Tastes like strawberries

Het nadeel aan een witte vacht was toch echt wel dat het zo snel vuil werd. En dat elk vuiltje ook zo gemakkelijk opgemerkt kon worden. Maar goed, daar was Icepaw niet mee bezig terwijl ze behendig de aanvallen van haar tegenstander ontweek. De kater sprong over haar heen en Icepaw dook naar beneden, waarbij ze net op tijd wegrolde toen zijn poot neerkwam op de plek waar ze eerder nog gestaan had. Voordat ze overeind kon komen, rende de kater al op haar af en Icepaw stampte hard met haar poten vooruit toen hij naar haar toe sprong. Haar poten belandden vol in zijn maag en tot haar voldoening zag ze dat hij zijn evenwicht verloor toen hij neerkwam. Icepaw kwam haastig overeind en wilde hem terug aanvliegen, maar op dat moment werd de spartraining afgeblazen omdat de mentor van de kater vond dat hij genoeg had gezien en met een knikje gingen de twee weg. Icepaw liet zich op haar zij vallen en keek, met zwoegende flanken, naar de hemel boven haar. De vogels floten om haar heen, de lucht was blauw en het leek een vredevol tafereel als ze zo in deze omgeving lag. Met nadruk op leek.

Het was niet helemaal haar bedoeling geweest om te laten zien dat ze moe was tegenover een jongere apprentice, maar het stemde haar al iets milder dat de apprentice in kwestie Sugarpaw was. Hun karakters waren echt als tegenpolen: Sugarpaw was vrolijk en was erg vriendelijk terwijl Icepaw meer argwanend was en sneller zou bitsen tegen iemand. Het stemde haar echter wel goed dat Sugarpaw haar op een motiverende manier toesprak en ze besloot dat ze eens een poging zou doen om haar Clanmate beter te leren kennen. “Bedankt, Sugarpaw,” sprak ze met een lichte glimlach om haar lippen, haar denmate een knikje gevend. “Hopelijk ben ik over minder dan twee manen ook een echte warrior.” Dat was toch immers wel de bedoeling. Ze zou niet kunnen wachten op de gezichten van haar oudere broers als ze haar warriornaam zou krijgen. Ze had haar best gedaan om zich aan hun te levelen en ondanks dat zij alweer aan een nieuw hoofdstuk begonnen in hun leven door bijna allemaal een apprentice te hebben, vond Icepaw niet dat ze het slecht deed. “Ben jij al ver in je training?” Ze meende zich te herinneren dat Sugarpaw’s mentor ziek was, maar zeker weten deed ze dat niet. Het deed haar met pijn in het hart denken aan Clawtongue en ze probeerde het onderwerp zo ver mogelijk weg te duwen in haar kopje. Niet nu.