Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is..[open]

Vrijheid, het was niet iets waar Foxtrail nou naar verlangde. Hooguit even verder weg van het territorium, zoekend naar nog wat avontuur buiten de grenzen. Oh, en mooie katten natuurlijk. De pracht was natuurlijk niet beperkt tot zijn eigen clan en het zou zonde zijn om de anderen buiten te stellen. De Code verbood het, al was dat meer voor de echte relaties. Daar zocht hij niet naar. Zijn prachtige blauwe ogen waren gericht op het plezier van het verleiden, van iemand geweldig voelen. Het was misschien een soort van spel voor hem, de cassanova zijn en de juiste woorden vinden. Soms liep hij een blauwtje op, maar dat maakte hem niet uit. Deze plek, waar ooit Skyclan leefde maar nu de Twolegs liepen was een mooie plek om anderen te ontmoeten. Je wist nooit wie je hier tegen kwam en dat was nou zo leuk. Foxtrail begaf zich naar het grote Twolegnest, waar ze allemaal dieren hadden. Hij was natuurlijk op zijn hoede, maar hier onder die prachtige strakke blauwe lucht kon hij het niet laten om even te genieten. Hij stapte vol goeie moed door de sneeuw heen, wat knarstte onder zijn pootkussentjes. De Tunneler liep een stukje door, voordat iets hem nogal erg opviel. Hij had gehoord dat Twolegs hun nesten soms rare kleuren gaven, maar dit was wel heel bijzonder. Meteen draaide zijn kop naar het kleine houten gebouwtje wat helderblauw geschilderd was. Nou, hij wist niet precies wat voor smaak die rare rechtlopende wezens hadden maar het was echt niet zijn smaak. Bovendien, als ze het als schutkleur wouden gebruiken werkte het niet echt hoor. Niet dat hij precies wist waarvoor ze een schutkleur nodig zouden hebben, met hoe luid en aanwezig ze waren leek het er niet op dat ze behoefte hadden om zich te verstoppen. Foxtrail bleef naar het schuurtje kijken, het was gewoon erg bijzonder vond hij.

Google had zich hier gevestigd. Het was relatief rustig - rustiger dan de stad in ieder geval - en er waren buiten ratten ook andere prooien om te vangen. Ja, een heel pak beter dan zijn vorige stekje. Af en toe ging hij er nog eens terug hoor, ja, als hij nood had aan een knuffel of een warme plek om te slapen. In de winter kon de schuur best koud worden. Maar ook hier kwamen soms mensen die hem wel eens een kriebel over zijn kop gaven, dus dat was ook best fijn. Maar zonder die eeuwige aanwezigheid of de halsband die zijn familie een paar mensen geleden hem probeerde aan te doen, kon hij tenminste zichzelf vrij noemen. Hij was niet afhankelijk van mensen - maar dat betekende niet dat hij hen haatte. Hij vond vrijheid gewoon belangrijker. De kater had een muisje bengelend uit zijn bek terwijl hij terug naar de schuur liep; alleen om daar een onbekende kat te zien staan. Google was op zijn hoede; hoewel stadskatten vaak relatief kalm waren, had je ook nog die heethoofdige Bloodclanners en dan de clankatjes met hun honderden regeltjes. Hopen dat hij daar niet toevallig ééntje van gebroken had. Maar dat dacht hij niet. Google had een fotografisch geheugen en had ooit een clankat hem de clancode laten uitleggen; voor zover hij wist had hij dus nog niets fouts gedaan door hier te wonen. Google legde het muisje neer toen hij tot stilstand kwam op een goede vossenlengte van de vreemdeling en snoof de geur op. Ja, dat herkende je duidelijk als Windclan, maar specifieker wist hij het niet. Na vandaag zou hij het overal herkennen; maar voor nu is het nieuw. "Kan ik je helpen?", vroeg hij, neutraal genoeg maar met een zekere waarschuwende ondertoon.