijn poten brachten hem naar een plek waar hij vaak genoeg was geweest, het Skyclan territorium. Hij had het hele stuk gerend, en eindelijk was hij alleen, ver weg van iedereen. Een harde schreeuw kwam uit zijn mond, en de apprentice ging zitten, in de kou, maar wel alleen, precies zoals hij het wilde.

Als Icepaw niet zo in haar verdriet was opgegaan, had ze vast wel de ShadowClangeur opgemerkt die haar tegemoet kwam. Hoewel dat haar niet opviel, viel de schreeuw van de apprentice die bij haar in de buurt was haar wel op. Ze opende haar grijze ogen en richtte haar blik naar opzij, waar ze precies de kat zag die ze liever niet wilde zien op dit moment. Het was Eaglepaw. Hij was duidelijk ouder dan de eerste keer dat ze elkaar hadden gezien, maar zijn houding was niet zo sterk als eerst. Ze zag dat hij zijn schouders gezakt had van verdriet en wiebelde kort met haar oortjes. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze hadden afgesproken dat ze de laatste keer dat ze elkaar weer zouden zien op het strijdveld zou zijn. En nu zaten ze hier, duidelijk hun verdriet verbergend voor de Clans. Het was een toeval dat ze elkaar troffen en Icepaw wist niet hoe ze erop moest reageren. En dus zweeg ze maar en zocht ze naar woorden. Ze vond geen vijandigheid in haar binnenste, maar dat kwam waarschijnlijk omdat het verdriet al het andere uitschakelde, verdoofde. En dus richtte ze haar blik maar weer naar de grond. De waarheid was dat ze niks had te zeggen, dus deed ze dat dan ook niet.

Nog steeds verdrietig, maar minder boos dan net slenterde Eaglepaw wat rond over het oude Skyclan territorium. Hij bestudeerde de grond, iets wat hij nooit deed, hij keek liever om zich heen. Maar nu niet, hij had helemaal geen zin om rond te kijken, hij kende het gebied toch wel. Zijn hoofd schoot echter meteen omhoog toen hij een geur rook, niet ver van hem vandaan. Een seconde nadat hij het rook, wist hij wie het was. Iemand die hij nu helemaal niet wilde zien, zeker niet in de staat waar hij nu was, zwak. Het was Icepaw. De Icepaw die hij bij de Thunderclan grens had ontmoet, de Icepaw die hem razend had weten te maken, de Icepaw die er bijna voor had gezorgd dat zijn leven net zo zou eindigen als die van zijn vader. Maar hoewel het nog steeds die apprentice was, leek ze anders dan de vorige keer. Natuurlijk, ze was ouder geworden, maar ze was niet zo fel als vorige keer. Ze zag er haast verslagen uit, en deed geen poging om hem iets gemeens toe te schreeuwen. Dan moest hij dat maar doen, maar hij kon het niet. Zijn gedachten waren nog steeds bij zijn vader, en de sneeuwbal leek hetzelfde gevoel te hebben. Misschien een iets minder vijandige begroeting deze keer, maar zeker niet vriendelijk. Dat nooit. ‘Icepaw.’ Zei hij kortaf, terwijl hij langzaam naar haar toe liep.

Icepaw voelde iets van lichte paniek in zich opkomen toen de ShadowClanner haar naam uitsprak en naar haar toe leek te komen. Nee! Wat dacht hij wel niet? Dat ze haar zwakke moment met hem wilde delen? Het was niet omdat ze nu even een stille wapenstilstand hadden dat ze het zomaar accepteerde dat hij bij haar kwam zitten. “Eaglepaw,” sprak ze al even kortaf terug. “Ik denk dat je er goed aan doet als je daar blijft zitten waar je nu bent.” Ze richtte haar blik eindelijk naar hem op en hoewel haar ogen waarschijnlijk dik zagen van het huilen en haar grijze blik troebel was, was er de onmiskenbare felheid in te merken die ze altijd al had bezeten. “Ik zie dat je het niet gemakkelijk hebt en dat is ook de reden waarom ik je met rust laat. Ik verwacht dat je hetzelfde doet bij mij.” Als hij dat niet zou accepteren, dan zou de wapenstilstand voor haar part wegvallen. Ze wilde haar frustraties uiten en als Eaglepaw niet van ophouden wist, dan zou hij daar de dupe van worden.

