_{Blueflower had het niet willen geloven toen Riverclan terugkwam met dad vreselijke nieuws. Nog nooit had ze zoveel vrees gevoeld als op het moment dat ze hoorde wat er bij de Fourtrees was gebeurt. Inmiddels waren de gewonden verzorgt en Outrage zijn lichaam tot rust gelegd. Toch leidde Blueflower's poten haar weer terug naar die godsverlaten plek. Want dat schoot er door haar hoofd. De angst dat Starclan hen had verlaten. Ze arriveerde een halfuurtje voordat de twee Shadowclanners dat zouden doen. Een tijdje had ze naar de afgebrande boom gekeken, de boom die tussen Riverclan en Shadowclan in stond, en had ze geweend. Geluidloos en beheerst. Daarna had ze haar tranen gedroogd en was ze tegen de koele steen gaan liggen met haar voetjes onder haar lichaam gestoken. Vanaf daar zag ze hen arriveren. Langzaam kwam ze overeind en sloeg ze hen gade tot hun blikken die van haar kruisde.}  

_{Voor een tel waren ze blijven staan, mompelde Settleddust iets tegen zijn gevlekte metgezel, alvorens hij haar kant op kwam lopen. Enige spanning voelde ze wel. Hun clans stonden nog net niet oog in oog op het slagveld en als Acornstar en Crystalstar zo door gingen, dan zou dat vast ook niet lang meer op zich laten wachten. Settleddust begroette haar formeel en kalm bovendien. Zij gaf hem een respectvolle knik voor ze hem beantwoordde. “Ik ben recent bevallen. Starclan heeft me gezegend met vier kittens.” -hoef hem geen verantwoording  af te leggen maar doe het toch maar- “Ik kon hen niet met een zuiver geweten nu al achterlaten, ze zijn nog zo jong..” voegde de kleine she-cat eraan toe met een lik van haar voorpoot. Ze was hier niet om ruzie te maken noch vijandigheid uit te stralen. Dat liet ze maar over aan Crystalstar. Zíj was de diplomaat.}  

 _{Settleddust leek geamuseerd toen ze dat zei en ze voelde dat ze roze wangen kreeg. Ze vond het niet leuk dat hij haar erop wees dat ze er nu wel was. Wat moest ze anders? Eeuwig haarzelf blijven verstoppen in de medicine den en wachten totdat deze klotezooi wel weer over was gewaaid? Toch besloot ze om hem het voordeel van de twijfel te geven. Ze knikte daarom dus ook toen hij haar feliciteerde. Het klonk hol in haar oren. “Nee?” besloot ze hem met een uitdagende toon in haar stem en een harde blik in haar ogen. Ze wisten beiden dat haar onschuld geveinsd was, maar ze wilde het uit zijn mond horen komen. Daarbij.. kon Blueflower moeilijk Crystalstar haar warmongering gaan ontkennen. Ze zuchtte diep en liet haar schouders een beetje hangen. “Voor zover ik kon zien, was het geen Riverclan warrior die over jullie grens heen wandelde alsof die grens helemaal niets is,” Was ze het eens met wat Crystalstar had gedaan met Twistedheart? Allerminst, maar ze ging het de jongen ook niet vergeven dat hij met zijn stomme kop de grens over was gelopen. En nu zaten ze diep in de puree. Maar wiens schuld was dat? Blueflower had daar nogal haar twijfels over maar ze zou haar clan niet in de voet schieten door haar mening hier te gaan lopen verkondigen.} 

 <sub>Blueflower’s oren draaide haar nek in maar ze gaf geen antwoord. Ze voelde hoe haar haren irriterend begonnen te prikken. Ze wilde het liefste haar bek openen en hem vertellen dat hij zijn rotsmoel moest houden, vragen of hij misschien zo lief wilde zijn om Crystalstar te overtuigen niet te doen wat ze wilde gaan doen, prooi in te leveren voor de rivier die eerst was vervuild en nu bevroren was, en misschien ook gewoon zeggen dat dit allemaal een grap was en niemand oorlog ging voeren. Maar, tja, het scheen haar toe dat Settleddust haar niet met ook maar één van die problemen kon helpen. Ze voelde zich machteloos en dat maakte haar alleen maar kwader. Toch liet ze hem uitrazen, wachtend tot hij zijn zegje had gedaan en zij weer kon spreken. Als ze diplomatiek wilde zijn, moest ze niet meteen haar kaarten laten zien. Met een boze frons en gespannen schouders staarde ze hem dus ook recht in zijn ogen aan. Onwankelbaar.

