∆ [Declaration] My cold desire.

@[No-one]
Tallpines

De eerste zonnestralen doorbraken het bladerdak van de Tallpines. Onder zijn poten voelde hij de vocht van gesmolten sneeuw die de afgelopen dagen door het tempratuur was verdwenen. Naalden van de bomen die hier stonden staken dus weer af op de grond en voelde kriebelig onder zijn pootkussentjes. Zijn patrol met Zahida was al teruggekeerd, nadat ze alle hun gijzelaars veilig hadden opgeborgen. Thunderclan zal binnenkort komen polshoogte, of niet; als ze slim genoeg waren. Dit land was nu van hen en Orchis zal al het bloed laten vloeien die hij had als Thunderclan alsnog besloot om een gevecht te starten die ze niet winnen konden. Zijn schouders stonden aangespannen, maar meer dan twee uitstekende botpunten was het niet, toen hij dieper het bos in liep. Zijn ogen gingen rond. De Elite liep al rond tussen de dunne bomen, jagend op hun nieuwe stuk territory. Orchis stond in het midden van het bos, volkomen ontspannen, alsof hij totaal niet bang was dat Thunderclan toch ineens met een leger aankwam zette. Hij wist beter dan dat en daarom had hij al zo gauw de vrijpas gegeven aan de rest van de Elite om vrijuit te bewegen. Natuurlijk liepen er patrols langs hun nieuwe grenzen die hij aangegeven had, hoewel hij nu gewonnen had, bleef Orchis altijd voorbereid. Hij stond niet te wachten op verassingen. De tom liet zijn lippen opkrullen in een grimas terwijl hij tussen de bomen instond met de zon waterig op zijn pels schijnend. De Elite was een grote stap veder gekomen, onder zijn naam, in maar enkele dagen tijd.. en hierbij zwoor hij, dat dit enkel nog maar het begin was.

Met trage passen betrad hij het gebied wat nu Bloodclan toebehoorde, benaderde de schaduwen en vlekken van licht alsof hij bang was de scene te doorbreken. Het was vreemd. Alles voelde zo vreemd, alsof het buiten zijn eigen lichaam afspeelde. Alsof hij toeschouwer was van zijn eigen leven. Zijn groene ogen gleden naar boven, naar de scherven van hemel die hij nog kon zien. Maar starclan was stil gebleven na zijn vertrek. Ook dit was vreemd. Op de manier hoe zijn vlees, vel en botten vreemd voelde sinds hij Mistgaze had moeten toetakelen. En nu liep hij in een gebied wat ooit haar toebehoorde. Haar thuis was. En als hij zijn ogen half sloot en door de spleetjes keek, dan zag hij weer de dagen voor zich dat Tallshadow, toen nog Tallpaw, en hij door deze bossen liepen. Lachend en als puberend ondeugd dat ze waren. Hij had geprobeerd in een boom te klimmen, wat enkel was gefaald. Hij was niet gemaakt om te klimmen, en hoewel er zo veel veranderde, zag hij dat niet in zijn toekomst geschreven staan. De grijs gestipte tabby was nog altijd was beduust na zijn eigen straf, die na de interactie met Mist was verlopen. Het had iets met zijn kop gedaan waardoor hij wat stiller was, waardoor hij nog erger verdwaald leek te zijn als dat hij al was.. Hij wist het allemaal niet meer, wat te doen en wat te denken. Een zucht liep over zijn lippen terwijl hij verder bewoog. Thunderclan. Dit was voor hem nog altijd Thunderclan. Hij had kinderen hier. Tallfright en Baneflower, al kende ze hem niet persoonlijk als hun vader, waren ze alsnog een houvast aan Sinclaw. Hun eerste nestje samen... Wat zou zij gezegd hebben van deze overwinning? Om weer terug te lopen in Thunderclan zoals haar bloedlijn haar terugleidde? Hij wist het niet. Hij wist zo veel niet terwijl hij zich bewust was van het feit dat hij dingen moest vinden en moest concluderen hieruit. Acefray bleef lopen, want lopen was vaak het enige wat duidelijk was, simpel en direct vooruit. Zijn hoofd wilde hem weer met herinneringen vullen, maar deze poging werd doorbroken door het zien van Orchis. Ondanks alles wat zich afgespeeld had in de laatste weken voelde hij geen angst voor hem. Niet echt. Hij had hem kunnen vergeven, een reden in zijn acties kunnen vinden. Orchis wilde ook alleen maar andere veilig houden. Hij was misschien ook wel bang om dingen of mensen te verliezen. Wederom twijfel, waarin hij niet wist of de ander op gezelschap zat te wachten of niet, waardoor hij maar wat schaapachtig bleef staan. Hij wist het niet. Tallshadow had het wel geweten. Sinclaw had het wel geweten. "Gefeliciteerd Orchis" De stilte brak, en hij ondervond dat zijn toon en stem oprecht waren. Hij meende dit. Want ondanks alle twijfels en dubbele gevoelens kon hij snappen dat dit wel een victorie was voor de kleinere kat. Hij moest vast trots zijn. En het minste wat hij kon doen was hem feliciteren.