’Tuurlijk’, antwoorde Eaglepaw op Icepaws verzoek om te blijven waar hij was. Hij wilde eigenlijk helemaal niet luisteren naar wat de poes zei, nee, hij kon zelf wel bepalen of hij zou stoppen met lopen, maar op dit moment zou een gevecht niets beter maken. In een andere situatie was hij waarschijnlijk al razend op sneeuwbal afgevlogen en had haar laten zien dat hij niet meer de kitten was die hij bij het Thunderpath toen nog was. Dat kwam een andere keer, op het strijdveld, zoals ze hadden afgesproken. Het was nu sowieso niet slim om met een apprentice van een andere clan te vechten, omdat hij zijn dromen om gerespecteerd krijger te worden dan wel kon vergeten. Toch kon hier niet zomaar blijven staan, met de ander op een afstandje. Het liefst was hij alleen, maar Starclan had besloten dat deze irritante Thunderclanner precies nu hier moest zijn. Dan zou Eaglepaw haar maar op een of andere manier weg zien te krijgen van deze plek, zonder te vechten. ‘Is er niet een andere plek waar je verdrietig kunt zijn?’ Hij vroeg het zonder na te denken hoe de witte poes zou reageren, Icepaw moest hier weg, en dit was de snelste manier om het te vragen, zonder haar boos te maken. In zijn hoofd klonk het als een goede vraag.

Ze waren het er in elk geval al over eens dat ze zich niet bezig wilden houden met elkaars verdriet, een overeenkomst waar Icepaw zich momenteel prima in kon vinden. Ze wist dat ze hadden afgesproken om elkaar de volgende keer weer op het strijdveld te ontmoeten, maar een gevecht tussen ShadowClan en ThunderClan zat er voorlopig nog niet in en dit was naar haar idee niet echt het moment waarop ze hun emoties op elkaar uit konden werken. Daar kwam alleen maar narigheid van en daar had ze nu op dit moment juist geen zin in. De vraag van Eaglepaw bracht haar dan ook in een mum van tijd op andere gedachten en haar oren zakten in haar nek terwijl haar blik naar opzij schoot en ze hem woedend aankeek. “Denk je dat als dat zo was dat ik daar niet al lang naartoe zou zijn gegaan?” spuugde ze hem toe. “Waar wil je dat ik naartoe ga? Naar het BloodClan kamp? Er ís geen andere plek dan hier waar ik geen Clanmate tegen kom en als je dat niet bevalt, dan rot je zelf maar een eind op.” StarClan, wat wilde ze haar nagels graag door die lelijke gevlekte pels van hem halen op dit moment!

En hij had het weer verpest... Icepaw leek niet erg blij met zijn opmerking, eerder het tegenovergestelde. Misschien was het wel waar wat ze zei, maar dat betekende nog niet dat hij haar gelijk ging geven.Oké, misschien was zijn vorig verzoek niet de beste geweest, en was hij de reden van deze agressie, maar Eaglepaw zou die irritante Thunderclanner nooit gelijk geven. Nooit. 'Ja, ik denk inderdaad dat je precies tussen al die Bloodclanners past.' Dat was misschien niet helemaal waar, maar op dit moment dacht hij niet na over de waarheid. Als Icepaw weer ruzie wilde maken, dan zou ze dat krijgen. Deze keer echter moest hij níet razend worden, zoals vorige keer. Hij zou het in ieder geval proberen... 'Dus waarom ga je niet meteen naar hun kamp toe? Ik wed dat ze je met open armen verwelkomen, zo'n bloeddorstige poes. Chaggerijnig keek hij de witte apprentice aan. Al zijn verdriet was opeens weg, alleen de boosheid bleef nog over. Hij was boos over alles, zijn vader, sneeuwbal die tegenover hem stond, en nog veel meer. Kalm blijven lukte niet meer.

Toen Eaglepaw zijn opmerking over BloodClan maakte, ging er een soort van knop in Icepaw’s kopje om. Haar staart werd dik, de vacht op haar rug werd dik en een woedende blik verscheen in haar ogen. “Jij vuile rat,” siste ze onder haar adem door. “Hoe durf je mij te vergelijken met die… die bloedhonden? Hoe durf je te insinueren dat ik net als hun zo veel slechts in mijn bloed zou hebben?” Haar nagels kwamen uit hun hulzen en Icepaw ging, met een woedende blik in haar ogen, tegenover hem staan. Haar verdriet werd uit haar gedreven en al wat resteerde, was pure woede. “Katten die ThunderClan een tijdje over hebben genomen, katten die de boel hebben geterroriseerd en onzichtbare en zichtbare littekens achter hebben gelaten bij vele katten. Katten die er zelfs voor hebben gezorgd dat een paar van onze nobele warriors nu deel uitmaken van StarClan!” Dat laatste beet ze hem woedend toe. “Hoe durf je me met zoiets te vergelijken?” Hij was te ver gegaan. “Neem die woorden terug, vuil stuk stront dat je er bent,” siste ze onder haar adem terug. “Neem die woorden terug of je zal er spijt van hebben.”

