ℜeturn

Nu de sunningrocks terug van hen waren was de jonge, gestreepte kater wat meer op zijn gemak. Hij was uiteraard nog steeds erg gespannen, dat was nu eenmaal hoe hij was. Hij was een katje met trauma, eentje die hulp nodig had. Maar jammer genoeg voor hem waren er weinig katten die hij vertrouwde en daarbij dus ook weinig die hem konden helpen. Met een voorzichtige beweging kwam de kleine kater op de rotsen. Een beetje dwaas en wat ongemakkelijk schuifelde hij over het grijze oppervlak heen. Hij slikte even en haalde langzaam zijn goudkleurige ogen van zijn witte pootjes af. Zijn blik gleed naar de omgeving, naar de rivier, de rotsen en de oever... Naar... Haar. Hij was wel meteen met stomheid geslaan toen hij de verschrikkelijk mooie, jonge poes zag. "Ik uh-Uh... Jij bent erg mooi," stotterde hij wat ongemakkelijk uit voordat hij beschaamd zijn ogen van haar afsloeg en zijn keel even schraapte. "S-Sorry..." Hij wilde terug zijn nest in. Dit was verschrikkelijk.

Zijn goudkleurige ogen schoten meteen naar zijn melkwitte voetjes. Oh god, wat had hij nu weer gezegd? Zijn huid voelde warm aan, alsof zijn hele lijf even te warm werd. Hij stierf haast van schaamte. Toen de jonge apprentice dan nog es begon te giechelen, kromp hij nog wat ineen. Oh god wat had hij nu gedaan? Was ze hem aan het uitlachen? Hij slikte even, zijn blik langzaam glijdende naar de wonderschone leerling die hier tegenover hem stond. Ze bedanktte hem... En even knipperde hij verbaasd. Was ze nu... Blij dat hij dat had gezegd? Maar het was zo dom en zo stom en hij was stom en- Ze vroeg iets aan hem, een geluid die hem even uit zijn negatieve gedachtengang trok. Ietwat onhandig keek hij rond, zoekende naar iets dat hem stabiliteit kon geven in deze situatie. "Ik uh... Uh... ja...?" oh wauw goed bezig Drift. "Ja... ja!" jup, ja hij was hier voor de stenen. Jup... haha... "Sorry ik ben... Ik ben een beetje moe," hij was altijd moe, maar kon nooit slapen... Rust was niet voor hem weggelegd sinds zijn moeder het leven had gelaten... En recent ook zijn mentor...

De honingkleurige kater schuifelde ongemakkelijk wat heen en weer. Nee, dit was niet wat hij van zijn dag had verwacht. Driftingpaw probeerde kort terug te kijken naar de mooie apprentice. Ze had een wonderbaarlijke glimlach die haar zachte ronde gezichtje zo mooi stond. Instinctief kwam er een onhandige glimlach terug op zijn spitsige snuit. Wauw, hij had nooit geweten dat hij de den deelde met zo iemand. Dan opnieuw... Was zij niet nieuw? Sugarpaw toch? Hij slikte even. Man, hij kon zichzelf wel slaan. Hij moest beter opletten op ceremonies, dan zou dit soort twijfels hem niet overkomen. Hij schoot ook altijd terug in zijn eigen poot he, met zijn dwaze gedachten en domme acties. De witte poes stelde voor dat hij hier wat kon slapen en wel meteen voelde hij lichte spanning in zijn poten. Slapen? Hier? Maar... "I... Ik kan niet gewoon even slapen midden op de dag... En zo naast de grens... W-wat als Riverclan aanvalt, wat als ze jouw aanvallen... Of de clan? Dat kan ik toch niet m-maken?" Hij fronste even, zoekende naar iets op haar gezicht dat zijn vele vragen en twijfels tot rust kon brengen. "I-ik wil heel graag even rusten maar ik denk niet dat iedereen daar blij mee zou zijn," Ja, dan opnieuw... Thornstar had altijd gezegd dat ze zacht met hem moesten omgaan. Hij was een zacht iemand, iemand die gebroken was maar zijn puzzelstukjes wel gewoon open bloot legde voor iedereen om te zien. Hij wilde gewoon dat iemand hem terug kon geruststellen zoals moeder altijd deed. Sinds haar dood was er niemand die hem nog had geknuffeld of gerust gesteld, alles was zo'n waas geweest... Angst was het enige wat hij nog duidelijk kon ervaren.

Sugarpaw stelde een vraag aan hem, eentje die iedereen wel meteen kon antwoorden. Tja, als je een beetje hersenen had... of eerder, een goed geweten. Hij schraapte even zijn keel en knikte twijfelachtig naar haar. Daar had ze inderdaad gelijk in, maar hij wilde uiteraard ook niet ten laste zijn wanneer hij sliep. Daarbij wist hij zelf niet of hij zou kunnen slapen met al die vuile gedachten die in zijn kop zaten. Ze slopen immers rond als een bende beesten. Als hij al niet slaap kon vatten veilig in zijn nest in het kamp, dan betwijfelde hij het dat het hier wel zou lukken. Het voorstel dat volgde liet echter zijn oortjes opwippen. Kort staarde hij naar haar, het puntje van staart wiebelde even. "Zou je... Dat doen voor me?" waken over hem terwijl hij rust nam. Dat had hij al in geen moons meer gehad, iemand die uitdrukkelijk had gezegd bij hem te zijn. Het zou iets speciaals zijn voor hem, iets sterk. Ja, daar zou hij zeker blij mee zijn.

Driftingpaw had nooit echt vrienden gehad, ergens wilde hij ook geen vrienden maken. Het was moeilijk en zwaar en hij keek er zo tegenop. Zijn beste vriend was zijn moeder, Redpetal geweest... Maar nu zij er niet meer was wist hij al maanden niet meer wat hij moest doen. De andere leerlingen waarmee hij zijn trainingen hadden gestart moesten niets van hem weten, de ouderen waren zo intimderend dat hij haast doodging van hun blikken alleen... En de jongere? Nou... Tja, hij wist helemaal niet hoe hij hun moest benaderen. Hij wilde niet raar of vreemd overkomen, hij wilde niet dat andere hem raar zouden aankijken, dat katten zouden roddelen over hem, hem zouden haten. Hij wilde gewoon... Vrede, rust... In zijn kop, alles. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gelaat toen Sugarpaw bevestigde dat het ok was. Hij knikte dan ook even afwezig en sprong wat hoger de rotsen op. Even scande hij de stenen af waarna hij al snel een mooi, open plekje uitkoos in de zon. HIj plaatste zich neer, ergens verrast van de warmte die zo goed te vatten was in dit koude weer. Hij knipperde even verbaasd en keek om... "Uhm... H-hier is het lekker!" zei hij dan ook even, zijn stem kraakte even een octaaf hoger en snel schraapte hij zijn keel. Oh Starclan, waarom was hij zo.