Hell Or Highwater

De grote kater zat met gesloten ogen in het midden van een kleine open plek in het donkere woud. Zijn vacht leek bijna grijs in het weinige licht; het was grauw en bitter. Zijn oren waren gespitst - zo wachtte Whitelion af. Voor een moment was het stil, doodsstil, zoals het hier steeds was. Geen vrolijk gefluit, geen zacht briesje. En toen - plots werd het bos van onderen aan verlicht met een oranje gloed die flikkerde en aan de onderkant van de blaadjes likte, alsof de open plek in brand stond. Desondanks waren er geen vlammen, was er geen warmte. Whitelion opende zijn ogen en keek naar beneden. Fourtrees stond in brand. Chaos brak uit bij de katten daar, die weinig respect hadden gehad voor de volle maan en daar duidelijk nu de gevolgen van droegen. Tweebenen joegen hen uit elkaar - schoten werden gelost. Een leider viel neer en blies opnieuw een leven uit. De grote witte kater ging staan toen het lichaam van de Shadowclanner verscheen. De blik in zijn tweekleurige ogen was onleesbaar maar zijn kaken waren op elkaar geklemd. Whitelion keek neer op Acornstar en wachtte tot hij wakker werd.

Een leven verliezen was niet nieuw meer voor hem, alleen de hele situatie er omheen zorgde voor verwarring. Wat was precies de oorzaak geweest dat hij dood was gegaan? Hij kon zich het bloed nog herinneren en het geluid van knallen, iets van de tweebenen waarschijnlijk. Maar dat zou pas weer een zorg zijn voor wanneer hij terug kwam. Nu moest hij gaan wachten tor zijn lichaam genoeg hersteld was. Hij opende zijn ogen, niet goed wetende wat hij verwachtte aan te treffen. Tenslotte leek het erop dat Starclan niet al te blij met hun was. Maar er was iemand, in ieder geval was hij niet in de steek gelaten. Het vuur van beneden zorgde ervoor dat alles anders verlicht was dan hij gewend was, maar dat was ook wel logisch met de brand. Hij voelde alleen de hitte hier niet, dat stelde hem wel gerust. Hij liet zijn blik naar de witte kater gaan, hij had het gevoel dat hij misschien moest weten wie dit was, maar een naam kwam zo snel niet in hem op. "Hoe lang gaat het duren voor ik terug kan?" Het was een normale vraag en een die op het moment misschien wel de belangrijkste was. Zijn clan was daar beneden en hij moest ernaar terug.

Zijn blik verduisterde bij de eerste vraag die de bek van de leider verliet. "Wanneer kan ik terug". Geen hallo, geen hoe gaat het, geen wat heb je te vertellen. Whitelion zette een stap dichterbij, bijna dreigend in zijn houding. De dofheid van zijn vacht werd benadrukt door de oranje gloed van het vuur onder hun poten. Dark Forest had er nooit meer als de hel uitgezien als vandaag. "Je mag terug wanneer ik je terug laat gaan.", antwoordde hij, zijn stem laag en stil, bijna sissend als een slang. "Dus het speelt in je voordeel als je op zijn minst doet alsof je geïnteresseerd bent wat de alwetenden je te zeggen hebben." Whitelion hief zijn hoofd op, zodat hij neer kon kijken op de Shadowclanner. "Of kan het je echt niet schelen?"

Het was bijna standaard aan het worden dat hij niet meteen terug kon. Hij snapte wel waarom het zo was, maar hij had geen idee hoever het vuur zou spreiden. Hij moest zijn clan daar veilig wegkrijgen. Maar het was duidelijk dat de kater voor hem nog niet bereid was hem te laten gaan. Toch trok wat de kater zei zijn aandacht, iets dat ze hem te zeggen hadden? Wat dan? Iets over de boom die in brand vloog het moment dat hij weg wilde lopen? "Natuurlijk wil ik dat weten, maar ik moet mijn clan ook in veiligheid brengen." Hoe langer dit duurde, hoe slechter het mogelijk met shadowclan zou gaan.

Aha, nu had hij de aandacht van de Shadowclan leider. Natuurlijk sprak de kater enkel over zijn eigen clan, die hij in veiligheid wou brengen; natuurlijk was dat zijn eerste prioriteit. En Whitelion zou het doen lijken alsof dat ook hun eerste prioriteit was. De grote kater greens; voor het eerst leken zijn tweekleurige ogen te schitteren in het duister. Toen begon hij te spreken. Zijn stem echode door het donkere bos, alsof om hen heen duizenden katten stonden die met dezelfde lage sissende toon dezelfde woorden uitspraken.

"When four have become three
One of four can no longer be
Do not let your oppressors keep you down
Otherwise your shadows will all drown"

Het laatste woord klonk nog na in de verder doodse stilte van Dark Forest toen hij een stap dichterbij zette en met een klauw van zijn poot één van Acornstar's levens van hem af nam. Daarna draaide Whitelion zich om en verdween hij in het duister. Zijn taak zat erop; nu was het aan de Shadowclanner om er iets mee te doen.

Wat was de reden dat ze hem nog niet terug stuurden? Hoeveel tijd was er ondertussen voorbij gegaan? Waren het seconden? Of minuten? Zou er veel verandert zijn wanneer hij terug kwam? Maar zijn gehele gedachtengang werd stilgezet toen de kater begon te spreken. De woorden leken van meer dan alleen hem te komen en zijn haren rezen wat overeind. Had hij ernaast gezeten met wat de brandende boom betekende? Had hij gelijk gehad al deze tijd dat Starclan Crystalstar niet had goedgekeurd? Of in ieder geval haar acties niet goedkeurde? Maar voor hij er echt goed over na kon denken was het moment daar om terug te gaan. Hij wist hoe het voelde en het duurde dan ook niet lang meer voor het zwart werd.