Écoute chérie

De eerste paar dagen had ze het echt nog niet gedurfd, hoor. Ze was toch nog bang dat iemand haar op haar kop zou geven, dat ze wéér kitten werd gemaakt. Maar nu was ze écht apprentice, en mocht ze ook gewoon het territorium in. Dus waarom mocht ze niet hier langs? Ze was er al een paar keer langs gelopen, maar nu durfde ze ook echt weer in de buurt te komen. Het verbaasde haar hoe anders en hoeveel mooier het was wanneer het licht was. De manier waarop de vreemde, houten constructie schaduwen wierp op het water en de stukken ijs aan de overs. De sneeuw liet de kleuren die er nog waren, uitspringen. In stilte was Amberpaw gaan zitten, starend naar de overkant. Ze wist niet precies wat ze verwachtte, en wist ook zeker wel beter dan weer over de grens te stappen. Maar er was iets, en ze genoot wel van het uitzicht.

&Settleddust.

Settleddust was vaker en vaker op deze plek te vinden. Fourtrees, maar zelf een beetje er voorbij. Het was alsof hij bijna op de loer leek te zijn. Elke keer als hij hier weer kwam werd hij geconfronteerd met de afgebrande boom. Hij wist hoe Acornstar erover dacht. Hij wist hoe de clans erover spraken. Eén boom minder. Betekende dat één clan minder? Maar er waren altijd vier clans geweest, als de vier seizoenen en de vier bomen. Zou Starclan daadwerkelijk één clan weg willen. Hij slikte, hij twijfelde eraan, maar zelfs hij begon er steeds meer in te geloven. Wat in vredesnaam zou het anders moeten betekenen? Maar hij liep er iets voorbij, de andere helling op, zijn ogen op de rivier die licht deed dansen. Naar de brug die de clans makkelijk naar Fourtrees kon leiden. En tot zijn grote verrassing zat daar iemand die hij meteen herkende. Alleen groter, ouder. Settleddust drukte zichzelf in een reflex wat tegen de grond en staarde, hij staarde alleen maar even. Het voelde zelfs alsof het een overtreding was om naar zijn dochter te kijken, maar ze was zo prachtig, hoe doodstil ze daar zat. Zijn hart deed pijn voor haar, maar het was alsof hij een momentje stal, puur en alleen voor zichzelf.

Nu het nog zo koud was kabbelde de rivier alleen maar. Amberpaw was verteld dat in de lente, wanneer de rivier het grootst was, het geluid soms zo hard was dat je elkaar niet kon verstaan. Dat vond ze een heel gek idee zeker nu ze bijna over het ijs naar de overkant kon lopen. Op sommige plekken was het nog open, maar de poes moest al huiveren bij het idee om in dat koude water te zwemmen. Bovendien wist ze nog heel goed hoe boos haar vader was geweest, en ze wilde absoluut niet weer kitten worden. Stel je voor zeg! Dan mocht ze opeens het kamp niet meer uit, ugh. De apprentice snoof bij die gedachte, en de wind bracht haar een vreemd bekende geur mee. Eentje die ze eerder had geroken. De poes stak haar neusje snuffelend in de lucht, maar de poes had nog moeite met alles van elkaar te onderscheiden. Dus keek ze met een schuin kopje naar de overkant. "Ehm, is daar iemand..?"

Oh shit, gespot. Hij hoorde een klein stemmetje en hij wist dat hij nu wel weer tevoorschijn moest komen. Dat hij het even moest forceren hier doorheen te komen, om met haar te spreken. Hij had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn, om van iemand te houden en het nooit te kunnen zeggen, of ook maar te tonen. Voor zijn kittens in Shadowclan was het bijna nog lastiger, omdat hij ze elke dag zag, maar voor zijn kittens in Riverclan was het zo verschrikkelijk, want hij kon ze niet eens zien opgroeien. Alleen soms een zeldzaamheid als deze, waar ze alweer zoveel was veranderd. ‘Uhm ja, goed opgemerkt,’ miauwde hij dan ook ongemakkelijk terwijl hij zich zo nonchalant mogelijk over de helling bracht. De deputy kneep zijn ogen even samen. ‘Ik heb jou eerder gezien,’ merkte hij zo soepel op als hij maar kon. Natuurlijk wist hij dondersgoed wie ze was, wat haar naam was, wie haar ouders waren. Maar toch kende hij haar niet. Dat zou nooit gebeuren, dat wisten ze beide.

Stiekem was ze best trots op zichzelf dat ze het toch goed door had gehad, maar aan de andere kant schrok ze ook wel dat die grote kater zich Starclan wist hoe lang al daar verstopt had. Waarom was hij haar aan aan het staren vanaf de overkant? Amberpaw trok wat ongemakkelijk en bang met haar oortjes, maar herkende toen het figuur in de schaduwen. Hey, hem kende ze! Met grote ogen besefte ze zich dat het de kater was die zo op haar broertje leek, die ze hier eens had ontmoet. Settleddust, wist ze, want hij was ook in hun kamp geweest toen. Een ontzettend brede glimlach sprong op haar gelaat toen bleek dat hij haar nog wist te herinneren. "Hm-hm! Ik jou ook," ze wist dondersgoed dat ze niet met hem zou moeten praten, maar hij was zo aardig! Bovendien maakte de geheimzinnigheid het ook spannend stiekem. "Settleddust," sprak ze zijn naam, waarna ze zich snel verbeterde. "Oh sorry! Ik ben Amberpaw, en, ehm, sorry dat we op uw territorium kwamen..."

Settleddust kon niet laten om te glimlachen toen ze opgewekt begon te babbelen. En hij voelde zichzelf al helemaal warm gloeien toen ze haar naam herinnerde. En hoe nonchalant hij ook probeerde te doen, was het bijna onmogelijk als het ging om hen. Ze mochten het niet weten, net zoals Dimpaw en Tidepaw, maar toch wist hij dat hij zo ontzettend veel van ze hield. Ze begon zichzelf vervolgens voor te stellen én ook nog eens verontschuldigen. Hij grinnikte een beetje. ‘Aangenaam, Amberpaw,’ miauwde hij rustig. Och ze konden alles maken en hij zou erom kunnen lachen. Hij had een zacht plekje in zijn hart voor hen. Vervolgens wimpelde hij haar excuses een beetje weg. ‘Jullie waren kittens, jullie wisten niet beter,’ miauwde hij. Toch keek hij een beetje met pretlichtjes zijn dochtertje aan. ‘Jullie hadden wel beter moeten weten om niet het kamp uit te gaan.’ En dat hadden ze vast ook geweten. Hij ging er niet vanuit dat ze in Riverclan heel galant zouden zijn.