Eau de daddy

Met sterke passen wandelde de sterke kater verder. Hij had net zijn halsband de rivier in gegooid, samen met plukken vacht van zichzelf. Mocht Bloodclan de rivier afzoeken zouden ze zijn kapotte halsband vinden. Het zou voor even zijn dat deze afleiding zou werken, maar het zou hem wat extra tijd geven, een voorsprong voor richting de bergen. Wanneer hij daar zou aankomen zouden de zorgen van die cult niet langer in zijn gedachten zijn. Even zuchtte hij diep, zwaar, het was ergens moeilijk om zich hieraan aan te passen. Zijn thuisland achter zich laten, alles dat hij kende en waar hij was opgegroeid. Maar misschien was dit hetgeen wat hij juist nodig had; een frisse start. Misschien vond hij in de bergen wel een dame... of heer... Die een echt gezin met hem wilde starten. ja, Never begon ouder te worden en elke nieuwe dag voelde hij de drang naar een echt gezin. Een jongen en meisje die hij teder kon vastnemen en kon knuffelen, iemand waarmee hij zijn geluk kon delen. ja, dat wilde hij. Even glimlachte hij zachtjes, het idee van een echt gezin liet hem stralen.
Zijn geluk was echter van korte duur, want woorden bereikten al snel zijn oren. Even wiebelde hij ze wat, voordat hij zich omdraaide naar zijn zoon. Hoe graag hij deze jongen ook wilde meenemen om een deel te zijn van zijn gezin, hij wist dat het hart van Raven hier lag... En Never zou nooit zijn geliefden forceren iets te doen dat ze niet wilden. De zwarte kater fronste echter even toen de vraag van de jonge kat bij hem doordrong, niet goed wetende waar hij het over had. Het was echter bij het laatste woord dat er een dwaze, scheve glimlach op zijn gelaat verscheen. Oh my starclan. Dat was de eerste keer dat Raven hem Pap noemde! Hij voelde zich helemaal stralen, zijn pels werd wat warmer. Nou, die kleine momenten wanneer je kinderen voort eerst papa tegen je zeggen... Die vergeet je nooit eh. "Hi zoon! Nou ja... ik vertrek zo, dus kom je gedag zeggen tegen je oude man hm?" aw als dat het geval was dan was Raven echt een schatje. Nja, dat wist Never natuurlijk altijd al. Dat stoere gedoe was maar een act. Zijn kanjer van een zoon was veel meer dan dat tho, had ie altijd geweten.

Natuurlijk was hij opgetogen om Ravenpaw te zien. Hij zou wel een moord plegen om zijn zoon te zien. Ja, okay, Nevermind wist dat hij geen favorite child mocht hebben maar als ie moest kiezen dan was de keuze erg snel geweest. maar natuurlijk in zijn koppie waren zijn dochters ook wel leuk en lief... maar weet je na nesten en nesten van meisjes begon je echt wel te stralen van een jongetje. Een klein mannetje dat op jezelf kon lijken, waarmee je samen kon praten over domme dingen. Hij wist ergens wel dat hij nooit zo'n momenten met Ravenpaw zou kunnen delen, maar hij kon dromen en hopen dat er ooit nog momenten zoals deze voor hem zouden gemaakt worden. Zijn glimlach verdween toen de kater zijn eerste woorden zijn. "Raven... Ik zou nooit een shadowclanner iets aandoen... Dat weet je toch he?" Hij fronste even en haalde diep adem, een zware teleurstelling borrelde in hem op. Ja, het was erg jammer dat de ander zo over hem dacht, maar wat kon hij eraan doen... "Ik heb katten pijn gedaan in het verlaten, maar toen leerde Innerstar me heel wat. Dankzij haar doe ik dat soort dingen niet meer," Hij was haar daarvoor ook heel dankbaar. Oh... Hij mistte haar zoveel. Haar leiding en haar macht, haar stem en haar gezag. Alles aan de ex leader zorgde ervoor dat hij zich heel voelde. Inner was een soort ouderfiguur voor hem geweest, zelfs als ze het zelf niet aanzag, had hij haar altijd als een gezien. "De bergen, de tribe," antwoordde de zwarte kater op de vraag van zijn zoon. "Ik kom waarschijnlijk nooit meer terug. Ik wil opnieuw beginnen en dat kan helaas hier niet," Hij zuchtte even, maar forceerde toch een klein lachje op zijn gelaat. Het was een bitterzoet iets, hij keek ernaar uit...

