These are not peaceful times

<sub>Gore Warning » De zon scheen fel, uitnodigend. Behaaglijk lag Nettleroot op haar rug in het lange gras met een tevreden uitdrukking op haar gelaat. De zomerzon brandde op haar buik maar dat deerde haar niet. Al haar zorgen leken verholpen. Het zorgde ervoor dat haar lichaam en geest werkelijk waar voelde als zij vlogen! Nettleroot haalde uit met haar poot naar een voorbij zoemende bij. Het beestje werd uit de lucht geslagen en landde naast haar hoofd. Nettleroot keek opzij naar de plek waar de bij was gevallen en keek recht in de dode ogen van Rabbitpaw. Haar ogen waren zwarte gaten, haar tong hing uit haar bek, haar keel lag open van oor tot oor. In een rode grien- en Nettleroot schrok wakker. « Gore Warning end. Verward staarde ze naar het plafon.  Ze lag op haar rug in dezelfde houden als in haar droom. De droom was zo levensecht geweest dat ze even twijfelde of ze misschien weer een bezoekje had gehad van Tansystep. Ze haalde trillerig adem. Ze.. durfde niet.. naar links te kijken. Rabbitpaw lag daar. Nettleroot hoorde overal om haar heen gesnurk en geronk. Het was donker in haar den. Een takje prikte in haar bips. Ik droom niet. Ik droom niet. Ik droom niet. Ze was klaar wakker! Voorzichtig draaide ze haar kop opzij, ogen stijf dichtgeknepen. Zo bleef ze een paar tellen liggen. Tenslotte opende ze haar ogen, moeizaam alsof ze verzwaard waren door honderden zorgen, en zag de zijkant van haar nest. Opluchting stroomde door haar aderen als de rivier die tussen ThunderClan en Riverclan inliep en ze liet haar adem los die ze had ingehouden.

Behendig kwam Nettleroot overeind, schudde wat mos uit haar vacht, sloop haar den uit en ging bij de apprentices naar binnen. Toen ze eenmaal Blazepaw gelokaliseerd had gaf ze hem een niet al te zachtzinnige por tegen zijn voorhoofd. "Wakker worden, we gaan op pad." Miauwde ze zonder echt veel moeite te doen haar stem tot een respectabel niveau te verlagen. Vluchtig verliet ze de den weer en besloot ze op hem te gaan wachten in de Sandy Hollow.

TAG » Blazepaw</sub> 

Hoewel de vorige training goed was gegaan en hij zijn mentor zelfs had kunnen verrassen met een zelfbedachte aanval had dat de aandacht van zijn vader nog steeds niet getrokken. Zelfs niet toen Blazepaw vlak voor hem was gaan staan om hem de vorderingen van zijn training te vertellen. Zijn vader had met een koude blik in zijn amberkleurige ogen op zijn zoon neergekeken, om hem uiteindelijk aan de kant te duwen en bij een Clanmate te gaan liggen. Het had Blazepaw tot geen einde gefrustreerd en het had hem enkel beter willen maken. Zijn mentor leek dat gelukkig wel te begrijpen, al hadden ze nog zo’n stevige woordenwisseling gehad tijdens hun training. Blazepaw was blij dat de training die hij van haar kreeg, al hoopte hij wel dat ze het serieus zou nemen en dat ze hem de volgende keer niet meer zo zou onderschatten zoals ze dat eerst had gedaan. Een tik tegen zijn kopje maakte hem wakker en met een geïrriteerde grom richtte Blazepaw zijn amberkleurige ogen naar boven, waar hij de blik van zijn mentor vond. Blazepaw kwam meteen overeind naar haar woorden en negeerde het geïrriteerde gekreun van een paar apprentices die wakker waren geworden door Nettleroot. Hij liep achter haar aan naar de Sandy Hollow; eten zou hij later wel doen. De kater kwam tot stilstand toen ze in de kuil waren en hij keek zijn mentor verwachtingsvol aan, zijn houding alert en de slaap langzaam verdwijnend uit zijn ledematen. Hij was klaar voor de training.

