Turning Night to Day

Hij raasde door het territorium heen en klom tot de top van de bomen, om er vervolgens daarna weer uit te komen. De tom had wat prooien gevangen en had andere tijdsbesteding nodig nu, maar wat? Dat wist hij niet. Andere katten hadden vrienden om mee te praten, maar hij niet. Want ten eerste had hij geen behoefte daarvoor en ten tweede vond niemand hem echt leuk. Ze vonden hem raar en vreemd, zo mysterieus als het maar kon zijn. En dat raakte hem niet. Hij was blij om alleen te zijn. Alleen niet als hij geen doel voor ogen had. Hij had het doel gehad warrior te worden, maar nu was hij er een. Al een paar manen zelfs. Het was opeens doodsaai. Apprentice zijn was veel leuker voor hem geweest, maar als Starclan dit voor hem geplanned had, dan was dat ook zo.


+Nighttooth

Oh nee, hij werd ook nog eens gevolgd. Toen deze uit de boom was gesprongen vroeg een kattin hem wat hij aan het doen was. En in plaats van gewoon eerlijk antwoord te geven dat hij zich verveelde na het jagen hield hij zich een tijdje stil. Ook zijn houding was even stilgelegd, het enigste wat leek te bewegen was zijn staart. “Dat zijn jouw zaken niet”, bromde hij zachtjes. Nee, hij wilde geen gezelschap. Hij wilde geen vrienden en hij wilde niets. Niet vandaag, niet gisteren, niet morgen – zijn toekomst zou waarschijnlijk toch maar hetzelfde zijn als vandaag. Tot de dag dat er eindelijk iets goeds zou gebeuren in zijn leven, maar hij was grotendeels gewoon gedoemd. Zeker met al die sociale katten in zijn clan… De kater kon er wel om zuchten.

Hij snapte niet wat haar bedoelingen precies waren vanwege die lege, aanstarende blik die ze had. Het zorgde ervoor dat zijn oren in zijn nek gingen en dat hij bleef fronsen. Hij snapte niet waarom ze niet gewoon zich omdraaide en wegging. Want nu voelde de kater zich heel erg bekeken en hij wilde geen foutieve informatie aan haar geven zodat ze meer over hem te weten zou komen. Hij vertrouwde niemand, en haar dus ook niet. Na een akelige stilte besloot hij opeens weg te schieten, rende zo snel als hij kon en probeerde zich na lange afstand zichzelf te camoufleren met de struiken en de bomen. Hopend dat hij aan haar kon ontsnappen, want zin in een poes die niets anders te doen had dan hem te volgen had hij echt niet, dan schopte hij haar liever nog wel de ruimte in.