De vraag van Ravenpaw was alles behalve vreemd in de oren van de oudere kater. Toen hij in de clan zat, was dat hem meerdere keren gezegd geweest. Hij lachte even zachtjes en schudde kort zijn kop. Dat was juist het mooie aan wat Innerstar hem had geleerd. Ze had hem geen volger gemaakt, maar iemand die op zijn eigen benen kon staan. Ze had hem geen mindless soldaat gemaakt, maar een man met gevoelens en een hart. "Ik verliet Shadowclan toen de reis begon om voor mijn gewonde vader te zorgen. Hij was een rogue toen en was zwaar verminkt, hij zou het niet gered hebben op zijn eentje hier," Hij sloeg zijn ogen even van zijn zoon af, de glimlach vervagende van zijn gelaat. "Mijn vader was Lítill, een ex bloodclan leader, en ik haatte hem ook. Net zoals jij mij haat," Hij staarde even kort naar zijn poten. "Maar je kan iemand niet beoordelen op verhalen alleen. De tijd die ik met hem heb gespendeerd als rogue gaven me aan dat hij ok was. nja, hij was vader die ik nooit had gehad... Min of meer," In de clan had niemand hem gewild, was ie altijd ongewenst geweest. Het was hem en zijn broer geweest, altijd. Het had hun taai gemaakt, woedend, maar gelukkig voor Nevermind was er een uitweg geweest. Kalm schudde hij even zijn kop, zijn ogen werden terug opgericht naar het evenbeeld dat tegenover hem stond. "Innerstar leerde me hoe ik mijn emoties kon controlleren," begon hij kalm. "Ze gaf me lessen over het leven, over gevoelens, over beheersing. En dankzij haar... Kon ik eindelijk al die woede aan de kanten schuiven, kon ik eindelijk... Welll... Voor het eerst zien," Even lachtte hij zachtjes, maar wederom vervaagde deze al snel. "Je zou haar fantastisch gevonden hebben... Ze was de beste leider die shadowclan ooit heeft gekend... En uh, ik durf er mijn staart voor te wedden; de beste leider die shadowclan ooit zal kennen! Hah!" Hij grijnsde even schuin en keek even vluchtig rond. Maar hopen dat Acornstar hem niet hoorde, straks kielhaalde die man hem nog. "Maar uh... ja... Inner... Ze was iets anders.... Ze heeft me vrij gezet van mezelf... Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor," Hij had haar zoveel te vertellen en hij zou het allemaal goed maken.. Ooit... Maar met elke dag probeerde hij opnieuw goed te doen en hij kon enkel hopen dat zij dat ook zag.
Toen Raven hem vertelde dat hij hem een nieuw leven gunde, knipperde hij even verbaasd. Een onstabiele, verwarde glimlach verscheen op zijn lippen. Dat was niet bepaald wat hij had verwacht van de ander. Hij had eerder stilte of woede verwacht, iets dat hij zou gedaan hebben aan zijn leeftijd. Toen zijn zoon echter de volgende woorden uitsprak, verstijfde hij even... Wat hij hier kwijt was geraakt... Er kwam een brok in zijn keel bij het besef wat hij hier verloren had, wat hij allemaal gedag had moeten zeggen.... Wat hij nooit meer terug zou zijn. Zijn kinderen, zijn geliefden, zijn broer, zijn vrienden... Een sombere glimlach verduisterde zijn gezicht waarbij tranen opwelden in zijn ogen. "Bedankt Raven," zei hij zacht op een trillende toon. Hij kon niks minder wensen dan dit op zijn afscheid. Ondanks dat het bitter en koud aan hem was geleverd, was hij blij dat hij toch deze woorden kon horen van hem. Hij had zoveel fout gedaan, zoveel dingen kapot gemaakt... En daar had hij spijt van, maar helaas kon hij de tijd niet terugdraaien. En met dat besef slikte hij dan ook even en haalde hij zijn poot langs zijn gezicht. De tranen werden verwijderd voordat ze uit zijn ooghoeken konden sluipen. "Ik wens het beste aan je toe, Raven... Shadowclan kan zich geen betere warrior wensen," Hij mocht dan wel zo imperfect en gebroken zijn; het bleef zijn zoon... En ondanks al die fouten was zijn jongen de meest geweldige kat die hij kende, zijn zoontje.

Er viel een beetje een stilte en even sloeg de oudere kater zijn ogen van de ander af. Het voelde zwaar hier zo te staan, wetende dat hij alles zou achterlaten. Hij vroeg zich af of hij al kleinkinderen had, of de ander wel plannen daartoe had. Had ie al een vriendinnetje? Kalverliefde waar hij zijn eerste accidentje mee zou hebben zoals hij had gehad. Het liet hem bijna lachen bij die gedachte, maar ergens smaakte het ook bitter in de mond bij de weet dat hij het nooit zou weten. Hij haalde even diep adem en zuchtte, een beladen geluid vol met emoties. Hij had het even nodig om zijn verdriet eruit te krijgen. Tranen waren immers nooit iets voor hem geweest, hij was geen zo'n jankerd. Maar op momenten als deze moest hij toch wel even slikken. Het was niet eens zo zwaar uit context, als je het wat van veraf bekeek, maar hij zat hier middenin. Dit was alles wat hij had en alles wat hij ooit zou zijn. Toen zijn zoon hem zijn volledige naam vertelde, glimlachte hij even naar hem. "Gefeliciteerd," begon hij kalm met een knikje naar de warrior. "Goede naam, Acornstar heeft smaak," Hij grinnikte even en knikte nogmaals naar de ander. Voor een laatste keer bekeek hij zijn zoon nog even goed voordat hij zich kalm omdraaide. Nu was het klaar ermee, nu kon hij de ander niet meer aankijken. "Vaarwel Ravenstrike," en met die woorden begon hij te wandelen, een kalme tred. Hij moest immers zijn energie en kracht sparen, er stond hem een lange reis te wachten.