“Verliezen? Hebben wij niet al genoeg verloren?” begon ze zacht. Ze was boos en wanhopig en verdrietig en wilde weer terug naar haar kittens. Plotseling met een zucht plofte ze op haar kont neer toen ze zich besefte dat hetzelfde gebeurde wat er tussen Crystalstar en Acornstar had afgespeeld. Alleen maar gebekvecht en er kwam niets terecht. “Verliezen. Wij hebben sinds die klotewinter van één jaar geleden al genoeg verloren. Dit jaar is onze rivier voor een tweedemaal overgevroren, om eerst nog vergiftigd te worden zodat het water ondrinkbaar is en de vissen dood aan de oppervlakte drijven. Je moet toch wel erkennen dat het laatste waar we behoeften aan hebben katten zijn die de grens zomaar oversteken om prooi te stelen? Dat waren zijn intenties niet, dat bleek wel duidelijk nadien, maar verwijt ons niet onze voorzichtigheid. Wij willen geen oorlog-” Ik niet, Crystalstar wel “-en dat hoeft er ook niet te komen. Ik kan je niets anders geven dan een oprechte en gemeende excuses voor wat er met Twistedheart gebeurt is, meer niet. Wij hebben niets te geven meer.”</sub> 

<sub>Maar Settleddust hoorde niet. Settleddust luisterde niet. Ze kon niet aan hem duidelijk maken dat wat ze ook probeerde, ze Crystalstar zelf nooit op andere gedachten kon krijgen. “Riverclan hoort de bijen zoemen achter de grenzen, beweer niet dat jullie niet precies hetzelfde hebben gedaan en je koest hebben gehouden. Zeker de jongeren begrijpen deze situatie niet,” kaatste ze terug. Als ze iedereen verantwoordelijk moest houden voor wat ze bij de grenzen deden, kwam niemand meer buiten. Tot nu toe waren er nog geen doden gevallen of gevechten geweest. Enkel wrijving en in tijden als dit was er niets anders.

Blueflower keek Settleddust geschokt aan toen hij verder sprak. “Wat zei je?” Miauwde ze ontzet. “De gratie van Starclan verloren, hoe durf je!” Riep ze uit met haren die nu echt overeind rezen. “Hoe durf je zulke dingen te beweren! Jij weet niets af van wat Starclan over ons denkt! Jullie zijn net zo hard in de fout geschoten als wij. Crystalstar heeft notabene nog geprobeerd te overleggen op de gathering, nog één laatste kans te bieden omdat zij net zo min oorlog wilt als jij en ik, heeft zelfs gezworen dat ze onze voorouders niet verder wilt provoceren toen die wolk eenmaal voor de maan schoof. En wat kreeg ze daarvoor terug? De verklaring der oorlog van Acornstar! Kun je het haar écht kwalijk nemen dat ze op haar hoede is jegens Shadowclan? Nog niet zo lang geleden heeft Acornstar Tallstar niet eens tot zijn gerechtigheid kunnen brengen. De kat die zoveel leed heeft veroorzaakt en zoveel bloed heeft laten vloeien, vrij! Omdat Acornstar dat goed dunkte,” Haar haren waren overeind gerezen en er nam een heet vuur van haar bezit die normaal lag te sluimeren. “Crystalstar heeft op de gathering er alles aan gedaan om dit om te keren, maar Acornstar is zo geobsedeerd door de fout die Crystalstar heeft gemaakt, die ze heeft getracht te herstellen, en alsnog verklaart híj de oorlog. Oorlog. Onder de maan en deze vier bomen. En dan waag je het om óns te beschuldigen van verloren gratie?” Haar stem was van een woedende snauw naar teleurgestelde kalmte gezakt. Haar ogen schoten vuur en al haar haren stonden recht overeind, klaar om haar clan en alles te beschermen als een trotse wolvin. “Ik wil geen oorlog maar ik kan je niet geven wat je zoekt. Wij zullen achter onze grenzen blijven en die grenzen beschermen als dat nodig is. Wij laten ons niet nogmaals zo bedonderen zoals Windclan heeft geflikt, wij zijn op onze hoede en onthoudt goed dat Riverclan niet bloed gaat laten vloeien. Dat ligt helemaal op Acornstar zijn schouders zodra hij langs onze grens verschijnt,”</sub>
 

<sub>Blueflower siste boos toen hij de dood van Hollypaw aanhaalde. "Wat daar gebeurt is, is onvergeeflijk, dat ontken ik niet. Als de dader gevonden wordt zal hij hier zeker niet ongestraft mee wegkomen, knoop dat in je oren," Dat was een doorn in haar oog. Toen Blueflower dat ter oren was gekomen, had ze geschokt gereageerd. Ze kon niet begrijpen wie het was, maar o wee als ze diegene zou vinden. Ze wilde Settleddust nog meedelen dat Crystalstar in ieder geval verantwoordelijkheid had gegrepen voor het hele fiasco, maar ze begon een beetje moe te worden van deze ping-pongwedstrijd. Ze liet het schot onder de gordel dat zij haar warriors niet onder controle had glijden en staarde hem alleen maar nijdig aan. Als ze daar ook nog op ging reageren stonden ze hier morgenochtend nog.