_{De grijze she-cat waardeerde het dat Blazepaw zonder al te veel protest meekwam. Het laatste waar ze behoefte aan had was zijn gemekker. Haar trots was nog een beetje gevoelig sinds die laatste keer en was ze gedwongen om het nu serieuzer te nemen als voorheen. Ze wendde zich tot hem. “We gaan vandaag een bezoekje brengen aan de Owl Tree. Een dikke uil schuilt in die boom die geregeld daar eten mee naartoe neemt. Rond dit tijdstip hoort hij op jacht te zijn en is de boom veilig,” Nettleroot begon alvast te lopen terwijl ze hem wenkte met haar staart. “Klimmen is van essentieel belang. Bijna net zo belangrijk als vechten. Riverclan zwemt, Windclan rent, wij klimmen,” wat voor betere manier om te leren klimmen als wanneer er elk moment een boze uil terug kon keren naar zijn nest. Dat bracht vast de nodige urgentie met zich mee. “Als we bij die boom komen moet je binnen vijf minuten boven in zijn nest zijn. Neem mee wat je vinden kunt en kom weer naar beneden, simpel, toch? Als je zo graag wilt presteren dan is dit vast een eitje voor je. Ik verwacht dat je net zo'n natuurtalent bent in klimmen, als ik.” Nettleroot had er niet bij gezegd dat nu de zon bijna opkwam, de uil ook niet lang meer weg zou zijn.}

Blazepaw luisterde aandachtig naar de opdracht. The Owltree. Hij had al veel waarschuwingen gehoord van de Elders en hij kon zich voorstellen hoe roekeloos zij het van Nettleroot zouden vinden om een apprentice die nog maar pas met zijn training bezig was daarheen te sturen, maar er ontstond een goedkeurende glimlach om de lippen van de kater. Het gaf aan dat Nettleroot geluisterd had naar zijn woorden en dat ze hem niet meer onderschatte. Veel apprentices zouden vast bezwijken onder zo’n hoge druk, maar Blazepaw niet. Nee, hij wilde juist aan Nettleroot laten zien dat hij het wel kon. “Ik zal je niet teleurstellen,” zei hij op een rustige toon tegen haar, haar een knikje gevend. Als ze dacht dat ze hem van zijn stuk kon brengen met deze opdracht, dan had ze het mis. Het tochtje naar de uilenboom duurde niet heel lang en Blazepaw maakte zich klaar voor de opdracht. Binnen vijf minuten boven en weer naar beneden. Hij had nog nooit geklommen, maar hij kon zich wel voorstellen hoe dat hij het moest doen. Hij moest een aanloopje nemen, springen en dan zorgen dat hij zijn klauwen goed plaatste tussen de groeven in de boom. De kater verspilde dan ook geen tijd met naar voren te rennen en te springen. Zijn klauwen sloegen volledig mis en de kater gleed weer even gemakkelijk naar beneden. Hij zwiepte één keer kwaad met zijn staart en keek naar boven, waarna hij zichzelf aanmaande dat hij de boom misschien eerst beter kon bestuderen voordat hij weer zo’n roekeloze beslissing maakte. Hij richtte zijn amberkleurige ogen dan ook op de boom en ontdekte kleine groefjes waar katten voor hem hun poten al gezet hadden. Hij liep weer terug, keek zijn mentor expres niet aan en rende weer naar de boom. Hij zette zichzelf af en zette zijn klauwen in de groeven. Deze keer zorgde hij ervoor dat hij houvast had en hij begon langzaamaan zijn tocht naar boven. De klim was zwaar en het trok aan al zijn spieren, maar Blazepaw negeerde de verzuring in zijn ledematen en klom door. Het duurde voor zijn gevoel een eeuwigheid eer dat hij het hol van de uil had gevonden en hij liet zijn blik naar binnen glijden, waar hij drie misvormde lichaampjes van drie eekhoorns zag liggen. Hij pakte ze vast en gooide ze achteloos naar beneden, waar zijn blik kort bleef hangen op een ander soort karkas. Het was te groot om van een muis of een eekhoorn te zijn en Blazepaw bestuurde het iets meer. Toen de realisatie tot hem doordrong, deed hij geschrokken een paar passen naar achteren en vergat hij zijn omgeving voor een paar momenten. Was dat het karkas van een kitten?