I've won, but at what cost?

Haar kittens waren al een tijdje apprentice. En zij was al een tijdje geen queen meer, maar ze zou altijd proberen de beste moeder voor haar kinderen te zijn. Ze waren nu al een tijdje apprentice, en ze was erg trots op ze. Maar soms was ze bezorgd. Sommige apprentices kwamen vaak in de problemen, werden achtervolgd door honden en nog meer. Het was niet echt een veilig gebied, en ze zou willen dat ze ze het in het kamp kon houden, daar waar ze veilig bleven. Maar dat kon niet. In ieder geval niet in deze wereld. Een moeder moest ooit loslaten en moest ooit de muren slopen. De grenzen vergroten. Ze laten gaan. Maar wanneer zou die dag komen? Het was zo'n levensvraag die je niet al te vaak stelde... De grijze kattin zat rustig haar ochtendprooi te eten voordat ze daadwerkelijk zou gaan jagen. En toen bedacht ze zich dat. Maar de beloning van hen warrior te zien worden, dat zou pas een mooi geschenk zijn voor later.



+Steelpaw

Steelpaw richtte zijn blik behoedzaam naar buiten en speurde met zijn donkergroene ogen de omgeving af, op zoek zijnde naar Flintspark. Hij zag zijn mentor zo één twee drie niet zo gauw en een brede grijns kwam om zijn lippen. Geen Flintspark wilde ook zeggen dat hij geen training zou hebben. En geen training wilde zeggen dat hij op onderzoek uit kon gaan! Voordat hij buiten het kamp kon stormen, viel zijn blik op zijn moeder. Binnen een ommezwaai veranderden zijn plannen van op onderzoek uitgaan naar zijn moeder begroeten en de kater wandelde dan ook vrolijk op zijn moeder af. “Hallo, mama!” begroette hij haar vrolijk en hij verhief zich naar zijn achterpoten zodat hij zijn kopje snorrend tegen de hare kon duwen. “Mama, mama, ik heb mijn eerste training al gehad! Ik heb heel het ThunderClan gebied al gezien!” Hij twijfelde kort. Zou hij haar vertellen over de ontmoetingen met de katten buiten hun Clan? Nee, hij zou daar nog even mee wachten. Hij wist hoe bezorgd ze kon zijn en hij wilde geen preek van haar. “En ik heb ook al mijn eerste prooi gevangen,” snorde hij vrolijk tegen haar. Zou ze nu niet ontzettend trots op hem zijn?

Rustig nam ze nog een paar hapjes van haar prooi voordat ze een vrolijke stem tegemoet kwam. 'Hallo, mama!'. Zijn kopje duwde tegen die van haar. Haar lieve kinderen toch.. Zo onschuldig en zo lief. "Hallo Steel", mauwde ze snorrend. 'Mama, mama, ik heb mijn eerste training al gehad! Ik heb heel het ThunderClan gebied al gezien!', vertelde de blauwgrijze apprentice enthousiast. Ze wist niet waar hij al die enthousiasme vandaan haalde, maar het voelde wel goed zo'n optimistische ziel in haar zacht en treurige leven te hebben. Zou ze hen ooit kunnen vertellen over hun tante die was weggelopen van de Clan? De grijze poes treurde er diep vanbinnen nog steeds om, maar ze had het aan bijna niemand verteld. Tja. "'En ik heb ook al mijn eerste prooi gevangen"'. Zijn eerste prooi al? Wauw. Het had haar eeuwen geduurd voordat ze goed kon jagen. Was de hele reden dat ze wat later warrior werd dan de rest. Maar ze hadden het waarschijnlijk van hun vader, wie dat ook mocht zijn. Mistynose was trots op hen allemaal. "Je doet het al zo goed", begon ze. "Ik heb het al zo vaak gezegd, maar ik ben echt trots op je"

Ook al was hij nu apprentice, toch voelde het stiekem heel erg goed als zijn moeder bij hem was. Hij miste de tijd dat ze in de nursery met elkaar doorbrachten en vond het dan ook fijn dat hij haar nu even kon spreken. Ze hadden nu beiden hun verantwoordelijkheden en daarom minder tijd voor elkaar, maar het mocht heel duidelijk zijn dat hun band daardoor niet verslechterde. “Dankjewel, mama,” snorde hij liefdevol toen ze zei dat ze trots op hem was. Hij drukte zijn flank tegen de hare aan, wat nu beter ging omdat hij gegroeid was in de tussentijd. Hij had nog steeds een meisjesachtige bouw, maar hij hoopte dat het er met zijn training op vooruit zou gaan en dat hij dan groter zou worden dan zijn moeder zodat hij niet meer verward zou worden voor een she-cat. Hij had er echt een hekel aan als dat gebeurde. “En hoe gaat het met jou, mama?” vroeg hij op een nieuwsgierige toon. “Ga je binnenkort aan Stagtine vragen of je een apprentice mag opleiden?” Nu ze niet meer voor hun hoefde te zorgen, nam hij aan dat ze maar wat graag terug naar haar taken als warrior wilde gaan. En wat was een betere manier dan een apprentice opleiden tot warrior?