En toen zei Settleddust iets wat haar hele wezen op haar grondvesten liet trillen. Haar vijandige houding verdween en ze keek hem geschokt aan. Starclan had gezegd ..? Tegen Acornstar? Blueflower staarde hem wezenloos aan voordat ze haar blik gekwetst afwendde en op de verbranden boom richtte die over haar heen torende. Ze liet een stilte vallen terwijl ze nadacht. De vrees die ze voelde trof haar diep. Lag er een kern van waarheid in? Had Crystalstar haar goden verlaten door wat ze had gedaan? Nee. Dat geloofde Blueflower voor geen seconden. Ze kon alles beweren wat ze wilde over haar leider, maar godslastering was daar niet ééntje van. Blueflower's blik schoot weer geërgerd naar Settleddust toen hij aanhaalde dat Crystalstar laf was gevlucht toen het moeilijk werd. "Heb jij dan geen enkel greintje respect voor je voorouders? Wat had ze moeten doen? Dat teken negeren en gewoon verder discussiëren?" Zei ze kil terwijl ze zich van hem en Inkspots afwendde om naar de afgbrande boom te wendde. "Je wilt dat Crystalstar gaat smeken? Zíj? Kom op, je zegt dat ik achterlijk ben maar jij zou dondersgoed moeten weten dat zoiets ik nog geen miljoenjaar gaat gebeuren," Haar stem had haar oorspronkelijke volume verloren en klonk nu naar een meer schappelijker niveau. De ergernis en boosheid klonk er nog in door maar ze had haar zelfbeheersing terug. Ze haatte dat ze die was verloren voor de ogen van niet één maar twee Shadowclanners. Vossenstront, dit kan niet waar zijn. Ik kan niet nóg meer erbij hebben want dan spat ik uit elkaar! Starclan.., ze keek naar de hemel die nu grauw en mistroostig was, Alstublieft, sta me bij.. geef me een teken dat u ons niet haat. De wanhoop en tranen stonden haar nader maar ze zou nog liever haar eigen staart amputeren dan ook nog te gaan huilen. Starclan had Acornstar een profetie gestuurd.. een profetie die verkondigde dat Riverclan niet meer in het woud hoorde? Nee.. onmogelijk.. het idee maakte haar misselijk. "De warriorcode zegt dat je niet op het territorium van een andere clan mag komen. Twistedheart heeft de warriorcode overtreden en daar heeft hij voor geboet. Maar-" zei ze scherp zodat ze niet in de reden zou worden gevallen. "Wat er is gebeurt is fout. Dat is waar. Dat ontken ik niet en Starclan mag horen dat ik dat ook nooit ontkennen gá," Ze wendde haar lichaam weer naar Settleddust en liet haar vurige blik om hem rusten. "Ik doe nog één poging om met Crystalstar te redeneren maar ik ben geen magiër. Ik wil geen oorlog en als het aan mij en Crystalstar ligt, blijft deze oorlog voor altijd koud. Een koude oorlog is beter dan een oorlog die bloed laat vergieten. Ik zou je willen vragen om dat ook met Acornstar te proberen, maar laten we eerlijk wezen zodra zijn zoon de grens weer overkwam, stond Acornstar al klaar om ten strijden te trekken. Al zou Riverclan ter plekken verhuizen en heel ons territorium overgeven aan hem, zou hij alsnog voor ons gekomen zijn. Dát weet ik wel heel zeker," Haar ogen vlamde weer maar haar stem was in ieder geval iets beheerster als voorheen. In werkelijkheid wilde ze gillen maar haar trots was te erg gekrenkt. Oh Starclan, wat was ze moe. Wat was ze moe en wat verlangde ze naar die tijd dat ze vanaf de zijlijn had mogen toekijken. Blueflower realiseerde dat ze haarzelf niet eens meer terugkende. Die Blueflower die had gediscussieerd met Stallionheart aan de grens, zij leek wel mijlen ver weg. Ze had haar hele persoonlijkheid en identiteit verruild om de brave deputy te zijn en dat haatte ze. Maar ze dacht nog altijd aan Butterstar die haar persoonlijk was komen bezoeken vanuit Starclan. Die had duidelijk gemaakt dat Starclan in háár geloofden. Dat had niet als de woorden geklonken die Settleddust nu verkondigde.</sub>  

<sub>Blueflower vernauwde haar ogen getergd maar het leek erop dat het gesprek klaar was. Nogmaals wierp Blueflower een blik naar de hemel in de hoop dat Starclan in ieder geval zag dat ze haar best deed hele fiasco vredig op te lossen. Het was niet haar schuld dat Acornstar zo graag oorlog wilde. Noch was het haar fout dat ze met een leider zat opgescheept die een maan voor haar benoeming nog compassie, begrip en rechtvaardigheid had getoont. Waarom was het nu zo ouders? Dat kon Blueflower niet beantwoorden. Ze was er klaar mee. “Dan zie ik jou en Acornstar over een kwart maan, hopelijk houdt in ieder geval Shadowclan zich koest tot die tijd.” Blueflower keerde om en beende met grote passen weg. Ze had genoeg stof tot nadenken en moest dit direct aan Crystalstar melden. Toen ze eenmaal uit het zicht was van Inkspots en Settleddust zette ze het op een rennen en stopte ze niet voor ze thuis was.

Topic uit.</sub>