Oké, hij had de reactie van Icepaw wel verdiend... Maar dat betekende niet dat hij er alleen maar bozer van werd. Inderdaad, hij wist dat Bloodclan een hoop schade had gedaan aan de clans, en vele levens hadden genomen. Hij wist dat Bloodclan bereidt was om te moorden en martelen, zelfs hun eigen clanmates te verwonden. Het was misschien niet heel eerlijk geweest om een Thunderclan apprentice te vergelijken met die moordenaars. Maar moest hij echt sorry zeggen? Aan de ene kant wist hij, zelfs door zijn boosheid heen, dat hij niet zo gemeen was, dat wilde hij niet zijn. Aan de andere kant was zijn trots en eer, als hij zijn excuses aan zou bieden, zou hij zwak lijken. Een paar seconden twijfelde hij, maar wist uiteindelijk een keuze te maken. ‘Dan neem ik ze terug.’ Een spoor van medelijden of vriendelijkheid was er niet in zijn stem, en hij was nog steeds boos op Icepaw. Maar hij was te ver gegaan, en hij wist dat zijn vader zoiets nooit had gedaan. Met een kalme stem ging hij langzaam verder. ‘Ik denk dat we beide weten dat een gevecht nu niks op gaat lossen. Dus ik vraag het je nog een keer, kan je niet ergens anders heen gaan?’

Hij leek een gevecht te willen vermijden en Icepaw vroeg zich af of dat kwam omdat hij echt spijt had van zijn woorden of omdat hij ergens bang was voor een gevecht met haar. Icepaw wist dat ze op dit ogenblik blind was door haar emoties en dat ze zich dan meer in de strijd zou gooien en minder rationeel zou nadenken dan dat ze gedaan zou hebben als ze volledig helder was geweest. Op een helder moment zou ze nog steeds woest zijn geworden, maar dan was de drang om haar nagels door zijn pels te halen niet zo groot geweest. Het liefste wilde ze nu zijn bloed zien vloeien en zijn vacht op de grond zien liggen en ze dacht eerlijk gezegd niet dat ze ooit zo boos was geweest op iemand anders. De vergelijking tussen haar en BloodClan maakte haar dan ook ziek en de volgende woorden die hij sprak, lieten haar volledig koud. “Nee, Eaglepaw,” sprak ze op een koude toon. “Als er iemand hier vertrekt, dan ben jij het.” Ze trok met haar oortje. “Dat ben je me wel verschuldigd na wat je daarnet gedaan hebt. Ik deins niet terug en zeker niet voor jou.” Haar klauwen kwamen uit hun hulzen en een woedende blik verscheen in haar ogen. “En weet dat als onze Clans ooit tegenover elkaar zouden staan in een gevecht, ik je die woorden die je daarnet sprak betaald ga zetten. En tijdens een alliantie tussen onze Clans zal ik je nooit, maar dan ook nooit te hulp schieten.” Liet dat maar even duidelijk voor hem zijn.

Wat had hij nu dan weer fout gedaan? Het enige wat hij deed was beleefd vragen of Icepaw van deze plek weg wilde gaan. Meer niet. Hij had zelfs zijn woorden teruggenomen over Bloodclan. Hij had er spijt van. Maar dat leek niet tot de poes door te dringen. Juist het tegenover gestelde, ze leek nog steeds witheet van woede. Hij zou echter niet vertrekken. Toen maakte ze zich opeens klaar voor een gevecht. Haar klauwen kwamen tevoorschijn, in Eaglepaws ogen was echter geen spoort van angst te bekennen en hij bleef staan met zijn hoofd omhoog. 'Icepaw, ik wil gewoon nog een keer duidelijk maken dat ik geen gevecht wil nu. En dat ik spijt heb van mijn woorden over Bloodclan en snap dat je me op dit moment het liefst aan stukken scheurt.' Hij zei dit op nog steeds kalme toon, ook al begon er vanbinnen weer een vuurtje te branden. Hij haatte zijn emoties. 'Maar ik zal er ook zeker niet voor terugdeinzen.' Als dat maar duidelijk was. Hij was misschien redelijk kalm nu, en probeerde een gevecht tegen te houden, maar een laffaard was hij niet. Als dat maar duidelijk was.

De woorden over BloodClan zaten haar echt niet lekker. Ze deed juist haar best om nobel te zijn voor de Clan en als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel aan BloodClan. Hoewel… deze ShadowClanner begon nu wel aardig op de tweede plaats te staan en Icepaw wilde niks liever dan hem verscheuren met haar klauwen. Het ging langs haar heen dat hij haar probeerde te bemiddelen en alleen zijn laatste woorden drongen echt tot haar binnen. “Then so be it,” siste ze onder haar adem door, waarna ze één korte pauze tussen hun hield. Haar grijze ogen versmalden zich, haar staart werd twee keer zo dik en haar bovenlip krulde omhoog. Nadat ze nog één laatste zwiep met haar staart had gegeven, sprong ze naar voren en haalde ze uit naar zijn poten, waarbij ze op het laatste moment van koers veranderde en vol uithaalde naar zijn gezicht. Als hij een gevecht wilde, dan kon hij die verdomme ook krijgen.